ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ นิยาย บท 5

จวนตระกูลหลี่

“ท่านแม่! มายืนทำอันใดอยู่ที่หน้าประตูจวนหรือขอรับ” แม่ทัพหนุ่มถามด้วยความไม่เข้าใจ เพราะเปิดประตูมาก็เห็นมารดาของตนยืนรอและมองมาที่เขาเขม็ง

“ตามแม่มาคุยในเรือน” เหลียนฮวาเอ่ยบอกผู้เป็นบุตรชายก่อนจะหันหลังเดินตรงไปที่เรือนรับรองแขก

แม่ทัพหนุ่มแม้จะไม่รู้ว่ามารดามีเรื่องอะไรคุยกับตน หากแต่เขาก็พอรับรู้ถึงบรรยากาศกราดเกรี้ยวจากร่างของมารดาได้ จึงได้เดินตามไปอย่างว่าง่าย

เมื่อมาถึงเรือนรับรองแขกของจวนแล้ว แม่ทัพหนุ่มก็เห็นว่าบิดากำลังนั่งรออยู่ โดยมีสตรีที่เขารังเกียจยิ่งกว่าสิ่งใดคอยรินน้ำชาให้ด้วย หลี่เหวินหลางไม่สนใจ เขาหันหน้าไปหาผู้เป็นมารดาแทนด้วยความอยากรู้เต็มทนว่าท่านมีเรื่องอะไรจะพูดกันแน่

“ไปไหนมา”

“ไปส่งเฟิ่งเอ๋อร์มาขอรับ” หลี่เหวินหลางตอบรับอย่างตรงไปตรงมา ไม่นึกกลัวสายตาของมารดาที่มองมาอย่างต่อว่าเลยสักนิด

“ดียิ่ง! ไปส่งสตรีอื่น ไม่สนใจภรรยาที่อยู่ในเรือน” เพียงแค่มารดาพูดออกมาแม่ทัพหนุ่มก็เข้าใจอะไร ๆ ได้ หลี่เหวินหลางหันหน้าส่งสายตาดุดันไปยังคนต้นเหตุที่ทำให้เขาถูกมารดาเรียกมาต่อว่า

ไป๋ฟางเซียนเห็นอีกฝ่ายมองมาด้วยสายตาโกรธเกรี้ยวจนแทบอยากจะฆ่านาง ก็รีบก้มหน้าหลบสายตาลงโดยไว ความสามารถด้านการแสดงในโลกเดิมถูกเรียกออกมาใช้ เพียงเสี้ยววินาที หยดน้ำตาใสก็รินไหลอาบแก้มนวล

“ไม่ต้องร้องลูกเซียนเอ๋อร์ แม่จะจัดการให้เจ้าเอง” เหลียนฮวาหันไปตอบบุตรสาวบุญธรรม ที่มีศักดิ์เป็นลูกสะใภ้ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ไม่ต้องไปมองน้องด้วยสายตาเช่นนั้นเลยพ่อตัวดี เป็นอย่างไรเล่า งามหน้านัก”

“ท่านแม่... ข้าไม่ได้ทำอะไรเสื่อมเสียนะขอรับ” เห็นมารดาพูดด้วยความโกรธก็รีบพูดแก้ไขความเข้าใจผิด

“ถ้าการที่เจ้าพาสตรีอื่นเข้ามาในจวน หยามหน้าภรรยาที่เจ้าไม่เคยคิดดูดำดูดีไม่เรียกว่าเสื่อมเสีย แล้วเช่นใดถึงจะเรียกว่าเสื่อมเสีย เจ้าลองบอกแม่มาสิ คิดบ้างหรือไม่ ว่าถ้าคนภายนอกรู้เข้า จวนของเราจะถูกนินทาลับหลังว่าอย่างไร” เหลียนฮวาพูดด้วยความไม่พอใจ ส่งสายตาต่อว่าบุตรชายคนเดียวอย่างไม่ปิดบัง

“ท่านแม่... เฟิ่งเอ๋อร์แค่มาเยี่ยมเพื่อนของนาง ข้าและนางมิได้ทำอันใดเกินเลยเลยนะขอรับ” หลี่เหวินหลางพยายามอธิบายอย่างใจเย็น

“แล้วมันเป็นเรื่องที่สมควรแล้วหรือ น้องเพิ่งจะหายป่วย เจ้าก็พานางมา ก่อนหน้านี้เจ้าก็ไปเยี่ยมหานางที่จวน ไม่สนใจเซียนเอ๋อร์ที่นอนป่วยเลยสักนิด”

“ข้าไม่ได้รักนางไยข้าต้องสนใจนางด้วย”

“นั่นเจ้าจะไปไหน” เหลียนฮวาเอ่ยถามบุตรชายเมื่อเห็นว่าเขากำลังจะลุกเดินออกจากเรือนรับรองไป

“ข้าจะไปคุยกับนางให้รู้เรื่องขอรับ เรื่องที่นางพูดหาใช่เรื่องจริง นางกำลังเสแสร้งนะขอรับท่านพ่อท่านแม่”

“ไม่ต้อง เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง”

“แต่ว่า”

“อยู่คุยกันก่อนค่อยไป” เมื่อเสียงประมุขจวนดังขึ้น แม่ทัพหนุ่มจึงต้องจำใจนั่งลงตามเดิม เพื่อพูดคุยกับบุพการีต่อไป

หลี่เหวินหลางมองไปยังทิศทางที่ร่างของไป๋ฟางเซียนเดินจากไปด้วยสายตามาดร้าย ตั้งแต่ฟื้นมานางก็เปลี่ยนไป สิ่งที่ไม่เปลี่ยนคือความร้ายกาจของนาง ทั้งยังดูร้ายกาจเพิ่มขึ้นอีกด้วย เห็นทีนับจากนี้ต่อไป เขาต้องระวังตัวให้มาก

ส่วนเรื่องที่นางทำให้เขาถูกบุพการีต่อว่าในวันนี้ เขาเอาคืนแน่!