แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 785

หลัวเจิ้งหยางได้ยินเช่นนี้ก็อึ้งไปเลย

ซ่งฉงปิงพูดอะไรอยู่?

นางสามารถทำให้ตัวเองกลับสู่ปกติได้?

เขาสามารถกลับสู่ปกติได้?

หลัวเจิ้งหยางนึกถึงในระหว่างทางที่ตัวเองกลับมาจากเมืองหลวง นับไม่ถ้วนว่าได้ไปหาหมอกี่คน และฆ่าหทอไปกี่คน แต่ทุกคนล้วนพูดว่า ตัวเองไม่ได้แล้ว แถมยังไม่ได้ตลอดไปด้วย

เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นเช่นนี้ ไม่รู้ว่าเกิดปัญหาตรงไหน แต่รู้อย่างชัดเจนว่า ต้องเป็นเพราะซ่งฉงปิงแน่ๆ

ตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมา เขาก็กลายเป็นนิสัยบ้าๆบอๆ ในใจมีเพียงเป้าหมายเดียว นั่นก็คือฆ่าซ่งฉงปิงให้ได้

ถ้าไม่ฆ่าซ่งฉงปิง เขาจะไม่มีวันสะใจ!

แต่ซ่งฉงปิงพูดว่า นางสามารถทำให้ตัวเองกลับสู่ปกติได้?

"เจ้าทำได้จริงหรือ?"เสียงของหลัวเจิ้งหยางสัานเล็กน้อย

ไม่มีใครรู้ว่า หลังจากที่ไม่มีความสามารถเรื่องเพศแล้ว เขาทรมานขนาดไหน

ไม่มีใครรู้ว่า หลังจากไม่มีความสามารถเรื่องเพศแล้ว สายตาที่ท่านพ่อมองตัวเองนั้น ทำให้เขาเจ็บปวดใจขนาดไหน

แต่หลัวเจิ้งหยางยังไม่ทันได้ยินคำตอบจากซ่งฉงปิง ก็มีเสียงฝีเท้าส่งมาจากหน้าประตู

จากนั้น ก็มีองครักษ์กลุ่มหนึ่งวิ่งเข้ามา โอบล้อมซ่งฉงปิงสามคนอีกครั้งหนึ่ง

หลัวเจิ้งหยางไท่แปลกใจเลยกับฉากนี้ที่เกิดขึ้น

เพราะพวกเขาสองพ่อลูกได้ตกลงกันไว้ก่อนแล้ว เตรียมจะใช้วิธีจับตะพาบในไหต่อซ่งฉงปิง

แต่นั่นเป็นเมื่อก่อน

ตอนนี้ เขาเปลี่ยนแปลงความคิดแล้ว

ถึงแม้ซ่งฉงปิงไม่ได้ตอบคำถามของตัวเอง แต่เขารู้ว่า คำตอบคือแน่นอน

เขาจะให้ซ่งฉงปิงรักษาโรคให้ตัวเอง!

เมื่อนึกถึงที่นี่ หลัวเจิ้งหยางก็มองไปที่หลัวหงที่ยืนอยู่หน้าประตู"ท่านพ่อขอรับ"

"หุบปากเดี๋ยวนี้นะ!"หลัวหงยังไม่ทันรอให้หลัวเจิ้งหยางพูดจบ ก็ตวาดเสียงหนึ่ง ในสายตาก็เต็มไปด้วยความโกรธ

ล้วนพูดกันว่ากินน้ำจากร่องน้ำ เรียนรู้อุปสรรค เขายังเรียนรู้ไม่พอหรือ?

ตอนนี้เขาอยากจะทำให้ถึงที่สุดเลย ไม่อยากจะก่อเรื่องอะไรขึ้นอีก เพราะรองรับอุปสรรคไม่ไหวแล้ว

ถึงแม้ก่อนหน้านี้ยอมรับลูกชายคนนี้ว่าจะนำซ่งฉงปิงให้เขาจัดการ ให้เขาได้ทรมานเต็มที่ แต่ตอนนี้เขาเปลี่ยนแปลงความคิดแล้ว

ตอนนี้เขาแค่อยากจะให้ซ่งฉงปิงรีบตาย เพื่อกันไม่ให้เกิดอะไรขึ้นอีก

หลัวเจิ้งหยางรู้ความคิดในใจของพ่อ ความอาฆาตในสายตาของหลัวหง เขาก็เห็น

หากเป็นเมื่อก่อนก็ช่าง แต่ตอนนี้......

"ท่านพ่อ นางสามารถรักษาข้าได้"

หลัวเจิ้งหยางก็ไม่มีเวลาคำนึงถึงคนที่อยู่ในนี้ มีความรีบร้อนบางอย่าง

นี่เป็นความหวังเดียวของเขา

หลังได้ยินเช่นนี้ก็อึ้งไปเลย

หลัวหงคิดไม่ถึงว่า โรคของหลัวเจิ้งหยางยังรักษาได้

แต่ก็แค่อึ้งสักครู่หนึ่งเอง

ไม่นานหลัวหงก็ตัดสินใจได้ พูดกับหลัวเจิ้งหยางว่า"เจ้าเชื่อคำพูดของนางจริงหรือ?"

หลัวเจิ้งหยางอึ้งเล็กน้อย ไม่ค่อยเข้าใจว่าพ่อของตัวเองหมายความว่าอย่างไร

"เจ้าเป็นเช่นนี้เป็นเพราะนาง ถึงแม้นางรักษาได้ เจ้านึกว่าเจ้าจะรักษาให้หรือ?นางอาจจะถ่วงเวลาอยู่เท่านั้น เพราะก่อนหน้านี้ก็ได้ให้หมอหลายคนมาดูไปแล้ว ล้วนไม่มีวิธี"

หลัวหงพูดเสร็จ ก็มองซ่งฉงปิงด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง สายตาแบบนั้นเหมือนเป็นการยืนหยัดว่าซ่งฉงปิงพูดแบบนั้นเพราะจะถ่วงเวลาเท่านั้น

หลัวเจิ้งหยางมีความมึนงงเล็กน้อย

ทันใดนั้น ก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี

ซ่งฉงปิงมองหลัวเจิ้งหยาง และยิ้มมุมปาก

"หลัวซื่อจื่อ ข้าสงสารเจ้าหรือเกิน"

หลัวเจิ้งหยางขมวดคิ้ว มองไปที่ซ่งฉงปิงอย่างไม่พอใช้

ก็ได้ยินซ่งฉงปิงพูดต่อว่า"เจ้ามีโอกาสที่จะรักษาหาย แต่พ่อของเจ้าเจตนาที่จะโยนความผิดใส่ข้า รู้สึกว่าข้ารักษาเจ้าไม่ได้......หลัวซื่อจื่อมองไม่ออกหรือว่า เจ้าถูกทอดทิ้งแล้ว?"

หลัวหงยังพูดไม่จบ ตามด้วยเสียง'ปังๆๆ" ก็มีองครักษ์ล้มลงพื้น

คนที่ล้มนั้นรวมไปถึงหลัวเจิ้งหยาง

ตอนที่หลัวเจิ้งหยางล้มลงพื้น มีความรู้สึกที่ตัวเองโดนแกล้ง จ้องซ่งฉงปิงด้วยความโกรธขรึม

ส่วนองครักษ์เหล่านั้น สายตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

หลังหงตกใจมาก"เจ้า......"

หลัวหงเพิ่งพูดได้คำเดียว ก็รู้สึกขาอ่อนแรง

อาจจะเป็นเพราะว่าเขาอยู่ใกล้ประตู ดังนั้นอาการจึงเบากว่า

หลัวหงถอยลงไปหลายก้าวด้วยจิตสำนึก

ข้างหลังของเขาก็คือประตู

พอมาถึงหน้าประตู หลัวหงถึงรู้สึกว่าสถานะของตัวเองดีกว่าเยอะ

อย่างน้อยหายใจไม่ได้ลำบากขนาดนั้น ร่างกายก็ไม่ได้เพลียต่อเนื่อง

"เจ้ายังมียาได้อย่างไร?"

หลัวหงเห็นสถานการณ์ภายในประตู รู้สึกทั้งโกรธทั้งกังวล

เสื้อผ้าของซ่งฉงปิงล้วนถูกเอาไปหมดแล้ว เหตุใดนางถึงมีความสามารถเช่นนี้อีก?

ซ่งฉงปิงไม่ได้ตอบหลัวหง แต่กลับเหลือบตามองไปที่อ่างอาบน้ำ แล้วถึงพูดอย่างราบเรียบ"มีคำพูดหนึ่ง โหวเย๋คงไม่เคยได้ยินมาก่อน"

หลัวหง"......"คำพูดอะไร?

"ตัวร้าย ตายเพราะพูดมาก"

หลัวหงได้ยินเช่นนี้ นึกถึงตัวเองได้พูดเยอะจริงๆ สีหน้าก็แย่มาก

แต่ไม่นาน หลัวหงก็หัวเราะ

ความดุร้ายก็สายตาลึกซึ้งขึ้นเรื่อยๆ

"ซ่งฉงปิง เจ้านึกว่าข้าจะดูถูกศัตรูหรือ?"