Bad Love มาเฟีย นิยาย บท 59

@ตกเย็นวันเดียวกัน

"มาย"

"หือ?"

"ลูกล่ะ?"

"เล่นอยู่ด้านในน่ะ คุณมีอะไรกับพวกแกเหรอ?"

"เปล่า ผมถามเฉยๆ"

"อ่อ"

"พอผมพูดอะไรกับคุณบ้าง"

"..."

"อย่าเงียบสิ นี่ผมร้อนใจจนทำอะไรไม่ถูกแล้วนะ ตอนที่รู้ว่าคุณกับลูกหายตัวไปผมนี่แทบจะบ้าตาย" เวคินพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม บ่งบอกถึงสถานการณ์ตอนนั้นเขามีท่าทีเป็นอย่างไรเมื่อรู้ว่าเธอกับลูกหายตัวไป

"ท่านก็ไม่ได้พูดอะไร ก็แค่พูดถึงเรื่องทายาทสืบสกุล"

"พ่อของผมอยากให้เราแต่งงานกันใช่ไหม"

"ค่ะ"

"แล้วคุณว่ายังไง คุณตอบตกลงพ่อผมไปหรือเปล่า"

"ฉันยังไม่ได้พูดอะไร ทุกอย่างมันกระทันหันมากไปฉันตั้งรับไม่ทัน"

"..."

"พ่อของคุณต้องการแค่ทายาทสืบสกุล ไม่ได้ต้องการฉัน"

"ทำไมคุณถึงคิดแบบนั้นล่ะ?"

"ฉันเป็นใครเกิดตรงไหนฉันรู้กำพืดของตัวเองดี ฉันไม่ทะเยอทะยานขึ้นไปชูคออยู่ในสังคมของพวกคุณหรอก แต่พ่อของคุณอยากให้ฉันแต่งงานกับคุณเพื่อที่จะให้คุณได้เป็นพ่อของสองแฝดทั้งทางกฎหมายและทางสายเลือด"

"คุณไม่ต้องกลัวหรอก ถ้าเราแต่งงานกันแล้วผมจะไม่มีวันทำเรื่องอะไรที่คุณไม่ชอบเด็ดขาด"

"..."

"มาย.."

"เรื่องนี้ฉันอยากกลับไปคิดดูก่อน"

"ได้สิ"

"คุณจะพาฉันกลับหรือเปล่า"

"คุณจะรีบกลับไปไหน พ่อของผมตั้งใจให้คุณอยู่ที่นี่กับผมเพื่อปรับความเข้าใจกัน"

"แต่ฉันต้องกลับไปทำงาน คุณก็รู้ว่าฉันทิ้งงานไม่ได้"

"ชีวิตของคุณจะมีแต่งานอย่างเดียวจนไม่มีเวลาพักผ่อนเลยหรือไง คุณคิดว่าเรื่องแค่นี้พ่อของผมจะจัดการไม่ได้เหรอ?"

"คุณพูดอะไรของคุณ!?"

"เจ้าของบริษัทที่คุณทำงานอยู่เป็นคนของพ่อผม คุณยังจะกลัวอะไรอีกเหรอ"

"คนของพ่อคุณ หมายความว่ายังไง พ่อของคุณเป็นเจ้าของบริษัทอีกทีนึงเหรอ?"

"พูดไปคุณก็ไม่เข้าใจหรอก"

"นั่นสิ แล้วคนพวกนั้นเป็นใครกัน ทำไมถึงได้มีปืนมีอาวุธอยู่ในตัวครบขนาดนั้น แต่ละคนก็..."

"ตระกูลผมเป็นมาเฟีย.."

"ค คะ!? มะ มาเฟีย มาเฟียที่ทำงานผิดกฎหมายน่ะเหรอ?"

"..." เวคินไม่ได้ตอบอะไร เพราะเขาก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าไม่ได้ทำงานผิดกฎหมาย แต่ส่วนใหญ่จะทำงานเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์มากกว่า

"คุณเป็นมาเฟียด้วยเหรอ?"

"ก็แหงสิคุณ ผมรับช่วงต่อจากพ่อ แต่ธุรกิจสีเทาผมไม่ค่อยทำหรอก พ่อก็จะโยนงานพวกนี้ให้คนอื่นทำมากกว่า ส่วนผมก็มีหน้าที่ดูแลบริษัทอสังหาริมทรัพย์ที่เป็นของตระกูลผม"

"..." มายทำสีหน้าไม่ค่อยเชื่อเท่าไร เพราะเธอเคยเห็นแต่ในทีวี ไม่เคยเห็นมาเฟียตัวเป็นๆ แบบนี้เลย

และเธอก็เข้าใจมาตลอดว่ามาเฟียจะต้องใจร้ายตามฆ่าคน ทำงานไม่ดี พูดจาหยาบคายเหมือนกับในทีวีที่เธอเคยดู

"คุณกลัวผมเหรอ?"

"เปล่า ฉันคิดว่าพวกมาเฟียมีแต่ในทีวี ไม่คิดว่าจะมาเจอตัวเป็นๆ แบบนี้"

"ได้มาเจอแบบนี้แล้วรู้สึกยังไงล่ะ"

"ไม่รู้สิบอกไม่ถูกเหมือนกัน"

"ผมก็ดูเหมือนนักธุรกิจทั่วไปใช่ไหมล่ะ"

"..." เธอพยักหน้าให้กับเขาเล็กน้อย

"ไม่มีใครแสดงตัวว่าเป็นมาเฟียหรอก คนที่เป็นมาเฟียก็ใช้ชีวิตปกติเหมือนกับคนทั่วไปนี่แหละ ไม่มีใครเอาเบื้องหลังของตัวเองมาเปิดเผยให้คนอื่นรู้หรอก"

"ถ้าอย่างนั้นคุณก็ต้องฆ่าคน"

"ผมไม่เคย ส่วนใหญ่ผมทำธุรกิจมากกว่าคุณก็เห็น แต่ถ้าจะให้ผมทำ..ผมก็ทำได้"

"..."

"ถ้าคุณไม่ต้องกลัวหรอก.."

"แล้วนี่ฉันต้องอยู่ที่นี่อีกกี่วัน ฉันต้องโทรไปบอกพี่หมอกก่อน ไม่อย่างนั้นพี่หมอกได้เป็นห่วงแน่" เธอรีบเปลี่ยนเรื่องคุย เพราะไม่อยากฟังเรื่องเกี่ยวกับมาเฟียจากเขา

"จองตัวคุณเอาไว้ก่อน เวลาใครเข้ามาจีบคุณจะได้รู้ว่าคุณมีเจ้าของแล้ว โดยเฉพาะเพื่อนร่วมงานที่ชื่อธนานั่น"

"ดูคุณอคติกับเขาจังเลยนะคะ เขาไปทำอะไรให้คุณขนาดนั้น"

"คนที่เข้ามาในชีวิตของคุณ ถ้าไม่ใช่ญาติพี่น้องไม่ใช่พี่ชาย ผมก็มองว่าเป็นศัตรูทั้งนั้นแหละ ศัตรูของหัวใจ"

"เวอร์จริงๆ"

"เอาเป็นว่าผมจองตัวคุณเอาไว้แล้วนะครับ"

"เย็นนี้กินอะไรกันดีคะ" เธอเปลี่ยนเรื่องไปคุยเรื่องอื่นแทน "ฉันยังไม่ได้ดูของในครัวเลยว่ามีอะไรทำกินได้บ้าง"

"คุณยังไม่ตอบผมเลยนะ"

"ตอบอะไรคะ"

"ก็ผมบอกว่าผมจองตัวคุณเอาไว้แล้วไง"

"แล้วคุณจะให้ฉันตอบอะไรคะ?"

"ตอบอะไรก็ได้"

"..."

"มาย.."

"ตอนนี้อดีตภรรยาของคุณเป็นยังไงบ้างคะ"

"อยู่กันสองคนอย่าพูดถึงคนอื่นสิ"

"ฉันก็แค่อยากรู้"

"ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมไม่ได้ตามติดชีวิตของเธอ"

"คุณไม่รักไม่ผูกพันกันบ้างเหรอคะ"

"ไม่รักก็คือไม่รัก ส่วนเรื่องผูกพันก็คงไม่"

"ดูเธอจะรักคุณมากเลยนะคะ"

"รักแล้วยังไงล่ะ ผมชัดเจนกับความรู้สึกของตัวเอง"

"..."

"ผมไม่ชอบให้ความหวังใคร"

"อ้อ.."

"ชอบก็คือชอบ รักก็คือรัก พูดออกไปตามตรงไม่อ้อมค้อม"

"..."