แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 795

"คนชั่ว——คนชั่ว——"

เด็กผู้หญิงดิ้นรนด้วยสีหน้ากระวนกระวายใจ

คาดว่าเป็นเพราะอายุน้อยเกินไป นางจึงพูดได้ไม่มากนัก ปากก็พูดได้เพียงคำง่ายๆ ออกมาสองสามคำ

แต่จากใบหน้าที่แดงก่ำของเด็กผู้หญิงก็สามารถมองออกว่า ในเวลานี้นางกระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก

แต่ฝูงชนที่มามุงดู ก็เชื่อและคิดว่าเด็กผู้หญิงคนนี้กับผู้หญิงคนนั้นเป็นครอบครัวเดียวกัน เพียงแต่ลูกยังเล็กจึงไม่เชื่อฟังคำพูด ฉะนั้นจึงไม่มีใครสนใจ

ซ่งฉงปิงยิ่งมอง ก็ยิ่งรู้สึกว่าสถานการณ์นี้ผิดปกติ

สายตาของผู้หญิงคนนั้นมีความคลุมเครือไม่แน่ใจ และผิดปกติอย่างมาก

เมื่อซ่งฉงปิงคิดเช่นนี้ จึงพูดกับไป๋เสา หลังจากนั้นคนทั้งสองก็เดินเข้าไปใกล้ผู้หญิงคนนั้น

และผู้หญิงคนนั้น หลังจากที่เห็นว่าคนที่มุงดูต่างก็ไม่มีใครเอ่ยปากพูด จึงเตรียมที่จะจากไป

แต่ทว่า เมื่อหันตัวกลับ ก็เห็นว่าหญิงสาวผู้งดงามคนหนึ่งขวางอยู่ตรงหน้าตนเอง

เมื่อเห็นใบหน้านั้นของซ่งฉงปิง ผู้หญิงคนนั้นก็กลอกตาไปมา คล้ายกับว่ามีความคิดอยากจะทำอะไรบางอย่าง

แต่ทว่า เมื่อเห็นไป๋เสาที่มีใบหน้าเย็นชายืนอยู่ด้านหลังซ่งฉงปิง ความคิดที่ลุกโชนขึ้นมาเมื่อครู่นั้น ก็ต้องเก็บกลับไปอีกครั้ง

นางรู้ดีว่า คนที่สามารถพาสาวใช้มาข้างๆ กายได้ อีกทั้งยังเป็นสาวใช้ที่ไม่ควรยั่วโมโห สถานะก็คงจะไม่ธรรมดา

คนคนนี้ นางไม่กล้ายั่วโมโห

ฉะนั้น ผู้หญิงคนนั้นจึงเตรียมที่จะอุ้มเด็ก แล้วเดินอ้อมซ่งฉงปิงไป

"ช้าก่อน!"

ซ่งฉงปิงเอ่ยปาก

เพราะว่าร้อนตัว เมื่อได้ยินคำสองคำว่า'ช้าก่อน' ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่เพียงแต่ไม่รอ แต่กลับวิ่งอย่างรวดเร็ว

แต่ทว่า ในช่วงเวลานั้น ไป๋เสาได้รับการส่งสายตาของซ่งฉงปิง จึงนำมือไปคว้าผู้หญิงคนนั้นเอาไว้ จากนั้นก็แย่งชิงเด็กจากในอ้อมกอดของผู้หญิงคนนั้นมาอย่างรวดเร็ว และโอบกอดเอาไว้ในอ้อมกอด

ผู้หญิงคนนั้นตกตะลึง ส่งสายตามองเด็กที่ถูกแย่งชิงไปจากมือ แล้วตะโกนขึ้นมาทันทีว่า "ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย มีคนลักพาตัวเด็กกลางวันแสกๆ ——"

เพียงพูดคำนี้ออกมา คนที่เดินบนถนนและคนที่มองดูก่อนหน้านี้ ต่างก็เข้ามารายล้อม

ชั่วพริบตา ซ่งฉงปิงและไป๋เสาแล้วก็เด็กคนนั้นรวมทั้งผู้หญิงคนนั้น ต่างก็ถูกฝูงชนล้อมเอาไว้

จากนั้น ด้วยความคิดก่อนหน้านี้ของคนเหล่านั้น ที่ติดว่าเด็กผู้หญิงคนนี้คือครอบครัวเดียวกันกับผู้หญิงคนนั้น ฉะนั้นแต่ละคนจึงใช้สายตามองซ่งฉงปิงอย่างประณาม ปากก็เริ่มวิพากษ์วิจารณ์ขึ้นมา

"นี่เจ้าเป็นอะไรกัน? อยู่ดีๆ ก็วิ่งไปแย่งชิงลูกของคนอื่นมา"

"ใช่ๆ ดูๆ แล้วหน้าตาก็ดี ทำไมถึงเป็นพวกค้ามนุษย์แบบนี้ล่ะ

"เร็วเข้า นำคนคนนี้ส่งไปให้ฝ่ายราชการ การลักพาตัวเด็กไม่สามารถปล่อยไปได้"

"ครอบครัวไหนยังไม่มีลูกล่ะ ถ้าหากเด็กคนนี้ถูกลักพาตัวไปจริงๆ ครอบครัวที่สูญเสียลูกไปจะเศร้าเสียใจขนาดไหน?"

คนนี้พูดทีคนนั้นพูดที ยิ่งพูดก็ยิ่งตื่นเต้น

สำหรับสิ่งนี้ ซ่งฉงปิงก็ไม่ได้รู้สึกโกรธเคือง

คนเหล่านี้ไม่เหมือนกับคนที่ไม่มีความคิดเป็นของตนเอง ตอนนี่พวกเขายิ่งตื่นเต้น ก็ยิ่งพูดความคิดของพวกเขาออกมาอย่างชัดเจน และจะไม่อดทนต่อเรื่องการลักพาตัวเด็กนี้

ในเวลานี้ พวกเขาก็ได้ถูกปิดบังด้วยอคติเหล่านี้

ในความเป็นจริงแล้ว พวกเขามีจิตใจดีงามและความยุติธรรม

ซ่งฉงปิงชำเลืองมองผู้หญิงคนนั้น ก็เห็นสายตาที่ลำพองใจ และสีหน้าที่เย็นชาอย่างมากของผู้หญิงคนนั้น

"ทุกคนฟังข้าพูดก่อน"

เสียงของซ่งฉงปิงไม่ดัง แต่เพราะใช้แรงจากภายใน คนจำนวนมากจึงได้ยิน

ทุกคนนิ่งอึ้งไป แต่ทันใดก็มองซ่งฉงปิงอย่างโกรธเดือดดาล

"เจ้ายังอยากจะพูดแก้ตัวอะไรอีก?"

"ถึงเจ้าจะรูปร่างหน้าตางดงาม พวกข้าก็จะไม่ฟังคำแก้ตัวของเจ้า เจ้าจะต้องถูกส่งไปยังฝ่ายราชการ"

เมื่อเห็นว่าทุกคนตื่นเต้นขึ้นมาอีกครั้ง ซ่งฉงปิงจึงรีบกล่าวว่า "ตอนนี้ข้าก็ได้ถูกพวกเจ้าล้อมเอาไว้แล้ว หนีไม่ได้หรอก ถ้าหากพวกเจ้าฟังคำพูดของข้าจบแล้วยังต้องการส่งข้าไปยังฝ่ายราชการ ข้าก็เต็มใจ แต่ได้โปรดให้ข้าพูดให้จบเสียก่อน"

ซ่งฉงปิงเอ่ยข้อเท็จจริงนี้แล้ว จากนั้นก็สลัดมือของผู้หญิงคนนั้นออก "ลองถามตัวเองดูว่า เจ้าที่ไม่สามารถให้กำเนิดบุตรได้ จะสามารถมีบุตรได้อย่างไร?"

ที่คิดจะจับชีพจรของผู้หญิงคนนั้น ก็เพราะเห็นจุดบนใบหน้าของผู้หญิงคนนี้ที่ค่อนข้างผิดปกติ เมื่อมองใบหน้าแล้ว ก็ไม่เหมือนกับคนที่กับคนที่เคยให้กำเนิดบุตร

ต้องการเพียงแค่พิสูจน์ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่เคยให้กำเนิดบุตร ไม่ว่านางจะบอกว่าเป็นแม่หรือว่าย่า นั้นก็ล้วนไม่เป็นผล

หลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นได้ฟังคำพูดของซ่งฉงปิง ในสายตาชัดเจนว่าค่อนข้างไม่เข้าใจ คาดว่าคงจะตกตะลึงคาดไม่ถึงว่าซ่งฉงปิงจะมองออกถึงสิ่งนี้

เพียงแต่ ในเวลาต่อมา ผู้หญิงคนนั้นก็เริ่มพูดใส่ร้ายว่า "นี่เจ้ากำลังพูดจาไร้สาระอะไร? เจ้าต้องการจะแย่งชิงลูกของข้าไป จึงพูดจาไร้สาระเช่นนี้ ข้าจะบอกเจ้าให้นะ ลูกของข้า ไม่มีทางให้เจ้าไปโดยเด็ดขาด"

นางยุ่งมาหลายวัน กว่าจะหาเด็กมาอยู่ในกำมือได้ จะสามารถปล่อยให้เอาออกไปได้อย่างไร?

ซ่งฉงปิงไม่ได้สนใจผู้หญิงคนนั้น แต่มองไปยังฝูงชนที่มามุงดู

"ที่นี่มีหมอหรือไม่?"

ชั่วพริบตา ทุกคนก็มองหน้ากัน

เป็นเวลานาน จึงมีคนตะโกนขึ้นมาว่า "ข้าเป็นหมอประจำโรงหมอที่อยู่ข้างๆ"

เพียงเสียงนี้พูดออกมา ฝูงชนก็กระจายตัวออกโดยอัตโนมัติ หมอชราเคราขาวสวมชุดชนเผ่าคนหนึ่งได้ปรากฏตัวออกมา

"หมอโม่" มีคนรู้จักสถานะของหมอ

เดิมทีหมอโม่ได้ลงตรวจอยู่ที่โรงหมอข้างๆ หลังจากนั้นก็ถูกการเคลื่อนไหวด้านข้างดึงดูดให้มา

หลังจากได้ยินว่ามีคนถามว่ามีหมอหรือไม่ จึงได้เอ่ยปากขึ้นมา

ซ่งฉงปิงเห็นหมอโม่ จึงกล่าวกับหมอโม่ว่า "ผู้หญิงคนนี้บอกว่าเด็กคนนี้เป็นบุตรของนาง ได้โปรดท่านช่วยจับชีพจร ดูว่านางสามารถให้กำเนิดบุตรได้หรือไม่"

หมอโม่พยักหน้า เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้เขาสามารถทำได้อยู่แล้ว

ด้วยเหตุนี้ หมอโม่จึงเดินไปยังผู้หญิงคนนั้น

ผู้หญิงคนนั้นเห็นเช่นนี้ จึงลุกลี้ลุกลน

"ใครจะรู้ว่าพวกเจ้าต้องการสมรู้ร่วมคิดเพื่อแย่งชิงลูกของข้าไปหรือไม่?"