Bad Love มาเฟีย นิยาย บท 29

@โรงพยาบาล

"มึงแน่ใจแล้วนะไอ้คินที่จะให้กูทำแบบนี้ ถ้าผอ.รู้เรื่องนี้กูเด้งออกจากอาชีพนี้แน่ หากินอาชีพนี้ไม่ได้อีกแล้ว" เพื่อนหมอของเวคินพูดออกมาด้วยความหนักใจ เพราะสิ่งที่เขาขอมันค่อนข้างเสี่ยงมากพอสมควร

"เอาน่าไอ้หมอ ช่วยกูหน่อยแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว ถ้าเกิดอะไรขึ้นกูรับผิดชอบเอง" เวคินตบบ่าเพื่อนเบาๆ

เด็กถ้ายังอายุไม่ครบ 20 ปีบริบูรณ์ การตรวจ DNA หรือการกระทำอะไรก็ตามต้องได้รับการอนุญาตจากผู้ดูแลไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่หรือญาติผู้ใหญ่ ซึ่งเด็กที่เวคินต้องการให้ตรวจ DNA ก็เพิ่งจะ 6-7 ขวบเอง

และก็ไม่ได้รับอนุญาตจากคนเป็นแม่ด้วย

"ทำไมมึงต้องอยากรู้ด้วยวะไอ้คิน"

"กูแค่สงสัยน่ะ จะใช่หรือไม่ใช่ก็ไม่รู้ แต่ตรวจไปก็ไม่เสียหายอะไร"

"มึงไม่เสียหายแต่กูนี่เสี่ยงแทบตายอะดิไอ้คิน"

"ช่วยกูหน่อยนะไอ้เพื่อนรัก ถ้ามึงไม่ช่วยกู กูก็ไม่รู้จะไปพึ่งใครแล้วจริงๆ"

"โห...มึงเล่นพูดขนาดนี้กะจะไม่ให้กูปฏิเสธเลยนี่หว่า"

"นะๆ เพื่อนรัก"

"เออๆ เดี๋ยวกูจะจัดการเรื่องนี้ให้ก็แล้วกัน แต่เรื่องผลตรวจต้องรอสักระยะนะ ได้แล้วเดี๋ยวกูโทรไปบอก"

"โอเคๆ ฝากด้วยนะเพื่อน"

"เออ"

เวคินเดินออกมาจากโรงพยาบาลที่เพื่อนสนิทของเขาเป็นแพทย์ประจำอยู่ที่นี่ เวคินมีเพื่อนอยู่หลายคนและแต่ละคนก็แยกย้ายกันออกไปทำหน้าที่ของตัวเอง น้อยครั้งที่จะได้มาอยู่ด้วยกันสังสรรค์กันเหมือนสมัยที่ยังเรียนมหาลัยอยู่

ครืด ครืด ครืด

สายเรียกเข้า แม่

"ครับแม่"

( อยู่ที่ไหนลูก เห็นเลขาบอกว่าเราไม่ได้อยู่ที่บริษัท )

"ผมออกมาทำธุระข้างนอกครับ มีอะไรหรือเปล่าครับแม่"

( มีคนไปรอลูกอยู่ที่บริษัทน่ะ )

"ใครครับ?"

( ไปถึงเดี๋ยวก็รู้เอง รีบๆ ไปล่ะ )

"ครับ"

เวคินกดวางสายจากผู้เป็นแม่ก่อนจะขับรถไปที่บริษัททันที

@บริษัทxx

"ใครมารอ?" เวคินเอ่ยถามเลขาที่กำลังนั่งทำงานอยู่

"ผมไม่ทราบครับ แต่ว่าเป็นผู้หญิง กำลังรอท่านประธานอยู่ด้านในครับ"

"....."

"คุณคิน!" หญิงสาวที่มานั่งรออยู่รีบเดินตรงมาหาชายหนุ่มทันทีเมื่อเห็นเขาเปิดประตูเข้ามา

"คุณมีอะไร มาที่นี่ทำไม?"

"คุณลุงบอกให้มาหาคุณที่นี่ค่ะ แล้วให้คุณพาไปซื้อของ อีกไม่กี่วันก็จะถึงงานแต่งของเราแล้วนะคะ เรายังไม่ค่อยได้ทำความรู้จักกันเลย"

"ผมว่าคุณอยากรู้จักผมจะดีกว่า จะได้ไม่ต้องเสียใจมาก"

“ไปหาอะไรกินกันนะคะคุณคิน เที่ยงกว่าแล้วคุณยังไม่ไปหาอะไรกินเลยเดี๋ยวปวดท้องเอานะคะ”

“ผมสั่งข้าวมากินที่นี่ ไม่ได้ออกไปซื้อที่ไหน ถ้าคุณอยากจะกินอะไรก็ไปซื้อเอาเอง”

“ให้เลขาคุณไปซื้อให้ได้หรือเปล่าคะ?”

“เลขาของผมคือคนของผมไม่ใช่คนของคุณ ตอนนี้อยู่ในเวลางานคุณไม่มีสิทธิ์ใช้งานคนของผมไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม”

“แต่พิณ…” เธอถึงกับนั่งหน้าซีดไปเลยเมื่อได้ยินแบบนั้น เวคินไม่ได้สนใจว่าเธอจะรู้สึกยังไง ถ้าเขาไม่ชอบอะไรแล้วก็ตามก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องสนใจหรือใส่ใจ

“คุณก็น่าจะไปเองได้นะ ขึ้นรถแท็กซี่ไปแล้วอยากไปที่ไหนก็บอกรถแท็กซี่เอา ร้านอาหารมีอยู่เต็มไปหมด คุณเองก็คงจะอ่านหนังสือออกใช่มั้ย”

“ค่ะ”

“แต่ถ้าคุณไม่อยากออกไปข้างล่างก็มีร้านอาหารตามสั่งอยู่ คุณซื้อจากที่นั่นก็ได้”

“ไม่เอาค่ะ ร้านอาหารแบบนั้นใครจะไปกินกัน”

“คุณติดหรูจนไม่รู้จักของพวกนี้สินะ”

“ค่ะ คุณพ่อคุณแม่ไม่เคยให้พิณต้องลำบาก อาหารก็ต้องเป็นอาหารตามภัตตาคารเท่านั้นไม่ว่าอะไรก็ต้องสั่งมาจากห้างดังๆ หรือไม่ก็ต่างประเทศ ถ้าพิณกินแบบนี้ไปแล้วท้องเสียจะทำยังไงคะ”

“คนเขากินกันไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย ถ้าอย่างนั้นคุณคงจะอยู่กับผมยากแล้วล่ะ เพราะผมกินแบบนี้ทุกวันอยู่แล้ว ไม่ได้เข้าร้านอาหารไม่ได้เข้าภัตตาคารหรูๆ อย่างที่คุณชอบ”

“แต่พิณ..”

“ถ้าคุณจะอยู่ที่นี่ก็กรุณาอยู่เงียบๆ เพราะผมต้องใช้สมาธิในการทำงาน ไม่อย่างนั้นผมจะไล่คุณออกไปนั่งอยู่ข้างนอก”

“….” เพราะกลัวว่าเวคินจะไล่ออกไปอยู่ข้างนอกเธอเลยไม่กล้าพูดอะไรกับเขาแม้แต่คำเดียว พิณทิพย์นั่งอยู่ในห้องเงียบๆ ในขณะที่เวคินกำลังวุ่นอยู่กับงานตรงหน้า

และก็ไม่ได้สนใจด้วยว่าพ่อสั่งมาว่ายังไง ตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญมากไปกว่างานอีกแล้ว