Bad Love มาเฟีย นิยาย บท 37

@ตอนบ่าย

"สกายเมื่อไหร่พ่อจะพาเรากลับบ้านล่ะ?" สโนว์เดินไปกระซิบถามพี่ชายฝาแฝด เพราะตอนนี้ก็ตกบ่ายมากแล้วด้วย แกไม่เคยไปเล่นที่ไหนนานขนาดนี้มาก่อนเลย

"ไม่รู้เหมือนกันสิ สโนว์อยากกลับบ้านแล้วเหรอ?" พี่ชายฝาแฝดถามกลับ

"เรากลัวแม่ดุอะ"

"แม่ไม่ดุหรอก พ่อบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะไปส่งเราตอนเย็น" เพราะสกายยังอยากเล่นที่นี่ต่อ เลยไม่ค่อยเห็นด้วยกับเรื่องที่สโนว์อยากกลับ

"...."

"เดี๋ยวเราไปบอกพ่อให้เอาไหม" แต่พอเห็นน้องสาวฝาแฝดนั่งหน้าเศร้าก็รู้สึกไม่ดีเหมือนกัน ดูก็รู้ว่าสโนว์ไม่อยากเล่นอยู่ที่นี่แล้ว

"ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวเรานั่งรอดีกว่า"

"...."

"สกายไปเล่นเถอะ"

"ไปเล่นด้วยกันสิ"

"ไม่เอา..." สโนว์ปฏิเสธพี่ชายฝาแฝดไป

"เป็นอะไรไปครับสกายสโนว์" เวคินเดินเข้ามาหาเด็กน้อยที่กำลังนั่งหน้าเศร้า ก่อนจะนั่งยองลงตรงหน้าของเด็กน้อยพร้อมกับลูบศีรษะของเธอเบาๆ "น้องสโนว์เป็นอะไรไปครับ?"

"พ่อจะพาเรากลับบ้านเมื่อไหร่คะ"

"ตอนเย็นนะครับ แม่กับลุงยังไม่กลับจากทำงานเลย ถ้าพ่อไปส่งแล้วใครจะอยู่กับเราได้ล่ะ"

ก็จริงอย่างที่เวคินพูดช่วงเสาร์อาทิตย์ถ้ามีงานต้องทำมายเธอก็ไม่ได้อยู่บ้าน และให้ลูกๆ มาเล่นอยู่ที่บ้านของเวคิน และมีข้อแม้ว่าเขาจะต้องคอยดูแลอยู่ตลอดเวลา และวันนั้นเขาจะต้องไม่มีการออกไปทำงานเพื่อดูแลลูกๆ ของเธอ

เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนที่เธอจะอนุญาตให้ลูกๆ ไปเล่นอยู่ที่บ้านของเขาได้

"ทำไมล่ะครับ อยู่เล่นที่นี่ไม่สนุกเหรอ?"

"อือ...คุณน้าคนนั้น ทำไมมองแปลกๆ คะ" สโนว์เปลี่ยนเรื่องพูด เมื่อมองเห็นหญิงสาวคนนึงกำลังยืนมองอยู่ตรงมุมเสา

"...." เวคินมองไปตามที่น้องสโนว์บอก เขามองเห็นพิณทิพย์กำลังยืนมองการกระทำของลูกๆ เขาอยู่

ก่อนที่เธอจะเดินเข้ามาหาด้วยท่าทีปกติ

"สวัสดีค่ะหนุ่มน้อยสาวน้อย"

"สวัสดีครับคุณน้า"

"สวัสดีค่ะคุณน้า"

"คุณออกไปซื้อของข้างนอกไม่ใช่เหรอ ทำไมกลับมาเร็ว?"

"พิณไม่ได้ออกไปค่ะ"

"...."

"ไหนสาวน้อยบอกคุณน้าซิว่าชื่ออะไร แล้วเป็นลูกเต้าเหล่าใคร"

"หนูชื่อสโนว์ค่ะ เป็นลูก..." สโนว์มองไปที่พ่อของตัวเองเพราะไม่รู้ว่าควรจะพูดเรื่องนี้หรือเปล่า

"ผมชื่อสกายครับคุณน้าแม่ของเราชื่อแม่มายครับ"

"อ๋อ...ยินดีที่ได้รู้จักนะ น้าชื่อพิณเป็นภรรยาของคุณคิน"

"อ๋อ...ครับ"

"เล่นกันตามสบายนะคะ น้าไปล่ะ"

"ครับ//ค่ะ"

พิณทิพย์เดินออกไป เวคินหันหน้ากลับมามองลูกสาว ก่อนจะจับมือของแกเบาๆ

"ทำไมถึงไม่กล้าบอกล่ะลูกว่าเป็นลูกของพ่อ"

"ก็คุณน้าคนนั้นเป็น..."

"สักวันเดี๋ยวเราก็เข้าใจเอง คิดซะว่ามันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่เด็กอย่างเราแค่ตั้งใจเรียนก็พอ แม่ของเราจะได้ไม่ต้องพลอยเครียดไปด้วย"

"ค่ะ"

"ไปเล่นกันต่อเถอะนะลูก ถึงเวลาเดี๋ยวพ่อพากลับบ้าน"

"ค่ะ//ครับ"

"คุณมีสิทธิ์อะไร คุณไม่ใช่เจ้าของบ้านหลังนี้สักหน่อยนะ ผมจะพาใครมามันก็เรื่องของผม"

"ตาคินลูก มันเรื่องจริงเหรอลูก ที่เด็กฝาแฝดสองคนนี้..."

"ครับ เอาไว้ผมจะกลับมาเล่าให้แม่ฟังนะครับ ตอนนี้ผมไปส่งพวกแกก่อน"

"เพราะแบบนี้คุณถึงไม่ยอมมีลูกกับพิณ"

"ผมว่าคุณน่าจะเข้าใจตั้งแต่แรกแล้วนะ ว่าการแต่งงานของเรามันเกิดขึ้นเพราะอะไร"

"....."

"อย่าทำให้ผมต้องหย่ากับคุณตอนนี้เลย ถ้าคุณไม่อยากเป็นข่าวทำให้ครอบครัวเสียหาย"

"แต่พิณ..."

"ผมขอตัวก่อนนะครับแม่ เดี๋ยวผมกลับมา"

"จ้ะลูก"

เวคินพาลูกๆ ไปขึ้นรถก่อนที่เขาจะพาพวกแกกลับไปที่บ้าน

"เดี๋ยวพ่อจะอยู่เป็นเพื่อนก่อนนะลูกจนกว่าแม่ของเราจะกลับมา"

"ทำไมคุณน้าต้องดุแบบนั้นด้วยคะ?"

"ไม่ต้องไปสนใจนะลูก แจกันก็แค่แจกันธรรมดาเอง หล่นแตกแล้วก็ซื้อมาใหม่ได้ เราไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว"

"แต่คุณน้าบอกว่ามันราคาแพง"

"มันจะแพงสักเท่าไหร่กันเชียว"

"เดี๋ยวหนูเอาเงินเก็บของหนูซื้อให้คุณตาใหม่ได้ไหมคะ"

"ตามใจสิลูก แต่หนูจะเรียกคุณตาตามอัศวินไม่ได้นะ ต้องเรียกว่าคุณปู่"

"ค่ะพ่อ"

"เก่งมากครับ"