แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 814

บนเตียงเป็นผู้หญิงรูปร่างหน้าตาซีดเซียวคนหนึ่ง

เบ้าตาของนางลึก ผอมหนังหุ้มกระดูก ทำให้มองไม่ชัดเจนว่านางหน้าตาเป็นอย่างไร

นางในเวลานี้ แค่ดูก็รู้ว่ามีชีวิตอยู่ได้อีกไม่กี่วัน

สิ่งที่ทำให้ซ่งฉงปิงตกใจไม่ใช่รูปร่างหน้าตาที่น่ากลัวของหญิงผู้นี้ แต่เป็นความจริงที่ว่าหญิงผู้นี้คล้ายกับเซี่ยงเซียวเซียนมาก

ไม่ได้พูดถึงรูปลักษณ์ แต่เป็นสภาพ

สภาพของพวกเขาแทบจะเหมือนกันทุกประการ

ทันใดนั้นซ่งฉงปิงก็เกิดความคิดหนึ่งขึ้นมา

เพื่อพิสูจน์ว่าความคิดของนางถูกต้องหรือไม่ ซ่งฉงปิงจึงยื่นมือไปจับชีพจรของหญิงผู้นั้นโดยตรง

หลังจากตรวจดูอาการของหญิงผู้นั้นอย่างชัดเจนแล้ว ดวงตาของซ่งฉงปิงก็เบิกกว้าง

นี่……

ไม่คิดเลยว่า……

ซ่งฉงปิงพูดไม่ออกว่าตอนนี้ตนเองรู้สึกอย่างไร รู้เพียงว่าตนเองรู้สึกตื่นเต้น และมีความรู้สึกที่ว่ายามตั้งใจหากลับหาไม่เจอ ยามไม่หากลับเจอ

แม้กระทั่งในขณะนี้ ซ่งเฉียงปิงก็ลืมสถานการณ์ของตนเองไปแล้ว

ทันใดนั้นร่างกายของซ่งฉงปิงก็แข็งทื่อ

ซ่งฉงปิงหันกลับมาอย่างฉับพลัน และสูดหายใจเข้าลึกๆ

เพราะไม่รู้ว่าด้านหลังของนางมีเงามากขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่

และสายตาของเงานั้นก็จับจ้องมาที่นาง ทำให้คนรู้สึกหม่นหมองและหวาดกลัวมาก

แม้ว่าในห้องจะมืดสลัว แต่ก็ยังสามารถมองเห็นได้ และซ่งฉงปิงสามารถเห็นใบหน้าของเงานั้นได้อย่างชัดเจน

ซ่งฉงปิงตกใจมาก

แต่ไม่นานซ่งฉงปิงสงบลง

“เจ้าไม่ใช่กษัตริย์แห่งหนานเจียง” ซ่งฉงปิงกล่าวข้อเท็จจริงนี้ด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจน

ใช่ เงานี้รูปลักษณ์หน้าตาเหมือนกับกษัตริย์แห่งหนานเจียงทุกประการ

แม้กระทั่งซ่งฉงปิงที่มองแวบเดียวก็จำได้ว่านั่นคือ ‘กษัตริย์แห่งหนานเจียง’ ที่นางเห็นเมื่อวานตอนเช้า

แต่การได้พบกันครั้งนี้ ซ่งฉงปิงแทบจะแน่ใจว่าเขากับกษัตริย์แห่งหนานเจียงไม่ใช่คนคนเดียวกัน

คนผู้นี้ทำให้นางรู้สึกหม่นหมองมากเกินไปจริงๆ และความมีสง่าราศีของกษัตริย์ก็แตกต่างจากกษัตริย์แห่งหนานเจียงอย่างมาก

“เหอะๆ——” เงาหัวเราะ

เสียงหัวเราะช่างน่าขนลุก

เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะนั้น ซ่งฉงปิงก็รู้สึกตื่นตระหนกอยู่ชั่วขณะหนึ่ง และก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว

เพียงแต่ด้านหลังเป็นเตียง และนางไม่สามารถที่ถอยได้แล้ว

“องค์หญิงใหญ่แห่งต้าชิ่ง เจ้ารู้หรือไม่ว่าผู้ที่รู้ความลับของข้า ตอนนี้ตายเกือบจะหมดแล้ว” เงากล่าว แม้แต่น้ำเสียงก็ล้วนทำให้คนรู้สึกขนลุก

เมื่อซ่งฉงปิงได้ยินก็แค่รู้สึกว่าหัวใจเต้นแรง

และมีลางสังหรณ์ไม่ดี

แต่ซ่งฉงปิงยังคงมองไปที่เงาอย่างไม่สะทกสะท้าน “เจ้าเป็นใคร? เป็นเจ้าที่จับข้ามาที่นี่? เจ้ามีจุดประสงค์อะไร?”

การถามคำถามสามข้อติดต่อกัน ไม่ได้ทำให้ซ่งฉงปิงรู้สึกสบายใจ ตรงกันข้าม นางรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองเต้นเร็วยิ่งขึ้น

“ถามได้ดี! ” เสียงที่น่ากลัวของเงา ทำให้ซ่งฉงปิงอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น

จากนั้นก็ได้ยินเงากล่าวว่า “หากไม่อยากตาย เจ้าก็ช่วยชีวิตนาง”

ซ่งฉงปิงตกใจ แต่ยังคงอดกลั้นความกลัวไว้ในใจและถามว่า “นาง......นางคือเหมียวหลานใช่หรือไม่?”

ทันทีที่ซ่งฉงปิงกล่าวเช่นนี้ สายตาที่มีเจตนาฆ่าของเงานั้นก็มองตรงไปที่ร่างของซ่งฉงปิง

ซ่งฉงปิงรู้ว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่นางควรถาม

แต่ในขณะเดียวกัน จากปฏิกิริยาของเงา นางก็รู้ว่าตัวเองเดาถูก

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ซ่งฉงปิงก็กล่าวว่า “ข้าจะพยายาม——”

“ที่นี่ไม่มีคำว่าพยายาม นางรอด เจ้ารอด นางตาย เจ้าตาย” เงาพูดขัดจังหวะซ่งฉงปิงอย่างเยือกเย็น

และพูดด้วยเสียงเย็นชาในทันที “จริงสิ หากเจ้าตาย สาวใช้และองครักษ์ลับของเจ้าก็ต้องตายด้วย”

เมื่อซ่งฉงปิงได้ยินก็ตื่นตกใจ

ไป๋เสา นางก็ถูกจับมาด้วยหรือ?

แล้วก็องครักษ์ลับ? คือใคร?

แต่ทว่าฉีเทียนเห้าไม่พูดอะไร เพียงแค่มุ่งไปข้างหน้าอย่างเดียว

เขาต้องการมาถามกษัตริย์แห่งหนานเจียงให้ชัดเจน เขาต้องหาปิงเอ๋อร์ของเขาให้เจอโดยเร็ว

ตั้งแต่มาที่หนานเจียง เขาก็ไม่สบายมาโดยตลอด

ตอนนี้ปิงเอ๋อร์หายตัวไป ทำให้เขาไม่สบายใจมากยิ่งขึ้น

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หลังจากที่รู้ความลับของหนานเจียง ทำให้เขาตั้งใจแน่วแน่ว่าจะตามหาปิงเอ๋อร์ให้เจอโดยเร็ว

แต่ทว่าการกระทำของฉีเทียนเห้า ทำให้องครักษ์ของราชสำนักหนานเจียงโกรธ และพวกเขาก็โจมตีฉีเทียนเห้า

เดิมทีฉีเทียนเห้าทั้งร้อนใจทั้งโกรธ แต่องครักษ์เหล่านี้ ยิ่งทำให้เจตนาฆ่าเกิดขึ้นในสายตาของเขา และลงมืออย่างเฉียบคมยิ่งขึ้น

แม้จะไม่ถึงว่ากับฆ่าพวกเขาทั้งหมด แต่ทุกกระบวนท่าของฉีเทียนเห้าก็เพียงพอที่จะทำให้คนเหล่านั้นนอนอยู่บนเตียงเป็นเวลาสิบวันถึงครึ่งเดือน

รูปแบบการโจมตีของฉีเทียนเห้า ทำให้องครักษ์หนานเจียงหวาดกลัว

คนร้ายผู้นี้มาจากที่ใด?

ถึงได้มาพาลหาเรื่องที่พระราชวังหนานเจียง?

องครักษ์หนานเจียงเห็นว่าสู่ไม่ได้ จึงเรียกคนมาเพิ่มให้มากขึ้น

เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่สามารถจัดการได้ กษัตริย์แห่งหนานเจียงก็มาถึง

เมื่อเห็นฉากวุ่นวายตรงหน้า เยโม่กษัตริย์แห่งหนานเจียงก็สีหน้าไม่ค่อยดีนัก

“หยุดเดี๋ยวนี้!” กษัตริย์แห่งหนานเจียงกล่าวอย่างเคร่งขรึม

เมื่อองครักษ์ได้ยิน ต่างก็หยุดชะงัก

“องครักษ์ขององค์หญิงใหญ่แห่งต้าชิ่ง ไม่กำเริบเสิบสานเกินไปหน่อยหรือ? พระราชวังของข้า ไม่ใช่ที่ที่เจ้าจะสามารถบุกรุกเข้ามาได้” สีหน้าของเยโม่ไม่น่ามองมากนัก

ไม่ว่าพระราชวังของกษัตริย์องค์ใดถูกผู้อื่นบุกรุกอย่างอุกอาจเช่นนี้ ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะมีสีหน้าที่ดี

เมื่อฉีเทียนเห้าเห็นกษัตริย์แห่งหนานเจียง สีหน้าของเขาก็เย็นชา และพุ่งเข้าไปหากษัตริย์แห่งหนานเจียง โดยไม่รอให้กษัตริย์แห่งหนานเจียงพูดจบ

ผู้คนยังไม่ทันได้ตอบสนอง ฉีเทียนเห้าก็คว้าคอเสื้อของกษัตริย์แห่งหนานเจียงไว้แน่น

กษัตริย์แห่งหนานเจียงที่สูงแปดฉื่อ ถูกฉีเทียนเห้าหิ้วขึ้นมาอย่างง่ายดาย ผู้คนต่างตกตะลึงไปชั่วขณะ

เหตุการณ์เงียบสงบอยู่พักหนึ่ง