ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 139

ดังนั้น ภายใต้เปลวไฟ ยังมีแสงดาบเงากระบี่ หากไม่ตายอยู่ในกองไฟ ก็ตายด้วยน้ำมือของพวกเดียวกัน

เขม่าควันลอยฟุ้ง กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง อุทยานเขาเฟิงหยุนที่เดิมทีมีทิวทัศน์ราวกับภาพวาด เงียบสงบราวกับไม่ยุ่งเกี่ยวกับทางโลกกลายเป็นนรกบนดินภายในชั่วข้ามคืน

เฉินซ่าก็ต้องไม่เกรงใจใครอยู่แล้ว ใครขวางอยู่หน้าเขา พุ่งตรงออกไปโดยไม่หยุดเลย คนที่ขวางอยู่ข้างหน้าถูกกำลังภายในเต็มเปี่ยมของเขาตะเพิดออกไป ทุกสิ่งที่ขวางอยู่ตรงหน้าถูกกวาดล้างจนหมด

ไม่ช้าก็มีคนสังเกตเห็นความแข็งแกร่งของเขา เริ่มมีคนพุ่งตรงไปตามอยู่ด้านหลังของเขา นี่เหมือนกับมีทหารเทพเปิดทางให้ ไม่ใช้ประโยชน์คือคนโง่!

แต่ไม่ช้าคนที่ตามอยู่หลังเขาสิบกว่าคนก็สังเกตเห็นอีกว่า ชายหญิงคู่นี้ไม่ได้กำลังจะไปทางท่าจอดเรือเลย มีคนทนไม่ไหวตะโกนเสียงดังขึ้นมา: "ยอดฝีมือที่อยู่ข้างหน้า ผิดทางแล้ว! ทางนั้นถึงจะเป็นริมแม่น้ำ!"

สิ่งที่ตอบพวกเขาคือความเงียบงัน และภาพความเร็วที่พุ่งทะยานออกไปอย่างรวดเร็ว

มาถึงที่นี่คนที่สามารถตามมาได้ทันน้อยลงไปมากแล้ว คนที่ฝืนตามเขาทันได้ วรยุทธย่อมแข็งแกร่งที่สุดในนั้นแล้ว ข้างหน้าไม่มีคน ไม่มีสิ่งกีดขวาง ความเร็วของเฉินซ่าย่อมรวดเร็วมากยิ่งขึ้น

"ใครน่ะเย่อหยิ่งหยาบคายเช่นนี้! เมินเฉยต่อคนอื่นได้!"

"ช่างเถอะไม่ต้องไปสนใจเขา เรารีบไปที่ริมแม่น้ำกัน"

"ไปไปไป อีกเดี๋ยวไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีก ไอ้เหี้ยหยุนเสี้ยงหยางคนนี้ กล้าดีอย่างไรมาวางแผนเล่นงานพวกเรา วางกับดักให้เราโดดลงไป!"

"ถูกต้องถูกต้อง หากให้ข้าจับมันได้ จะต้องแยกมันออกเป็นแปดส่วนแน่!"

มีห้าหกคนเดินไปทางริมแม่น้ำพร้อมกับพูดไปด่าไปด้วย คนที่เหลือมองหน้ากันไปมา จากนั้นสองคนในนั้นก็กัดฟันพุ่งไปทางที่เฉินซ่าจากไปเมื่อครู่นี้

"ไป เราก็ตามไปกัน! ดูแล้วสองคนนั้นก็ไม่ใช่คนโง่ พวกเขาไม่ไปริมแม่น้ำต้องมีสาเหตุแน่! ไม่แน่ว่าตามพวกเขาเอาไว้ถึงจะสามารถรอดออกไปจากที่นี่ได้!"

ผู้ชายท่าทางสุภาพคนหนึ่งกล่าวขึ้นมา

"คุณชายว่านพูดมีเหตุผล ข้าก็จะตามไปด้วย!" หญิงงามคนหนึ่งก็เสนอตัวออกมาทันที

"ไปไปไป"

คนเหล่านี้ก็ทิ้งริมแม่น้ำเอาไว้ ไล่ตามไปยังทิศทางของเฉินซ่า

คนเหล่านี้คิดไม่ถึงว่า การตัดสินใจดังกล่าว ช่วยชีวิตของพวกเขาเอาไว้

ท่านจินแบกข่งซิวไปถึงที่นั่นก็เห็นเยว่กับผู้หญิงที่นอนอยู่บนพื้นคนนั้น ข่งซิวกวาดตามองผู้หญิงคนนั้นครู่หนึ่ง ก็อดที่จะตกตะลึงไม่ได้เช่นกัน ถึงแม้ระหว่างทางที่มาเขาได้ฟังสถานการณ์โดยประมาณจากท่านจินแล้วก็ตาม

"ท่านจิน นายท่านของเรากับโหลชีล่ะ?" เยว่มองไปทางด้านหลังของพวกเขา ไม่เห็นเงาร่างของเฉินซ่ากับโหลชี ขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อยในทันที

"นังหนูชีไม่รู้จะทำอะไร บอกว่าเดี๋ยวก็ตามมา"

"ท่านผู้นี้ก็คือ...ผู้อาวุโสข่งซิว?"

"ถูกต้อง ศิษย์หลานของข้าข่งซิว"

"ฮ่าๆๆ นึกไม่ถึงว่ายังมีปลาหลายตัวเล็ดลอดออกมาจากแห่หนีรอดมาถึงที่นี่ได้ คุยกันสิ พวกเจ้าจะคุยกันต่อไหม?"

จู่ๆก็มีเสียงแปลกประหลาดฟังแล้วขนลุกดังขึ้นมา แต่ทันทีหลังจากนั้น พลังลมจากนิ้วของท่านจินก็ยิงไปทางต้นไม้ต้นหนึ่งอย่างแม่นยำ พลังลมจากนิ้วจู่โจมไปที่กิ่งไม้ที่แข็งแรงกิ่งหนึ่ง กิ่งไม้นั่นหักลงไปตามเสียง ร่วงหล่นลงมา และยังมีคนร่วงตามลงมาด้วยหนึ่งคน รูปร่างเตี้ยเล็ก สวมใส่ชุดคลุมสีเขียวเข้มทั้งชุด เป็นแขนเสื้อที่กว้างมาก ด้านนอกยังใส่เสื้อคลุมที่ใหญ่มากๆอีกตัวหนึ่ง เหมือนกับเด็กที่ใส่เสื้อผ้าผู้ใหญ่

แต่เมื่อเห็นเขาแล้ว สีหน้าของท่านจินกลับจริงจังขึ้นมา

"เฒ่าหนอนประหลาด เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?"

"ข้าก็นึกว่าใคร ที่แท้ก็ตาเฒ่าจินนี่เอง"

เยว่รู้สึกแค่ว่าตรงหน้าแวบขึ้นมา เฒ่าหนอนประหลาดนั่นก็มาถึงตรงหน้าแล้ว ในใจเขารู้สึกหวาดกลัวขึ้นมากะทันหัน ท่านจินก็ใช้มือปัดเขาให้ถอยหลังออกไปสองสามก้าวแล้ว ข่งซิวคีบสองนิ้วขึ้นมาพร้อมกัน แมลงสีดำตัวเล็กๆตัวหนึ่งบิดส่ายไปมาระหว่างสองนิ้วของเขา บนหัวนั่นมีหนามแหลมคมอยู่บนนั้น

"เฒ่าหนอนประหลาด เจ้ายังเหมือนเมื่อก่อนเลยนะ ชอบเล่นสิ่งที่น่าขยะแขยงเหล่านี้" ท่านจินกล่าวเสียงขรึม

"คนที่เจ้าแบกอยู่เป็นใครกัน? มือไวสายตาว่องดีนี่ ที่ข้ามีเจ้าตัวเล็กๆที่ชอบกินแต่ดวงตาและนิ้วเช่นนี้"

"ไม่ได้ประลองมาหลายปีแล้ว ข้าว่าเรามาประลองกันก่อนดีกว่า" ท่านจินสะบัดไหล่ ข่งซิวก็ถูกเขาสะบัดออกไป ลอยออกไปทางเยว่

องครักษ์เยว่รีบยื่นมือออกไปขวาง ปิดกั้นการไปของเขาเอาไว้

ด้านนั้น ท่านจินสู้อยู่กับเฒ่าหนอนประหลาดนั่นแล้ว

"ข้าไม่เป็นไร" ข่งซิวยืนขึ้นมาภายใต้การประคองขององครักษ์เยว่ ถึงแม้ขาทั้งคู่ยังคงไร้เรี่ยวแรง แต่ว่าเขาก็ค่อนข้างตกตะลึงมากแล้ว เพราะเดิมทีเขาก็เตรียมใจเอาไว้แล้ว หลังจากที่ออกมาแล้วหากขาทั้งคู่ยังไม่พิการ เช่นนั้นก็ต้องใช้เวลาในการรักษาอย่างน้อยสามปีห้าปี คิดไม่ถึงว่าช่วงเวลาแค่นี้ก็สามารถยืนขึ้นมาได้แล้ว และเขาก็รู้ว่านี่จะต้องเป็นผลจากเม็ดยาของโหลชีอย่างแน่นอน

"ข้าไปช่วยท่านจิน"

"ไม่ อย่าไป" ข่งซิวกลับดึงเขาเอาไว้: "เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฒ่าหนอนประหลาดนั่น วรยุทธของเขาสูงมาก แต่ความสามารถในการใช้แมลงพิษพวกนั้นทำร้ายคนนั้นก็ยิ่งทำให้คนป้องกันได้ยากยิ่งกว่า สิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือแมลงพวกนั้นของเขา หากว่าข้าเดาไม่ผิด ด้านในเสื้อคลุมตัวนั้นของเขา จะต้องเต็มไปด้วยแมลงอย่างแน่นอน!

เยว่ฟังอย่างตื่นตกใจ

"เช่นนั้นท่านจินเขา......"

"เจ้าหนุ่ม อันตรายรีบหลบไป!" ท่านจินตะโกนด้วยความตื่นตกใจ

ที่แท้ เฒ่าหนอนประหลาดนั่นก็มีสายตาแหลมคมนัก แค่ครู่เดียวก็ดูออกว่าวรยุทธของเฉินซ่าล้ำลึกยากที่จะหยั่งถึงได้ ดังนั้นทันทีที่ลงมือก็ใช้แมลงที่ร้ายกาจที่สุดของเขาแมลงที่สามารถช่วยให้เขาหนีเอาชีวิตรอดไปได้ในยามคับขัน และท่านจินก็จำแมลงตัวนี้ของเขาได้ แมลงตัวนี้มีพิษร้ายแรง แค่สัมผัสถูกพิษเหลวนั่นทั่วทั้งร่างกายก็จะชาไปในทันที

ยอดฝีมือประลองยุทธกัน ช้าไปแค่วินาทีเดียวก็จบเห่แล้ว ไม่ต้องพูดถึงว่าจู่ๆร่างกายก็ชาไปทั้งตัว?

เฉินซ่าฮึเย็นชาออกมา ฝ่ามือกลับไม่ได้เก็บกลับมา รอให้แมลงตัวนั้นบินเข้ามา เขาก็คว้ามันไว้ทันใด กำหมัดเอาไว้แน่นด้วยสีหน้าท่าทางที่สงบนิ่งภายใต้สายตาตื่นตกใจของท่านจินกับข่งซิว จี๊ด ของเหลวสีม่วงพุ่งออกมา แมลงตัวนั้นกลายเป็นเนื้อเละไปในทันที

คนทั้งคนของเฒ่าหนอนประหลาดอึ้งตะลึงไป เดิมทีเขาแน่ใจว่าวิธีนี้มันต้องสำเร็จแน่นอน แล้วเขาก็เตรียมพร้อมจะเข้าไปใกล้ในทันที จากนั้นก็จะตบเฉินซ่าที่ร่างกายชาไปทั้งตัวไม่มีความสามารถในการต่อต้านให้ตายในฝ่ามือเดียว ใครจะรู้ว่าตัวเขาพุ่งออกมาแล้ว แต่ว่าฝ่ามือกลับบรรจบไปที่ฝ่ามือของเฉินซ่าที่เต็มไปด้วยพิษเหลวของแมลงสีม่วงนั่น

ไร้ทางหลบเลี่ยง

ตัวเฒ่าหนอนประหลาดเองตกใจหน้าเขียว

เขาเป็นคนเลี้ยงแมลงพวกนี้ก็จริง แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่กลัวของพิษเหลวของแมลงชนิดนี้ ตรงกันข้าม เพราะรู้ว่าพิษของมันร้ายแรงมาก ปกติแล้วเขาจะระวังมากเป็นพิเศษ ไหนเลยจะไปคิดว่าเฉินซ่าจะวิปริตเช่นนี้ ไม่กลัวพิษนี้แม้แต่น้อย บีบแมลงทั้งตัวจนเละ!

ทันทีที่พิษเหลวติดอยู่บนฝ่ามือของเฒ่าหนอนประหลาด ทั่วทั้งร่างกายของเขาก็ชาไปในทันที การเคลื่อนไหวแข็งทื่อ เวลานี้ หมัดที่สวมอาวุธสังหารกระแทกไปที่หน้าอกของเขาอย่างแรง จู่โจมจนทั้งคนของเขาลอยออกไปไกล ร่วงลงไปบนทุ่งวัชพืชผืนใหญ่

โหลชีหัวเราะคิกคักเดินเข้ามาใกล้ ตบไม้ตบมือ: "นายท่านเก่งจริงๆ!" จากนั้นก็ดึงผ้าเช็ดหน้าที่ลักมาจากเยว่ ยื่นให้กับเขา: "นายท่านเช็ดมือ"

เฉินซ่ายื่นมือออกมา แต่กลับไม่รับผ้าเช็ดหน้าผืนนั้น

โหลชีเข้าใจในทันที เกือบจะกลอกตามองบน แต่ก็ยังจับมือของเขาแล้วก็ช่วยเขาเช็ดทำความสะอาดเป็นอย่างดี

"นี่มันน่าเหลือเชื่อจริงๆ" ท่านจินส่ายหน้า "ดูท่าข้าจะแก่แล้ว" แก่แล้ว ห่างไกลคนหนุ่มสาวเหล่านี้มากนัก

"ไป เรารีบไปกันเถอะ" โหลชีเอาดีจิ้งจอกมารนั่นออกมา เปิดฝาออก เขย่าไปมา

ดีจิ้งจอกมารมา ร้อยแมลงล่าถอย

ไม่สนใจว่าเฒ่าหนอนประหลาดนั่นจะเป็นหรือตาย ถึงอย่างไรถูกหมัดของเฉินซ่าเข้าไปตรงกลางหน้าอก ไม่ตายก็เหลือแค่ครึ่งชีวิตแล้ว คนที่รอดมาได้ก็แทบจะไร้ประโยชน์แล้ว

"ทุกท่าน ทุกท่านรอก่อน!"

พวกคนที่ติดตามพวกเขามาถึงได้เสียที ยิ่งไล่ตามพวกเขาก็ยิ่งรู้สึกหวาดกลัวในใจ ที่คือบุคคลที่มาจากไหนกัน วิชาตัวเบาไปถึงระดับขั้นที่บรรลุสภาวะยอดเยี่ยมเช่นนี้ได้ ทำให้พวกเขาไล่ตามอย่างสุดชีวิตนานพักใหญ่

"นั่น นั่นคือฝ่าบาทพั่วอวี้ใช่ไหม" จู่ๆหญิงงามนั่นก็ตะโกนออกมาด้วยความตกตะลึง