Bad Love มาเฟีย นิยาย บท 31

@เวลาต่อมา

"ทำไมเราต้องย้ายบ้านกันด้วยครับแม่" เด็กชายตัวน้อยเอ่ยถามผู้เป็นแม่ขณะที่กำลังช่วยกันขนของขึ้นรถอยู่เพราะบ้านหลังนี้มีคนมาซื้อต่อแล้ว จึงต้องรีบเก็บข้าวของและย้ายออกไป

"เก็บของกันก่อนเถอะลูกแล้วค่อยคุยกัน" มายบอกกับลูกชายของตัวเอง

"แล้วเราจะได้กลับมาที่นี่อีกหรือเปล่าครับ"

"คงไม่ได้กลับมาแล้วล่ะ บ้านหลังนี้เราขายไปแล้วนี่นาจะกลับมาอยู่ได้ยังไง" เธอบอกกับลูกชายไปตามตรง เด็กน้อยฝาแฝดเติบโตมากับบ้านหลังเล็กๆ ที่แสนจะอบอุ่นหลังนี้ทั้งสอนกับบ้านหลังนี้มาก พอจะต้องย้ายออกไปก็เลยทำใจไม่ได้

"คุณลุงยังมาถามอยู่เลยครับว่าเราจะย้ายไปอยู่กันที่ไหน"

"ว่าไงนะ แล้วน้องสกายตอบไปว่ายังไง?"

"ผมบอกไปว่าไม่รู้ครับ ผมบอกให้คุณลุงมาถามแม่แต่คุณลุงไม่ยอมมา"

"คราวหน้าถ้ามีใครมาถามอะไรอย่าไปตอบเขานะลูก ถ้าเป็นคนไม่ดีขึ้นมาจะทำยังไง"

"แต่คุณลุงเป็นคนดีนะครับ"

"แม่พูดถึงรวมๆ น่ะลูก ถ้ามีคนมาถามว่าบ้านอยู่ที่ไหนอยู่กับใครก็อย่าไปบอกเขานะลูก ยิ่งคนแปลกหน้าคนไม่รู้จักเราต้องยิ่งตีตัวออกห่าง"

"ครับแม่ แต่ผมจะไม่ได้เจอกับอัศวินแล้วเหรอครับ"

"สักวันก็ต้องได้กลับมาเจอกันอยู่ดี ตอนนี้ทุกคนต่างก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด เราไม่ได้จากไปไหนไกลนะลูกเราแค่แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง เดี๋ยวอัศวินโตขึ้นก็ต้องย้ายโรงเรียนอยู่ดี อาจจะได้เจอกันอีกทีตอนเรียนมัธยมหรือไม่ก็ตอนเรียนมหาลัยก็ได้"

"ครับแม่"

"เสร็จเรียบร้อยแล้วหรือยังจะได้ไปกัน"

"เสร็จแล้วค่ะ เด็กๆ เก็บของของตัวเองออกมาหมดแล้วใช่มั้ย"

"หมดแล้วครับ//ค่ะ"

"ถ้าอย่างนั้นเราก็ไปกันเถอะ กว่าจะไปถึงบ้านหลังใหม่อีก กว่าจะเอาของเข้าไปจัดอีกวันนี้คงวุ่นทั้งวัน"

"เด็กๆ เข้าไปรอในรถก่อนนะ"

มายยืนมองบ้านของเธอพร้อมกับน้ำตาคลอ บ้านหลังนี้เป็นบ้านที่พ่อกับแม่ของเธอใช้เงินเก็บที่มีสร้างมันขึ้นมา เธอก็ไม่ได้อยากขายแต่เพราะมันจำเป็นจริงๆ ที่จะต้องย้ายออกไป

"เป็นอะไรไปมาย"

"ไม่รู้สิพี่ เราอกตัญญูกับพ่อแม่หรือเปล่านะที่ขายบ้านของพ่อกับแม่แบบนี้"

"ไม่หรอก ต่อให้เราเก็บไว้แล้วเราไม่ได้อยู่ก็เป็นบ้านร้างไปอยู่ดี พี่ว่าพ่อกับแม่เราคงเข้าใจแหละ"

"มายก็หวังว่าอย่างนั้น"

"ไปขึ้นรถกันเถอะ วันนี้เราต้องขนของเข้าบ้านทั้งวันเลยนะ"

"เดี๋ยวมายตามไปนะพี่"

"โอเค รีบตามมานะ"

มายยืนมองบ้านอยู่อีกสักครู่หนึ่งก่อนจะหันหลังเดินไปขึ้นรถที่จอดรออยู่หน้าบ้าน จากนั้นพี่ชายของเธอก็ขับรถออกไป

@เวลาต่อมา

"เป็นไงบ้านหลังใหม่ของเรา ใหญ่ขึ้นกว่าเดิมมั้ย"

"บ้านหลังใหญ่มากๆ เลยครับลุงหมอก" สองแฝดไม่เคยเห็นบ้านหลังใหญ่แบบนี้มาก่อน ใหญ่กว่าบ้านที่เคยอยู่เป็นสองเท่าเลยก็ว่าได้

"มีสระน้ำด้วยค่ะ หนูอยากว่ายน้ำค่ะแม่"

"ช่วยกันขนของให้เสร็จก่อนนะลูก แล้วค่อยไปเล่นกัน"

"ค่ะแม่"

"ว่าไงครับ"

"ผมอยากชวนอัศวินมาเที่ยวเล่นที่บ้านใหม่ของเราจังเลยครับ อยากให้อัศวินมาเล่นน้ำกับผมด้วย อัศวินว่ายน้ำเก่งมากๆ เลยนะครับ"

"เหรอครับ แต่เราพาอัศวินมาไม่ได้ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากทางผู้ใหญ่ของอัศวินก่อน"

"โห่....อัศวินบอกว่าพ่อกับแม่ไปทำงานที่ต่างประเทศ ส่วนคุณอาก็ทำแต่งานแทบจะไม่สนใจกันเลย"

"นั่นน่ะสิครับ เราจะพาอัศวินมาเล่นได้ยังไง"

"แม่ไปขออนุญาตคุณอาของอัศวินแล้วพาอัศวินมาเล่นที่บ้านของเราไม่ได้เหรอครับ?"

"....."

หมอกมองหน้าน้องสาวของตัวเองก็รู้ได้ทันทีว่าเธอหนักใจกับเรื่องนี้มาก แต่แค่ไม่อยากพูดออกไปเพราะกลัวว่าลูกจะรู้สึกไม่ดี

"น้องสกายครับ วันนี้แม่เหนื่อยทั้งวันเลยนะ ลุงว่าอย่าเพิ่งมากวนแม่จะดีกว่านะให้แม่พักก่อน"

"ครับลุงหมอก"

"ป่ะๆ เดี๋ยวลุงพาไปซื้อของมากินที่บ้านกัน ให้แม่เราพักก่อน ไปเรียกสโนว์มาเร็ว"

"ครับๆ"

หมอกพาหลานๆ ออกไปด้านนอก ปล่อยให้มายได้นั่งพักก่อนเพราะวันนี้เธอเหนื่อยกับการทำงานมาทั้งวันแล้ว

เธอไม่อยากให้พ่อกับลูกต้องเจอกัน เพราะกลัวว่าสักวันความลับที่เธอไม่อยากให้ใครรู้มันจะถูกเปิดเผยออกมา และให้ครอบครัวของเธอวุ่นวายไปมากกว่านี้

ตอนนี้เธอได้ข่าวมาว่าเวคินแต่งงานกับลูกสาวนักธุรกิจชื่อดังคนนึง ที่มีฐานะการศึกษาเท่าเทียมกันแน่นอนว่าทั้งสองก็เหมาะสมกันเป็นอย่างดี

( ถ้าคุณแต่งงานใหม่ไปแล้ว ก็อย่ามายุ่งกับฉันกับลูกเถอะ ถือว่าฉันขอร้อง เราสองคนต่างคนต่างอยู่มันดีที่สุดแล้ว แค่เรื่องที่เราทำมันก็ผิดมากพอแล้ว อย่าทำให้ฉันรู้สึกผิดไปมากกว่านี้เลย )

มายนั่งคิดในใจพร้อมกับรู้สึกผิดตลอดเวลาที่ปล่อยให้เรื่องแบบนั้นมันเกิดขึ้น จนเธอเองก็เผลอให้เศษเสี้ยวของหัวใจไปกับเขาเหมือนกัน