แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 787

การสอบถามของซ่งฉงปิง ทำให้หน้าผากของหลัวหงมีเหงื่อไหลออกมา

แต่ถึงแม้เป็นเช่นนี้ หลัวหงก็ยังคงพูดว่า"เชอะ ใครจะไปรู้ว่าเจ้าปลอมตัวเป็นองค์หญิงใหญ่เพื่อช่วยพูดให้ราชสำนักหรือเปล่า?"

ระหว่างที่พูด หลัวหงก็มองไปที่ประชาชนทุกคน

"พวกเจ้าก็เห็นแล้ว เพียงสั้นๆไม่กี่เดือนเอง เมืองหลีของเราก็กลายเป็นลักษณะแบบไหน นี่ล้วนเป็นการกระทำของราชสำนัก ไม่ว่าพวกเขาจะแก้ตัวอย่างไร ก็เป็นความจริงอยู่ดี"

คำพูดนี้ของหลัวหงเหมือนเป็นชนวนไฟฟ้า ทำให้ประชาชนล้วนรู้สึกโมโหขึ้น

"นางจะแก้ตัวให้ราชสำนัก เราอย่าไปเชื่อนาง"

"นางถูกสั่งมาโดยราชสำนักแน่ๆ ราชสำนักแบบนั้นใจร้ายสุดๆเลย ยังมีคนช่วยพูดให้ราชสำนักอีก ไร้ความเป็นมนุษย์แล้ว"

"เสียดายหน้าตาที่สวยงามเช่นนี้ กลับเป็นขี้ทาสของราชสำนัก"

"......"

เหล่าประชาชนโมโหขึ้นอีกครั้ง

หลัวหงดีใจมาก

ในพื้นที่ของเขา มาสู้กับเขา?

ไม่รู้จักประมาณกำลังตัวเองก่อนเลย

แต่ซ่งฉงปิงที่ถูกเรียกว่าเป็น'ขี้ทาสของราชสำนัก'นั้น สีหน้าไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ ปล่อยให้ประชาชนด่า

ตอนนี้พวกเขายิ่งโมโหขนาดไหน เดี๋ยวตอนที่ความจริงเปิดเผย หลัวหงก็จะยิ่งน่าสังเวชขนาดนั้น

ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเป็นเวรกรรม

หลังจากประชาชนเบาเสียงลงหน่อย ซ่งฉงปิงถึงพูดอย่างใจเย็น"แม้เมืองหลีจะใหญ่ แต่ก็ไม่ถือว่าใหญ่มากขนาดนี้น พวกเจ้าไม่มีใครเคยเดินออกจากเมืองหลีหรือ ไม่เคยเห็นว่าคนข้างนอกเขามีชีวิตความเป็นอยู่อย่างไรหรือ?"

"เมืองที่อยู่นอกเหนือจากเมืองหลี ได้เพิ่มภาษีหรือเปล่านั้น ข้าเชื่อว่าพวกเจ้าเดินออกจากเมืองหลีก็จะรู้คำตอบ แต่"

ซ่งฉงปิงพูดถึงที่นี่ ก็หยุดสักครู่ยาว"พวกเจ้าไม่มีใครรู้คำตอบเลยหรือ เชื่อถืออู่หมิงโหวของพวกเจ้าขนาดนี้เลยหรือ?"

ถึงแม้เสียงของซ่งฉงปิงเบาบางมาก แต่มีกำลังภายในอยู่ในนั้น ดังนั้นไปได้ไกล ได้เข้าหูของประชาชนทุกคนที่โอบล้อมอยู่

เหล่าประชาชนได้ยินเช่นนี้ บางคนยังคงรู้สึกว่าซ่งฉงปิงเป็นขี้ทาสของราชสำนัก ส่วนบางคนก็ครุ่นคิดอยู่

หลัวหงเห็นเช่นนี้ กำลังคิดจะพูด

แต่ในเวลานี้กลับมีคนยืนออกมา

"สามีของข้าเป็นพ่อค้า ตอนที่กลับมาบอกข้าว่าเมืองอื่นๆไม่ได้เพิ่มภาษี มีแต่เมืองหลีที่แตกต่างจากเมืองอื่นๆ เขาเคยเสนอข้อขัดแย้งต่อหน้าสาธารณชน แต่......ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา สามีของข้าก็หายไปเลย"

ระหว่างที่หญิงคนนั้นพูด ก็ร้องไห้อย่างหนักออกมา

สามารถเดาได้ว่า ในช่วงเวลานี้หญิงคนนี้รับแรงกดดันมากขนาดไหน

ในสมัยนี้ รายได้หลักของครอบครัวล้วนมาจากผู้ชาย สามีหายตัวไป แถมยังเพิ่มภาษีด้วย สำหรับครอบครัวนั้น นี่เป็นภัยครั้งใหญ่

แต่การที่สามีหายตัวไปนั้นไม่ใช่เรื่องปกติ หญิงคนนี้จึงไม่กล้าพูดกับคนอื่น ล้วนต้องเก็บไว้ในใจ

สถานการณ์ของวันนี้ถึงกล้าพูดออกมา เห็นได้ชัดว่านางรับแรงกดดันมานานมาก วันนี้ถึงระบายออกมาโดยไม่สนสิ่งอื่นๆ

"พูดจาเหลวไหล!"หลัวหงโกรธ"ไอ้หญิงนี่พูดจาเหลวไหล ถูกสั่งมาโดยราชสำนักแน่ๆ ไปจับนางที!"

สายตาของหลัวหงโหดเหี้ยมมาก

ตอนนี้เขาตัดสินใจแล้ว หากใครกล้าพูดอะไรอีก ก็ล้วนจับขึ้นมา

เขาจะลองดูว่า ยังมีใครกล้าพูดอะไรอีก ใครยังกล้ามาสะกดจิตที่นี่

องครักษ์รับคำสั่ง คิดจะเดินหน้าขึ้นไป

"ข้าจะลองดูว่าใครกล้า!"ซ่งฉงปิงตวาด

แน่นอนว่าองครักษ์เหล่านั้นโดนซ่งฉงปิงขู่จนได้

แต่ยังไงซ่งฉงปิงก็ถูกล้อมอยู่ตรงกลาง เดิมทีก็ช่วยตัวเองไม่ได้แล้ว องครักษ์จะไม่กลัวนางหรอก

หญิงที่อ้าปากคนนั้นเดิมทีรับแรงกดดันมากมายแล้ว เห็นกับตาว่าองครักษ์เหล่านั้นเข้าใกล้ตัวเอง ก็ยิ่งขาอ่อนเลย

แต่ในเวลานี้ ฉากที่น่ากลัวก็เกิดขึ้น

องครักษ์หลายคนที่เข้าใกล้หญิงคนนั้น ล้วนพ่นเลือดออกจากปากแล้วตาย

ดังนั้นเขาเลยถูกเปิดเผยต่อหน้าคนอื่นๆอย่างสมบูรณ์

คนนั้น"......"เขายังไม่ได้เตรียมตัวเลย......

สังเกตถึงสายตาของทุกคนล้วนอยู่ที่ตัวเอง โดยเฉพาะสายตาที่จะฆ่าคนของอู่หมิงโหว ยิ่งทำให้คนรู้สึกหวาดกลัว คนที่ออกเสียงนั้นก็อยากจะถอยไป

ซ่งฉงปิงเห็นเช่นนี้ก็พูดว่า"มีอะไรก็พูดมาโดยตรง ข้าสามารถรับประกันว่าเจ้าไม่มีเรื่องอะไร"

พอคนนั้นฟังแล้วก็ไม่ได้ลังเลอีกเลย

ซ่งฉงปิงในเวลานี้เหมือนช่วยตัวเองไม่ได้ แต่คนของอู่หมิงโหวก็ยังทำอะไรนางไม่ได้อยู่ดีไม่ใช่หรือ?

และคนชอบอู่หมิงโหวในก่อนหน้านี้ที่อยากจะลงมือต่อหญิงคนนั้น ก็ล้วนตายอย่างน่าสังเวชแล้วไม่ใช่หรือ?

สิ่งเหล่านี้ทุกๆอย่าง ทำให้คนทุ่มสุดตัวไปเลย

คำพูดบางอย่างเก็บไว้ในใจนานไป ถ้ากลั้นไว้อีกต่อไปคงจะไม่สบายใจยิ่งนัก

ดังนั้นคนนั้นเดินหน้าขึ้นไปด้วยความกล้าหาญ

"ก่อนหน้านี้ข้าไปเที่ยวข้างนอก หลายเดือนนี้ถึงกลับมา ข้าได้ผ่านเมืองหลายๆเมือง ตั้งแต่ที่ฮ่องเต้องค์ใหม่ครองราชย์แล้ว มีการลดภาษีทุกพื้นที่ ประชาชนอยู่ดีมีสุข พอกลับมาถึงเมืองหลี ถึงพบว่าเป็นอีกสถานการณ์หนึ่ง"

เมื่อพูดถึงที่นี่ คนนั้นก็มองไปที่หลัวหงทีหนึ่ง

ถึงแม้สายตาของหลัวหงจะน่ากลัว แต่เห็นได้ชัดว่า คนนี้ไม่คิดจะท้อถอยแล้ว

หรือพูดว่า จะท้อถอยก็ไม่มีประโยชน์

เพราะสิ่งที่ควรพูด เขาก็ล้วนพูดแล้ว

ดังนั้น คนนี้เก็บสายตากลับมา พูดต่อ"เดิมทีหลังจากที่ข้ากลับมาแล้ว ก็อยากจะเสนอข้อขัดแย้ง แต่ข้ารู้ว่าพลังเพียงคนเดียวมันไม่พอหรอก ดังนั้นก็คิดจะรวมตัวกับคนอื่นๆ แต่ข้ายังไม่ทันได้รวมตัวกับพวกเขา ก็พบว่าพวกเขาหายตัวไปต่อเนื่อง ข้าถึงได้ซ่อนสิ่งเหล่านี้ไว้ในใจ"

พูดถึงในที่สุด คนนี้พูดว่า"จากที่ข้ารู้มา ฮ่องเต้หย่งคังในตอนนี้ไม่รู้ดีกว่าฮ่องเต้หย่งเฉิงกี่เท่าเลย พวกเจ้าอย่าถูกปิดบังเลยนะ"

คำพูดสุดท้ายเกือบจะใช้การตะโกนช่วย

หลัวหงคดเคี้ยวฟัน"ฆ่ามันซะ!"