ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 274

โหลชีชักแส้ปลิดวิญญาณออกมา บินขึ้นไปแล้วตะโกนว่า: "ข้าจะสู้กับผีพรายน้ำอย่างพวกเจ้าดูสักตั้ง!"　　

น้ำไม่มีปัญหา งั้นคนพวกนี้ก็คงถูก 'ผีพรายน้ำ' ที่อยู่ในน้ำนี้ฆ่าแน่นอน! พวกเขาเป็นใคร มีเป้าหมายอะไร มีเหตุผลอะไรถึงต้องฆ่าคนมากมายขนาดนี้ คุ้มค่ากับการขบคิดมาก!　　

แส้ปลิดวิญญาณในมือหวดเสียงดังอยู่กลางอากาศ เป็นเหมือนงูวิเศษสีดำ เรืองแสงสีเงินอยู่กลางความมืดมิด หวดไปยังคนหนึ่งในนั้นอย่างรวดเร็ว　　

คนพวกนี้ดูตัวผอมเพรียวมาก และยังเคลื่อนไหวเร็วอีกด้วย คนยังอยู่กลางอากาศ แต่กลับบิดเอวไปข้างๆก็หลบแส้ของนางได้แล้ว　　

โหลชีตะโกนเสียงดัง: "อย่าหนีสิ พวกเรามาคุยเรื่องชีวิตกัน!"　　

ยื่นมือไปข้างหน้า ทันใดนั้นแส้ก็ยาวขึ้นกว่าเดิมเท่าตัว รัดเอวของคนคนนั้นไว้ทันที

พอถูกแส้ปลิดวิญญาณรัดตัวแล้ว นอกจากโหลชีจะยอมปล่อยเอง ไม่งั้นไม่มีใครสามารถขัดขืนออกไปได้ ยิ่งคนคนนั้นขัดขืนมากเท่าไหร่ มันก็จะรัดแน่นมากขึ้น สุดท้ายรัดเอวจนแทบขาดอากาศหายใจ　　

"เฉิงสิบโหลวซิ่น ทักทายแขกหน่อยสิ!" โหลชีหัวเราะแหะๆ แล้วสะบัดคนคนนั้นให้กับพวกเฉิงสิบ　　

เฉิงสิบกับโหลวซิ่นตอบรับเสียงดัง: "รับทราบขอรับ! ปล่อยให้พวกเราจัดการได้เลย!"　　

คนคนนั้นถูกโยนกระแทกลงผืนหญ้าอย่างแรง ตะเกียกตะกายลุกคลานขึ้นมาอย่างยากลำบาก เฉิงสิบกับโหลวซิ่นเหยียบตัวเขาไว้แล้วคนละข้าง จากนั้นโหลวซิ่นก็โน้มตัวลงดึงหมวกโม่งคลุมหน้าสีดำที่อีกฝ่ายปิดไว้แน่นหนาออกมา

ใบหน้าเนียนขาวปรากฏขึ้นสู่สายตาทุกคน

โหลวซิ่นร้องออกมาเสียงดัง: "คุณชาย เป็นผู้หญิงขอรับ!"　　

ในน้ำก็มีกลุ่มคนกระโดดออกมาอีก พวกเขายืนอยู่บนศพที่ลอยอยู่ในน้ำ สวมชุดสีดำแนบทั้งตัว หัวกับหน้าถูกปิดไว้อย่างแน่นหนา เนื้อผ้าพวกนั้นดูแล้วลื่นมาก โดนน้ำแล้วก็หยดลงมาทันที กลับเป็นเนื้อผ้าที่เหมาะสมกับการดำน้ำมาก　　

ได้ยินโหลวซิ่นพูดเช่นนี้ โหลชีตาเป็นประกาย กวาดตามองคนพวกนั้น จากนั้นก็หัวเราะขึ้นมา "ไม่ได้มีแค่ผู้หญิงคนเดียวเท่านั้น คนพวกนั้นก็เป็นผู้หญิงด้วย พวกเจ้าสองคนอย่าสงสารเด็ดขาด หากนางไม่ยอมพูด ก็ฟาดนางแรงๆเลย!"　　

"ขอรับ!"　　

เยว่ก็เข้าร่วมกลุ่มด้วย ได้ยินบทสนทนาของนายบ่าวสามคนก็หมดคำจะพูดทันที เขารู้สึกได้ว่า เฉิงสิบกับโหลวซิ่นถูกโหลชีพาเสียคนหมด โหลวซิ่นยังดีหน่อย หลักๆคือเฉิงสิบ เหมือนนิสัยจะคล้ายกับโหลชีมากขึ้นทุกวันแล้ว　

นี่เป็นเรื่องดีหรือเรื่องไม่ดีกันนะ?　　

"นี่ ใต้เท้าองครักษ์เยว่เห็นพวกผู้หญิงร่างบางหุ่นเพรียวพวกนี้จนเลือดกำเดาจะไหลลงมาหรือเปล่า?" ทันใดนั้นโหลชีก็กระโดดไปหาพวกเขา แส้ในมือก็สลายกลายเป็นแส้แข็ง และใช้แส้จี้ไปยังแผ่นหลังของเขา　　

เยว่หันหน้าไปก็เห็นผู้หญิงชุดดำกำลังปิดหน้าอกอยู่ก็ถอยหลังไปหลายก้าว ในมือก็ถือมีดสั้นเอาไว้แน่น　　

ทันใดนั้นในใจของเขาก็ขนลุกซู่ขึ้นมา ถ้าไม่ได้โหลชี ตอนนี้เขาคงถูกมีดสั้นนั้นแทงเข้าแผ่นหลังไปนานแล้ว!　　

นางทำได้ยังไงกัน? เข้าใกล้เขาขนาดนี้แล้ว เขากลับไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด!　　

โหลชีหวดแส้ไปยังผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง แล้วหัวเราะพูดว่า: "ใต้เท้าองครักษ์เยว่ กลับไปแล้วให้ฝ่าบาทมอบสาวสวยสองสามคนมาบำเรอให้เจ้าสิ ผู้ชายที่ไม่เคยกินเนื้อหมูมานานพอเห็นหมูป่าก็อดไม่ได้น้ำลายไหล แบบนี้ไม่ดีเลยน้า~ เสื่อมเสียภาพลักษณ์ของใต้เท้าองครักษ์เยว่หมด"　　

เยว่จุกอยู่ในลำคอ ขึ้นไม่ได้ลงก็ไม่ได้ เขาคงบอกไม่ได้ว่า เมื่อกี้เขาไม่ทันสังเกตเห็นผู้หญิงคนนั้นเหรอ?　　

พูดแบบนี้ไปคงเสียหน้ากว่าเดิมอีก!　　

"ระวังหน่อย พวกนางเก่งเรื่องการกลั้นหายใจและหลบซ่อนจากศัตรู!" เฉินซ่าฝ่ามือพิฆาตตบไปยังผู้หญิงที่คิดจะแทงเขา　　

แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับยืดอกมา และหน้าอกอวบอั๋นภายใต้เสื้อรัดรูปกันน้ำสีดำของนางโดนเข้ากับฝ่ามือของเขาอย่างจัง หากเขาตบลงไปอีก คงจับโดนหน้าอกของนางแน่

สีหน้ามืดมนของเฉินซ่าเย็นชาขึ้นมาทันที รีบลดมือลงอย่างไหว แต่หากทำเช่นนี้แล้วก็จะเผยจุดอ่อนและแผงอกออกมา ผู้หญิงคนนั้นเห็นโอกาสก็ใช้มีดเล็กในมือแทงไปยังหน้าอกเขาอย่างรวดเร็ว แต่มีดเล็กห่างจากหน้าอกของเฉินซ่าไม่ถึงหนึ่งเซนติเมตรก็ไปต่อไม่ได้อีก　　

นางอึ้งสักพัก ทันใดนั้นร่างกายก็ถูกหมุนอย่างรวดเร็ว หมุนวนอยู่อย่างนั้น นางกระแทกไปยังริมทะเลสาบ ถูกคนห้ามเอาไว้อย่างรวดเร็ว　　

ขั้นตอนนี้แค่พริบตาเดียวเท่านั้น นางยังไม่ทันได้โต้ตอบ ก็มีดาบยาวพาดคอของนางไว้ ขอแค่นางขยับเล็กน้อย คงได้ถูกฆ่าปาดคอแน่　　

เสียงของโหลชีดังขึ้น: "แขกท่านนี้ชอบเผยหน้าอกเสียจริง ตัดผ้าที่ปิดตรงหน้าอกของนางซะ ให้นางโชว์ได้เต็มที่ไปเลย!"　　

เฉิงสิบกับโหลวซิ่นชะงักไปชั่วครู่ "คุณชาย หญิงชายมิควรถูกเนื้อต้องตัวกันขอรับ!"　　

โหลชีมองค้อนเฉินซ่า อีกด้านก็แกว่งแส้ปลิดวิญญาณฟาดไปยังตัวหญิงสาวอย่างแรง อีกด้านก็รู้สึกว่าที่พวกเขาพูดมามีเหตุผล: "งั้นก็ขอเชิญคุณหนูห้าเซียวลงมือแล้วกัน!"　　

เยว่ถอนหายใจ: "พระสนมระวังศัตรูหน่อยได้ไหมขอรับ?" นางไม่ตั้งใจแบบนี้ ทำเอาเขารู้สึกหวาดหวั่น นางมัจฉาพวกนี้เป็นผู้หญิงเหมือนกันแต่ละคนเจ้าเล่ห์ไม่เบาเลย บางทีมือของเขาล็อกไหล่อีกฝ่ายไว้แล้ว แต่ชุดของนางลื่นมากจนจับไว้ไม่อยู่ บิดไหล่นิดเดียว ก็สามารถหนีออกมาจากมือเขาได้แล้ว

โหลวซิ่นตอบ: "ทำตามคำสั่งคุณชาย ให้คุณหนูห้าเซียวฉีกเสื้อของนาง"　　

โหลชีเดินเข้าไปตบที่หัวเขาหนึ่งที "เจ้าโรคจิตหรือไง!"　　

โหลวซิ่นลูบหัวของตัวเอง อยากจะร้องไห้และก็ร้องไม่ออก "คุณชายล้อเล่นเหรอขอรับ?"　　

......　　

ก่อกองฟังที่ริมทะเลสาบ แม้อาจจะอันตราย แต่พอฆ่าพวกนางมัจฉาในชุดดำที่แกล้งทำเป็นผีพรายน้ำหมดแล้ว ทุกคนก็ต่างโล่งใจกันมาก ใจที่ตึงเครียดมาตลอดก็ผ่อนคลายได้สักที　　

เหนื่อยล้าและหวาดหวั่นมาตลอดทั้งวัน พอได้ผ่อนคลาย ทุกคนก็รู้สึกอ่อนล้ามาก นั่งล้อมลงอยู่ข้างกองไฟ พวกเขามองดูนางมัจฉาสามคนที่ถูกจับไว้อีกฝั่ง มองหน้ากันได้ แต่เข้าใกล้ไม่ได้　　

หมวกโม่งคลุมหน้าของพวกนางถูกดึงออกทั้งหมด เผยให้เห็นถึงสีหน้าที่ซีดเซียว ทั้งสามหน้าตาปกติธรรมดา เป็นใบหน้าที่มองแวบเดียวก็จำไม่ได้แล้ว แต่หุ่นของพวกนางเพรียวบาง แขนขายาว เค้าโครงดูนิ่มนวลมาก โหลชีรู้ว่าผลของการว่ายน้ำระยะยาวเป็นยังไง

ว่ายน้ำดีต่อการรักษาหุ่นมาก

ทั้งสามคนดูท่าทางอ่อนเพลียมาก บนตัวห่อหุ้มไปด้วยเสื้อรัดรูปบางๆที่ไม่รู้ว่าทำมาจากเนื้อผ้าอะไร พอมีลมพัดมา ทั้งสามก็ตัวสั่นกันหมด ดูท่าทางน่าสงสารมาก โดยเฉพาะผู้ส่งสารสิบคนนั้นกับผู้ชายสามคนที่ติดตามเซียวหยงมา

"ตอนที่รู้สึกว่าพวกนางน่าสงสาร พวกเจ้าต้องนึกถึงศพที่ลอยอยู่บนน้ำนั้นด้วยนะ" โหลชีพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ทันใดนั้นพวกผู้ชายก็ตกใจ แล้วรีบหลบสายตาไปทางอื่นทันที

ผู้หญิงที่ตอนแรกจะถูกฉีกเสื้อทิ้งก็เงยหน้ามองโหลชี แววตาประกายไปด้วยความโกรธแค้น　　

โหลชีมองเห็นสายตาของนาง ก็รีบมองนางอย่างน่าสนใจ "แม่นางท่านนี้ พวกเรามาคุยเรื่องชีวิตกันก่อนไหม?"　　

"ข้าไม่มีอะไรจะคุยกับเจ้า" ผู้หญิงคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งเล็กน้อย แต่กลับดูน่าหลงใหลอย่างไม่คาดคิด เพราะเสียงนี้ คนที่หลบสายตาไปทางอื่นก็ต้องหันมามองอีกครั้ง

โหลชีซบอกเฉินซ่า แล้วลูบคางพูดว่า: "นี่ไม่ยากเลย ข้าถามเจ้าตอบ จะต้องคุยสนุกแน่"　　

"อย่าเสียเวลาเลย ข้าไม่มีทางบอกอะไรกับพวกเจ้าแน่นอน!"　　

"อย่าทำแบบนี้สิ เอาอย่างนี้แล้วกัน ข้าถามเจ้าหนึ่งคำถาม เป็นคำถามที่เลือกได้นะ" นางหยุดสักพัก แล้วถามต่อว่า: "ถึงแม้พวกเจ้าสามคนจะรอดได้คนเดียว เจ้าอยากให้ใครรอด?"