ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 230

ในไม่ช้า อาหารทุกจานที่ไซม่อนสั่งมาก็วางอยู่บนโต๊ะ ดูเหมือนว่ามันจะเป็นอาหารที่ทั้งสองโปรดปราน ชารอนพลันหายใจเข้าเฮือกใหญ่ เขาจำอาหารจานโปรดของเธอได้หมดเลยงั้นหรือ?

ในบางครั้ง ไซม่อนก็ดูจะเป็นผู้ชายที่เก็บรายละเอียดได้อย่างน่ากลัว

ไม่นานนัก พนักงานก็นำไวน์แดงหนึ่งขวดมาวาง ชารอนตกใจเล็กน้อยทันทีที่มองไปทางด้านข้าง ไซม่อนเตรียมไวน์เอาไว้สำหรับโอกาสนี้ด้วยเหรอ?

“อาการบาดเจ็บของคุณยังไม่หายดีเลยนะ แถมคุณยังต้องทานยาอยู่ด้วย คุณดื่มแอลกอฮอล์ไม่ได้นะ”

“เรามาฉลองกันนะ ขาดไวน์ไปได้ยังไงกันล่ะ?”

“ถ้าอย่างนั้น คุณก็ดื่มได้แค่แก้วเดียวเท่านั้นนะ” ชารอนรินไวน์และชนแก้วกับไซม่อน

ไซม่อนจิบไวน์และกล่าวคำพูด “ขอบคุณนะที่คอยดูแลผมมาตลอดนะ นี่ถือเป็นการเฉลิมฉลองครั้งแรกของเราทั้งคู่ ผมหวังว่าคุณจะยังอยู่กับผมและร่วมฉลองด้วยกันแบบนี้ตลอดไปนะ"

ชารอนมองไซม่อนด้วยความงุนงง เขาเมาหลังจากเพียงจิบแอลกอฮอล์ไปแล้วรึยังไงกัน? เขาจะฉลองอะไรอีก?

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวฉันจะคอยอยู่ข้าง ๆ คุณเอง” ชารอนรู้สึกไม่ค่อยมั่นใจนัก ในตอนนี้ เธอยังคงบอกไม่ได้เลยว่าตัวเองรู้สึกกับไซม่อนมากน้อยเพียงใด นอกจากนั้น เธอยังต้องการเข้าใกล้ไซม่อนอีกด้วย แต่ถึงกระนั้น เธอก็ยังกังวลเรื่องอาการบาดเจ็บของเขาอยู่

การอยู่กับไซม่อนจะทำให้ชารอนกังวลอยู่ตลอดเวลา

อันที่จริง ไซม่อนไม่เคยฉลองเรื่องแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อนเลย เขาไม่ใช่คนโรแมนติก นอกจากนี้ เขายังเป็นผู้ชายที่มีวินัยในตัวเองไม่น้อย นับประสาอะไรกับการเติบโตขึ้นภายใต้การดูแลของเพเนโลเป้ พี่สาวจอมบ่นแสนน่าเบื่อ

การเฉลิมฉลองครบรอบหนึ่งเดือนในวันนี้ถือเป็นการกระทำที่ไซม่อนไม่เคยทำกับใครมาก่อน

เพียงแต่ชารอนไม่รู้เรื่องนี้เท่านั้น

เนื่องจากชารอนไม่อนุญาตให้ไซม่อนดื่ม เธอจึงเป็นฝ่ายที่ดื่มไวน์หมดขวดแทน

หลังจากรับประทานอาหารเย็นเสร็จ ชารอนก็แทบเมาหัวทิ่มอยู่แล้ว ด้วยเหตุนั้น คนขับรถจึงพาทั้งสองกลับไปที่คอนโด

ในตอนแรก ไซม่อนต้องการพาชารอนไปดูหนังหรือทำอย่างอื่นอีก แต่เมื่อเห็นว่าชารอนเมาจนแก้มแดงและดูมึนงง ไซม่อนจึงต้องพาเธอกลับบ้าน

“ผมจะเป็นใครได้อีกล่ะ?” ในความมืด น้ำเสียงของไซม่อนฟังดูทุ้มต่ำและน่าสะพรึงกลัว

ไม่นานนัก ชารอนเริ่มหัวเราะออกมาอย่างชอบใจในระหว่างที่กำลังเขย่งเท้า เธอจับมือไซม่อนและโน้มตัวเข้าไปใกล้ “นายเป็นสามีของฉันเหรอ?”

ไซม่อนมองไปที่ชารอนผู้ซึ่งกำลังเมาอย่างหนัก เขาหรี่ตาลงจนออร่าสุดอันตรายเผยออกมารอบตัว "คุณจำผู้ชายของตัวเองไม่ได้เหรอ?”

"ผู้ชายของฉัน? นาย นายไม่ใช่ผู้ชายของฉัน!” ชารอนผลักไซม่อนออกไปด้วยมือข้างเดียวและหันหลังเดินจากไป แต่ทว่า เอวของชารอนยังติดอยู่กับบ่วงแขนของไซม่อนอยู่

ชารอนถูกดึงกลับ สำหรับคราวนี้ เธอกลับกลายเป็นคนที่ไซม่อนผลักให้พิงกับกำแพง โครงร่างสูงสง่าและหนักแน่นเผยให้เห็นอยู่เหนือชารอน เขาพลันกล่าวคำพูดออกมาด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำและอันตราย “มันจะเป็นใครได้อีกล่ะ?”

ไซม่อนคงอารมณ์เสียไม่น้อยแน่ เพราะเขากำลังใส่อารมณ์กับคนเมาตรงหน้า

ถึงกระนั้น ไซม่อนพลันรู้สึกไม่สบายเล็กน้อย มันไม่สำคัญว่าจะเป็นการเมาเหล้ารึเปล่า ไม่เพียงแค่นั้น เขายังคงปล่อยให้ชารอนพูดถึงชายอื่นอีกด้วย

ชารอนมึนงงเล็กน้อย แต่ถึงอย่างไร เธอก็ยังมีสติอยู่บ้าง “หือ? คุณสามีคะ หยุดเลยนะ..." ชารอนรู้สึกอึดอัดจากการผลักเข้ากับผนัง