ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 30

องครักษ์เยว่ตกใจสุดๆ ตอบสนองได้รวดเร็ว กำลังจะลงมืออีกครั้ง แต่ป้ายอาญาสิทธิ์ยื่นมาตรงหน้าเขา ในฐานะที่เขาเป็นหนึ่งในองครักษ์ของเฉินซ่า จะต้องรู้ที่มาของป้ายอาญาสิทธิ์นี้แน่นอน

ป้ายอาญาสิทธิ์ของฝ่าบาท เห็นป้ายอาญาสิทธิ์ก็เหมือนเห็นฝ่าบาท

อิงที่เพิ่งกระโดดขึ้นไปบนเตียงเพราะตกใจกับสถานการณ์ของเฉินซ่าไม่คิดอะไรและกำลังจะโอบกอดเฉินซ่า และก็นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ

หมอเทวดาดูวิตกกังวล ทำได้เพียงป้องกันอยู่หน้าเตียง และตะโกนว่า "ตอนนี้ไม่ควรขยับตัวฝ่าบาท!"

เสียงของโหลชีเย็นชามาก แว่วเข้ามาในหูทำให้เขารู้สึกกดดันขึ้นมาทันที "องครักษ์เยว่ ตอนนี้ข้าไม่มีเวลาอธิบายให้เจ้าฟัง และรีบบอกข้ามาว่าเกิดอะไรขึ้น"

องครักษ์เยว่ขมวดคิ้วและมองดูป้ายอาญาสิทธิ์ในมือ เป็นป้ายอาญาสิทธิ์ของฝ่าบาทจริงๆ แต่ว่าตอนนี้ฝ่าบาทหลับตามองดูแล้วเหมือนหมดสติ ใครจะไปรู้ว่านางไปคลำหามาเองจากร่างกายของฝ่าบาทหรือไม่?

ในขณะที่ลังเล เสียงที่แผ่วเบาแต่ยังคงสงบดังออกมาจากเตียง "พูด"

ฝ่าบาทยังมีสติอยู่!

องครักษ์เยว่กับองครักษ์อิงมองเฉินซ่าที่อยู่บนเตียงด้วยความดีใจและประหลาดใจทันที แต่ยังเห็นว่าดวงตาของเขายังคงปิดอยู่

"นายท่าน! ท่านเป็นอย่างไรบ้าง?" ทั้งสองกังวลมาก

"ตอนนี้ยังเหลือเพียงสติของเขา และร่างกายของเขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลย เจ้าแน่ใจว่าต้องการให้เวลาของข้าหมดไป?" โหลชีพูดอย่างเย็นชา

"เยว่ไม่กล้า!" ครั้งนี้องครักษ์เยว่ไม่สงสัย รีบพูด "เรือนจำหลังเขามีคนบุกรุกเข้ามา คนที่บุกรุกภูเขามี36คน ไม่รู้เป็นใครมาจากไหน วิทยายุทธร้ายกาจมาก ทางด้านฮั่วหยูฉุนต้านทานไม่ไหว เจิงหลิวหยุนได้นำกองกำลังทหารไปแล้ว เยว่ได้สั่งให้หน่วยเจี่ย อี่ ปิ่ง ติงทั้งสี่หน่วยปกป้องตำหนักหนึ่งตำหนักสอง"

องครักษ์ลับของเฉินซ่าเฝ้าเขาเพียงคนเดียว แต่ภายใต้องครักษ์ทั้งสี่ยังมีหน่วยเจี่ย อี่ ปิ่ง ติงที่เก่งที่สุดสี่กลุ่ม หน่วยเจี่ยเยี่ยมที่สุด แต่ว่าครั้งก่อนที่ได้ไปหาดอกลึกลับ ได้ยินว่าหน่วยเจี่ยสูญเสียบาดเจ็บหนักมาก ตอนนี้นางก็ไม่รู้ว่าหน่วยเจี่ยยังเหลือกี่คน

ตำหนักหนึ่งตำหนักสองมีเจิงหลิวหยุนนำกองกำลังทหารคอยปกป้องมาตลอด แต่ตอนนี้ศัตรูแข็งแกร่งมาก เจิงหลิวหยุนจึงต้องนำกำลังไปเสริมในพื้นที่เรือนจำ ดังนั้น ตำหนักหนึ่งตำหนักสองจึงมีแค่เจี่ย อี่ ปิ่ง ติงสี่กลุ่มนี้คอยคุ้มกัน ในตำหนักจิ่วเซียวยังมีคนบางส่วนที่ต้องคุ้มกัน

สิ่งที่องครักษ์เยว่และองครักษ์อิงกังวลคือ ตำหนักสามมีเพียงองครักษ์ลับคุ้มกันเท่านั้น และตอนนี้นายท่านเป็นเช่นนี้ แล้วถ้าอีกฝ่ายยังมีคู่ต่อสู้สำรองอยู่ล่ะ?

"พวกเจ้ามาที่นี่มีจุดประสงค์อะไร?" โหลชีดูออกว่า ก่อนหน้านี้ใต้เท้าองครักษ์เยว่มีเรื่องจะรายงาน

องครักษ์เยว่เหลือบมองนาง และพูดว่า "ฐานะของเสวี่ยนั้นแตกต่างกัน ศัตรูได้โจมตีบริเวณเรือนจำก่อน เยว่ขอร้องแม่นางโหล ออกคำสั่งให้นำเสวี่ยมาไว้ที่ตำหนักสามก่อน เพื่อความปลอดภัยของนางได้หรือไม่?"

คนพวกนั้นมุ่งร้ายมาที่ใคร และมาเพื่ออะไร ตอนนี้พวกเขายังไม่รู้ชัดเจน แต่ศัตรูรู้จักองครักษ์ทั้งสี่คน ถ้าให้พวกเขาเห็นเสวี่ยอยู่ในคุกแล้ว ในเวลานี้เสวี่ยก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส กรณีถูกจับกุมหรือถูกฆ่า สำหรับพั่วอวี้ มันจะเป็นความอัปยศ

ตรงจุดนี้ โหลชีก็รู้เช่นกัน แม้ว่านางจะไม่มีความรู้สึกดีๆ ต่อเสวี่ยเลยสักนิด แต่ในอาณาเขตของตัวเองถ้าเกิดเรื่องไม่ดีกับนาง มันจะเสียหน้ามาก ตอนนี้เฉินซ่าได้มอบป้ายอาญาสิทธิ์ส่วนตัวให้นางแล้ว นางต้องช่วยรักษาหน้าเขาไว้

เมื่อคิดเช่นนี้ นางจึงรีบพูดทันที "อนุญาต เรื่องนี้ ให้ใต้เท้าองครักษ์เยว่ไปจัดการด้วยตัวเอง"

"ขอบคุณแม่นางโหล" องครักษ์เยว่เหลือบมองเฉินซ่า ในแววตานั้นมีความกังวลอย่างมาก "นายท่านเขา……"

"นายท่านปล่อยให้เป็นหน้าที่ข้า เรื่องจากนี้ไปข้าจะมอบหมายให้อิง เจ้าไปซะ" โหลชีพูด

องครักษ์เยว่พยักหน้า และรีบไปอย่างรวดเร็ว

"พิษกู่ของนายท่านกำเริบใช่ไหม?" อิงถามหมอเทวดาด้วยเสียงเคร่งขรึม

หมอเทวดาส่ายหัว "ฝ่าบาทถูกคำสาปซีเจียง"

"อะไรนะ?" เมื่ออิงได้ยินคำพูดนี้ก็ตกใจ แล้วก็โมโห "เป็นไปได้ยังไง!"

ตามความคิดของ โดนคำสาปในตอนบ่ายรึ เพราะก่อนหน้านี้ไม่มีวี่แววเลย แต่วันนี้เฉินซ่าอยู่ในตำหนักจิ่วเซียวตลอด จะถูกคำสาปซีเจียงได้อย่างไร?

เป็นไปได้ไหมในตำหนักจิ่วเซียวมีคนซีเจียงแอบเข้ามา? และยังสามารถเข้าใกล้เฉินซ่าได้?

อิงขมวดคิ้วอย่างแรง คุกเข่าด้วยขาข้างหนึ่งข้างเตียง ดวงตาของเขาแดงเล็กน้อย มองไปที่เฉินซ่าน้ำเสียงของเขาช่างเจ็บปวด "นายท่าน ต้องโทษที่ข้าน้อยไร้ประโยชน์!"

"เข้าใจแล้ว" หมอเทวดารีบรับยาทันทีและถอยกลับไปเพื่อค้นหาน้ำไร้ราก แม้แต่ องครักษ์อิงและคนอื่นๆ ก็ฟังคำสั่งนี้ เขาไม่ฟังได้ยังไง ยังไงในเวลานี้ฝ่าบาทยังรู้สึกตัวอยู่ เขารู้ว่านางกำลังจะทำอะไร

น้ำไร้ราก ก็คือน้ำฝน

หมอบางคนจำเป็นต้องใช้มัน ดังนั้นโหลชีเชื่อว่าหมอเทวดาต้องมีอยู่

โหลชีขึ้นไปบนเตียง สิ่งแรกที่ต้องทำคือเก็บเต็นท์สามชั้นลง อิงได้ยินเสียงและหันกลับไปมอง ทำได้เพียงอดทนไว้ นี่เขากำลังจะทำอะไร? แต่ในเมื่อเขาตัดสินใจทำตามคำสั่งแล้ว เขาจะไม่ถามอะไรอีกแล้ว ทำได้เพียงอดทนและหันหัวกลับมา ไม่ดู ไม่ดู เขาไม่ดูก็ได้แล้วใช่ไหม?

บนเตียง เฉินซ่ารู้สึกถึงแสงสลัวก็ขยับเปลือกตา ดูเหมือนว่ากำลังพยายามลืมตา มองไม่เห็นเช่นนี้มันรู้สึกไม่ดีเลย เขาไม่ชอบ

ยังคงมีสติ และการได้ยินยังชัดเจนดี แต่เขาไม่มีเรี่ยวแรงที่จะลืมตา และไม่สามารถขยับนิ้วได้ ความรู้สึกนี้ เขาไม่ชอบแน่นอน ก่อนหน้านี้เขาได้ยินการสนทนาระหว่างหมอเทวดากับโหลชี กู่ หมอเทวดาไม่สามารถทำอะไรมันได้ ตอนนี้เพิ่มคำสาปเข้ามาอีก ดูเหมือนว่าพระเจ้าจะชอบชีวิตของเขาจริงๆ และอยากจะมาเอาชีวิตไป

ทันใดนั้นรู้สึกว่ามีร่างกายอบอุ่นแนบติดกับเขา นอนแนบอยู่บนหน้าอกของเขา เสียงของโหลชีแว่วมาเบาๆ และพยายามฝืนความรู้สึกโกรธเอาไว้

"เฉินซ่า ข้าคิดว่าชาติที่แล้วข้าคงจะเป็นหนี้บุญคุณเจ้า! ข้ารู้ว่าเจ้าได้ยิน สิ่งที่ข้าจะพูดต่อไปนี้เจ้าฟังให้ดีๆ " ขณะที่โหลชีพูด ก็ใช้พิชิตวันกรีดเสื้อของเขาเปิดออก เผยแผ่นอกของเขา "มีสิ่งหนึ่งที่หมอเทวดาพูดถูก คำสาปนี้น่าจะเข้าสู่ร่างกายเขาเมื่อหลายปีก่อน แต่มันถูกระงับโดยพิษกู่ดังนั้นจึงไม่กำเริบ แต่วันนี้มีสิ่งของอย่างกระตุ้นให้คำสาปออกมา ภายในสามวันถ้าแก้ไม่ได้ ชีวิตเจ้าก็จะสูญสิ้น"

"ตอนนี้ข้าจะกดมันไว้ จากนั้นข้าจะไปหาสิ่งหนึ่ง ขอให้ได้สิ่งนั้นมันก็สามารถถอนคำสาปนี้ได้ สิ่งที่เจ้าต้องสัญญากับข้าคือ ภายในสามวันนี้ เลือดลมต้องนิ่งสงบ งดดื่มและงดอาหารสัตว์ และสิ่งที่สำคัญคือ ห้ามยุ่งกับผู้หญิง มิฉะนั้น ข้าก็ไม่สามารถช่วยเจ้าได้ เข้าใจไหม?"

"เช่นนั้น เจ้าสามารถถอนคำสาปซีเจียงได้"

เสียงแหบแห้งของเฉินซ่าดังขึ้น และในเวลาเดียวกัน ดวงตาของเขาก็เปิดขึ้นในทันใด ราวกับว่ากำลังดิ้นรนจนหลุดพ้นจากการผูกมัด โหลชีได้ยินเสียงของเขาก็เงยหน้าขึ้นอย่างประหลาดใจ สายตาจ้องมองกัน ชั่วขณะหนึ่ง จากนั้นเขาก็เคลิ้มไปกับดวงตาสีแดงที่มืดมนนั้น

เมื่อนางตั้งสติได้ ก็รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย ถ้าไม่ต้องการช่วยเขา นางจำเป็นจะต้องเปิดเผยเรื่องนี้ไหม? ใช่แล้ว นางสามารถถอนคำสาป และยังเป็นยอดฝีมืออีก!

อย่างไรก็ตาม เฉินซ่าใช้สติเจตจำนงความพยายามลืมตาให้ได้ และยังพยายามคุมสติตลอด สิ่งนี้ทำให้โหลชีชื่นชมมาก สิ่งนี้จะเห็นได้ว่า ชายผู้นี้มีเจตจำนงและความอุตสาหะอันยิ่งใหญ่ ประมาณว่าคนทั่วไปคงหมดสติไปนานแล้ว และการต่อสู้ระหว่างน้ำแข็งกับไฟ ยิ่งหมดสติไปมันยิ่งรุนแรงมากขึ้น ตอนนี้มันก็ดีขึ้นเล็กน้อย และสะดวกสำหรับสิ่งที่นางกำลังจะทำ

โหลชีไม่ได้ตอบประโยคของเขาโดยตรง อย่างไรก็ตามเขาใช้ประโยคยืนยันแล้ว และไม่ต้องการให้นางตอบ นางลุกขึ้นนั่ง ก้มมอง ท่าทางที่ไม่สุภาพนี้ แต่ไม่สามารถกังวลเรื่องพวกนั้นแล้ว