ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 204

“ไซม่อน คุณยังพยายามจะโกหกฉันอีกเหรอ? อย่าคิดว่าฉันไม่รู้เรื่องนะ คืนวันเกิดพี่สาวของคุณ รีเบคก้านอนพักค้างคืนที่บ้านใหญ่ใช่ไหม? แล้วก็คุณ... คุณนอนกับเธอด้วยใช่ไหม?" ชารอนเงียบไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

ใบหน้าอันหล่อเหลาของไซม่อนเปลี่ยนไปเล็กน้อย ทันทีที่เขานึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้น ทั้งหมดที่ไซม่อนจำได้คือเขาแพ้ถั่วอย่างเฉียบพลันและหมดสติไป เขาไม่รู้เลยว่ารีเบคก้าทำอะไรลงไปในตอนนั้น แต่เมื่อเขาตื่นขึ้นมา ไซม่อนก็เห็นรีเบคก้านอนอยู่ข้างตน หลังจากนั้น เขาก็ไล่รีเบคก้าออกไป

อะไรที่ทำให้ชารอนคิดว่าเขาหลับนอนกับรีเบคก้ากันล่ะ?

ทว่า ความเงียบของไซม่อนทำให้ชารอนมั่นใจยิ่งกว่าเดิมว่ามันต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างเขากับรีเบคก้าแน่นอน ชารอนถึงกับเจ็บกลางหน้าอก เธอทำเพียงแค่หันหน้าหนีและกลับมาบดสมุนไพรด้วยหินต่อไปเท่านั้น

ชารอนดูค่อนข้างเชี่ยวชาญในเรื่องนี้เป็นพิเศษ ราวกับว่ามันไม่ใช่ครั้งแรกของชารอนเลย มันเหมือนกับการที่เธอต้องโจมตีจุดอ่อนของงูยักษ์ก่อนหน้านี้อย่างง่ายดาย นั่นดูไม่เหมือนการตีงูครั้งแรกของชารอนเช่นกัน

ไซม่อนเห็นว่าท่าทีของชารอนแข็งกระด้างไป เธอก้มศีรษะลง ดูเหมือนว่าชารอนกำลังปฏิเสธที่จะคุยกับเขาในตอนนี้ เกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงคนนี้กัน? เมื่อสองวันก่อน เธอยังปกติดีอยู่ดี แต่ทำไมตอนนี้ เธอถึงอารมณ์ฉุนเฉียวแบบนี้ล่ะ?

ชารอนบดสมุนไพรอย่างรวดเร็วและเดินไปข้างหลังไซม่อน “อย่าขยับนะ ฉันจะทาสมุนไพรให้”

ทันทีที่ชารอนเห็นบาดแผลที่แผ่นหลังของไซม่อน ความโกรธที่เธอเก็บไว้ในใจก็พลันหายไปในที่สุด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไซม่อนได้รับบาดเจ็บทั้งหมดก็เพราะเขาปกป้องเธอเอาไว้ ในตอนนี้ ชารอนรู้สึกว่าตัวเองเป็นหนี้ชีวิตของไซม่อนไปแล้ว

เธอนำสมุนไพรมาทาบนบาดแผลของไซม่อน ทันทีที่ชารอนสัมผัสถูกผิวหนัง กล้ามเนื้อของไซม่อนถึงกับเกร็ง เขาขมวดคิ้ว ไซม่อนรู้สึกเจ็บไม่น้อยทันทีที่ถูกสัมผัสกับบาดแผล ทันใดนั้น ชารอนพลันกล่าวคำพูดออกมา "รอสักพักนะ เดี๋ยวมันจะดีขึ้นเอง"

ไซม่อนขมวดคิ้วและหลับตาโดยไม่พูดอะไร

ชารอนใช้สมุนไพรทั้งหมดบนหลังของไซม่อนอย่างระมัดระวัง หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ท้ายที่สุด ชารอนพลันกล่าวคำพูดออกมา “เอาละ ฉันทาเสร็จแล้ว คุณควรพักผ่อนได้แล้วแหละ”

สิ่งที่ทั้งสองทำได้ในตอนนี้คือรอให้ใครสักคนมาช่วยที่นี่

ไซม่อนลืมตาขึ้น เขาจ้องมองไปยังชารอน “คุณรู้ได้ยังไงว่าสมุนไพรพวกนี้ใช้รักษาบาดแผลได้? ถ้าคุณหยิบมาผิดอันล่ะ?”

"ไม่มีทางเสียหรอก ฉันศึกษาเรื่องสมุนไพรอยู่แทบทุกวัน นอกจากนี้ ฉันยังใช้มันทุกครั้งที่เซบาสเตียนสะดุดล้มด้วย”

"แทบทุกวัน?" นั่นหมายความว่าเธออาศัยอยู่ใกล้ภูเขาหรือป่าไม้มาตลอดห้าปีเลยงั้นหรือ?

“แถมมีงูเยอะด้วยใช่ไหม?” ไซม่อนเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมชารอนถึงเป็นผู้เชี่ยวชาญในการฆ่างู

ชารอนตอบกลับ “ใช่ แต่ตราบใดที่งูไม่ได้เข้ามาอยู่ในบ้าน มันก็ไม่เลวร้ายขนาดนั้นหรอก"

ใบหน้าอันหล่อเหลาของไซม่อนมืดลง พวกเขาเคยพักอยู่ที่ไหนกันนะ? สถานที่ที่มีงูเข้าไปอยู่ในบ้านได้เนี่ยนะ? อันที่จริง เพียงแค่คิด ไซม่อนก็รู้สึกกลัวขึ้นมาแล้ว

ไซม่อนไม่สามารถจินตนาการออกเลยว่าชีวิตของชารอนและเซบาสเตียนแต่ก่อนเป็นอย่างไร ทันทีที่เขามองไปยังชารอน เธอยังคงเผยท่าทีสงบ ไซม่อนรู้สึกเจ็บปวดแทนเธอ

“ชารอน อันที่จริง...” ไซม่อนต้องการบอกชารอนว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเขากับรีเบคก้าในคืนนั้นเลย แต่ทว่า ก่อนที่ไซม่อนจะพูดจบประโยค เสียงจากในป่าก็พลันดังขึ้นมา

ทันทีที่ได้ยินเสียง ชารอนก็รีบกระโดดลุกขึ้นยืนอย่างตื่นเต้น “มีคนมาช่วยพวกเราแล้วใช่ไหม?”

มันไม่สำคัญแล้วว่าพวกเขาจะเป็นคนที่มาช่วยเหลือหรือไม่ ชารอนพลันตะโกนออกไปเสียงดังทันที “ทางนี้! พวกเราอยู่ทางนี้!”