ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 284

ยูจีนเลิกคิ้ว “อ่า ถ้าได้ลองสัมผัสอะไรแบบนั้นหน่อยก็น่าจะดีเหมือนนะ เผื่อว่าครั้งหน้าฉันจะได้เป็นพ่อคนบ้าง" หลังจากที่ยูจีนพูดอย่างนั้นออกไป เขาก็ตั้งใจมองไปที่ชารอน

ชารอนเผยสีหน้าสับสน ทำไมยูจีนถึงต้องมองเธอด้วยล่ะ? ยังไงเธอก็ไม่คิดจะมีลูกกับเขาอยู่แล้ว

ถึงอย่างไร ชารอนพลันรู้สึกเย็นวาบไปทั่วกระดูกสันหลัง หลังจากนั้น ไซม่อนก็พลันจ้องตรงมาที่ชารอนด้วยสายตาเย็นชา

ท้ายที่สุด ชายทั้งสองคนก็อยู่ร่วมกิจกรรม เพราะคุณครูสาวไม่สามารถทำอะไรได้เลย เธอไม่กล้าเข้าไปยุ่มย่ามกับทั้งสองคนเลยแม้แต่น้อย

ในตอนนั้นเอง ข่าวของเด็กชายอย่างเซบาสเตียนที่มีพ่อสองคนแพร่กระจายไปทั่วทั้งโรงเรียนอย่างรวดเร็ว หลังจากเริ่มกิจกรรม ทุกคนก็รวมตัวกันเพื่อมาดูพ่อทั้งสองคนของเซบาสเตียน

“โอ้โห้ พ่อทั้งสองของเซบาสเตียนทั้งสูงและหล่อมากเลยนะคะ” เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ อุทานออกมาด้วยความชื่นชม

เด็กน้อยคนนั้นพลันคิดว่าการมีพ่อสองคนเป็นเรื่องดี

ในฐานะแม่ของเซบาสเตียน ชารอนกำลังเผยสีหน้าสุดอึดอัดใจ พ่อแม่คนอื่นกำลังมองมาที่ชารอนด้วยสายตาเยาะเย้ย

หลังจากเริ่มกิจกรรม ชารอนและไซม่อนก็ได้เข้ามามีส่วนร่วมในเกมกับเซบาสเตียน

ชารอนชำเลืองมองดูไซม่อนที่ยังสวมสูทอยู่ เสื้อผ้าราคาแพงและเป็นทางการของไซม่อนไม่เหมาะกับกิจกรรมพวกนี้เลย

บางที ไซม่อนอาจสังเกตเห็นว่าชารอนกำลังมองมา ทันใดนั้น เขาจึงถอดสูทและเนกไทออกต่อหน้าทุกคน เขาสวมเสื้อสีเข้มแนบเนื้อ ไหล่ที่กว้างและเอวที่บอบบางของไซม่อนทำให้ผู้หญิงหลายคนหน้าแดง

ชารอนต้องการหันหน้าหนี แต่ทว่า ไซม่อนก็พลันยื่นเสื้อคลุมให้กับชารอน “ช่วยเก็บให้ผมที” น้ำเสียงของไซม่อนหนักแน่น

ชารอนคว้าเสื้อสูทและเนกไทของชายตรงหน้ามาอย่างหงุดหงิด ทำไมเขาถึงต้องยื่นมาให้เธอด้วยล่ะ? ผู้ช่วยของเขาไม่อยู่รึยังไงกัน?

แถมทั้งสามต้องร่วมกิจกรรมร่วมกันด้วยไม่ใช่เหรอ?

ถึงกระนั้น เธอก็ยังเอื้อมมือไปรับเสื้อของไซม่อน

ใช่แล้ว ด้วยความที่มันเป็นเสื้อผ้าที่ราคาแพงเกินไป หากเธอทำสกปรก เธอคงไม่มีเงินมาจ่ายแน่

หลังจากที่ชารอนล้มลงกับไปนอนพื้นอย่างอนาถ เด็กน้อยก็ยังคงนอนอยู่บนร่างของเธอ ชารอนกอดลูกชายเอาไว้แน่น

ในตอนนี้ ชารอนรู้สึกเจ็บข้อเท้ามาก จิตใจของเธอก็ว่างเปล่าครู่หนึ่ง ทันใดนั้น ผู้คนมากมายก็วิ่งเข้ามา รอบตัวชารอนเสียงดังไม่น้อย นอกจากนี้ สายตาของชารอนยังพร่ามัวอีกด้วย...

ถึงอย่างไร ในวินาทีต่อมา โครงร่างสูงโปร่งของผู้ชายคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าชารอน หลังจากนั้น ชารอนก็ถูกอุ้มขึ้นมา

น้ำเสียงสุดเย็นชาของชายคนนั้นถามขึ้น “คุณเป็นอะไรมากรึเปล่า?” เขาเป็นห่วงเธองั้นเหรอ?

ความโกลาหลรอบตัวชารอนเงียบลง ชารอนต้องทนต่อความเจ็บปวดและยกศีรษะขึ้น เธอเห็นคิ้วของชายตรงหน้าขมวดเข้าหากัน ท่าทางของเขานั้นเย็นชาและเคร่งขรึมจนน่ากลัว

ชารอนดิ้นรนอยู่ครู่หนึ่ง เธอต้องการหลุดออกจากอ้อมแขนของเขา “ฉันไม่ได้... โอ๊ย!” แต่ทว่า ทันทีที่ชารอนขยับตัว ความเจ็บปวดจากข้อเท้าของเธอก็พลันหนักขึ้นจนอยากจะร้องไห้ออกมา

ไซม่อนสังเกตเห็นทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขารีบถอดรองเท้าของชารอนออกและพบว่าข้อเท้าของชารอนทั้งแดงและบวม ในตอนนั้นเอง ไซม่อนพลันขมวดคิ้วหนักขึ้นกว่าเดิมไปอีก