ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 301

ยูจีนเผยยิ้มให้ชารอนและแตะศีรษะของเธอ “ขึ้นไปอาบน้ำอาบท่าได้แล้วน่า เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก" ยูจีนกล่าว

ชารอนหันหลังกลับขึ้นไปยังชั้นบนทันทีที่รถของยูจีนขับออกไป ทว่า เธอเพิ่งเดินได้ไม่กี่ก้าวเท่านั้น ในตอนนั้นเอง ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาปิดทางชารอนเอาไว้

สายตาของชารอนค่อย ๆ เลื่อนขึ้นจากรองเท้าของชายตรงหน้าไปยังใบหน้า ภายใต้แสงไฟสลัว เธอต้องหรี่ตาเพื่อที่จะรู้ได้ว่าเขาเป็นใคร

“โฮเวิร์ด แซคคารี่?” ชารอนโพล่งออกมา เธอรู้สึกสร่างเมาทันทีที่จำหน้าเขาได้

โฮเวิร์ดล้วงมือข้างหนึ่งไว้ในกระเป๋ากางเกงโดยที่หลังของเขาหันเข้าหาแสง ครึ่งหนึ่งของใบหน้าของโฮเวิร์ดถูกซ่อนอยู่ในเงามืด ในตอนนั้น รอยยิ้มอันชั่วร้ายบนใบหน้าของโฮเวิร์ดทำให้เธอตกใจไม่น้อย ชารอนถึงกับสะดุ้งตื่นทันที

“ทำไม... คุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?” เธอเอ่ยถาม โฮเวิร์ดรอชารอนอยู่ที่นี่มาตลอดเลยงั้นหรือ?

“วันนี้คุณชนะ แน่นอน ผมมาแสดงความยินดีกับคุณยังไงล่ะ” โฮเวิร์ดกล่าว เขายกมือขึ้นและโชว์ขวดเหล้าในมือ

ทันใดนั้น ชารอนนึกถึงข้อความที่ตัวเองได้รับจากหมายเลขนิรนามในวันนี้ทันที เธอเหลือบมองไปยังโฮเวิร์ดด้วยความสงสัยก่อนจะถามขึ้น “คุณเป็นคนส่งข้อความมาหาฉันวันนี้รึเปล่า?”

“ทำไมต้องถามด้วยล่ะ? คุณไม่ได้บันทึกเบอร์ของผมเอาไว้เหรอ?” เขาโต้กลับ โฮเวิร์ดไม่รู้ว่าชารอนลบเบอร์ของเขาไปนานแล้ว

มันเป็นข้อความจากโฮเวิร์ด!

ชารอนพลันนึกถึงคำพูดที่โฮเวิร์ดบอกกับเธอที่รีสอร์ตตากอากาศ ทันใดนั้น เธอก็เข้าใจทุกอย่าง

“คุณ... คุณตั้งใจปล่อยแบบร่างของบริษัทเซ็นทรัล คอร์ปอเรชั่นออกไปให้บริษัทพาราเมาท์เลียนแบบเพื่อให้บริษัทพรอสเพอร์ชนะใช่ไหม?"

สายตาของโฮเวิร์ดเป็นประกาย แทนที่จะตอบเธอ เขากลับหัวเราะออกมา “คุณชนะแล้วนี่ ทำไมต้องสนใจด้วยล่ะ? นี่! ดูสิ! ผมเอาเหล้ามาฉลองชัยชนะร่วมกับคุณด้วยนะ เราไปหาที่ดื่มด้วยกันไหม?” เขาถาม

ทันทีที่พูดจบ เขาก็เอื้อมมือไปคว้าแขนชารอน ทว่า ชารอนสะบัดมือออกและก้าวถอยหลังทันที เธอจ้องโฮเวิร์ดพร้อมตะโกนออกมา “ฉันไม่อยากดื่มกับคนอย่างคุณ! คุณมันคนเลว คนทรยศ!”

ชารอนไม่คิดเลยว่าโฮเวิร์ดจะทำอะไรแบบนั้น เขาทรยศไซม่อนได้อย่างไร?!

โฮเวิร์ดกอดชารอนแน่นขึ้นและขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ใบหูของเธอ “ไม่ว่าคุณจะยอมรับหรือไม่ก็ตาม คราวนี้ คุณชนะได้ก็เพราะผม!” เขากระซิบใส่หูชารอน

ชารอนคิดว่าโฮเวิร์ดต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่

ทันใดนั้น รถหรูคันสีดำพลันขับผ่านมาและหยุดนิ่งอยู่ที่อีกฝั่งของถนน

ไซม่อนนั่งอยู่ในรถ เขาจ้องไปที่ชารอนและโฮเวิร์ดซึ่งโอบกอดกันตรงข้ามถนน คลื่นแห่งความเย็นยะเยือกพัดผ่านมาปกคลุมทั้งตัวของไซม่อน

“ท่านประธานแซคารี่ครับ เราไปกันเลยดีไหมครับ?” แฟรงกี้ถามไซม่อนซึ่งนั่งอยู่เบาะหลังรถอย่างระมัดระวัง

ไม่มีใครคาดคิดเลยว่าหลายสิ่งหลายอย่างจะกลายเป็นแบบนี้ พวกเขากำลังมองดูโอเวิร์ดและชารอนโอบกอดกัด ทั้งสองตั้งใจจะกลับมาคบกันอีกครั้งงั้นหรือ?

ไซม่อนหันกลับมามอง “ออกรถเลย!” เขาออกคำสั่งด้วยเสียงต่ำอย่างน่ากลัว