แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 5

กลับถึงห้องหอ หัวหน้าหมัวมัวที่ตอนแรกก้มหน้าก้มตาท่าทางเข้มงวดก็สั่งให้คนเตรียมน้ำมาปรนนิบัติฮองเฮาอาบน้ำ

นางเบียดเหลียนซวงออก เข้ามายิ้มกว้างให้เฟิ่งจิ่วเหยียน

“ฮองเฮา หลายปีมานี้ นอกจากหวงกุ้ยเฟยแล้ว ฝ่าบาทยังไม่เคยโปรดปรานสนมคนอื่นมาก่อนเลยนะเพคะ ท่านนับเป็นคนแรก!”

เหลียนซวงยืนอยู่ข้าง ๆ รู้สึกไม่ใคร่พอใจหมัวมัวผู้นี้

ตอนแรกยังไม่เห็นว่านางจะปรนนิบัติด้วยความกระตือรือร้นปานนี้ ช่างเป็นพวกประจบผู้มีอำนาจเหยียบย่ำคนฐานะต่ำกว่าโดยแท้

ในวังหลวงแห่งนี้ ฐานะของสตรีล้วนพึ่งพาความโปรดปรานของฮ่องเต้ดังคาด มิฉะนั้น ต่อให้สูงส่งเป็นฮองเฮาก็ยังถูกเมินเฉยไม่ได้รับการเหลียวแล

หัวหน้าหมัวมัวพูดอะไรไปมากมาย เฟิ่งจิ่วเหยียนล้วนไม่ตอบ

นางสั่งความอย่างเย็นชา “ออกไปให้หมด ให้เหลียนซวงปรนนิบัติในตำหนักคนเดียวก็พอ”

……

หลังจากในตำหนักเงียบลงแล้ว เหลียนซวงก็ถามอย่างกังวลใจ

“ฮองเฮา ฝ่าบาทเสด็จมาย่อมเป็นเรื่องดี

“แต่ท่านทำเช่นนี้ จะมิเป็นการขัดแย้งกับหวงกุ้ยเฟยหรือเพคะ?

“นายหญิงบอกให้พวกเราอยู่ในวังหลวงอย่างเงียบ ๆ อย่าสร้างศัตรู โดยเฉพาะหวงกุ้ยเฟย...”

“ท่านแม่ก็สอนเวยเฉียงเช่นนี้หรือ” เฟิ่งจิ่วเหยียนพลันเอ่ยขึ้นมา น้ำเสียงเย็นชา แววตาคมปลาบ

นางไม่เห็นด้วยกับวิธีอบรมสั่งสอนเช่นนี้

เพราะสิ่งที่อาจารย์และอาจารย์หญิงสอนนางมาคือมีคุณต้องตอบแทน มีแค้นต้องชำระ ชีวิตนี้มีหนเดียวก็ต้องใช้ให้เต็มที่ จะได้ไม่นึกเสียดาย

ความจริง มารดาก็เพียงแต่อบรมสั่งสอนบุตรีตามแนวทางของตระกูลเฟิ่ง

ตระกูลเฟิ่งหวังให้บุตรีเป็นหงส์จึงอบรมอย่างเข้มงวดกวดขัน

ความสำเร็จด้านดนตรี การเดินหมาก วิชาความรู้และการวาดภาพของสตรีในตระกูลล้วนไม่แพ้คนนอก

ทั้งยังต้องรักษาคุณธรรมอันดีงาม มีชื่อเสียงอันดีงามอยู่ข้างนอก

เวยเฉียงเขียนจดหมายมาระบายความในใจมากกว่าหนึ่งครั้งว่า นางอิจฉาตนเองมากที่ได้ใช้ชีวิตอย่างอิสระเสรี นางไม่อยากเข้าวังไปเป็นฮองเฮา

ยามนี้มาคิดดูแล้ว หากเวยเฉียงได้เข้าวังมาเป็นฮองเฮาจริง จะทนรับการเคี่ยวกรำจากผู้คนในวังเหล่านี้ได้อย่างไร?

เหลียนซวงเป็นหนึ่งในไม่กี่คนในจวนตระกูลเฟิ่งที่ทราบตัวตนที่แท้จริงของเฟิ่งจิ่วเหยียน

นางมีไหวพริบยิ่งนัก ไปปิดหน้าต่างโดยไม่ต้องหยุดคิดเลยสักนิด

“ฮองเฮา! กำแพงมีหู สิ่งที่ควรลืม ท่านก็ลืมไปเถิดเพคะ อย่าพูดถึงอีกเลย”

เฟิ่งจิ่วเหยียนยังคงสงบเยือกเย็น

“พวกเขาอยู่ไกล ไม่ได้ยินหรอก”

นางเป็นผู้ฝึกวรยุทธ์ สามารถสัมผัสได้ถึงเสียงลมหายใจของคนอื่น

ถ้าความสามารถเล็กน้อยแค่นี้ยังไม่มี ช่วงเวลาสองปีที่ไปท่องยุทธภพก่อนจะเข้าร่วมกองทัพไม่รู้ว่าตายไปกี่ครั้งแล้ว

เฟิ่งจิ่วเหยียนมีนิสัยตรงไปตรงมา ไม่ถนัดพูดจาอ้อมค้อม

“วันนี้ที่ข้าไปตำหนักหลิงเซียว อ้างว่าไปส่งยา แท้จริงคือไปสำรวจการอารักขาของที่นั่น”

เหลียนซวงถามอย่างระมัดระวัง “การอารักขา? ฮองเฮา ท่านคิดจะทำอะไรเพคะ?”

“ข้าจะสังหารนางด้วยมือตัวเอง”

“อะไรนะ!” เหลียนซวงยกมือขึ้นปิดปากด้วยความตกใจ ป้องกันไม่ให้ตนเองพลุ่งพล่านใจจนหลุดร้องเสียงดังออกมา

ฮองเฮาคิดจะลอบสังหารหวงกุ้ยเฟย!

หลังสงบสติได้แล้ว เหลียนซวงก็รีบเกลี้ยกล่อมนาง “ไม่ได้นะเพคะ ฮองเฮา แบบนั้นเสี่ยงเกินไป!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน