Bad Love มาเฟีย นิยาย บท 23

@เช้าวันต่อมา

#บริษัทxx

"เรื่องกล้องวงจรปิดไปถึงไหนแล้วคุณมาย"

"เมื่อวานผู้จัดการไม่อยู่ค่ะ ก็เลยไม่ได้ขอดูกล้องวงจรปิด แต่เห็นว่ากล้องวงจรปิดตรงหน้าบริษัทพอดี แล้วกำลังรอให้ช่างมาซ่อมค่ะ"

"เสีย?"

"ค่ะ เห็นว่าเสียมาได้สักพักแล้ว แต่ช่างยังไม่มาซ่อมให้"

เรื่องนี้ฉันไม่ได้โกหกหรอกนะ ไม่รู้ว่าโชคเข้าข้างฉันหรือเปล่าที่กล้องวงจรปิดตรงนั้นเสียพอดีเลย และเสียมาได้สักพักใหญ่ๆ แล้ว แต่ยังไม่มีช่างมาซ่อมให้

"อะไรกัน ดูแลกันยังไงทำไมถึงปล่อยให้กล้องวงจรปิดเสียนานขนาดนี้ นี่ถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นที่บริษัทก็คงจะไม่รู้เลยสินะ"

"....." ฉันไม่ได้พูดอะไรต่อ เพราะเรื่องนี้ฉันไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องด้วยเลย อีกอย่างฉันก็พูดไปตามที่รู้มา พนักงานที่ดูแลส่วนนี้เป็นคนบอกกับฉันเอง

"บ้าจริง!" คุณคินทิ้งแฟ้มเอกสารลงบนพื้นด้วยความหงุดหงิด แค่เรื่องกล้องวงจรปิดเสียเขาถึงกับเป็นแบบนี้เลยเหรอ

"แต่เห็นว่ากำลังจะรีบแก้ไขให้เสร็จนะคะ"

"อืม...คุณออกไปได้แล้วผมอยากอยู่คนเดียว"

"ค่ะ" ฉันหยิบแฟ้มเอกสารมาแล้วเดินออกมาจากห้องทำงานของคุณคินทันที

ก็นั่นแหละเขาชอบอารมณ์เสียแบบนี้ทุกครั้งเลยตั้งแต่วันนั้นที่เราคุยกันเรื่องยุติความสัมพันธ์

แต่ไม่ว่าจะทำแบบไหนฉันก็คงจะไม่กลับไปอีกแล้วล่ะ

@ตอนบ่าย

"มาย..."

"คะ?"

"แล้วคุณคินเขาเป็นอะไร ฉันเห็นลงไปอารมณ์เสียใส่พนักงานด้านล่าง แต่ละคนถึงกับหน้าซีดกันไปเลย"

"ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แต่คุณคินเป็นแบบนี้มาได้พักใหญ่ๆ แล้ว ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรหรือว่าถามอะไรเขาก็จะอารมณ์เสียตลอดเลยค่ะ"

"แล้วเธอได้ไปพูดอะไรให้คุณคินไม่พอใจหรือเปล่า"

"ไม่นะคะ มายก็ทำงานตามปกติของมาย"

"คุณคินเขาก็อารมณ์เสียกับเธอด้วยเหรอ"

"ค่ะผู้จัดการ"

"แล้วเรื่องนั้นพวกพนักงานรู้ได้ยังไง"

"ไม่รู้เหมือนกันสิคะ"

"ฉันจัดการตักเตือนพนักงานพวกนั้นให้แล้ว"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะผู้จัดการ เขาจะพูดถึงกันมันก็ไม่แปลก พวกเขาอยากจะพูดอะไรก็ปล่อยไปเถอะค่ะ เหนื่อยแล้วเดี๋ยวพวกเขาก็หยุดเอง"

ฉันก็ไม่ได้ชินหรอกนะกับการถูกนินทาถูกต่อว่าลับหลังโดยที่ฉันก็รู้ แถมเรื่องพวกนี้ก็ดังไปถึงบริษัทของพี่ชายฉันอีก แต่ฉันไม่ใช่พวกที่ต่อสู้หรือต่อปากต่อคำกับคนอื่นไม่ว่าฉันผิดหรือไม่ผิดฉันก็เลือกที่จะถอยมากกว่า

อย่างน้อยฉันก็ไม่ลดตัวลงไปถกเถียงกับเรื่องพวกนั้นโดยที่คนพวกนั้นยังไม่รู้เลยว่าเป็นความจริงหรือเปล่า ฉันไม่ได้สูงส่งอะไรหรอกนะแต่ฉันก็ไม่เคยเอาเรื่องของคนอื่นมานินทาแล้วว่าร้ายให้คนอื่นเสียหายไปเพียงเพราะความสะใจส่วนตัว

"อีกไม่กี่วันเธอก็จะออกไปแล้วสินะ"

"ค่ะ ผู้จัดการหาเลขาคนใหม่ให้คุณคินได้หรือยังคะ"

"อืม คราวนี้ฉันเปิดรับสมัครเลขาเป็นผู้ชายน่ะ ไม่อยากให้มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นซ้ำอีก ฉันรู้ว่าเธอคิดยังไงกับคุณคิน แต่เขากําลังจะแต่งงานกำลังจะมีครอบครัว"

"มายรู้ค่ะ มายถึงได้ถอยออกมาไง"

“มาย! มาย! คุณมาย!!”

“คะๆ” ฉันสะดุ้งเพราะตกใจเสียงของคุณคิน

“เป็นอะไรไป ทำไมคุณยืนนิ่งไปเลย”

“เปล่าค่ะ ว่าแต่เหรียญนี่มีแค่อันเดียวเหรอคะ ตอนแรกที่เก็บได้ฉันนึกว่ามันเป็นเหรียญที่มีใช้อยู่ทั่วไปซะอีก เห็นมันแปลกตาดีฉันก็เลยเก็บมา” ฉันก็ยังคงตีหน้าซื่อเล่นละครอยู่แบบนั้น ตอนนี้สิ่งที่ฉันอยากรู้ก็คือเหรียญนี่มันมีแค่อันเดียวหรือว่ามีอีกเยอะ

“มีแค่สาม” เขาตอบเบาๆ แล้วเหรียญขึ้นใส่กระเป๋าของตัวเอง

“….” มีสามงั้นก็แปลว่าสองแฝดมีสิทธิ์เป็นลูกของคนอื่นที่ไม่ใช่คุณคิน

“แต่มีแค่ของผมคนเดียวที่หายไป มันมีความสำคัญกับตระกูลมาก พอหายไปผมไม่สามารถทำงานบางอย่างได้” ฉันไม่รู้ว่าเขากำลังพูดถึงงานอะไร ที่ขาดเหรียญนี่ไปแล้วไม่สามารถทำงานต่อได้ ธุรกิจที่ทำอยู่นี่เหรอ งานส่วนใหญ่ไม่ว่าจะแบบไหนก็ต้องใช้เงินความรู้ความสามารถขับเคลื่อนทั้งนั้น มีการใช้เหรียญนี่ทำงานด้วยเหรอ

“เหรอคะ”

“ผมแค่อยากรู้ว่าใครเป็นคนเอาไป แล้วมันทำไมถึงเพิ่งกลับมา มันต้องมีคนเอาไปแล้วเก็บไว้จนคุณเก็บได้แบบนี้” เขาหันกลับมามองหน้าฉัน

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน คุณได้ไปแล้วก็ไม่ต้องสืบหาหรอก คุณก็ได้คืนแล้วนี่”

“อืม…”

“หรือว่าเหรียญนี่มันมีการชำรุดเหรอ คุณถึงอยากรู้ว่าใครเป็นคนเอาไป” ตั้งแต่ที่ฉันได้มาฉันก็ไม่เคยเอาไปทำอะไรเลยนะนอกจากใส่ไว้ในกระเป๋าไม่เคยเอาออกมาดูเลย จนกระทั่งวันก่อนที่ฉันหยิบออกมาแล้วมันหลุดมือตกลงไป

“เปล่า คุณออกไปเถอะ ผมแค่อยากรู้แค่นี้แหละ”

“ค่ะ”

ฉันเดินออกมาจากห้องทำงานของคุณคิน ฉันอยากรู้นะว่าเหรียญนี่มันสำคัญมากขนาดไหนคุณคินถึงได้ดูอยากรู้ตัวคนที่เอาเหรียญนี่ไป

แต่ถ้าเหรียญนี่เป็นของคุณคินจริงๆ มันก็แปลว่าเขาคือพ่อของสองแฝด เด็กน้อยสองคนที่เป็นดวงใจของฉัน