Bad Love มาเฟีย นิยาย บท 32

@เวลาต่อมา

เอี๊ยด!!

มีรถเก๋งขับมาจอดตรงหน้าของมาย ก่อนที่เธอจะได้ยินเสียงเล็ดลอดออกมาเล็กน้อย

"ขึ้นมา!"

ด้วยความอยากรู้ทำให้เธอโน้มตัวลงไปมองเจ้าของรถ เผื่อว่าเขาจำผิดคนเธอก็จะได้บอกให้รู้ ทว่า...น่าจะไม่จำผิดคนหรอก เพราะคนตรงหน้าของเธอก็คือเวคิน

"คุณมาทำอะไรคะ?"

"ผมบอกให้ขึ้นรถ"

"ทำไมฉันต้องทำตามที่คุณบอกด้วย"

"จะขึ้นดีๆ หรือจะให้ผมไปอุ้มคุณ!?"

"...." มายยืนชั่งใจอยู่ได้สักพักก่อนจะเปิดประตูแล้วเข้าไปนั่งอยู่ในรถกับเขา "คุณจะพาฉันไปไหนคะ"

"....." เวคินไม่ได้ตอบอะไร เขาเลือกที่จะขับรถออกไปด้วยความเร็วจนกระทั่งรถจอดอยู่ตรงจุดอับที่ไม่มีใครมองเห็น

"คุณพาฉันมาที่นี่ทำไมคะ!?"

"ผมรู้แล้วนะ"

"รู้อะไรคะ?"

"ผมว่าคุณน่าจะเข้าใจความหมายของผมดีนะ"

"....."

"เด็กสองคนนั้นเป็นลูกของผม"

"จะบ้าเหรอ ฉันบอกแล้วไงว่า..." เธอเถียงกลับไปแต่ยังไม่ทันได้พูดจบประโยค เขาก็เถียงขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน

"เมื่อไหร่คุณจะเลิกโกหก!"

"ฉันไปโกหกคุณตอนไหน?"

"ถ้าผมไม่แอบตรวจดีเอ็นเอ ผมก็จะไม่รู้เลยใช่ไหมว่าคุณกำลังปิดบังเรื่องนี้กับผมอยู่"

"นี่คุณ..."

"ใช่! ผมแอบเอา DNA ของลูกไปตรวจเอง และผลก็บอกว่าพวกแกมี DNA ตรงกับผม คุณรู้เรื่องนี้อยู่ตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหม!"

"ฉันไม่รู้"

"ถ้าคุณไม่รู้คุณจะพาลูกหนีผมทำไม!?"

"ฉันไม่ได้พาพวกแกหนี ฉันแค่..."

"คุณกำลังพาลูกหนีผม คุณคิดว่าผมโง่ขนาดนั้นเลยเหรอ?"

"แล้วคุณจะมาโวยวายอะไรล่ะ รู้แล้วมันยังไงมันแก้ไขอะไรได้เหรอคุณเองก็แต่งงานแล้ว ควรจะให้ความสำคัญใส่ใจกับภรรยาของคุณไม่ใช่มาตามวุ่นวายกับฉันกับลูกแบบนี้"

"คุณพูดถูกเราย้อนกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ แต่เราสามารถทำปัจจุบันให้มันดีกว่าเดิมได้ไม่ใช่เหรอ"

"ฉันไม่ได้ต้องการอะไรจากคุณทั้งนั้นค่ะ"

"คุณไม่ได้ต้องการ แล้วคุณถามลูกหรือยังว่าต้องการหรือเปล่า"

"ฉัน..."

"หยุดคิดอะไรแทนลูกสักที คุณรู้บ้างหรือเปล่าว่าแกต้องการแบบไหน เคยถามลูกบ้างหรือเปล่าว่าแกอยากมีพ่อเหมือนคนอื่นเขาไหม"

"ฉันถามพวกแกมาตลอดฉันรู้ว่าพวกแกรู้สึกยังไง แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไงได้ ให้ฉันมีสามีใหม่เพื่อให้ลูกของตัวเองมีพ่ออย่างนั้นเหรอ นี่คือสิ่งที่คนเป็นแม่อย่างฉันควรทำอย่างนั้นเหรอ!?"

"นี่คุณ..."

"มันเป็นสิ่งที่คนเป็นแม่สมควรทำ"

"...."

"ฉันจะเล่าอะไรให้คุณฟังก็ได้ ตอนนั้นที่ฉันรู้ว่าตัวเองท้อง ฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อกลัวพี่ชายจะรู้ กลัวว่าตัวเองจะเสียอนาคต ในหัวของฉันมันมืดไปหมด ฉันไม่รู้ว่าฉันจะเลือกอะไรต่อดี ฉันควรเอาเด็กออกแล้วกลับไปเรียนต่อ หรือควรอุ้มท้องแล้วหางานทำเลี้ยงเด็กในท้องไป คุณรู้บ้างไหมว่าฉันต้องเจอกับอะไรบ้าง ทุกคนมองหาว่าท้องกับพี่ชายของตัวเอง สารพัดคำพูดจากคนรอบข้าง จนพวกแกออกมาเยียวยาจิตใจของฉัน ถ้าคุณเอาลูกของฉันไปก็เหมือนทำลายหัวใจของฉัน"

"....."

"แล้วตอนนั้นคุณไปอยู่ไหน"

"ผมทำงาน"

"นั่นน่ะสิ คนอย่างคุณจะมาใส่ใจกับเรื่องแบบนี้ทำไม แค่มีอะไรกับผู้หญิงแล้วก็จบ"

"....."

"อย่ามายุ่งกับลูกของฉันอีก ถือว่าฉันขอร้อง"

มายเปิดประตูลงจากรถแล้วโบกแท็กซี่นั่งไปทันที ทิ้งให้เวคินนั่งจมอยู่กับความรู้สึกผิดที่ปล่อยให้เธอต้องเผชิญหน้ากับเรื่องร้ายๆ แบบนั้น โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าเธอกำลังย่ำแย่

"ถ้าผมรู้ ผมจะไม่ปล่อยให้คุณลำบากแบบนี้เลย"

เพราะเขาเองก็ไม่รู้เลยว่าเธอกำลังเผชิญหน้ากับอะไรบ้าง แต่เขาไม่ได้ต้องการจะพรากลูกๆของเธอไป แค่ต้องการมีส่วนร่วมในการรับผิดชอบ ทดแทนในสิ่งที่เขาไม่เคยทำมาเลย แต่เธอกลับใจแข็งไม่ยอมรับความช่วยเหลืออะไรจากเขาเลยแม้แต่อย่างเดียว

เวคินจำใจขับรถออกไปตามทางที่รถแท็กซี่คันนั้นขับไป จนเข้ามาถึงซอยที่มีบ้านเรียงรายกันอยู่ แต่เขาไม่รู้ว่ามายอยู่บ้านหลังไหน

และบ้านหลังเก่าของเธอเขาก็เป็นคนซื้อต่อเอาไว้เอง

ครืด ครืด ครืด

เวคินปรายตามองไปที่หน้าจอโทรศัพท์ พร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างแรง เขาเลือกที่จะปัดสายทิ้งแล้วปิดเครื่องแทน เพราะไม่อยากคุยอะไรกับคนปลายสายนั้น

มันน่ารำคาญสำหรับเขามากๆ ที่มีคนตามโทรจิกแทบจะทุกชั่วโมงแบบนี้