Bad Love มาเฟีย นิยาย บท 61

@หลายวันต่อมา

“คุณจะออกไปไหน?” เวคินเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นว่าที่ภรรยากำลังแต่งตัวเตรียมที่จะออกไปไหน

“ฉันมีนัดน่ะ คุณไม่ได้ออกไปไหนใช่ไหม?” เธอหันมาตอบ พร้อมกับหยิบกระเป๋าสะพายขึ้นคล้องบนหัวไหล่

“ไม่” เขาตอบสั้นๆ แววตาเต็มไปด้วยความสงสัย

“งั้นฉันไปก่อนนะ”

“คุณมีนัดกับใคร?”

ขณะที่หญิงสาวกำลังจะออกไปจากห้อง เสียงของชายหนุ่มก็เอ่ยถามขึ้น ทำให้เธอหยุดยืนนิ่งก่อนจะค่อยๆ หมุนตัวกลับมาพูดด้วยน้ำเสียงยานคางว่า

“กับ…คุณธนา..”

“…” เขาจ้องเขม็งไปที่เธอ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ขุ่นเคือง “คุณจะไปนานหรือเปล่า?”

“อืม..ซัก 3 ชั่วโมงน่ะ” เธอมองไปที่นาฬิกาข้อมือของตัวเอง น่าจะกลับมาทันมื้อเย็นอยู่ “ฉันไปก่อนนะ”

“…” ยังไม่ทันที่เวคินจะได้ตอบอะไร เธอก็เดินออกไปซะก่อนแล้ว

ติ๊ด~

( ครับนาย )

“ตามดูเมียกู ถ้าไอ้หมอนั่นมันทำรุ่มร่ามเมื่อไหร่ สั่งสอนมันได้เลย” เวคินพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น แววตาสาดประกายอำมหิต

( ครับ )

เขาวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ จากนั้นก็เดินไปหาลูกๆ ที่เล่นอยู่ในห้องอีกห้องหนึ่ง

“พ่อครับแม่ล่ะครับ?”

“แม่ออกไปทำธุระ อีกสักพักก็คงจะกลับมา” เวคินตอบลูกชายด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน พลางมองไปที่ลูกสาวที่กำลังนั่งเล่นอยู่ข้างๆ กัน แล้วลูบศีรษะของแกไปมา

“เราสองคนอยากมีน้องไหม?”

“พ่อกับแม่จะมีน้องเหรอคะ?” เมื่อได้ยินอย่างนั้นน้องสโนว์ก็เอ่ยถามขึ้นด้วยความอยากรู้ พร้อมกับขมวดคิ้วจนยุ่งติดกัน

“ตอนนี้ยังไม่มีหรอก หมายถึงอนาคตไง”

“ถ้าพ่อกับแม่มีน้อง จะยังรักเราสองคนเหมือนเดิมหรือเปล่าครับ” เพราะเคยได้ยินเพื่อนๆ ในโรงเรียนพูดกันมาว่าถ้าพ่อกับแม่มีน้องแล้วก็จะให้ความสำคัญกับน้องมากกว่า และพี่คนโตก็จะถูกละเลย

“ทำไมพูดแบบนั้นล่ะครับ ถึงพ่อกับแม่จะมีน้องก็ยังรักเราสองคนเหมือนเดิม เราสองคนเป็นลูกของพ่อกับแม่นะ จะไม่ให้รักได้ยังไง” เวคินระบายยิ้มพร้อมกับลูบศีรษะของลูกชายอย่างเอ็นดู ทำให้แกเผยรอยยิ้มสดใสออกมา

“แล้วพ่อจะมีน้องผู้หญิงหรือผู้ชายคะ?”

“ไม่รู้สิ พ่อเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน”

“ถ้ามีน้องผู้หญิง หนูจะแบ่งตุ๊กตาให้น้อง แล้วก็จะให้น้องเล่นตุ๊กตากับหนู”

“แต่ถ้าน้องเป็นผู้ชาย ผมจะสอนน้องขับรถ จากนั้นเราก็จะไปเที่ยวด้วยกันครับ”

“ไม่เอาสิสกาย เราอยากได้น้องผู้หญิงนะ” น้องสโนว์หันไปมองค้อนใส่พี่ชายฝาแฝด

“แต่เราอยากได้น้องผู้ชายนะสโนว์ ผู้ชายเข้มแข็ง ผู้หญิงอ่อนแอเราไม่ชอบ”

เด็กน้อยสองคนนั่งเถียงกันไปมา เพราะสองคนนี้มีความเห็นไม่ตรงกัน ทำเอาผู้เป็นพ่ออย่างเวคินก็รู้สึกปวดหัวไม่น้อยเหมือนกัน

“เอาล่ะๆ ไม่ต้องเถียงกันหรอกลูก”

_________________________

@ทางฝั่งของมาย

#ร้านอาหาร

“ขอโทษนะคะรอนานหรือเปล่า” เธอเอ่ยพูดขึ้น ก่อนจะหย่อนก้นนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกับชายหนุ่ม

“ไม่ครับ”

“คุณมีอะไรกับฉันเหรอคะ”

“ผมอยากรู้ว่าทำไมคุณถึงลาออกจากบริษัท ผมเพิ่งรู้น่ะ และผมก็ไม่เชื่อด้วยว่าคุณจะลาออกเอง”

“…”

“ผู้ชายคนนั้นเขาไปบังคับอะไรคุณใช่ไหม”

“เรื่องของผู้หญิง”

“…” มายขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะเดินตามพิณทิพย์ไปยังมุมอับของห้าง

“คุณคงจะรู้แล้ว ว่าฉันกับคุณคินหย่าขาดกันแล้ว”

“ค่ะ”

“เธอรู้ตัวหรือเปล่า ว่าเธอเข้ามาแทรกระหว่างครอบครัวของคนอื่น จนเขาต้องหย่ากัน” คราวนี้คำพูดของพิณทิพย์เปลี่ยนไป และน้ำเสียงก็ออกเกรี้ยวกราดด้วย

“…” มายไม่มีท่าทีร้อนรนหรือตกใจ เพราะเธอก็พอจะรู้มาบ้างแล้ว ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันไม่ได้เกี่ยวกับเธอเลย

“ภูมิใจไหมล่ะที่เข้าไปยุ่งกับครอบครัวของคนอื่นจนเขาต้องหย่ากัน พอเขาหย่ากันปุ๊บเธอก็เข้าไปสวมรอยเลย สมใจเธอแล้วหนิ”

“ถ้าคุณจะมาพูดถากถางแบบนี้ใส่ฉัน ฉันว่าเราไม่มีเรื่องต้องคุยกันค่ะ”

“มีสิ!” พิณทิพย์ตอบกระแทกเสียง

“แบบนี้ฉันไม่เรียกว่าคุยนะคะ เรียกว่าหาเรื่องมากกว่า”

“จะหาเรื่องหรือจะคุย เธอก็ต้องรับรู้”

“…”

“เธอดูสภาพของฉันตอนนี้ซี้ น่าสมเพชไหมล่ะ ทุกอย่างมันก็เป็นเพราะเธอนั่นแหละ เพราะเธอทำให้ฉันต้องเป็นแบบนี้!”

“เท่าที่ฉันรู้ พ่อของคุณยักยอกเงินในบริษัท ส่วนคุณก็โกหกเรื่องที่ท้อง แล้วก็ก่อความวุ่นวายเอาไว้กับครอบครัวของคุณเวคินมากมาย แบบนี้คุณยังจะโทษฉันอีกเหรอ ทำไมไม่รู้จักโทษตัวเองบ้าง!?”

“นะ นี่คุณคิน เล่าเรื่องพวกนี้ให้เธอฟังเหรอ!?”

“ถึงคุณคินจะไม่เล่าให้ฟัง ฉันก็รู้อยู่ดี ข่าวออกจะดังซะขนาดนั้น”

“ไม่จริง! กรี๊ดด!!! อีบ้า อีชั่ว!! อีเลว!!”

“…” ร่างบางถอยหนีด้วยความตกใจ เมื่อจู่ๆ พิณทิพย์ก็มีอาการคล้ายกับคนเสียสติ ร้องโหวกเหวกโวยวายพร้อมกับวิ่งหายไป ท่ามกลางสายตาของผู้คนที่กำลังยืนจ้องมองอยู่

ก่อนที่ทุกอย่างจากกลับเข้าสู่โหมดปกติ ไม่มีใครสนใจไม่มีใครใส่ใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่เธอนั่นสิที่ยังแปลกใจและตกใจกับการกระทำของพิณทิพย์