Bad Love มาเฟีย นิยาย บท 39

@อาทิตย์ต่อมา

"ไปที่นั่นก็อย่าดื้ออย่าซนนะลูก เสร็จงานแล้วแม่จะรีบกลับมาที่บ้านเลย"

"สัญญาค่ะ หนูจะไม่ดื้อไม่ซน"

"ผมก็จะไม่ดื้อไม่ซนเหมือนกันครับ"

"เอาน่ามาย เรื่องนี้มันเป็นปกติของเด็กอยู่แล้ว ไม่ต้องห่วงหรอกเดี๋ยวผมจะคอยดูแลพวกแกสองคนให้"

"ฝากด้วยนะคุณ ถ้าคุณมีงานก็โทรบอกฉันหรือไม่ก็โทรบอกพี่หมอกได้นะ"

"ผมไม่มีงานที่ไหนหรอกช่วงเสาร์อาทิตย์แบบนี้"

"อือ..แม่ไปทำงานก่อนนะลูก"

"ค่ะ//ครับ"

มายเดินไปบอกรถแท็กซี่ที่หน้าถนน เพราะต้องรีบออกไปทำงานแต่เช้าเลยไม่มีเวลาพูดคุยอะไรได้มากมาย และสิ่งแรกที่เธอจะพูดก่อนเป็นประจำก็คือ อย่าดื้ออย่าซนนะลูก เพราะเธอกลัวว่าลูกๆ จะไปซนแล้วทำให้คนที่นั่นไม่ชอบ

และการที่เธอยอมปล่อยให้ลูกไปอยู่เล่นกับเวคินได้ก็ไม่ได้หมายความว่าเธออยากจะกลับไปสานสัมพันธ์อันลึกซึ้งกับเขา ทุกอย่างที่เธอทำเพื่อลูกอย่างเดียวจริงๆ

"สะพายกระเป๋าไปทำไมครับเนี่ยน้องสโนว์?"

"กระเป๋าใส่แจกันให้คุณปู่ค่ะ หนูกลัวว่ามันจะหล่นแตกค่ะ ก็เลยเอาใส่กระเป๋าสะพายไป"

"อ๋อ...ให้พ่อถือให้ไหม"

"ไม่เป็นไรค่ะหนูสะพายกระเป๋าไปเองดีกว่า"

"ตามใจ ไปขึ้นรถกันเถอะ"

"ค่ะ//ครับ"

เขาชอบมารับพวกแก่ไปเล่นที่บ้านจนมันเป็นเรื่องปกติไปแล้ว ถึงจะรู้ว่าการกระทำแบบนี้มันทำให้ใครบางคนไม่พอใจแต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไร

"ยังรู้สึกไม่ดีกับเรื่องวันนั้นอีกหรือเปล่า"

"หนูอยากไปขอโทษคุณปู่ค่ะ "

"พ่อคุยเรื่องนี้กับคุณปู่แล้ว คุณปู่ไม่ได้คิดอะไรไม่ได้ว่าอะไรเราด้วย"

"แต่แม่บอกว่าเป็นเด็กทำอะไรผิดแล้วก็ต้องรู้จักขอโทษให้เป็นนิสัย"

"รู้สึกว่าเราจะเชื่อฟังคำพูดของแม่มาทุกประโยคเลยนะ"

"ค่ะ แม่บอกว่าเวลาแม่สอนอะไรต้องฟังและต้องทำตาม"

"ดีแล้วล่ะลูก ที่แม่ของเราสอนเป็นเรื่องที่ดีทั้งนั้น"

สกายนั่งไปเงียบๆ ฟังน้องสาวฝาแฝดของตัวเองกำลังนั่งคุยอยู่กับพ่อที่เบาะด้านหน้า วันนี้แกเตรียมของเล่นมาเองจากที่บ้านและอยากให้อัศวินได้เล่นด้วย

ไม่นานก็มาถึงบ้านของเวคิน เขาพาลูกๆ ลงจากรถแล้วเดินเข้าบ้าน และก็เป็นไปตามที่คาดไว้พิณทิพย์ออกมายืนรอต้อนรับเรากับว่าอยากรู้อยากมีส่วนเกี่ยวข้องในชีวิตของพวกแก

"สวัสดีครับคุณน้า"

"สวัสดีค่ะคุณน้า"

"น้าก็เป็นเมียของพ่อเรา ทำไมถึงไม่เรียกเราว่าแม่ล่ะ"

"เรียกไม่ได้ครับ พวกเรามีแม่คนเดียวครับ"

"...." คำพูดของสกายทำให้พิณทิพย์ถึงกับรู้สึกหงุดหงิดจนลมออกหู แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเวคินยังยืนอยู่ตรงนี้ "ให้น้าเป็นแม่ของเราอีกคนไม่ได้เหรอ?"

"ไม่ได้ค่ะ เราต้องเรียกตามสิ่งที่เป็นความจริงค่ะ ต้องเรียกคุณน้าถูกแล้ว"

"เข้าไปด้านในกันเถอะลูก"

"ครับพ่อ//ค่ะพ่อ"

เวคินจูงมือลูกๆเดินเข้าไปด้านในห้องโถงใหญ่ ซึ่งพ่อและแม่ของเขากำลังนั่งจิบกาแฟกันอยู่ตรงนั้นพอดี

"คุณปู่คุณย่าสวัสดีครับ"

"สวัสดีค่ะคุณปู่คุณย่า"

"ขอโทษค่ะคุณพ่อ"

"เขายังเด็กอยู่ยังไม่รู้เรื่องอะไรหรอก เด็กก็ส่วนเด็กอย่าดึงเอามาเกี่ยวในเรื่องของผู้ใหญ่"

"ค่ะคุณพ่อ"

"น้องสกายน้องสโนว์ไปเล่นกับอัศวินสิครับ เดี๋ยวพ่อพาไป"

"ค่ะพ่อ//ครับพ่อ"

เวคินพาลูกๆ เดินไปที่สวนหลังบ้าน ปล่อยให้แกได้วิ่งเล่นด้วยกันตามประสาเด็กในวัยนี้

@ด้านใน

"หนูพิณเอาแจกันใบนี้ไปตั้งไว้ที่เดิมให้หน่อย"

"ค่ะคุณพ่อ"

พิณทิพย์รับแจกันใบใหม่ที่น้องสโนว์เป็นคนซื้อมาให้ใหม่มาถือไว้ในมือ ก่อนจะเดินออกไปที่ด้านนอก

แจกันใบเก่าที่แตกไปเป็นแจกันเก่าแก่เป็นของสะสมของพ่อเวคิน ราคามันก็ค่อนข้างสูง แล้วก็เทียบกันไม่ติดเลยกลับแจกันใบใหม่ราคาหลักร้อย

"แจกันแบบนี้น่ะเหรอ มีปัญญาซื้อมาคืนได้แค่นี้เหรอ นังเด็กบ้า!!!"

พิณทิพย์ปล่อยแจกันในมือให้หล่นลงพื้นและก็แตกกระจายในคราเดียวไม่ต่างอะไรจากวันนั้น

"ตายจริงนี่ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย"

"คุณพิณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ?" แม่บ้านรีบวิ่งเข้ามาดูเพราะได้ยินเสียงเหมือนอะไรหล่นแตก

"พิณรู้สึกเหมือนจะเป็นลมน่ะค่ะ ก็เลยทำแจกันใบนี้หลุดมือแตกหมดเลย เสียดายจังพิณนี่มันสะเพร่าจริงๆ เลย"

"คุณพินออกมาจากตรงนั้นก่อนนะคะ ระวังจะเหยียบเศษแก้วเดี๋ยวจะเลือดไหลเอา"

"....." พิณทิพย์ถอยหลังออกมาให้แม่บ้านเก็บกวาดเศษแจกันไปทิ้งขยะ ในสายตาของเธอแจกันใบนั้นก็ไม่ต่างอะไรจากขยะตั้งแต่แรกอยู่แล้ว