Bad Love มาเฟีย นิยาย บท 49

@ตกเย็น

"อยากให้พ่อไปส่งที่บ้านหรือเปล่า?"

"อยากค่ะ//อยากครับ" สองแฝดพยักหน้ารับพร้อมๆ กัน แต่ฉันไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับไปเลย

"ไปด้วยกันนะเดี๋ยวผมไปส่ง คุณจะได้ไม่ต้องเรียกรถแท็กซี่ไปไง ผมไม่คิดค่ารถหรอก"

"แล้วฉันห้ามลูกได้ไหมล่ะ ไปเถอะเดี๋ยวฉันไปเอาของก่อน" ฉันตอบเขา

"เดี๋ยวผมไปช่วยถือ ให้เด็กๆรอที่รถก่อน"

"ไม่เป็นไรฉันถือเองได้ของไม่เยอะ"

"...." พูดไปก็เหมือนเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา เพราะเขาไม่ฟังอะไรเลย กลับเดินไปหยิบของของฉันแล้วเดินไปที่รถเฉยเลย

"คุณมาซื้อของที่นี่ทุกอาทิตย์เลยเหรอ?"

"อืม ฉันต้องซื้อของเข้าบ้านทุกอาทิตย์ขี้เกียจออกมาบ่อยๆ" ฉันตอบ

"ช่วงนี้ผมทำแต่งาน คงยังไม่ค่อยมีเวลามาหาลูกๆ หรอกนะ แต่เดี๋ยวผมจะอธิบายให้พวกแกเข้าใจเอง จะได้ไม่ต้องลำบากคุณอธิบาย"

"...." ถึงเขาจะพูดให้พวกแกเข้าใจยังไง กลับไปพวกแกก็ถามฉันอีกอยู่ดี

"ผมนึกว่าคุณจะบอกความจริงกับพวกแกซะอีก"

"เรื่องบางเรื่องมันก็จำเป็นต้องโกหก"

"แต่ก็ดีแล้วล่ะ พวกแกไม่ต้องรู้อะไรเลยบ้างก็ดี ที่ผ่านมาอัศวินถามหาทุกวันเหมือนกันแต่ช่วงนี้ผมเองก็ทำงานเลยไม่ค่อยมีเวลาดูแลอัศวิน ส่วนใหญ่ก็จะเป็นแม่ของผมที่คอยดูแล"

"ค่ะ"

ฉันเร่งฝีเท้าเดินไปให้ถึงรถของคุณเวคินเร็วๆ เพราะอยากกลับบ้านแล้ว

ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด

"แป๊บนะผมรับโทรศัพท์แป๊บนึง"

"...." ฉันยืนรออยู่ข้างรถ ขณะที่คุณเวคินกำลังควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋า

"ครับ"

( ..... )

"ว่าไงนะครับ พิณเกิดอุบัติเหตุ ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนครับแล้วเป็นยังไงบ้าง!?"

( ..... )

"ครับ ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลยครับ"

แค่นี้ก็รู้แล้วว่าเขาเป็นห่วงกันมากแค่ไหน มันก็ไม่แปลกหรอกที่ภรรยากับสามีจะมีความรู้สึกดีๆ ต่อกัน ดูเขาก็เป็นห่วงภรรยาดีขนาดนี้แล้วเธอมาบอกได้ยังไงว่าคุณเวคินไม่ค่อยสนใจ

"มาย.."

"คุณไปเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันกับลูกนั่งรถแท็กซี่กลับเองได้"

"เดี๋ยวผมจะแวะไปส่งคุณก่อน"

"ไม่เป็นไรค่ะ คุณรีบไปดูภรรยาของคุณเถอะเธอเกิดอุบัติเหตุไม่ใช่เหรอคะ?"

"...."

"ฉันกับลูกกลับเองได้ค่ะ ขอบคุณมากๆ นะคะสำหรับวันนี้"

"...."

"เด็กๆ คะเราไปนั่งรถแท็กซี่กัน"

"ทำไมล่ะครับ พ่อจะไปส่งเราไม่ใช่เหรอ"

"พ่อมีธุระด่วนต้องไปทำ เรากลับบ้านกันเองดีกว่าจะได้ไม่เสียเวลา"

"ค่ะ"

ฉันหอบของที่ซื้อมาเข้าไปในบ้าน ก่อนจะจัดทุกอย่างให้เข้าที่จนเรียบร้อย ส่วนสองแฝดก็อาบน้ำเสร็จแล้วเหมือนกัน

"โกรธพ่อเหรอ ที่พ่อมาส่งไม่ได้" ฉันเดินเข้าไปถามลูกๆ

"ผมอยากรู้ทำไมพ่อต้องผิดนัดกับเราบ่อยๆ ด้วยครับ ทำไมสัญญาไม่เป็นสัญญาเลย แม่เคยบอกว่าคนผิดคำพูดเป็นคนไม่ดี แต่พ่อผิดคำพูดกับพวกเราอยู่เรื่อยเลย"

"เพราะพ่อมีงานไงครับ" ฉันบอกกับลูกๆ มันก็เป็นเหตุผลมากพอแล้วล่ะ สำหรับเด็กแกจะไปเข้าใจอะไร

"แบบนี้เราหาพ่อใหม่กันเถอะสกาย พ่อที่มีเวลาให้เราไม่ต้องผิดนัดไม่ต้องผิดสัญญา"

"นั่นสิครับ เราหาพ่อใหม่ได้หรือเปล่าครับแม่"

"โถ่ลูก..." ฉันยิ้มแล้วหัวเราะเบาๆ ก่อนจะลูบศีรษะของลูกๆ อย่างอ่อนโยน "มันไม่ได้หาได้ง่ายๆ ขนาดนั้นนะลูก"

"หาได้ง่ายสิครับ คุณลุงคนนั้นที่เป็นเพื่อนของแม่ไง"

"...."

"นั่นสิคะแม่ คุณลุงคนนั้นใจดีเหมือนพ่อด้วย แถมไม่ผิดนัดบ่อยๆ เหมือนกับพ่อ คุณลุงมาเป็นพ่อของเราได้หรือเปล่าคะ" สโนว์พูดในเชิงเห็นด้วยกับพี่ชาย

มาโทษฉันไม่ได้หรอกนะ เขาอยากผิดคำพูดกับลูกบ่อยๆ เอง พวกแกเองก็อยู่ในวัยนี้ด้วย รู้จักคิดรู้จักพูดรู้จักตัดสินใจ

"เฮ้อ...แม่ว่าเรานอนกันได้แล้วนะดึกมากแล้ว พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนไม่ใช่เหรอ?"

"ครับ//ค่ะ"

"ฝันดีจ้ะลูกรักแม่"

ฉันเดินออกมาปิดไฟปิดประตูให้กับลูกๆ ก่อนจะเข้าไปนอนในห้องของตัวเอง

คุณลุงที่สองแฝดพูดถึงเป็นเพื่อนที่ทำงานของฉันเอง เอาจริงๆ เราก็ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นหรอก แต่วันนั้นไปเจอกันที่ห้างพอดี แถมสองแฝดก็ยังชอบมาอีกด้วยก็เลยพากันปิดคุณลุงไปเลย

แต่ฉันก็ไม่เคยคิดอะไรเกินเลยไปขนาดนั้นเหมือนกัน ฉันคิดกับเขาแค่เพื่อนแค่เพื่อนร่วมงานเท่านั้น มันไม่มีทางจะเป็นไปได้แน่นอน ฉันไม่อยากดึงใครเข้ามาอยู่ในชีวิต ฉันไม่ใช่ผู้หญิงโสดไม่ใช่ผู้หญิงตัวคนเดียวแต่ฉันมีภาระต้องเลี้ยงดู ฉันเป็นผู้หญิงมือสองที่เคยผ่านมือผู้ชายมาแล้ว