แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 769

ซ่งฉงปิงประหลาดใจเล็กน้อย จากนั้นก็ออกมาจากสเพซ

หลังจากสวมเสื้อผ้าแล้ว ซ่งฉงปิงก็เปิดประตูห้อง และเห็นชายหนุ่มรูปร่างผอมยืนอยู่ไม่ไกลจากหน้าประตู

คนผู้นั้นคือหูหยานฉี หลังจากพาเขามาไว้ที่จวนองค์หญิงใหญ่ ซ่งฉงปิงก็ลืมไปแล้ว

แม้ว่าหูหยานฉีกับซ่งฉงปิงจะอายุเท่ากัน แต่ซ่งฉงปิงแก่กว่าเล็กน้อย หูหยานฉีผอมแห้ง ซีดเซียว ทั้งยังอ่อนต่อโลก และดูเหมือนชายหนุ่มอายุยี่สิบแปดคนหนึ่ง

ในเวลานี้หูหยานฉียืนลังเลอยู่ตรงนั้น และทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย

เมื่อเห็นซ่งฉงปิงออกมา หูหยานฉีก็รีบก้มหน้าลงและกล่าวว่า “ได้ยินว่าองค์หญิงใหญ่กลับมาแล้ว ข้าจึงมาดู หวังว่าจะไม่กะทันหันเกินไป”

หูหยานฉีรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

หากมองอย่างละเอียดรอบคอบ ก็จะเห็นว่ากกหูของเขาแดงก่ำ

ซ่งฉงปิงเดินออกไปจากห้อง และถือโอกาสปิดประตูด้วย นางเหลือบมองหูหยานฉี ชี้ไปที่โต๊ะและเก้าอี้ในลานบ้าน “นั่งก่อนเถิด”

ในขณะพูดซ่งฉงปิงก็เดินไปนั่งลง

หูหยานฉีลังเลเล็กน้อย แต่ก็เดินไปโดยไม่ลังเลอยู่นานเกินไป จากนั้นหาเก้าอี้ที่อยู่ตรงข้ามกับซ่งฉงปิงและนั่งลง

“มาหาข้ามีธุระอะไร?” ซ่งฉงปิงถาม

หากหูหยานฉีสามารถหามาได้ ต้องอะไรก็ให้บอกกับตนเอง

หูหยานฉีกำมือที่อยู่วางอยู่บนหัวเข่าไว้แน่น และเงยหน้าขึ้นเพื่อสบตากับซ่งฉงปิง

แม้ว่าหูหยานฉีจะเหนียมอายเล็กน้อย แต่ถึงอย่างไรหูหยานฉีก็เป็นบุตรหลานของราชวงศ์ ดังนั้นจึงไม่รู้สึกกลัวทุกสิ่งทุกอย่างไปหมด

หลังจากเผชิญกับสายตาของซ่งฉงปิง หูหยานฉีก็พูดถึงวัตถุประสงค์ในการมาของตนเอง “ข้าป่วยมาหลายปีแล้ว จึงไม่สนใจในด้านอื่นๆ มากนัก ชอบอ่านตำราแพทย์ที่สุด ถือได้ว่าป่วยมานานจนเรียนรู้หลักการแพทย์ แต่ขาดการฝึกฝน——”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ หูหยานฉีก็หยุดชะงัก

ซ่งฉงปิงฟัง แต่แววตาดูประหลาดใจเล็กน้อย

แต่ซ่งฉงปิงไม่ได้พูดในเวลานี้ และรอให้หูหยานฉีพูดต่อ

จากนั้นก็ฟังหูหยานฉีพูดต่อว่า “ได้ยินมาว่าองค์หญิงใหญ่เปิดเหรินยี่ถังแห่งหนึ่ง เป็นโรงหมอสาธารณประโยชน์ หากเป็นไปได้ มิทราบว่าข้าจะไปเรียนได้หรือไม่?”

เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ แววตาของหูหยานฉีก็มีความคาดหวัง และดูเหมือนคนทั้งคนจะถูกห่อหุ้มด้วยชั้นแสง

เมื่อซ่งฉงปิงได้ยินว่าเป็นเรื่องนี้ นางก็พยักหน้าอย่างไม่ลังเล

“ในเมื่ออยากเรียนรู้วิชาแพทย์ เช่นนั้นก็ไปเถิด”

พูดจบซ่งฉงปิงก็ถามหูหยานฉีว่า “เพียงแต่ต่อไป เจ้ามีแผนจะทำอะไร?”

ในตอนนี้สถานะของหูหยานฉีอึดอัดวางตัวไม่ถูกอย่างมาก

คราวนี้หูหยานยี่แพ้ให้กับฮ่องเต้เป่ยอัน ภายใต้การแทรกแซงของเทียนเห้า หูหยานฉีจะกลับไปที่เป่นอัน โดยพื้นฐานแล้วก็เป็นไปไม่ได้

หากกลับไปก็จะถูกมองว่าเป็นขุนนางทรยศ

ถอยหมื่นก้าว แม้ว่าหูหยานยี่จะไม่สูญเสียอำนาจในครั้งนี้ หูหยานฉีผู้นี้ก็เป็นเพียงบุตรชายที่ถูกทอดทิ้งของหูหยานยี่ และยังถูกหูหยานยี่ป้อนยามานานหลายปีแล้ว อาศัยเรื่องนี้เพียงอย่างเดียว หูหยานฉีก็ไม่สามารถกลับไปได้

ว่ากันก่อนหน้านี้กักตัวเขาไว้จนสิ้นสุดสงครามระหว่างทั้งสองแค้น ไม่มีอะไรมากไปกว่าในเวลานั้นหากตัวของเขาออกไป เกรงว่าจะต้องตายอย่างแน่นอน

มีคำกล่าวว่าช่วยคนต้องช่วยให้ถึงที่สุด ส่งพระส่งให้ถึงสุขาวดี ซ่งฉงปิงเก็บหูหยานฉีไว้ และอยากจะให้เขาพักฟื้นอยู่ที่จวนองค์หญิงใหญ่

ส่วนการเก็บหูหยานฉีไว้จะเป็นการชักศึกเข้าบ้านหรือไม่นั้น นางไม่คิดอย่างนั้น

ถึงอย่างไรหูหยานฉีก็เป็นคนที่น่าสงสารมากจริงๆ เมื่อเทียบกับหูหยานยี่และหูหยายเฉียนแล้ว หูหยานฉีนั้นต่างออกไป

ดวงตาของเขาสะอาด

ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่าในท้ายที่สุดหูหยานฉีจะกลายเป็นชาวนากับงูเห่าก็ไม่สำคัญ

หูหยานยี่ยังคงพลิกคลื่นลมไม่ได้ หูหยานฉีก็ยิ่งทำไม่ได้

นางถือว่าช่วยคนที่น่าสงสารคนหนึ่งก็เท่านั้นเอง

ส่วนแผนการต่อไปหูหยานฉี นางก็เพียงแค่ถาม

เมื่อหูหยานฉีได้ยิน รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา “ข้าอยากเรียนวิชาแพทย์ก่อน จากนั้นก็เป็นหมอเดินเท้า”

เมื่อได้ยินซ่งฉงปิงก็ประหลาดใจ

หมอเดินเท้าก็คือหมอเท้าเปล่าในชนบท

และที่จวนองค์หญิงใหญ่ คนเกียจคร้านรอแต่จะหลบหลีก ไม่ว่าจะคุกเข่าลงโทษก็ดี เอาอ่างวางไว้บนหัวก็ตาม มีเพียงซ่งฉงปิงคนเดียวที่เป็นผู้ชม ฉีเทียนเห้าจะได้หน้าไม่แดงและไม่ใจสั่น

ลูกเล่นการหยอกล้อเพื่อง้อภรรยาของฉีเทียนเห้า ทำให้ซ่งฉงปิงโกรธมาก และหายไปอย่างไร้ร่องรอย

ในความเป็นจริง พอเช้าซ่งฉงปิงก็หายโกรธแล้ว

แต่บางครั้งผู้หญิงก็ค่อนข้างชอบความรู้สึกที่ถูกง้อ

แม้แต่ซ่งฉงปิงก็ไม่มีข้อยกเว้น

หลังจากคืนดีกัน ทั้งสองคนก็รักกันอย่างดูดดื่ม รักกันมากเหมือนคู่บ่าวสาว

ในช่วงเวลานี้ ซ่งฉงปิงได้ยินเรื่องเกี่ยวกับหูหยานฉีที่เหรินยี่ถัง

เมื่อหูหยานฉีไป เขาก็ได้พบกับซุนมู่หยางที่กลับมาพอดี

และมีวาสนา ซุนมู่หยางสอนวิชาแพทย์ให้หูหยานฉีด้วยตนเอง

ดังนั้นซ่งฉงปิงเห็นแล้วก็ชื่นใจ

ส่วนต่อไปหูหยานฉีจะมีชีวิตอย่างไร ซ่งฉงปิงไม่คิดที่จะเข้าไปยุ่งหรือสนใจ

อืม ฉีเทียนเห้าจอมหึงผู้นี้ก็ไม่ยอมให้ซ่งฉงปิงสนใจชายที่อื่นมากเกินไป

เดิมทีสองสามีภรรยายังอยากจะอยู่ที่จวนองค์หญิงใหญ่อันเงียบสงบต่อไป แต่ฉีเทียนเห้าได้รับข่าวในเช้าของวันที่สามและจากไปอย่างรีบร้อน

ด้วยเหตุนี้ ซ่งฉงปิงจึงกลับไปที่จวนอ๋องเซ่อเจิ้ง

ทันทีที่กลับมาถึงจวนอ๋องเซ่อเจิ้ง ซ่งฉงปิงก็รู้ว่าสาเหตุที่ฉีเทียนเห้าจากไปอย่างรีบร้อน: องค์หญิงแห่งเป่ยอันจะมาแต่งงานเพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรี

เมื่อรู้ข่าวเรื่องนี้ ซ่งฉงปิงก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

อย่างไรก็ตาม ซ่งฉงปิงยังไม่มีความคิดเห็นใดเกี่ยวกับการแต่งงานเพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรี ฉีเทียนเห้าก็รีบกลับมา และคว้ามือของซ่งฉงปิงอย่างรีบร้อน

“ไป—— ”

พูดเพียงแค่คำเดียว ฉีเทียนเห้าก็ลากซ่งฉงปิงออกไป โดยไม่รอให้ซ่งฉงปิงตอบสนอง