ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 283

ดูเหมือนว่าคุณครูจะพูดไม่ค่อยคิดเท่าไหร่ ทันทีที่พูดจบ คุณครูพลันเผยท่าทีเขินอายและหัวเราะแห้ง ๆ ออกมา

“คุณครับ เขาไม่ใช่พ่อผมแล้ว” เด็กน้อยเผยสีหน้าหงุดหงิดออกมา เขาไม่ควรทิ้งแม่และไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นเลย! เซบาสเตียนไม่อยากให้เขาเป็นพ่ออีกต่อไปแล้ว

ไซม่อนรู้ดีว่าลูกชายของตัวเองกำลังเดือดดาล เขายังเป็นแค่เด็ก เพราะฉะนั้น ไซม่อนก็จะไม่ตามใจลูกชายจนเสียคนอีกแล้ว

“ลูกลองถามคุณแม่ดูสิว่าผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงนี้ใช่พ่อแท้ ๆ ของลูกรึเปล่า?" ไซม่อนไม่ลังเลที่จะพูดออกมาเลย ดวงตาคมเข้มคมของเขามองตรงมาที่ชารอน

ไซม่อนไม่คาดคิดเลยว่าชารอนจะขอให้ยูจีนมาร่วมกิจกรรมพ่อแม่ลูกแทนเขา ชารอนแทบจะไม่คิดถึงเขาเลยด้วยซ้ำ

ทว่า ยูจีนไม่รู้สึกอายเลยสักนิด เขาเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงและเผยรอยยิ้มออกมา มันเป็นรอยยิ้มที่ยังคงดูเหมือนสุภาพบุรุษ

ยูจีนไม่ต้องการที่จะพูดอะไรออกมาในตอนนี้ เขาอยากรู้ว่าชารอนจะตอบกลับไปอย่างไร

“แม่ครับ...” เซบาสเตียนดึงแขนเสื้อของชารอน

ตั้งแต่ไซม่อนปรากฏตัว ชารอนก็เริ่มปวดหัวไม่น้อย มันก็เป็นแค่กิจกรรมพ่อแม่ลูก ทำไมพวกเขาต้องทำให้ทุกอย่างมันซับซ้อนด้วยล่ะ?

ในตอนนี้ ลูกชายตัวแสบกำลังสร้างปัญหาให้กับเธออยู่!

สิ่งที่ชารอนไม่เคยคิดที่จะขอให้เกิดขึ้นเลยคือการขอให้ชายสองคนนี้มาพบกัน

นอกจากนี้ ยังมีผู้ปกครองและเด็ก ๆ คนอื่นเฝ้าดูอยู่อีกมากมายอีกด้วย เธอรู้สึกขายขี้หน้ามากในตอนนี้

อันที่จริง แค่ยูจีนเพียงคนเดียวก็เพียงพอที่จะดึงดูดความสนใจของทุกคนรอบตัว แต่ทว่า ในตอนนี้ ไซม่อนกลับโผล่มาอยู่ที่นี่ด้วย ผู้ชายทั้งสองสองคนกำลังอ้างว่าตัวเองเป็นพ่อของเด็ก ถ้าเป็นแบบนั้น เธอจะกลายเป็นผู้หญิงแบบไหนในสายตาคนนอกกัน?

ชารอนหายใจเข้าเฮือกใหญ่และกล่าวคำพูดกับลูกชาย “เซบาสเตียน ลูกมีพ่อแค่คนเดียวนะ เขาเป็นพ่อโดยกำเนิดของลูกแน่แหละจ้ะ อย่าสร้างปัญหาให้คุณลุงยูจีนอีกนะ เข้าใจไหม?"

เซบาสเตียนก้มศีรษะลงและตอบกลับด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ครับ ผมเข้าใจแล้ว..."

อันที่จริง เซบาสเตียนทำตัวแบบนี้เพราะเขาโกรธพ่อของตัวเอง ไซม่อนทิ้งแม่ของเขาได้ลงคอ เพราะฉะนั้น แม่ของเด็กน้อยก็จะต้องถูกชายอื่นแย่งชิงไปในไม่ช้าอยู่แล้ว

เมื่อชารอนเห็นลูกชายของเธอก้มศีรษะลงอย่างอารมณ์เสีย เธอพลันรู้สึกไม่ดีเช่นกัน

ชารอนทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอมองยูจีนด้วยความอับอายและกล่าวคำพูดออกมา “ยูจีน คุณช่วยกลับไปก่อนได้ไหมคะ? ตอนนี้บริษัทของคุณคง...”

“วันนี้ผมว่าง” ยูจีนไม่อยากออกไปไหน เขายืนกรานที่จะมีส่วนร่วมในกิจกรรมนี้

ยูจีนพลันหยุดไปครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ “อีกอย่าง เซบาสเตียนขอให้ผมมาที่นี่ด้วย เพราะฉะนั้น ถ้าผมไป เขาจะไม่ผิดหวังเหรอ?"

ทันทีที่ไซม่อนได้ยินเช่นนั้น เขาพลันจ้องไปที่เด็กน้อยอย่างเย็นชา ทำไมถึงเป็นเด็กแบบนี้นะ?! ถึงขั้นเรียกเจ้าคนหน้าไม่อายนี้มาร่วมกิจกรรมพ่อแม่ลูกแทนเขา

แต่ทว่า ในคราวนี้ เด็กน้อยกลับทำตัวแย่กว่าเดิม เซบาสเตียนเพิกเฉยต่อสีหน้าอันน่าสยดสยองบนใบหน้าของบิดาผู้ให้กำเนิดและวิ่งไปขอร้องคุณครู “คุณครูครับ ให้พ่อทูนหัวของผมมีส่วนร่วมในกิจกรรมได้ไหมครับ? เขาทั้งอายุมากแล้วก็ไม่มีลูก คุณครูยอมให้เขาได้สัมผัสกับความสุขของมีลูกได้ไหมครับ?”

พวกเขาไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้กับสิ่งที่เซบาสเตียนพูดออกมาดี เขาควรพูดอะไรแบบนั้นออกมางั้นเหรอ?

รอยยิ้มของยูจีนจางลงเล็กน้อย เขารู้สึกสับสนนิดหน่อย มันแปลกนักรึอย่างไรที่เขาจะยังไม่มีลูกในวัยนี้ไม่ใช่หรือ?

สีหน้าของไซม่อนเปลี่ยนไป เขาขดริมฝีปากในเชิงล้อเลียน “ท่านประธานยูจีนคงอยากสัมผัสกับความสุขของการมีลูกมากสินะ” แต่ทว่า เขาก็ไม่จำเป็นต้องมีประสบการณ์เช่นนั้นกับเซบาสเตียนไม่ใช่เหรอ?