ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ นิยาย บท 4

เพล้ง! เพล้ง!

กรี๊ดดดด!

ภายในจวนตระกูลโจวเกิดเสียงกรีดร้องระคนเสียงข้าวของแตกกระจายดังไปทั่วเรือนของบุตรสาวคนโต เหล่าข้ารับใช้ต่างยืนก้มหน้าด้วยความเงียบและสงบนิ่งเพราะรู้สึกหวาดกลัว กลัวว่าตนเองจะต้องกลายเป็นกระโถนให้อีกฝ่ายระบายอารมณ์ ยามที่นางโกรธ

ภายนอกคุณหนูใหญ่จวนตระกูลโจวมักได้รับสายตาชื่นชมอยู่เป็นนิจ ด้วยภาพลักษณ์ดอกบัวขาวที่สั่งสมมานานทำให้ผู้คนต่างลือกันหนาหูว่านางเป็นสตรีเรียบร้อยอ่อนหวาน เหมาะเป็นสาวงามอันดับหนึ่งยิ่งกว่าไป๋ฟางเซียน

ทว่าสำหรับเหล่าบ่าวไพร่ข้ารับใช้ในจวนแล้ว นิสัยของคุณหนูใหญ่ต่างจากที่คนภายนอกร่ำลือไปกันลิบลับ ยามอารมณ์ดีนางมักมีรอยยิ้มไว้ล่อลวงผู้คน แต่เมื่อใดที่นางอารมณ์ไม่ดีนางจะกลายเป็นสตรีร้ายกาจทันควัน ทำร้ายบ่าวไพร่ คำผรุสวาทมักจะออกมาจากริมฝีปากเล็กอยู่เสมอ ที่สำคัญนางหาได้ใจดีและอ่อนโยนอย่างที่ผู้อื่นคิดไม่

โจวเฟิ่งจิ่ว... เป็นสตรีร้ายกาจอย่างแท้จริง!

นางต่อว่าเหยียดหยามบ่าวไพร่ ทำสิ่งใดไม่ถูกใจล้วนต้องถูกสั่งโบยหรือสั่งทำโทษทั้งสิ้น ซึ่งบทลงโทษแต่ละครั้งก็แล้วแต่นางจะคิดหาวิธีการได้ บ่าวคนไหนหน้าตาดีหน่อยนางก็ไม่คิดปล่อยเอาไว้ หากไม่ถูกทำร้ายจนเสียโฉมก็จะถูกขายออกสู่หอนางโลม มีข้ารับใช้หลายคนที่ตกตายไปเพราะนาง แต่แล้วอย่างไร พวกเขาเหล่านั้นเป็นเพียงบ่าวทาสในเรือน มีสิทธิ์อันใดไปเรียกร้องความยุติธรรมหรือความเห็นใจจากเจ้านายเล่า

วันนี้พอเห็นคุณหนูใหญ่ของจวนกลับมาด้วยใบหน้าไม่สู้ดี พวกนางก็เตรียมใจกันบ้างแล้ว เจ้ามองข้า ข้ามองเจ้า ต่างคนต่างมองว่าใครจะเป็นคนต่อไป ใครที่จะกลายเป็นเหยื่อให้คุณหนูใหญ่ของจวนได้ระบายอารมณ์

‘หากเจ้าแต่งเข้าตระกูลหลี่ตอนนี้ เห็นทีฐานะภรรยาที่เจ้าจะได้คือฮูหยินรอง หาใช่ฮูหยินเอกที่เจ้าเฝ้าฝันไม่ เจ้าสามารถทนรับสถานะนี้ได้หรือไม่เล่า ถ้าทนได้ก็แต่งเข้ามาเถิด เอ๊ะ! แต่ข้าว่าอย่างเจ้า... แค่ฐานะอนุอุ่นเตียงก็เกินพอ’

กรี๊ดดดด!

เพล้ง!

คำพูดของสตรีที่นางเกลียดชัง ผู้ซึ่งเป็นมารหัวใจยังดังก้องอยู่ในหู ยิ่งคิดถึงถ้อยคำเหล่านั้นที่เสียดแทงความรู้สึกของนางมากเท่าใด หัวใจและความรู้สึกของนางก็ยิ่งคุกรุ่นด้วยไฟโทสะมากเท่านั้น โจวเฟิ่งจิ่วแทบอยากจะฉีกปากของไป๋ฟางเซียนเป็นชิ้น ๆ

‘ฮูหยินรองรึ อนุรึ ไม่มีวันเสียหรอก อย่างข้าต้องเป็นฮูหยินเอกเท่านั้น ส่วนเจ้า! ข้าจะฆ่าเจ้าเสีย ฆ่าให้ตายเหมือนนางพวกนี้’

โจวเฟิ่งจิ่วนึกคิดด้วยความเดือดดาลก่อนหันหน้ามามองเหล่าข้ารับใช้ด้วยสายตาไม่เป็นมิตร สายตาของนางมืดมนจนคนที่ถูกจ้องมองรู้สึกว่าชีวิตของตนกำลังถูกกระชาก

“เจ้า!”

“จะ... เจ้าคะ” ข้ารับใช้นางหนึ่งรีบคุกเข่าก้มหน้าละล่ำละลักรับคำ นางไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าสบตาผู้เป็นนายเลยสักนิด ยิ่งได้ยินเสียงโกรธเกรี้ยวของคุณหนูใหญ่แล้ว นางก็ยิ่งกลัวไปกันใหญ่

“ไปเอาหวายมา ข้าจะโบยมัน” ความโกรธที่มีในตอนนี้ หากนางไม่ระบายออกคงได้กระอักเลือดตายแน่ นางจึงสั่งข้ารับใช้ไปหยิบหวายมาให้ทันที ส่วนใครจะเป็นผู้ถูกเลือกนั้น ย่อมต้องเป็นคนที่ได้ยินน้ำเสียงดูถูกและดูแคลนที่ไป๋ฟางเซียนว่านางน่ะสิ

“เจ้าค่ะคุณหนู ข้าจะไปเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ” ข้ารับใช้นางนั้นรีบตอบและออกจากเรือนคุณหนูใหญ่ของจวนตระกูลโจวไปอย่างรวดเร็ว ไม่นานนักนางก็กลับมาพร้อมไม้หวายอย่างดี

“มาแล้วเจ้าค่ะคุณหนู”

เพียะ!

“ชักช้านัก กล้าปล่อยให้ข้ารอรึ” โจวเฟิ่งจิ่วตบไปที่หน้าของนางรับใช้คนดังกล่าวทันที ทั้งยังมองด้วยสายตาดุร้าย ส่งผลให้ข้ารับใช้นางนั้นทรุดตัวคุกเข่า โขกศีรษะขอโทษร้องขอชีวิตเป็นยกใหญ่

“เจ้า! มาใกล้ ๆ ข้า... เร็วสิ อยากตายมากหรือไร!” นางตะคอกเสียงเรียกคนรับใช้ที่ตามนางไปยังจวนตระกูลหลี่ให้เดินออกมาตรงหน้านาง แต่รอแล้วรอเล่าข้ารับใช้นางนั้นก็ไม่ยอมเดินเข้ามาเสียที

“ดี ดียิ่ง! กล้าท้าทายข้า พวกเจ้าจับมัน”

“กรี๊ดดด! เจ้ากล้าแช่งข้ารึ ข้าจะฆ่าเจ้า จะฆ่าเจ้า! ตายไปซะ!”

เพียะ! เพียะ! เพียะ!

เสียงไม้หวายแหวกอากาศก่อนกระทบลงบนร่างของข้ารับใช้นางนั้นอย่างรุนแรง ไม่นานลมหายใจของอีกฝ่ายก็ปลิดปลิว โจวเฟิ่งจิ่วส่งสายตากดดันไปรอบห้อง เมื่อไม่เห็นใครมีสายตาว่าร้ายนางอีก ถึงได้สงบจิตสงบใจลง ก่อนจะสั่งให้ข้ารับใช้ทั้งหลายแบกร่างไร้ลมหายใจออกไป ส่วนนางก็ล้างมือในโถเล็กที่มีคนเตรียมไว้รอแล้ว

“คุณหนู...”

“อันใด” นางหันไปมองข้ารับใช้คนสนิทด้วยสายตาไม่พอใจนัก

“ทำแบบนี้ดีแล้วหรือเจ้าคะ”

เพล้ง! ว้าย!

“เจ้ากล้าสั่งสอนข้าอีกคนรึ!”

“หาได้เป็นเช่นนั้นไม่เจ้าค่ะ ข้าเพียงเป็นห่วงกลัวจะมีคนว่าร้ายคุณหนูเท่านั้น หากเหตุการณ์นี้หลุดออกไป คุณหนูจะเสียหายได้นะเจ้าคะ หากข่าวถึงหูท่านแม่ทัพแล้วละก็”

“เจ้าไม่ต้องห่วงไป จะไม่มีใครได้นำเรื่องที่เกิดขึ้นในจวนนี้ไปพูดข้างนอกแน่ หากมันผู้ใดกล้า ข้าจะทำให้มันอยู่ไม่สู้ตาย” โจวเฟิ่งจิ่วพูดด้วยสายตาอำมหิต ดังนั้นข้ารับใช้คนสนิทจึงไม่พูดสิ่งใดอีก

นางเป็นเพียงบ่าวทาส คงพูดมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว หากภายภาคหน้าอะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดขึ้นเถิด...