แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 803

ในตอนแรกการเคลื่อนไหวด้านนอก ไม่ได้เข้ามาในหูของซ่งฉงปิง

ไม่รู้ว่าด้วยสาเหตุใด เซี่ยงเซี่ยงถึงอยากอยู่ข้างกายเซี่ยงเซียวเซียน และไม่ยอมจากไป

เมื่อเห็นว่าเซี่ยงเซี่ยงไม่กลัวเซี่ยงเซียวเซียน ซ่งฉงปิงจึงไม่ได้ยืนกรานที่จะให้นางจากไป

ในเวลานี้ด้านนอกเรือน เสียงกังวลของคนรับใช้ก็ดังขึ้น

“ฮูหยิน ฮูหยิน แย่แล้วขอรับ”

ซ่งฉงปิงขมวดคิ้วและมองไปที่ฉีเทียนเห้า จากนั้นทั้งสองคนก็เดินออกไปนอกเรือนด้วยกัน

“เกิดอะไรขึ้น?” ซ่งฉงปิงมองไปที่คนรับใช้ผู้นั้น

คนรับใช้รีบกล่าวว่า “ด้านนอกมีหญิงผู้หนึ่งกล่าวว่าฮูหยินไม่ใช่หมอเทวดาอะไร ขอให้ฮูหยินช่วยสามีของนาง นางอยู่ที่นั่นไม่ยอมจากไป และในตอนนี้ด้านนอกก็มีคนมารุมล้อมมากมาย”

เมื่อซ่งฉงปิงได้ยิน คนที่อยู่บนถนนผู้นั้นก็ปรากฏขึ้นในหัว

ทันใดนั้นความเย็นชาก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของซ่งฉงปิง

เหอะ ช่างเป็นคนที่ไม่สงบเสงี่ยมจริงๆ

นี่เป็นการจงใจมาสร้างความยุ่งยากให้นางหรือ?

“ไม่ต้องเปิดประตู เจ้าจับตาดูการเคลื่อนไหวด้านนอก หากเกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด ให้แจ้งข้าในทันที” ซ่งฉงปิงกล่าวอย่างเมินเฉย

เมื่อคนรับใช้ได้ยินก็ตกตะลึง แต่ภายใต้สายตาอันเยือกเย็นของซ่งฉงปิง เขาก็ก้าวถอยหลังไป

ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วยาม หลังจากที่ซ่งฉงปิงเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าสบายๆ คนรับใช้ก็มาอีกครั้ง

“ฮูหยิน ฮูหยิน หญิงผู้นั้น สามีของนางตายแล้วขอรับ หญิงผู้นั้นร้องไห้และจะฆ่าตัวตายตามสามีของนางที่หน้าประตูจวนของเรา”

ซ่งฉงปิงเลิกคิ้ว

ตายแล้ว?

อดทนได้ค่อนข้างนานเลยทีเดียว

“ไปดูกันเถอะ!” ซ่งฉงปิงกล่าวอย่างเมินเฉย

ละครเรื่องนี้ยังต้องให้นางออกโรง จึงจะสามารถขับร้องต่อไปได้ใช่หรือไม่?

ซ่งฉงปิงพา ‘องครักษ์’ ฉีเทียนเห้าและไป๋เสาทั้งสองคนไปที่หน้าประตู ภายใต้การนำทางของคนรับใช้

ประตูยังไม่เปิด ซ่งฉงปิงก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยของหญิงผู้นั้น เพียงแต่ในเวลานี้หญิงผู้นั้นเสียงดังเอะอะมาก และเสียงแหบแห้งและแหลมคม จนเกือบจะทะลุแก้วหู ทำให้รู้สึกไม่สบายอย่างมาก

“ข้าจะไปจัดการเรื่องนี้เอง เจ้ากลับห้องไปพักผ่อนเถอะ” ฉีเทียนเห้าพูดกับซ่งฉงปิง

เมื่อซ่งฉงปิงได้ยินก็ส่ายหัว “ไม่ ข้าไปจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเองจะเหมาะสมกว่า”

ฉีเทียนเห้าขมวดคิ้ว

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดในใจของเขาถึงกระวนกระวายยิ่งขึ้น

แต่ซ่งฉงปิงได้ตัดสินใจแล้ว และเขาก็ห้ามไม่ได้

โชคดีที่เขาติดตามอยู่ข้างกายนาง เขาไม่มีทางปล่อยให้เกิดเรื่องขึ้นกับนาง

เมื่อคิดเช่นนี้ ในใจของฉีเทียนเห้าก็สงบลงมาก

“ชีวิตข้าช่างขมขื่น! สามีของข้าจากไปแล้ว ข้าควรทำอย่างไร? ข้าตายเสียยังจะดีกว่า”

“ไม่ง่ายเลยกว่าข้าจะรู้ว่าเจ้าของบ้านหลังนี้เป็นหมอเทวดาจากต้าชิ่ง ข้าร้องไห้อ้อนวอนอยู่นานขนาดนี้ แต่ก็ไม่มีใครสนใจข้า ในเมื่อนางใจดำ เช่นนั้นข้าก็จะตายให้นางดู หวังว่าต่อไปนางจะไม่เพิกเฉยต่อชีวิตคนเช่นนี้อีก—— ฮือๆๆๆ สามี ข้าจะตามท่านไป——”

เมื่อคนรับใช้เปิดประตู ก็เห็นว่าหญิงผู้นั้นกำลังจะแสดงฉากที่โยนผ้าต่วนสีขาวขึ้นไปบนคานประตูบ้านของนาง

และในฝูงชนมีแต่คนเฝ้ามอง บางคนเกลี้ยกล่อม บางคนก็เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองอันไม่ชอบธรรมตามหญิงผู้นั้น

ไม่ว่าเสียงจะดังอย่างไร ทั้งหมดก็หยุดลงเมื่อประตูเปิดออก

แม้แต่หญิงผู้นั้น ในเวลานี้ใบหน้าก็เต็มไปด้วยน้ำตา และมองไปที่ซ่งฉงปิงด้วยเบ้าตาที่แดงก่ำ

ดูเหมือนเวลาจะหยุดนิ่งอยู่ชั่วขณะหนึ่ง

เมื่อเห็นซ่งฉงปิง หญิงผู้นั้นก็ตื่นตัวขึ้นมาในทันที “เป็นเพราะเจ้า เจ้าเห็นคนใกล้ตายแต่ไม่ช่วย”

“เจ้าเป็นหมอเทวดาอะไร เจ้าเพิกเฉยต่อชีวิตคน เจ้าเอาชีวิตของสามีข้าคืนมา” หญิงผู้นั้นโกรธจัด และโผเข้าใส่ซ่งฉงปิง

เว้นเสียแต่ว่าคนผู้นี้วางแผนที่จะนำผ้าต่วนสีขาวมาเพื่อฆ่าตัวตายตั้งแต่แรก

“เหอะ แต่เจ้าก็ไม่สามารถปล่อยให้คนตายโดยไม่ช่วยได้” มีคนบ่นพึมพำเบาๆ

เมื่อซ่งฉงปิงได้ยินก็กวาดสายตามองไปยังฝูงชน แล้วชี้ไปที่คนหนึ่งในนั้น “เจ้ารู้จักข้า?”

ผู้ที่ถูกซ่งฉงปิงชี้ตกตะลึงและงุนงง

ซ่งฉงปิงชี้ไปที่หญิงผู้นั้นอีกครั้ง “แล้วเจ้าเคยเห็นนางหรือไม่?”

เมื่อถามเช่นนี้ คนผู้นั้นดูเหมือนจะเข้าใจและพยักหน้า

“เช่นนั้นเจ้าจำเรื่องที่โรงหมอเมื่อครู่ได้หรือไม่ หมอกับข้าต่างพูดว่าอย่างไร?”

คนผู้นั้นพยักหน้า เรื่องเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่นานนี้ เขาจะจำไม่ได้ได้อย่างไร?

“ท่านกับหมอผู้นั้นต่างพูดว่าสามีของนางหมดหนทางรักษา แต่นางไม่ยอมปล่อยวาง”

ทันทีที่คนผู้นี้พูดออกมา คนอื่นๆ ก็ยืนยันว่าสิ่งที่เขาพูดเป็นความจริง

ที่แท้หมอเทวดาก็ตรวจวินิจฉัยให้สามีของนางแล้ว?

เช่นนั้นก็ไม่ได้หมายความว่าหมอเทวดาเห็นคนใกล้ตายแล้วไม่ช่วย

ในขณะที่ทุกคนกำลังครุ่นคิด ซ่งฉงปิงก็ชี้ไปที่หญิงผู้นั้นอีกครั้ง “พวกเจ้าคงไม่รู้ว่าข้าเคยเจอนางมาสามครั้งแล้ว”

ทุกคนไม่เข้าใจที่ซ่งฉงปิงกล่าว ซ่งฉงปิงจึงพูดด้วยตนเอง

“เมื่อไม่กี่วันก่อน นางบอกว่าต้องการจะรักษาอาการป่วยของสามี และแบกตะกร้าผักมาขายที่จวนของข้า ผู้ซื้อซื้อผักแล้ว แต่นางไม่ยอม นางยืนกรานให้พวกเราซื้อ สุดท้ายพวกเราก็ซื้อ เป็นข้าที่จัดการด้วยตนเอง”

“เมื่อครู่ข้าเจอนางบนถนน นางยืนกรานที่จะให้ข้าช่วยสามีของนาง และขอร้องข้าต่อหน้าสาธารณชน ข้าจึงจับชีพจร แล้วบอกว่าสามีของนางไม่มีทางรักษา”

“ตอนนี้นางพาสามีของนางมาก่อความวุ่นวายถึงหน้าประตูอีกครั้ง และยังจงใจนำผ้าต่วนสีขาวมาร้องไห้ โวยวาย แล้วจะแขวนคอตัวเอง ต้องการให้ชื่อเสียงของข้าเสียหาย พวกเจ้าใช้สมองขบคิดให้ดีๆ ว่าทุกอย่างเป็นความบังเอิญ หรือว่านางมีจุดประสงค์ไม่ดีตั้งแต่แรก?”

เมื่อซ่งฉงปิงกล่าวเช่นนี้ ฝูงชนก็อยู่ในความเงียบสงบ

หากสิ่งที่นางพูดทั้งหมดเป็นความจริง เช่นนั้น......ดูเหมือนว่าหญิงผู้นั้นจะมุ่งเป้าไปที่แม่นางน้อยผู้นี้