ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 231

"เมื่อกี้คุณเรียกผมว่าอะไรนะ? พูดอีกทีสิ” ไซม่อนขยับเข้าใกล้ชารอนมากขึ้น

ชารอนเริ่มหมดความอดทนและยกมือขึ้นเพื่อผลักไซม่อนออกไป ห้องยังมืดอยู่ แต่ชารอนก็ยังคงเห็นหน้าไซม่อนอย่างชัดเจน ทันใดนั้น เขาคว้าข้อมือของชารอนและตรึงไว้กับผนัง พร้อมกับก้มศีรษะลงและล็อกริมฝีปากของชารอนเอาไว้

กุหลาบที่ชารอนถือเข้ามาจนถึงบัดนี้ร่วงหล่นลงกับพื้นพร้อมกับกระเป๋าที่เธอสะพายไว้บนบ่า

ในตอนนั้นเอง เสียงโทรศัพท์ของชารอนพลันดังขึ้นจากกระเป๋าบนพื้น โทรศัพท์ของชารอนไหลออกมาจากกระเป๋า ในความมืดมิด หน้าจอที่สว่างไสวของโทรศัพท์แทบจะทำให้ดวงตาของทั้งสองพร่ามัว

ไซม่อนมองลงไปยังหมายเลขผู้โทรและเห็นชื่อยูจีน ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขากลับเย็นชาด้วยความรังเกียจ ยูจีนโทรมาทำไมกัน? เขาตามตื๊อชารอนราวกับเป็นเจ้าหนี้งั้นแหละ!

ทันทีที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ชารอนพลันได้สติขึ้นมาเล็กน้อย เธอกำลังเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ แต่ทว่า ไซม่อนกลับเอาริมฝีปากมาจูบเธออีกครั้ง

“อ๊า โทรศัพท์ของฉันดัง...”

“ห้ามรับสายนะ!” ไซม่อนตะโกนด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำและหงุดหงิด เขายกชารอนขึ้นสู่อ้อมแขนและจูบเธออย่างดูดดื่มโดยไม่สนใจอาการบาดเจ็บที่ขาเลย

ในระหว่างที่ไซม่อนกำลังจูบชารอน เขาพลันอุ้มเธอไปที่ห้องนอน ทั้งคู่ล้มตัวลงนอนบนเตียง

ด้วยเหตุนั้น โทรศัพท์ที่ถูกทิ้งไว้ข้างประตูจึงดังขึ้นอยู่สามถึงสี่ครั้งก่อนที่จะหยุดลง

ชารอนมีอาการมึนเมาตั้งแต่แรกเริ่ม ทันทีที่ไซม่อนจูบเธอ เธอก็ลืมเรื่องอื่นไปอย่างรวดเร็ว แต่ถึงกระนั้น ด้วยจิตใต้สำนึกของตัวเอง ชารอนรู้ว่าเธอกำลังจูบกับใครอยู่ ด้วยเหตุนั้น เธอจึงอดไม่ได้ที่จะตอบโต้ไซม่อน

ไซม่อนรู้สึกเสียวซ่านไปทั้งหัวใจ เขาขยับจนริมฝีปากของตัวเองไปอยู่ข้างหูของชารอน “เรียกผมว่าคุณสามีคะ อีกครั้งสิ” เขากระซิบอย่างยั่วยวน

ก่อนหน้านี้ เมื่อไซม่อนได้ยินเธอเรียกเขาแบบนั้น เขารู้สึกราวกับว่าหัวใจของตัวเองกำลังจะละลาย เสียงอันนุ่มนวลของชารอนฟังดูเหมือนลูกแมวที่อ่อนล้า ลูกแมวที่เป็นของเขาแค่คนเดียวเท่านั้น

“อืมม... ไม่เอา...” ชารอนหลงใหลไปกับจูบของไซม่อน ทันทีที่เขาหยุดไปกะทันหัน เธอพลันรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย

“ทำตัวดี ๆ หน่อยสิ เรียกผมว่า คุณสามี สิ ถ้าคุณเรียกผมแบบนั้น เดี๋ยวผมเอาขนมมาให้กิน"

"ขนมเหรอ?" ชารอนเผยสีหน้างุนงง แต่ทว่า เธอก็พลันคิดว่าได้ขนมมาก็ถือเป็นเรื่องดี

นิ้วอันเรียวยาวของไซม่อนพลันปัดปอยผมบนแก้มของชารอน เสียงแหบของเขาค่อนข้างน่าดึงดูดไม่น้อย “คุณอยากได้ขนมไหมล่ะ?”

แต่ทว่า ชารอนกลับไม่เห็นไซม่อนอยู่ข้างกายเธอเลย แถมชารอนยังไม่แน่ใจในสถานการณ์ตอนนี้อีกด้วย “ฉัน... ไม่รู้เหมือนกัน”

“ถ้าไม่รู้ แล้วเธอรับโทรศัพท์เขาทำไม?”

ดูเหมือนว่าเพเนโลเป้จะไม่เชื่อชารอน การได้ยินเสียงของชารอนในช่วงเช้าตรู่โดยเฉพาะเสียงของชารอนที่เพิ่งตื่นขึ้นจากการนอนหลับทำให้เธอโกรธไม่น้อย

ชารอนนวดขมับของตัวเอง เนื่องจากโทรศัพท์ของไซม่อนยังอยู่ในห้อง นั่นก็หมายความว่าเขายังคงอยู่ในคอนโด

"รอสักครู่นะคะ เดี๋ยวฉันจะไปตามหาเขาให้เอง” ชารอนกล่าวคำพูดและรีบลุกจากเตียง เธอตั้งใจจะไปหาไซม่อน แต่ทว่า ในตอนนั้นเอง ประตูห้องนอนพลันถูกผลักเปิดออก ไม่นานนัก ไซม่อนก็เดินเข้ามา

“คุณตื่นแล้วเหรอ?” ไซม่อนสวมเสื้อเชิ้ตและกางเกงขายาว แขนเสื้อของเขาพับขึ้นไปถึงข้อมือ เขายังคงเป็นเหมือนชนชั้นสูงที่สง่างามอยู่ตลอดเวลา

“พี่สาวคุณโทรมาน่ะ” เธอรีบยื่นโทรศัพท์ให้ไซม่อน

ไซม่อนรับโทรศัพท์และตอบกลับ “ว่าไงครับพี่...”