Bad Love มาเฟีย นิยาย บท 55

#บ้านมาย

กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง

เวคินยืนกดกริ่งอยู่ที่หน้าบ้านแต่คนที่มาเปิดประตูรับไม่ใช่มาย

"มายล่ะครับ?"

"ไม่อยู่ พาเด็กๆ ออกไปห้างกัน"

"อ๋อ ครับๆ"

"จะเข้าบ้านมารอไหม?"

"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปที่ห้างดีกว่า จะได้ไปซื้อของให้เด็กๆ ด้วย"

"อ่อๆ ตามใจ"

เวคินหันหลังเดินกลับไปที่รถก่อนจะขับออกไปตรงดิ่งไปยังห้างที่มายพาลูกๆ ไปเที่ยว

#ห้างใหญ่xx

ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด

เวคินพยายามโทรหามายเพราะอยากรู้ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน เขาจะได้ไปหาเธอตรงนั้น แต่ไม่ว่าจะโทรไปกี่สายเธอก็ไม่ยอมรับโทรศัพท์เลย

เขาจึงตัดสินใจเดินออกตามหาเธอภายในห้างใหญ่ จนกระทั่งได้เห็นเด็กฝาแฝดสองคนวิ่งเล่นอยู่โดยมีผู้เป็นแม่กำลังเดินตามหลังไปติดๆ

เขารู้ได้ทันทีว่านั่นคือมายและลูกๆ

"มาย!"

"อ้าวคุณคิน มาเที่ยวเหมือนกันเหรอคะ?"

"ผมไปหาคุณที่บ้าน แต่พี่ชายของคุณบอกว่าคุณพาลูกมาเที่ยว ผมก็เลยตามมาที่นี่"

"อ๋อ" เธอพยักหน้ารับเล็กน้อย

"ผมโทรมาหาคุณตั้งหลายสายแต่คุณไม่รับสายเลย"

"ห๊ะเดี๋ยวนะ!" มายรีบหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมาจากกระเป๋าสะพาย ก่อนจะพบว่ามีเบอร์ของเวคินโทรเข้ามาหาเธอจริงๆ หลายสายด้วย "ขอโทษนะคะ สงสัยฉันลืมเปิดเสียง"

"ไม่เป็นไร คุณมาซื้ออะไรเหรอ"

"อ๋อฉันมา..."

"มาย.." ยังไม่ทันที่เธอจะได้ตอบอะไรเขา ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านหลัง ก่อนที่เจ้าของเสียงจะเดินเข้ามาแทรกทำเอาเวคินถึงกับยืนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น "คุณจะไปซื้ออะไรต่ออีกไหม ผมซื้อของเสร็จพอดี"

"คงไม่ค่ะ แต่เด็กๆ คงอยากจะไปเล่นของเล่นมากกว่า" เธอตอบชายหนุ่มที่เข้ามาใหม่

"ไปสิ เดี๋ยวผมพาพวกแกเล่นเอง"

"อื้มค่ะ คุณพาพวกแกไปก่อนเลยเดี๋ยวฉันจะไปซื้อน้ำแป๊บนึง"

"ครับ"

เวคินรีบเดินตามหลังมายไป เพราะอยากรู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร

"มาย.."

"หือ...มีอะไรหรือเปล่าคะ?"

"ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร แล้วทำไมถึง.."

"เพื่อนที่ทำงานของฉันเองค่ะ"

"อย่าบอกนะว่าเป็นคนที่น้องสโนว์อยากได้เป็น..."

"คนนี้แหละค่ะ" มายตอบ

"..." เวคินยืนนิ่งหน้าชาไปไม่ถูกเลย เพราะดูมายก็ไม่ขัดอะไรลูกๆ เลย แถมทั้งสองคนยังดูสนิทสนมกันจนน่าตกใจ

"เอาน้ำเปล่า 2 ขวดค่ะ"

"สักครู่นะคะ....ทั้งหมด 10 บาทค่ะ"

"นี่ค่ะ"

"ขอบคุณมากนะคะ"

หลังจากที่ซื้อของเสร็จเรียบร้อยแล้วเธอก็รีบเดินตามลูกๆ ไปยังโซนที่เป็นของเล่นเด็กทันที และเวคินเองก็เดินตามไปเช่นกัน

"คุณรู้จักกับผู้ชายคนนี้มานานแล้วเหรอ?"

"ค่ะ ก็ตั้งแต่ที่เข้าไปเริ่มงานใหม่"

"..."

"วันนี้คุณไม่ต้องรอรับพวกเรากลับนะคะ มีคนไปส่งแล้วไม่ลำบากคุณหรอกค่ะ"

"ไม่ได้!"

"คะ??" เธอหันหลังกลับไปมองด้วยความสงสัย เมื่อจู่ๆ เขาก็ใช้น้ำเสียงดุดันกับเธอ "ทำไมคุณ.."

"นี่!"

"พอๆ พวกคุณนี่เป็นอะไรกัน เจอกันครั้งแรกก็ทะเลาะกันแล้ว นี่ฉันไม่ได้มาเพื่อให้คุณทะเลาะกันนะคะ เด็กๆ ก็อยู่อย่าทำอะไรที่มันเป็นตัวอย่างไม่ดีให้กับเด็กๆ สิคะ"

"...." ทั้งสองเงียบลง เมื่อถูกหญิงสาวต่อว่าอย่างเหลืออด ไม่ต่างอะไรจากเด็กน้อยที่ทะเลาะกันเพราะกำลังแย่งของเล่น

"ถ้าพวกคุณยังทะเลาะกันไม่จบ ฉันจะกลับเอง!"

"ไม่ได้!" สองหนุ่มพูดขึ้นพร้อมๆ กัน

"อะไรของพวกคุณ?"

"ของเยอะขนาดนี้จะกลับเองได้ยังไง ขนของไปคนเดียวจะหมดเหรอไหนจะเด็กๆ อีก"

"เดี๋ยวผมไปส่งคุณเอง คุณออกไปรออยู่ที่หน้าห้างเลยเดี๋ยวผมขับรถมา" เวคินพูด

"ไม่เอาค่ะ หนูไม่อยากกลับกับพ่อ กลับกับคุณลุงดีกว่า คุณลุงใจดีมากกว่าพ่ออีก" น้องสโนว์พูดแทรกขึ้นมา จากนั้นก็ได้ความเห็นเป็นมติว่า กลับกับคุณลุงที่เป็นเพื่อนร่วมงานของมาย

"อ้าว...น้องสโนว์"

"งั้นเดี๋ยวลุงไปเอารถมารอรับที่หน้าห้างนะ"

"ค่ะคุณลุง"

เพื่อนร่วมงานของมายยิ้มเย้ยเวคินก่อนจะเดินออกไปเอารถของตัวเองที่จอดอยู่ด้านนอก

"เดี๋ยวฉันกลับกับธนาก็ได้ค่ะ คุณเองก็กลับไปพักผ่อนเถอะ"

"ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะมาย"

"เป็นแบบไหนคะ?"

"ทำไมลูกๆ ถึงเลือกเพื่อนร่วมงานของคุณล่ะ นี่เอาจริงเหรอเนี่ย?"

"คุณคิดว่าเด็กๆ พูดเล่นเหรอคะ?"

"ผมก็นึกว่าแกพูด เพราะตอนนั้นแกยังโกรธผมอยู่ กะว่าจะมาง้อแล้วเชียว เจอแบบนี้ไปไม่เป็นเลยแฮะ"

"คุณกลับไปเถอะค่ะ ตอนนี้แกยังไม่หายโกรธหรอก เดี๋ยวก็คงหายเอง"

"..."

"ไว้เจอกันใหม่นะคะ" พูดจบเธอก็ถือของออกไปรอที่หน้าห้างทันที ปล่อยให้เวคินยืนหน้าหงอยเพราะลูกไม่สนใจ

ต้องทำยังไงต่อไปให้ลูกๆ หายโกรธ และถ้าไม่หายโกรธก็คงต้องเสียลูกกับเมียให้คนอื่นไปอย่างนี้เหรอ