Bad Love มาเฟีย นิยาย บท 30

@โรงพยาบาล

"กูนึกว่ามึงลืมไปแล้วซะอีกว่ากูขอให้มึงทำอะไรให้" เวคินพูดขึ้นมา หลังจากที่ให้เพื่อนสนิทช่วยตรวจดีเอ็นเอให้ผ่านมาหลายอาทิตย์เขาก็ยังไม่ได้รับคำตอบเลยจนกระทั่งวันนี้

"กูไม่ได้ลืม แต่กูบอกแล้วไงว่ามันต้องใช้เวลา" เพื่อนหมอของเวคินพูดขึ้น

"ไหนล่ะผลตรวจ"

"อยู่ในซอง"

"แล้วมึงจะเอายังไงต่อไป"

"....." เวคินยังไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เพราะเขากำลังยุ่งอยู่กับการเปิดซองผลตรวจที่ได้มาจากเพื่อนหมอ

"ไอ้คิน!"

"เออ มีอะไรของมึง"

"แล้วทำไมมึงถึงอยากตรวจล่ะ กูเคยถามมึงตั้งแต่คราวนั้นแล้ว แต่มึงก็ไม่ได้ตอบอะไร"

"ทำไม?"

"ทำไมถึงสงสัยว่ามึงมีลูกกับผู้หญิงคนอื่น"

"กูก็แค่สงสัย"

"แล้วมึงไม่กลัวพ่อของมึงรู้เหรอวะ ตอนนี้มึงก็แต่งงานไปแล้ว ถ้ามึงอยากมีลูกก็มีกับเมียแต่งของมึงก็ได้นี่หว่า"

"หวังว่ามึงจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ เพราะถ้ามีคนอื่นรู้เรื่องนี้นอกจากเรา มึงรู้ใช่มั้ยว่าจะเกิดอะไรขึ้น"

"อืมรู้"

เวคินก้มหน้าลงอ่านผลตรวจในกระดาษที่อยู่ในมือ ผลตรวจทำเอาเขาถึงกับนั่งนิ่งไม่ขยับเลย

"เรื่องนี้แหละที่กูอยากรู้ว่ามึงจะเอายังไงต่อ"

"มึงรู้ผลแล้วเหรอวะ?"

"กูเป็นคนตรวจเองกูก็ต้องรู้ผลก่อนอยู่แล้ว ไอ้คิน...ทำไมมึงถึงไปแอบไข่ไว้จนลูกโตขนาดนั้นวะ"

"กูไม่รู้ แต่เมื่อหลายปีก่อนกูเคยมีอาการแปลกๆ มึงจำได้ใช่มั้ย"

"ถ้าอย่างนั้นอาการที่มึงเป็นก็แปลว่ามึงกำลังแพ้ท้อง"

"กูคิดว่าแบบนั้น"

ผลตรวจได้บอกเอาไว้ว่า เวคินเด็กแฝดทั้งสองคนมีโอกาสที่จะได้เป็นพ่อลูกกัน 99.9% และเขาก็เป็นพ่อแท้ๆ ของเด็กแฝด ซึ่งเขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าตัวเองได้มีลูกโตจนป่านนี้แล้ว

เขาไม่รู้ว่าเรื่องนี้มายเธอรู้เรื่องด้วยหรือเปล่า หรือว่าเธอรู้ตั้งแต่แรกอยู่แล้วและพยายามปิดบังเรื่องเขา

"ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร?"

"เคยทำงานอยู่ที่บริษัทของกู แต่ตอนนี้เธอลาออกไปแล้ว"

"มึงแต่งงานแล้วรู้ใช่มั้ยว่าไม่ควรดึงผู้หญิงคนนั้นเข้ามาวุ่นวายอีก มึงก็รู้ว่าพ่อของมึงไม่ปล่อยไว้แน่"

"แล้วกูต้องปล่อยให้ลูกตัวเองลำบากเหรอวะ?"

"จะยังไงก็แล้วแต่ไอ้คิน"

"กูปล่อยให้ลูกของตัวเองลำบากไม่ได้หรอกไอ้หมอ"

"แต่ถ้ามึงดึงเธอเข้ามาในชีวิตของมึงมันจะวุ่นวายอีกขนาดไหน"

"ใครจะกล้าวุ่นวายวะ"

"ก็พ่อของมึงไง มึงก็รู้ว่าพ่อของมึงเป็นคนยังไง แล้วแม่ของมึงก็ไม่กล้าขัดอะไรเลยด้วย มีแต่คอยบอกให้มึงอย่าทำให้พ่อโมโห อย่าทำให้พ่อไม่พอใจ ไอ้คิน..."

"ไอ้หมอ! นั่นแม่กูนะเว้ย"

"กูรู้ว่าเป็นแม่ของมึง แต่เพราะกูเป็นเพื่อนมึงกูถึงเตือน กูรู้จักกับมึงมาตั้งนานกูรู้ว่ามึงไม่ปล่อยให้คนในสายเลือดของตัวเองลำบากหรอก แต่มึงแน่ใจเหรอว่าเธอจะยอมรับ"

"เดี๋ยวกูจะไปคุยกับเธอเอง"

"......"

"ขอบใจมากนะไอ้หมอที่ช่วยเรื่องนี้ กูไปล่ะ"

"เออๆ"

เวคินเดินออกมาขึ้นรถของตัวเองก่อนจะขับรถตรงไปยังโรงเรียนที่สองแฝดเรียนอยู่

@โรงเรียนอนุบาล

"คุณอาครับ"

"แล้วจะไปกันเมื่อไหร่?"

"แม่บอกว่ารอปิดเทอมแล้วค่อยย้ายไปครับ"

"ไม่รู้จริงๆ เหรอว่าย้ายไปอยู่ที่ไหน"

"คุณลุงมีอะไรหรือเปล่าครับ ถ้าอยากรู้ก็ไปถามแม่ได้นะครับ"

"ไม่ดีกว่า"

"ทำไมล่ะครับ ถ้าคุณลุงอยากรู้ไปถามแม่ก็ได้"

"ลุงมีธุระต้องไปทำต่อน่ะ เดินทางปลอดภัยนะ"

"ครับ//ค่ะ"

เวคินเดินหันหลังกลับไปที่รถที่จอดอยู่ไม่ไกล เขารู้สึกใจหายจนบอกไม่ถูกเหมือนกัน ทำไมมายต้องขายบ้านทำไมต้องพาลูกไปอยู่ที่อื่น นี่คือคำถามที่มันดังก้องอยู่ในหัวสมองของเขา

หรือว่าเธอรู้ตั้งแต่แรกอยู่แล้วว่าเด็กสองคนนี้คือลูกของเขา และพยายามที่จะพาพวกแกทั้งสองคนหนีไปให้ไกล เพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องเจอกับลูกของเธออีก

"คุณอาเป็นอะไรครับ?"

"เปล่าๆ เดี๋ยวอาไปส่งที่บ้านนะ อาบน้ำกินข้าวแล้วก็อย่าลืมทำการบ้านด้วย"

"คุณอาจะไปไหนครับ?"

"อามีงานต้องทำน่ะ แล้วจะรีบกลับไปหานะ"

"โถ่คุณอาก็ทำแต่งาน คุณพ่อคุณแม่ก็ไปต่างประเทศอย่างเดียว ทำไมครอบครัวของเราถึงไม่เหมือนกับของสกายกับสโนว์ล่ะครับ ผมอยากให้คุณพ่อคุณแม่กับคุณอาอยู่กับผมบ้าง พาผมไปเที่ยวแล้วก็นอนด้วยกัน"

"ทุกคนก็มีงานต้องทำนะครับ งานของแม่สกายกับสโนว์มันไม่ต้องเดินทางไปไกลนะครับ แค่ตื่นเช้าไปทำงานตอนเย็นก็กลับบ้าน"

"แล้วทำไมคุณอาถึงไม่ทำแบบนั้นบ้างล่ะครับ"

"อาก็อยากจะทำแบบนั้นเหมือนกันนะ แต่เดี๋ยวเราโตขึ้นเราก็จะเข้าใจเอง งานแต่ละอย่างมันไม่เหมือนกันมีเวลาไม่เหมือนกัน"

"ครับ"

"เข้าใจนะครับคนเก่งของอา"

"ครับคุณอา"