ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 10

ทั้งนี้ ชารอนไม่คาดคิดเลยว่าพ่อของเธอจะฝากอะไรไว้ให้ เมื่อห้าปีก่อน ท่านจากไปโดยที่ชารอนไม่ได้กล่าวคำร่ำลาเลยด้วยซ้ำ ทว่า หลังจากไปเคารพหลุมศพของคุณพ่อที่สุสานแล้ว เธอก็ย้ายออกมาจากนอร์เทิร์น ซิตี้ทันที เนื่องด้วยสถานแห่งนี้ไม่ต้อนรับเธออีกต่อไปแล้ว

“โอเคค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะติดต่อกลับไป”

ทว่า คุณหมอคอลลินส์ยังคงต้องดูแลผู้ป่วยรายอื่น ด้วยเหตุนั้น เขาจึงทิ้งเบอร์ติดต่อไว้และรีบจากไป

ในวันรุ่งขึ้น ชารอนป้อนข้าวป้อนน้ำและป้อนยาให้ลูกชาย เธอต้องทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้ลูกชายรู้สึกปวดท้องอีก หลังจากนั้น ชารอนก็ไปส่งลูกชายของเธอที่โรงเรียนอนุบาลพร้อมกับปลีกตัวไปทำงาน

ทันทีที่ชารอนมาถึงบริษัท เธอก็ได้รับโทรศัพท์จากสำนักงานเลขานุการ เธอถูกเรียกตัวไปที่ห้องทำงานของประธานแซคคารี่อีกครั้ง ดูเหมือนว่าไซม่อนต้องการพบเธอ

ไม่นานหลังจากนั้น ชารอนก็มาถึงห้องทำงานของประธานแซคคารี่ ไซม่อนยืนอยู่ข้างหน้าต่างที่ทอดยาวจากเพดานจรดพื้น เขากำลังคุยโทรศัพท์กับคนอื่นอยู่ เมื่อเห็นว่าชารอนมาถึงแล้ว ไซม่อนจึงบอกให้ชารอนนั่งรอก่อน

ไม่นานนัก ไซม่อนก็วางสายและเดินเข้ามานั่งลงบนเก้าอี้ผู้บริหาร พร้อมกับดึงเอกสารบางส่วนออกมาและวางไว้ข้างหน้าเธอ

"นี่เป็นข้อมูลเบื้องต้นของบริษัทสำหรับโครงการเมาเท่น ลิงกวิสติค ลองอ่านดูให้ละเอียด เธอได้รับผิดชอบในการออกแบบให้โครงการนี้"

ชารอนค่อนข้างจะตกใจ “คุณจะให้ฉันทำคนเดียวเลยเหรอคะ?”

"ทำไมล่ะ? หรือคุณคิดว่ามันยาก?" ดูเหมือนว่าไซม่อนจะเผยยิ้มออกมา แต่ทว่า เขาก็พลันเลิกคิ้วขึ้น

ชารอนรีบตอบกลับอย่างรวดเร็ว “ไม่ใช่แบบนั้นคะ ขอบคุณที่เชื่อมั่นในตัวฉันนะคะ ท่านประธาน” ทั้งที่ชารอนเพิ่งได้เริ่มทำงาน แต่ไซม่อนกลับมั่นใจที่จะยกโครงการทั้งหมดให้เธอทำเนี่ยนะ?

“ถ้าคุณมีคุณสมบัติตามที่บอกในเรซูเม่จริง ๆ ผมก็คิดว่าน่าจะเชื่อในความสามารถของคุณได้นะ" ดูเหมือนว่าไซม่อนจะอ่านใจชารอนได้

ชารอนรู้สึกราวว่าไซม่อนกำลังมองดูเธอเพื่อตรวจสอบอะไรบางอย่าง แต่ถึงกระนั้น ชารอนเองก็ไม่สามารถบอกได้ว่าไซม่อนกำลังคิดอะไรอยู่

“ให้การกระทำเป็นเครื่องพิสูจน์ความสามารถของฉันเถอะค่ะ" เธอเผยยิ้มออกมา

ในตอนนั้นเอง เลขาก็เคาะประตูเพื่อขอเข้ามาในห้อง เลขาคนนั้นเดินเข้ามาวางการ์ดเชิญต่อหน้าไซม่อน “ท่านประธานแซคคารี่คะ หลานชายของท่านส่งมอบสิ่งนี้มาให้ค่ะ มันเป็นการ์ดเชิญสำหรับงานเลี้ยงวันครบรอบแต่งงานปีที่ห้าของเขา”

ชารอนแทบจะคุมตัวเองไม่อยู่ ด้วยเหตุนั้น เธอจึงเหลือบมองที่การ์ดเชิญตรงหน้า 'มันเป็นการ์ดเชิญสีทองที่ดูสะดุดตาจริง ๆ'

ชารอนหวนนึกถึงวันที่เธอกลับมา เธอเห็นประกาศบนจอยักษ์ว่าพวกเขาทั้งสองกำลังจะจัดงานเลี้ยงตอนกลางคืนเพื่อเฉลิมฉลองวันครบรอบแต่งงานปีที่ห้าในวันที่ 26 นี้ ทว่า วันนี้ก็คือวันที่ 26 แล้วด้วย!

ชารอนพยายามระงับอารมณ์ตัวเอง เธอหยิบเอกสารขึ้นมาและเดินออกจากห้องทำงานไป

ชารอนได้ทำการนัดหมายกับคุณหมอคอลลินส์เอาไว้แล้ว ดังนั้น เธอจึงรีบไปที่โรงพยาบาลทันทีหลังเลิกงาน

ภายในห้องทำงาน คุณหมอคอลลินส์วางกล่องดำไว้ข้างหน้าชารอน “พ่อของคุณขอให้หมอส่งต่อสิ่งนี้ให้กับคุณน่ะ”

ชารอนเอื้อมมือรับสิ่งนั้นด้วยมือทั้งสองข้าง "ขอบคุณคะ"

เธอเปิดกล่องด้วยความรู้สึกสงสัย มันมีกำไรหยกใสแวววาวอยู่ข้างใน

ทว่า ชารอนไม่เคยเห็นพ่อของตัวเองสวมกำไรหยกมาก่อน เธอหยิบมันขึ้นมาเพื่อตรวจเช็คดูอย่างละเอียด ทว่า นอกจากกำไรหยกแล้ว ในกล่องยังมีจดหมายโบราณใส่อยู่สองฉบับด้วย แต่ทว่า เธอยังหยิบออกมาในตอนนั้นไม่ได้

“แล้วคุณพ่อทิ้งคำพูดอะไรให้ฉันเอาไว้ก่อนเสียไหมคะ?”

ชารอนเม้มริมฝีปากและเผยยิ้ม 'ยิ่งคนเยอะก็ยิ่งดี!'

ทว่า ชารอนต้องมีบัตรเชิญก่อนถึงจะสามารถเข้าโรงแรมได้ แต่เธอไม่มี ชารอนรู้สึกหงุดหงิดกับเรื่องนี้ไม่น้อย แต่ทันใดนั้นเอง เธอก็หันไปเห็นรถหรูสีดำคันหนึ่งขับเข้ามา บอดี้การ์ดชุดดำยืนกันอยู่รอบรถ ดูเหมือนว่าพวกเขาคงได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีในเรื่องนี้ อีกทั้ง การปรากฏตัวของพวกเขาก็ช่างน่ากลัวไม่น้อย

ทันทีที่รถหรูสีดำจอดสนิท ประตูรถก็เปิดออก ภายในเวลาต่อมา ชายคนหนึ่งก้าวเท้าออกมาจากรถ รูปลักษณ์ของเขาเผยให้เห็นเงาสูงตระหง่าน ใบหน้าอันหล่อเหล่าของเขาสามารถสะกดให้ทุกคนเหลียวมอง

ชารอนตกตะลึงเมื่อเห็นว่าชายคนนั้นคือไซม่อน 'เขามักจะเป็นจุดสนใจอยู่เสมอเลยสินะ ขนาดละสายตายังยากเลย'

ทันทีที่ไซม่อนลงจากรถ เขาก็หันหลังกลับและเปิดประตูให้อีกคนออกมาจากรถเช่นกัน บุคคลนั้นเป็นชายชราผมขาว เขาสวมสูทสไตล์ดั้งเดิมและเก่าแก นอกจากนี้ เขายังถือไม้เท้าหัวมังกรแกะสลักเอาไว้ในมืออีกด้วย พวกเขาทั้งสองทำให้บรรยากาศรอบตัวมีสง่าราศีไม่น้อย

บรรดาผู้ที่ยืนรอต่างโค้งคำนับทันทีและกล่าวคำพูด "ผู้อำนวยการแซคคารี่และท่านประธานแซคคารี่ เชิญเข้าไปข้างในได้เลยครับ"

ชารอนรู้สึกตกใจ 'ชายชราคนนั้นคือพ่อของไซม่อนงั้นเหรอ? ดักลาส แซคคารี่?'

'งั้นก็แสดงว่าสมาชิกทุกคนในตระกูลแซคคารี่ล้วนมาที่งานเลี้ยงแห่งนี้กันหมดเลย? อิทธิพลและอำนาจของแซลลี่ในตอนนี้ต้องยิ่งใหญ่มากแน่ ๆ'

ไซม่อนและดักลาสเพิ่งเดินเข้าไปในประตูทางเข้าหลักของโรงแรม ทว่า ชารอนเองก็ตามทั้งสองไปอย่างรวดเร็ว แต่เธอก็ถูกห้ามเอาไว้ ถึงกระนั้น ชารอนก็พลันกล่าวคำพูดออกมา "ฉันมากับท่านประธานแซคคารี่นะ"

ในตอนนั้นเอง ไซม่อนได้ยินเสียงแห่งความโกลาหลดังมาข้างหลัง ด้วยเหตุนั้น เขาจึงหยุดเดิน ไซม่อนพลันสังเกตเห็นชารอนซึ่งอยู่ในชุดคลุมกำลังโบกมือให้ตนด้วยรอยยิ้ม

ไซม่อนขมวดคิ้ว แต่ก่อนที่จะพูดอะไรออกมา ดักลาสที่ยืนอยู่ข้างกายก็พลันถามขึ้น "เธอเป็นใครกัน?"