ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 279

“ลูกอยากเข้าไปเป็นก้างขวางคอคู่เดตของแม่งั้นเหรอ?"

“ผมว่าแม่กับคุณลุงเหมาะกันดีออก แถมลุงก็ใจดีกับผมด้วย อีกอย่างนะ คุณลุงก็ไม่ได้รังเกียจที่มีผมเป็นก้างขวางคอด้วย!" ในตอนนี้ ดูเหมือนว่าเซบาสเตียนจะไม่ชอบหน้าพ่อแท้ ๆ อย่างไซม่อนไปเสียแล้ว บางที เจ้าตัวน้อยอาจจะไม่มีความสุขที่เห็นพ่อตัวเองแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นก็ได้

ทันใดนั้น ดวงตาของไซม่อนค่อย ๆ มืดลง เขาจ้องมองเด็กน้อยจอมทรยศอย่างเย็นชา เขาไม่รู้เลยรึยังไงว่าใครเป็นพ่อบังเกิดเกล้าของตัวเอง?

“นายไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอก ประธานแซคคารี่ พวกเราเข้าขากันได้ดีเลยล่ะ" ยูจีนกล่าวและจงใจวางมือไว้บนไหล่ของเด็กน้อย

ทั้งสามคนดูเหมือนครอบครัว ไซม่อนรู้สึกโกรธ เขาทนไม่ได้ที่ชารอนลากลูกชายเข้ามาเกี่ยวด้วยในระหว่างที่เธอกำลังออกเดตกับยูจีน!

"มานี่เลย!" ท่าทีของไซม่อนเคร่งขรึม เขาจ้องมองไปที่เซบาสเตียน

ตั้งแต่เซบาสเตียนกลับไปอยู่บ้านใหญ่ของตระกูลแซคคารี่ เด็กน้อยไม่เคยเห็นพ่อของตัวเองเย็นชาขนาดนี้มาก่อน ในตอนนี้ เซบาสเตียนพลันรู้สึกหวาดกลัวไม่น้อย

ทันทีที่ชารอนเห็นว่าไซม่อนกำลังดุลูกชาย ท้ายที่สุด เธอก็พลันกล่าวคำพูดออกมา "ตามข้อตกลง ลูกจะต้องอยู่กับฉันทั้งวัน คุณไม่ต้องเข้ามายุ่งหรอกค่ะ”

ไซม่อนเหลือบมองชารอนด้วยสายตาที่เย็นชาและเฉียบแหลม เธอเพิ่งบอกเขาว่าอย่าเข้ามายุ่งงั้นเหรอ?

อ่า สุดยอดไปเลย ผ่านไปไม่นาน เธอก็ได้พบกับผู้ชายคนใหม่เข้าแล้ว นอกจากนี้ เซบาสเตียนก็ไม่อยากยอมรับให้ไซม่อนเป็นพ่อแล้วด้วย

หลังจากจ้องมองชารอนอยู่ครู่หนึ่ง ไซม่อนก็หันหน้ากลับและเดินออกไปด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ลูกน้องด้านหลังไซม่อนพลันเดินอยู่ข้างหลังเขา พวกเขาไม่กล้าพูดอะไรออกมาเลย

พวกเขาทุกคนต่างตกตะลึง พวกเขาไม่คิดเลยว่าจะมีใครกล้าพูดกับไซม่อนเช่นนี้ ผู้หญิงคนนั้นกล้ามาก!

ทันทีที่ชารอนเห็นไซม่อนจากไป เธอพลันถอนหายใจ ในตอนแรก ชารอนคิดว่าเขาจะลากตัวเซบาสเตียนไปเสียแล้ว

ถึงอย่างไร ทั้งสองก็ยังมีข้อตกลงในเอกสารการหย่าร้าง ชารอนมีสิทธิ์ที่จะพบลูกชายและไซม่อนไม่สามารถเอาตัวลูกชายกลับไปในระหว่างที่เซบาสเตียนกำลังอยู่กับแม่ได้

ถึงกระนั้น ดูจากท่าทางแล้ว ไซม่อนคงอารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่ บางที ไซม่อนอาจจะโกรธที่ลูกชายไม่ยอมฟัง

ในตอนนี้ ชารอนไม่มีอารมณ์จะเลือกเสื้อผ้าชิ้นอื่นอีกเลย ดังนั้น เธอจึงตัดสินใจเลือกชุดที่กำลังสวมใส่อยู่

ถึงเวลารับประทานอาหารแล้ว ในตอนนี้ ชารอนต้องการเลี้ยงข้าวยูจีนเป็นการตอบแทน นั่นเป็นเพราะเขาซื้อเสื้อผ้าให้เซบาสเตียนไป

เด็กน้อยพลันสังเกตเห็นร้านไก่ทอดและเบอร์เกอร์ภายในห้าง หลังจากนั้น เขาก็ดึงแขนเสื้อของชารอน “แม่ครับ ผมอยากกินอันนั้นได้ไหม?"

ถึงแม้จะเป็นแบบนั้น แต่ชารอนก็ยังคิดว่าเซบาสเตียนไม่ควรกินเยอะเกินไป เธอมองไปที่ยูจีน เขาตามใจเจ้าตัวแสบนี่จนเกินเหตุไปหน่อย

“ก็แค่ครั้งเดียวเองน่า ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องกังวลออกนอกหน้าขนาดนั้นก็ได้" ยูจีนสังเกตเห็นสีหน้าของชารอน

อาหารทั้งหมดอยู่ตรงหน้าแล้ว เพราะฉะนั้น ชารอนก็ต้องรับประทานเหมือนกัน นอกจากนี้ ชารอนเองก็สามารถพบหน้าลูกชายได้เพียงแค่สัปดาห์ละครั้งเท่านั้นด้วย ดังนั้น ตามใจลูกชายสักหน่อยก็คงจะไม่เป็นไร

“ก็ได้ แม่อนุญาต แต่ไม่มีครั้งต่อไปแล้วนะ" ชารอนแสร้งทำเป็นพูดอย่างเคร่งขรึมด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“แม่น่ารักที่สุดเลยครับ!” เซบาสเตียนเม้มริมฝีปากและจูบชารอนข้างแก้ม

หัวใจของชารอนแทบจะละลาย เธอเผยยิ้มและกล่าวคำพูดออกมา “เอาละ รีบไปกินกันเถอะ”

ทั้งสามคนรับประทานเบอร์เกอร์ด้วยกัน ในสายตาคนนอก พวกเขาดูเหมือนครอบครัวไม่น้อย

“ชารอน คุณกล้าดียังไงถึงพาลูกชายของผมมากินอาหารขยะพวกนี้?!"

ระหว่างที่ทั้งสามกำลังรับประทานอาหารด้วยกันอย่างมีความสุข ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงตะโกนดังมาจากด้านหลัง