Bad Love มาเฟีย นิยาย บท 58

พลั่ก!!

"เมียกับลูกกูอยู่ที่ไหน!?" เวคินกระชากคอเสื้อลูกน้องของพ่อตัวเองอย่างแรง และเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เกรี้ยวกราด แววตาทั้งสองข้างดุดันราวกับต้องการสังหารคน

"เอ่อ...เรื่องนี้ผมไม่ทราบจริงๆ ครับ" ลูกน้องรีบก้มหน้าลงด้วยความกลัว เพราะไม่รู้จริงๆ ว่าพ่อของเวคินไปอยู่ที่ไหน

ไม่ว่าเวคินจะเอาลูกน้องของพ่อตัวเองมาเค้นหาความจริงครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ก็ไม่ได้คำตอบอะไรเลย ดูเหมือนว่าลูกน้องทุกคนที่นี่จะไม่รู้เรื่องที่พ่อของเขาจับตัวมายและลูกไป

"ตาคินลูก แม่ว่าคนพวกนี้คงไม่รู้เรื่องด้วยหรอก" เสียงของผู้เป็นแม่ดังขึ้นก็เหมือนเสียงสวรรค์มาโปรดลูกน้องทุกคนที่ถูกจับมาให้เวคินเค้นหาความจริงจากเรื่องที่เกิดขึ้น

"พวกมึงออกไปให้หมด"

"ครับคุณเวคิน"

"ใจเย็นๆ ก่อนสิลูก"

"แม่จะให้ผมใจเย็นยังไงครับ เมียกับลูกผมหายไปนะครับ แล้วถ้าสามคนนั้นเป็นอะไรขึ้นมาผมคงไม่ต้องโทษตัวเองไปตลอดชีวิตเหรอครับ"

"ลองมองในแง่ดี พ่อของเราอาจจะแค่พาทั้งสามคนไปเที่ยวก็ได้ อย่าลืมสิว่าพ่อของเราก็ทั้งรักทั้งหลงหลานแฝดจะตาย"

"ผมรู้จักพ่อดีครับ"

"แต่ไม่รู้จักเท่าที่แม่รู้"

"ครับ??"

"พ่อเราน่ะความจริงเป็นคนจิตใจดีอ่อนโยนกับเด็ก แต่แค่บุคลิกภายนอกที่พ่อของเราแสดงออกมันดูหยาบกระด้างเราก็เลยมองว่าพ่อของเราเป็นแบบนั้น"

"..."

"นายครับๆ ได้เบาะแสเซฟเฮ้าส์ของคุณท่านแล้วครับ"

"รีบไป!"

เวคินรีบวิ่งตามลูกน้องไปขึ้นรถ ก่อนจะพากันออกไปอย่างรวดเร็ว

ไม่นานก็มาถึงยังบ้านหลังนึงที่รอบตัวบ้านเต็มไปด้วยต้นไม้และรั้วสูง หน้าบ้านมีการ์ดเต็มไปหมด เวคินมั่นใจเลยว่าที่นี่คือเซฟเฮ้าส์ของพ่อเขา

มือหนาคว้าปืนพกเหน็บไปที่ขอบกางเกงด้านหลังแล้วลงจากรถไป

แววตาสาดประกายความอำมหิตไปที่การ์ดที่ยืนอยู่รอบๆ ทำเอาแต่ละคนต้องรีบก้มหน้าลงด้วยความกลัวตามๆ กัน

"เมียกับลูกผมอยู่ไหน!?" ร่างกำยำเอ่ยถามผู้เป็นพ่อที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ด้วยน้ำเสียงห้วนห้วนๆ

"พูดอะไรของแก"

"ผมรู้ว่าเป็นพ่อ บอกผมมาว่าเอาเมียกับลูกผมไปอยู่ที่ไหน!"

"เมียกับลูกแก ฉันจะไปรู้ได้ยังไง นี่แกให้ลูกน้องสืบหาเซฟเฮ้าส์ของฉันแล้วถ่อมาที่นี่เพื่อที่จะถามเรื่องไร้สาระพวกนี้น่ะเหรอ?"

"มันไม่ใช่เรื่องไร้สาระ!"

"เมียแกทำไมไม่รู้จักดูแลดีๆ ล่ะ"

"..."

"แล้วทำไมถึงคิดว่าฉันเป็นคนเอาไป?"

"ลูกน้องของผมเห็นคนของพ่อมาพาตัวมายไป แล้วก็เห็นพ่อไปรับสองแฝดที่โรงเรียนด้วย"

"..." ผู้เป็นพ่อไม่ได้ตอบกลับอะไร แต่กลับนั่งอ่านหนังสืออย่างใจเย็น

"พ่อ!"

"..." ชายสูงวัยเหลือบตาขึ้นมองลูกชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเล็กน้อย

"ผมขอร้องล่ะ บอกผมมาเถอะ"

"ฉันเคยพยายามหาคนที่คู่ควรเพื่อมาแต่งงานกับแก แต่แกก็ไม่สนใจใครเลย หนำซ้ำยังคั่วผู้หญิงไม่เลิก แต่กับผู้หญิงคนนี้แกกลับยอมได้ทุกอย่าง"

"ใช่ ผมยอมได้ทุกอย่างเพราะเป็นเธอ"

"แต่แกก็รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นไม่มีคุณค่าคู่ควรกับแกเลย"

"เมื่อไหร่พ่อจะเลิกห่วงหน้าตาเลิกห่วงฐานะตระกูลของตัวเองสักที แล้วคนที่พ่อหามาให้มันเป็นยังไงล่ะครับ ดีสมใจพ่อเลยไหมล่ะ"

"..."

"เมียกับลูกผมอยู่ที่ไหน!?"

"..."

"พ่อก็รู้ว่าผมไม่ชอบพูดซ้ำเรื่องเดิมๆ พ่อคงไม่อยากให้ผมอาละวาดทำให้ที่นี่ลุกเป็นไฟหรอกนะครับ"

"แกจะทำอะไร!?"

"เซฟเฮ้าส์ของพ่อมันจะกลายเป็นนรก"

"ครับ?"

"พ่อคร้าบ//พ่อขา"

ทันใดนั้นก็มีเสียงเด็กน้อยสองคนดังขึ้นจากทางด้านบน ก่อนที่พวกแกจะพากันวิ่งลงมาอย่างรวดเร็ว

"เด็กๆ อย่าวิ่งกันสิลูก" มายรีบวิ่งตามลูกๆ ลงมา เพราะกลัวว่าลูกๆ จะเกิดอุบัติเหตุจนตกบันไดลงมา

"นี่มันอะไรกัน!?"

"ก็นี่ไง คนที่ฉันบอกว่าแกจะไม่กล้าปฏิเสธ"

"พะ พ่อ!"

"พ่อขาคุณปู่ไปรับหนูมาเที่ยวที่นี่ แล้วก็ซื้อขนมซื้อของเล่นให้เยอะแยะเลยค่ะ"

"เหรอครับ คุณปู่ไปรับมาเหรอครับ"

"ค่ะ"

"คุณปู่ไปรับเราสองคนที่โรงเรียนครับ"

"แล้วคุณล่ะไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม"

"ฉันไม่ได้เป็นอะไร คุณเก็บปืนก่อนสิต่อหน้าเด็กๆ นะเนี่ย"

"อะ เอ่อ พ่อขอโทษนะ" เวคินยื่นปืนให้กับการ์ดข้างกายของผู้เป็นพ่อ

"คุณปู่บอกว่าพ่อจะมาหาเราที่นี่ด้วย"

"นี่เป็นแผนของพ่อเหรอครับ?"

"แผนการอะไรเหรอคะ พ่อกับคุณปู่มีแผนการอะไรกันเหรอบอกหนูบ้างสิหนูอยากรู้"

"สโนว์ลูกเรื่องของผู้ใหญ่เด็กไม่ควรยุ่งนะ" มายเอ็ดลูกสาวเบาๆ

"หนูขอโทษค่ะ"

"ไม่เป็นไรครับคนเก่งของปู่"

"ออกไปกันก่อนเถอะให้พ่อกับคุณปู่คุยกันก่อน"

"ครับ//ค่ะ"