แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 821

อีกด้านหนึ่ง พระราชวังหนานเจียง

โดยรอบพระราชวังที่กษัตริย์แห่งหนานเจียงอยู่ เวลานี้บริเวณรอบนอกระยะร้อยเมตรไม่เห็นองครักษ์หรือข้าหลวงเฝ้าอยู่แม้แต่คนเดียว

และภายในพระราชวังของเยโม่ เยโม่นั่งอยู่บนพื้นด้วยสีหน้าที่จนตรอก เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง ใบหน้าแดงฉาน มุมปากยังคงเบ้เล็กน้อย ชัดเจนว่าเจ็บปวดอย่างมาก

เพียงแต่ เมื่อสีหน้าของเขาอยู่ในสภาพดีแล้ว ก็ไม่มีร่องรอยแห่งความเจ็บปวดแม้แต่น้อย

เยหลินที่อยู่ไม่ไกลจากเยโม่ก็ไม่ได้โชคดีนัก

เยหลินในเวลานี้มีใบหน้าบวมช้ำ บนใบหน้าไม่มีตรงไหนดีเลย ตามเนื้อตัวก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึง

เพราะร่างกายที่พิเศษของเยหลิน เวลานี้เยหลินเจ็บปวดจนหายใจได้ทีละนิดๆ กระทั่งกล้ามเนื้อบนร่างกายก็หดเกร็งแข็งทื่ออย่างมาก

แต่ทว่า ฉีเทียนเห้าไม่มีความคิดที่จะปล่อยไป คว้าคอเสื้อของเยหลินขึ้นมา ในแววตาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า

เยโม่เห็นเช่นนี้ จึงอดกลั้นต่อความเจ็บปวดบนร่างกาย แล้วรีบร้อนเอ่ยปากว่า "ฉีเทียนเห้า อย่า——พวกเราสองพี่น้องถูกเจ้าทุบตีจนกลายเป็นเช่นนี้แล้ว เจ้ายังไม่คลายความโกรธอีกหรือ? นี่——ขืนทุบตีอีกต่อไป เขาก็คงจะต้องตายแล้วจริงๆ ——"

ระหว่างที่พูด เยโม่ก็ค่อนข้างขาดความมั่นใจ ไม่เหมือนกับกษัตริย์ของประเทศโดยสิ้นเชิง

จะสามารถทำอะไรได้บ้าง?

ใครสั่งให้เขายอมรับผิดก่อน อีกทั้งยังสู้คนอื่นไม่ได้อีกล่ะ?

ใช่แล้ว เยโม่สู้ฉีเทียนเห้าไม่ได้

ไม่เพียงแต่เยโม่สู้ไม่ได้เท่านั้น แต่เยโม่และเยหลินสองคนรวมกัน ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉีเทียนเห้า

เมื่อฉีเทียนเห้าบ้าคลั่งขึ้นมา ผีก็ยังต้องกลัว

จริงๆ แล้วคือ——เยโม่รู้สึกว่า ตนเองผิดใจกับใครก็ได้ทั้งนั้น แต่ไม่สามารถผิดใจกับฉีเทียนเห้าโดยเด็ดขาด

อ๋องเซ่อเจิ้งแห่งต้าชิ่งผู้นี้ ช่างเป็นคนที่มีจิตใจโหดเหี้ยมเสียจริงๆ

คำพูดของเยโม่ ไม่ได้ทำให้ฉีเทียนเห้าหยุดลงมือ

เพียงแต่ ก็ชกไปที่ตัวของเยหลินอีกครั้ง และนำเยหลินโยนลงไปบนพื้น

ถึงแม้ว่าเขาจะระบายความอารมณ์ด้วยการทุบตีสองคนนี้แล้ว แต่ก็ไม่สามารถชดเชยความโกรธแค้นภายในใจของเขาได้โดยสิ้นเชิง

แต่ทว่า ปิงเอ๋อร์บอกแล้วว่า ไม่ให้เขาฆ่าเยหลิน

ฉะนั้น เขาจึงไม่อาจฆ่าเขาได้

แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า จะไม่ลงมือกับเขา

"ถ้าหากพวกเจ้ายังกล้าทำอะไรกับนางอีก จะไม่ใช่เรื่องธรรมดาเช่นนี้อย่างแน่นอน" ฉีเทียนเห้าทิ้งประโยคสุดท้ายนี้อย่างเย็นชา แล้วหันเดินจากไป

เยโม่แสดงสีหน้ายิ้มเจื่อนๆ

บัดนี้พวกเขาต่างก็กลายเป็นเช่นนี้แล้ว ยังจะสามารถทำอะไรต่อซ่งฉงปิงได้อีกหรือ?

พอฉีเทียนเห้าไปแล้ว เยโม่จึงลุกขึ้น และเดินกะโผลกกะเผลกไปยังด้านหน้าของเยหลิน "เจ้ายังไหวอยู่ไหม?"

บนใบหน้าของเยโม่ ในเวลานี้เต็มไปด้วยความวิตกกังวล

เยหลินเหลือบตาทั้งคู่ของเขาที่บวมจนแทบจะปิดคู่นั้นมอง แล้วกล่าวอย่างยากลำบากว่า "ไม่ตายง่ายๆ หรอก——"

พูดพลาง หมดสติไปเพราะความเจ็บปวด

ก่อนที่จะหมดสติไป เยหลินก็คิดว่า ถ้าหากครั้งนี้คือการหลุดพ้น ก็ไม่อาจปฏิเสธได้

เพียงแต่น่าเสียดาย ที่บางครั้งอยากจะตายกลับไม่ง่ายเช่นนนั้น

……

หลายวันติดต่อกัน ซ่งฉงปิงได้ศึกษาค้นคว้าหนังสือที่เกี่ยวข้องกับพิษกู่

เพียงแต่ ยังไม่สามารถหาวิธีแก้พิษที่แท้จริงได้

อันที่จริงในหัวข้อหนังสือก็เขียนวิธีการแก้พิษเอาไว้ แต่ซ่งฉงปิงก็ไม่กล้าทดลองง่ายๆ

เพราะว่าในสมองของซ่งฉงปิงคิดถึงคำพูดของแม่มดกู่ประโยคนั้นที่ว่า'ผ่านความตายเพื่อที่จะมีชีวิตรอด'

แต่วิธีการแก้พิษข้างต้น ไม่ได้มีการพิสูจน์ถึงประโยคนี้

แต่ด้วยจิตสำนึก ซ่งฉงปิงก็รู้สึกว่าที่แม่มดกู่พูดนั้นเป็นความจริง และก็เพราะเช่นนี้ ซ่งฉงปิงจึงไม่กล้าทดลองง่ายๆ ฉะนั้นในทุกๆ วันจึงใช้ได้เพียงน้ำแร่วิญญาณในการหล่อเลี้ยงคนทั้งสอง เพื่อประคองชีวิตของคนทั้งสองเอาไว้

แต่ในวันนี้ มีแขกที่ไม่ได้รับเชิญคนหนึ่งมาในสวนเพลินของนาง

"เดี๋ยวก่อน!" เหมียวยู่เรียกให้เขาหยุด

"หัวหน้าเผ่าเหมียวยังมีคำสั่งอะไรอีกหรือขอรับ?" คนรับใช้กล่าวอย่างเคารพด้วยจิตสำนึก

ที่หนานเจียง สถานะของหัวหน้าเผ่าเหมียว เป็นรองเพียงแค่กษัตริย์แห่งหนานเจียงเท่านั้น

ถึงอย่างไรชนเผ่าม้งและชนเผ่าอู ล้วนมีสิทธิ์การสืบทอดเป็นกษัตริย์แห่งหนานเจียงเหมือนกัน

ฉะนั้น ในฐานะคนรับใช้ของชาวหนานเจียง จึงมีความเคารพนบนอบต่อหัวหน้าเผ่าเหมียวผู้นี้โดยธรรมชาติ

เวลานี้สีหน้าของเหมียวยู่ก็ผ่อนคลายลงอย่างมาก กระทั่ง พูดได้ว่ามีใบหน้าที่อ่อนโยนยิ้มแย้มก็ว่าได้

"เมื่อครู่นี้ต้องขอบใจเจ้าอย่างมากที่ไปรายงานให้ทราบ เจ้ารับสิ่งนี้ไปเถิด ถือว่าข้ามอบรางวัลให้แก่เจ้าก็แล้วกัน" เหมียวยู่พูดพลาง ยัดถุงผ้าขนาดเล็กถุงหนึ่งใส่ในมือคนรับใช้คนนั้น

คนรับใช้คนนั้นใช้มือชั่งน้ำหนักเล็กน้อยด้วยจิตสำนึก ซึ่งค่อนข้างหนัก

ชั่วพริบตา แววตาของคนรับใช้ก็แสดงความดีอกดีใจ "ขอบพระคุณสำหรับรางวัลของหัวหน้าเผ่าเหมียวเป็นอย่างสูงขอรับ"

คนรับใช้พูดพลางเดินเข้าไป เหมียวยู่ก็ไม่ได้ขัดขวาง

และในเวลานี้ ผู้ติดตามคนหนึ่งที่อยู่ด้านหลังเหมียวยู่ก็เดินเข้ามา

"หัวหน้าเผ่าเหมียว ซ่งฉงปิงผู้นั้นที่เจ้าเล่ห์อย่างยิ่ง คาดไม่ถึงว่ากระทั่งพบท่านก็ไม่กล้า" คนคนนั้นพูดพลาง ในสายตาแฝงไปด้วยความโหดเหี้ยม "พวกเราไม่ควรปล่อยไปเช่นนี้ ถึงอย่างไรถ้าหากซ่งฉงปิงยืนอยู่ที่หนานเจียงข้างๆ พวกเขา ท่านก็จะไม่สามารถได้รับชัยชนะแต่อย่างใด"

เหมียวยู่มองคนรับใช้คนนั้นด้วยสายตาที่เย็นชา "อย่าคิดว่าข้าจะไม่รู้ว่าเจ้าคิดอะไรอยู่ ข้าต้องการทำหน้าที่ ไม่ใช่ตาของเจ้าที่จะเข้ามาแทรกแซง"

เพียงคนรับใช้คนนั้นได้ฟัง สีหน้าก็แข็งทื่อเล็กน้อย ทันใดก็กล่าวอย่างเอาใจว่า "ข้าน้อยไม่กล้าสงสัยวิธีการของหัวหน้าเผ่าเหมียว ท้ายที่สุดแล้วซ่งฉงปิงผู้นั้นก็เป็นเหตุแห่งหายนะ......"

"เรื่องนี้ข้ามีแผนการที่คิดเอาไว้แล้ว ไม่เช่นนั้นเจ้าคิดว่าเงินของข้าจะถูกจ่ายออกไปอย่างเปล่าประโยชน์หรือ?" สีหน้าของเหมียวยู่ไม่อาจคาดเดาได้

เพียงคนรับใช้คนนั้นได้ฟัง ตอนแรกก็นิ่งอึ้งไปเล็กน้อย ทันใดก็เหมือนกับคิดอะไรออก แววตาจึงเป็นประกายทันที

ทันใด ก็ประจบสอพลออย่างเต็มความสามารถ "หัวหน้าเผ่าเหมียวช่างเฉลียวฉลาดจริงๆ ตำแหน่งกษัตริย์แห่งหนานเจียงนี้จะต้องตกเป็นของท่านไม่ช้าก็เร็ว"

หัวหน้าเผ่าเหมียวได้ยินเช่นนี้ ก็แสดงสีหน้ายินดีเป็นอย่างยิ่ง

และภายในห้อง หลังจากที่คนรับใช้ออกไปแล้ว ซ่งฉงปิงก็มองไปยังฉีเทียนเห้า "แม่มดกู่จะสามารถอยู่กับหัวหน้าเผ่าเหมียวได้หรือไม่?"