ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 280

ชารอนหันไปมองใบหน้าของไซม่อนที่เย็นชาราวกับภูเขาน้ำแข็ง เธอตกใจอยู่ครู่หนึ่ง เขาเดินออกไปแล้วไม่ใช่เหรอ?

ทำไมเขาถึงโผล่มาอีกล่ะ? ไซม่อนเผยใบหน้าที่น่ากลัวออกมา เขากำลังพยายามจะพูดขู่ใครกันแน่?

ไซม่อนกำลังจะรีบกลับไปที่บริษัทหลังจากตรวจสอบทุกอย่างภายในห้างสรรพสินค้าเสร็จ แต่ทว่า เมื่อเขากำลังเดินไปที่ตรงเข้าห้าง ไซม่อนก็สังเกตเห็นทั้งสามคนอยู่ในร้านอาหาร ทั้งสองทั้งพูดคุยและหัวเราะด้วยกันอย่างมีความสุข

ทันทีที่เห็นเช่นนั้น เปลวไฟสุดชั่วร้ายพลันลุกโชนขึ้นมาในอกของไซม่อน เขารีบเดินตรงมายังร้านอาหารด้วยใบหน้าที่เย็นชาทันที

ท้ายที่สุด ชารอนก็กลับมารู้สึกตัว เธอสังเกตเห็นว่าไซม่อนยังคงจ้องมองมาอยู่ราวกับเธอทำตัวไม่ดีกับลูก แม้ว่าชารอนจะห้ามไม่ใช่ลูกชายรับประทานของพรรค์นี้ แต่เธอก็เปลี่ยนคำพูดไปแล้ว ทันใดนั้น ชารอนพลันกล่าวคำพูดออกมา “ท่านประธานแซคคารี่คะ คุณคงไม่เข้าใจหรอก คุณมีพ่อครัวมือที่ค่อยทำอาหารให้ทุกวัน ฉันเกรงว่าคุณคงไม่เข้าใจความอร่อยของไก่ทอดราคาถูกแบบนี้หรอก"

ไซม่อนจ้องไปยังชารอนด้วยสายตาหนักแน่น ในตอนแรก ไซม่อนไม่ได้ถือเรื่องที่ว่าเธอพาลูกชายมาเดตกับยูจีน แต่ทว่า ทำไมเธอต้องให้เซบาสเตียนรับประทานอาหารไร้ประโยชน์แบบนี้ด้วยล่ะ?

ทันใดนั้น เซบาสเตียนก็กระโดดลงจากเก้าอี้และดึงแขนไซม่อน "พ่ออย่ามาว่าแม่ผมแบบนั้นนะ ผมอยากกินไก่ทอดเองตั้งแต่แรกเอง พ่อจะลองกินหน่อยไหมล่ะ?"

เซบาสเตียนดึงตัวไซม่อนมา ทว่า สีหน้าของไซม่อนตอนนี้เต็มไปด้วยคำดูถูกเหยียดหยาม "พ่อไม่กินของแบบนี้หรอก ลูกเองก็ไม่ควรกินมันด้วยเหมือนกัน"

ทว่า ยูจีนเห็นสิ่งนี้เกิดขึ้นจากด้านหนึ่ง ด้วยเหตุนั้น เขาจึงเผยรอยยิ้มและกล่าวคำพูดออกมา “เซบาสเตียน ไม่ต้องไปสนใจเขาหรอก เขาไม่ชอบอาหารราคาถูกแบบนี้หรอก เพราะฉะนั้น พ่อนายไม่กินด้วยหรอก อย่าไปเสียเวลาเลย"

ไซม่อนชำเลืองมองยูจีน ถ้าเขายอมรับประทานอาหารราคาถูกแบบนี้เข้าไป เขาจะไม่ดูต่ำต้อยกว่าอาหารพวกนี้หรอกหรือ?

อันที่จริง พวกเขาคิดว่าไซม่อนจะจากไปด้วยใบหน้าที่เย็นชา หรือไม่ก็ใช้โอกาสนี้เพื่อลากเซบาสเตียนออกไป แต่ทว่า เขาไม่ได้ทำอะไรเลย ไซม่อนเพียงแค่นั่งลงต่อหน้าทั้งสามคนเท่านั้น!

ใบหน้าของไซม่อนดูตึงเครียดในระหว่างที่กำลังกล่าวคำพูดกับลูกชาย “งั้นพ่อจะช่วยลูกจัดการให้จบ ๆ ไปเอง ลูกจะได้ไม่ต้องมาเสียดายทีหลัง"

ทันใดนั้น ไซม่อนพลันหยิบเฟรนช์ฟรายใส่ปาก รสชาติมันแย่มาก!

พวกเขาแค่ใส่มันฝรั่งลงไปในน้ำมันและทำให้แห้ง มันจะไปอร่อยได้ยังไงกัน? แถมมันยังไม่มีคุณค่าทางโภชนาการเลยด้วย!

ชารอนกำลังคิดอะไรอยู่กันนะ? เธอปล่อยให้ลูกชายกินของพวกนี้ได้ยังไงกัน?

เซบาสเตียนไม่รู้ว่าไซม่อนกำลังคิดอะไรอยู่ เขามองดูพ่ออย่างตื่นเต้น “พ่อครับ เฟรนช์ฟรายอร่อยไหมครับ? มันหอมมากเลยนะพ่อ แถมมันยังกรอบมากด้วย พ่อไม่เคยทานเฟรนช์ฟรายมาก่อนเลยเหรอ?” ทันทีที่เซบาสเตียนพูดจบ เขาก็มองไปทางไซม่อนด้วยสายตาที่น่าสงสาร

ปัญญาอ่อนสิ้นดีเลย!

ทันใดนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าของยูจีนกว้างขึ้น เขาเห็นว่าไซม่อนเผยสีหน้าบูดบึ้ง ในตอนนั้นเอง ยูจีนพลันกล่าวคำพูดออกมา "ถ้านายไม่อยากกิน ก็ลุกออกไปได้แล้ว อย่ามารบกวนเวลากินข้าวของคนอื่นเลย"

ไซม่อนหรี่ตาลง ความหนาวเย็นในตัวของทั้งสองแทบจะระเบิดออกมาแล้ว ให้ตายเถอะ! ไซม่อนจะกล้าจากไปและปล่อยให้ทั้งสามนั่งกินกันอย่างมีความสุขรึเปล่า?

ไม่มีวัน เขาไม่ได้ใจกว้างขนาดนั้นหรอก!

ชารอนคิดว่าไซม่อนกำลังจะสติหลุดและจากไปด้วยสีหน้าสุดบึ้งตึง แต่ทว่า ชารอนก็ไม่คิดเลยว่าไซม่อนจะทนได้ขนาดนี้

“มันถือเป็นโอกาสที่หายากมากเลยนะที่ประธานยูจีนจะออกหน้ามาเลี้ยงอาหารฉันเนี่ย ฉันจะไม่นั่งกินต่อได้ยังไงกันล่ะ? ไซม่อนกล่าวอย่างเย็นชาและโบกมือให้พนักงานเสิร์ฟเข้ามา ไซม่อนสั่งอาหารชุดที่แพงที่สุดในร้านโดยสั่งไปสิบชุด

“คุณ... คุณแน่ใจเหรอคะว่าต้องการสิบชุด?” บางที อาจเป็นเพราะไม่มีใครเคยสั่งแบบนี้มาก่อน ดังนั้น พนักงานเสิร์ฟจึงตกตะลึงกับการกระทำของไซม่อนมาก