เยหลินตะคอกเสร็จ ทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบอย่างแปลกประหลาด
ซ่งฉงปิงชำเลืองมองเยหลิน ทันใดสายตาก็ตกอยู่ที่เยโม่
สายตาของนางยังคงเย็นชา และแฝงไปด้วยความเมินเฉยไม่แยแส
แต่เยโม่รู้ดีว่า ซ่งฉงปิงกำลังอยากรู้อยากเห็น
ชำเลืองมองเยหลิน ในดวงตาของเยโม่แฝงไปด้วยความทุกข์ใจ
"เขา——คือน้องชายฝาแฝดของข้า" เสียงของเยโม่ ดูเหมือนจะแหบพร่า
ชัดเจนว่า ในเวลานี้ ภายในใจของเยโม่ก็คงจะทรมานอย่างยิ่ง
อีกทั้งความทรมานนี้ ไม่ได้ก่อตัวขึ้นหนึ่งวันสองวันอย่างแน่นอน
ซ่งฉงปิงไม่ได้พูดจา เพียงแค่ฟังอย่างนิ่งๆ
แต่เยหลิน ก็ไม่รู้ว่าคิดอะไรภายในใจ จึงไม่ได้ขัดขวางเยโม่ที่จะเล่าเรื่องของเขา
แต่เดิมที——
ที่หนานเจียง ชนเผ่าอู หรือราชวงศ์หนานเจียง มีประเพณีที่สืบทอดกันมา
นั่นก็คือ ไม่สามารถมีฝาแฝดได้
ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ก็จะต้องกำจัดทิ้งไปคนหนึ่ง
และชนเผ่าอู เพื่อไม่ให้ฝาแฝดเหล่านั้นส่งผลกระทบต่อชะตากรรมของประเทศของพวกเขา ฝาแฝดผู้นั้นที่ถูกกำจัดทิ้ง จะไม่สามารถตายง่ายเกินไปได้
แทบจะเป็นจำนวนมากที่คลอดออกมา ล้วนจะต้องถูกทรมานจนตาย
และโดยปกติ คนนั้นที่ถูกกำจัดทิ้ง ถ้าไม่ใช่เพราะตัวเล็ก ก็เป็นเพราะสุขภาพอ่อนแอ
แต่บังเอิญว่า ทั้งสองคนแข็งแรงดี
และวิธีการที่ทรมานเด็กจำนวนมากที่เกิดมานั้น ก็ปรากฏออกมาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
บางคนก็ถูกโยนเข้าไปในที่ที่เต็มไปด้วยสารพิษ บางคนก็ถูกโยนเข้าไปยังสถานที่ที่มีงูและสถานที่ที่มีสัตว์มีพิษโดยตรง
พูดได้ว่า เป็นวิธีที่โหดเหี้ยมเป็นอย่างยิ่ง
แต่โชคชะตาของเยหลิน เมื่อเทียบกับฝาแฝดเหล่านั้นที่ตายอย่างน่าเวทนาแล้ว ก็ไม่ได้ดีไปกว่าแม้แต่น้อย
เพราะว่านับตั้งแต่เกิด เยหลินก็ถูกทำเป็นคนทดลองยา
เริ่มแรก เยหลินเพียงแค่ทดลองยาทุกชนิด
ทดลองมาตั้งแต่ช่วงเด็ก จนถึงสามขวบก็ไม่เป็นไร
จากนั้น ก็เริ่มทดลองพิษทุกชนิด
งูพิษ แมลงมีพิษ สารพิษต่างๆ นานา เยหลินล้วนผ่านมาหมดแล้ว
กระทั่งที่เยหลินเคยผ่านมา บนร่างกายถูกแมลงมีพิษงูพิษกัดแทะจนเป็นแผลนับร้อยนับพัน
เพียงแต่ เพราะสารพิษและยาแต่ละชนิดที่มีจำนวนมากเกินไป ฉะนั้นบาดแผลบนร่างกายจึงมีความสามารถในการฟื้นฟูที่ดีอย่างยิ่ง
แต่ทว่า ก็ไม่ใช่เพียงแค่เช่นนี้เท่านั้น
พิษในร่างกายมีมาก เลือดของเยหลินก็กลายเป็นพิษ ไม่เพียงแต่เช่นนี้ ความรู้สึกเจ็บปวดบนร่างกายของเขายังเป็นเพราะผลกระทบจากสารพิษอีกด้วย และมากกว่าคนทั่วไปหลายเท่า
คนอื่นๆ เมื่อถูกมดกัดอาจจะไม่ได้รู้สึกอะไร แต่เยหลินไม่ใช่อย่างนั้น
เยหลินถูกมดกัด ก็รู้สึกเจ็บปวดเหมือนกับว่าถูกมีดแทง.....
ได้ฟังถึงจุดนี้ ซ่งฉงปิงก็มองไปยังเยหลินด้วยจิตสำนึก
เยหลินในเวลานี้ ที่เพิ่งจะทุบตีกับเยโม่ ตามคำพูดของเยโม่ เยหลินในเวลานี้จะไม่เจ็บปวดร่างกายจนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่อีกต่อไปหรือ?
แต่ท่าทีนั้นของเขา ไหนเลยจะเห็นว่ารู้สึกเจ็บปวด?
คล้ายกับว่าคนที่ไม่ได้เป็นอะไร
เยโม่สังเกตเห็นสายตาของซ่งฉงปิง จึงมองไปยังเยหลิน
เมื่อมองเยหลิน ในสายตาของเยโม่ก็แฝงไปด้วยเจ็บปวดใจ
ถึงอย่างไร นั่นก็คือพี่น้องร่วมมารดาเดียวกันกับตนเอง เป็นน้องชายแท้ๆ ที่หน้าเหมือนกันกับตนเอง
บนโลกใบนี้ ไม่มีใครสนิทสนมกับตนเองไปมากกว่าเขาแล้ว
อีกอย่าง ถ้าหากไม่ใช่ตนเอง เขาก็คงจะไม่ได้รับความทุกข์ทรมานอย่างไร้มนุษยธรรมเหล่านั้น
เยโม่ไม่ได้อธิบายอะไร เพียงแต่เล่าเรื่องราวของพวกเขาต่อไป
แต่เรื่องนี้ เกี่ยวข้องกับเหมียวหลาน
สำหรับเยหลินแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้ล้วนน่าเอือมระอา ใครๆ ก็ไม่สนใจ
กระทั่งชีวิตของเขา เขาก็ไม่ได้สนใจ
แต่เขา มีคนที่สนใจเพียงคนเดียว ก็คือเหมียวหลาน
เพียงเพราะว่า ตอนที่เขาหนีออกไปเมื่อตอนเด็ก เป็นครั้งแรกที่เป็นคนยิ้มให้เขา เป็นคนที่ให้อาหารเขากิน
สามารถพูดได้ว่า เหมียวหลานตอนยังเด็ก ทำให้โลกทั้งใบของเยหลินอบอุ่น
และเพราะเช่นนี้ ในสายตาของคนนอก เยโม่คือแต่งงานกับเหมียวหลานแล้ว
แต่ในความเป็นจริง คนที่เหมียวหลานแต่งงานด้วย คือเยหลิน แล้วก็ เป็นเยหลินเสมอมา
ต่อให้ เหมียวหลานจะมีลูก เยหลินก็ไม่ได้สนใจ
มีเพียงสิ่งเดียวที่เยหลินไม่อาจจะรับได้ คาดไม่ถึงว่าจะเป็นการตายของเหมียวหลาน
เมื่อฟังสิ่งเหล่านี้จบ ซ่งฉงปิงก็ไม่อาจไม่ยอมรับได้ เรื่องราวของเยหลิน เป็นโศกนาฏกรรมอย่างมาก
และความเชื่อผิดๆ ของชนเผ่าอู ก็ไม่มีเหตุผลอย่างมาก แล้วก็โหดเหี้ยมมากเกินไป
"พิษกู่ในร่างกายของเหมียวหลานเกิดขึ้นได้อย่างไรหรือ?" ซ่งฉงปิงกล่าวถาม
ตามคำพูดของเยโม่ เยหลินที่ให้ความสนใจต่อเหมียวหลานขนาดนั้น แล้วเหมียวหลานจะวางพิษกู่ได้อย่างไร?
และถ้าหากวางพิษกู่เหมียวหลาน แล้วทำไมจะต้องวางพิษกู่เซี่ยงเซียวเซียนด้วย?
เหมียวหลานก็คือคนที่เข้มแข็งและซื่อตรงคนหนึ่ง ถ้าหากรักกันชั่วชีวิต ก็ต้องไม่ทรยศต่อกันไปตลอดกาล ไม่เช่นนั้น ก็แค่ตายไปด้วยกัน
จุดนี้กล้าที่จะรักและกล้าที่จะเกลียดจริงๆ แสดงออกมาได้อย่างเต็มที่
อย่างไรก็ตาม เมื่อเหมียวหลานกำลังจะทำเรื่องนี้ ก็ถูกตรวจพบว่าตั้งครรภ์แล้ว
เมื่อเหมียวหลานรู้ว่าตั้งครรภ์ ก็ไม่อาจตายได้อย่างสงบจิตสงบใจอีกต่อไป
เพื่อลูก จึงทำได้เพียงขอร้องให้ถอนพิษ และตอบรับที่จะแต่งงานเข้าพระราชวัง
ตั้งแต่เริ่มแรก คนที่ต้องการจะแต่งงานกับเหมียวหลานล้วนเป็นเยหลิน
แต่ก่อนหน้านี้ อันที่จริงเยหลินก็ไม่ได้ดื้อรั้นเช่นนี้
คนหนึ่งที่ภายในใจว่างเปล่า จะสามารถดื้อรั้นไปไหนได้อีกหรือ?
ฉะนั้น เขาจึงยอมรับเหมียวหลานอย่างง่ายดาย อีกทั้ง ให้เหมียวหลานคลอดลูกของตัวเองด้วย
เพียงแต่ เมื่อลูกเกิดมา เหมียวหลานก็ยิ่งรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ จึงไปตรวจสอบเรื่องนี้
เมื่อตรวจสอบชัดเจน เมื่อรู้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างเป็นความเข้าใจผิด มันก็สายไปแล้ว
เหมียวหลานอยากจะไปหาเซี่ยงเซียวเซียน แต่ในที่สุด ก็ไม่รู้ว่าด้วยสาเหตุอะไร จึงไม่ได้ไป
สองปีกาลเวลาผ่านไปอย่างไร้ค่า เหมียวหลานผ่ายผอมลงทุกวัน จนกระทั่งกู่แม่เกิดปัญหาขึ้น เหมียวหลานก็หลับใหลไป
อาจเป็นเพราะแสงสว่างที่ถูกทำลายลง เยหลินจึงดูลึกลับโดยสิ้นเชิง และคนก็กลายเป็นว่าดุร้ายดื้อรั้นเป็นพิเศษ
"อันที่จริง ก่อนหย้านี้เขาก็เคยคิดที่จะช่วยให้สมหวัง หลังจากที่ชายต้าชิ่งคนนั้นปรากฏตัว แต่ทว่า.....เดิมทีเขาที่คิดจะออกจากหนานเจียง ละทิ้งอดีต เดินทางท่องเที่ยวไปทั่วทุกหนทุกแห่ง ไปดูสถานที่ด้านนอกของหนานเจียง แต่เขาไม่อาจไปได้——เพียงแค่ เขาออกจากหนานเจียง ก็เจ็บปวดทรมานเป็นอย่างยิ่งแล้ว——"
ลองคิดดูว่า คนคนหนึ่งที่ไม่ได้รับการปฏิบัติดีตั้งแต่เด็ก คนคนหนึ่งที่ต้องการทำให้คนอื่นและตนเองได้สมหวัง คนคนหนึ่งที่ต้องการตามหาคนในฝันแต่เรื่องง่ายๆ เช่นนี้กลับทำไม่ได้ จะไม่ดื้อรั้นยึดติดกับสิ่งใดสิ่งหนึ่งได้อย่างไร?
เขาก็เคยคิดถึงความเมตตา
แต่ถ้าหากเป็นเช่นนี้ เขาจะปล่อยให้เขาทำความผิดโดยไม่ห้ามปรามเช่นนั้นได้อย่างไร?
เยโม่หลับตาลงด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว เมื่อลืมตาขึ้น ก็มองไปยังในแววตาของซ่งฉงปิง อย่างแฝงไปด้วยความภาวนาขอ
"ได้ยินมาว่าวิชาแพทย์ของเจ้านั้นล้ำเลิศ ไม่ทราบว่าจะสามารถช่วยเขาได้หรือไม่"
เยโม่ในเวลานี้ ไม่คิดถึงการเป็นกษัตริย์คนหนึ่งแม้แต่น้อย
เขาในเวลานี้ เป็นเพียงพี่ชายคนหนึ่งที่ห่วงใยน้องชาย
เมื่อซ่งฉงปิงฟังสิ่งเหล่านี้จบแล้ว ก็ไม่รู้ว่าควรจะใช้อารมณ์ไหนมาประเมินเรื่องนี้ดี
ได้ยินคำพูดของเยโม่ ซ่งฉงปิงก็มองไปยังเยหลิน
"ข้าจะตรวจชีพจรให้เจ้า"
เยหลินไม่ได้เห็นด้วย แล้วก็ไม่ได้ปฏิเสธ
ซ่งฉงปิงลังเลใจอยู่ชั่วขณะ แล้วเดินไปยังเยหลิน
เพียงแต่ เมื่อนำมือวางไปบนข้อมือของเยหลิน ซ่งฉงปิงก็นิ่งอึ้งไป
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง
สนุกแต่ทำไมคุยกับคนอายุเยอะกว่า เรียกเจ้า ๆ ข้า กับเจ้า ทำไม่ใช่ ท่าน เหมือนอันอัน อานอาน คุยกับพ่อ กับผู้ใหญ่ เรียกเจ้าอยู่เลย...
เนื่องนี้สนุกดี..ถึงแม้จะมีบางตอนที่เขียนเนือยไปหน่อย แต่ก็ตบกลับมาได้ 👍👍👍 คือ โอเคดีเลย...
ตอนที่ 19 - 20 หาย...
เรื่องนี้เคยลงจนจบแล้วหายไปไหนหมด เคยลงในreaderaz...