Bad Love มาเฟีย นิยาย บท 62

@เซฟเฮ้าส์

พรึบ!!

ร่างบางทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไม้อย่างแรง พร้อมกับถอนหายใจออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า จนเวคินเดินเข้ามาและได้เห็นอาการผิดปกติของเธอ

"เป็นอะไรไป" เขาเอ่ยถาม พร้อมกับจ้องมองใบหน้าสวยที่ตอนนี้กำลังแสดงถึงอารมณ์ที่หงุดหงิด

"คนเก่าของคุณน่ะสิ"

"พิณเหรอ!?" เวคินพูดพลางค่อยๆ หย่อนกายนั่งลงข้างหญิงสาว

"อือ.."

"เกิดอะไรขึ้น!?"

"ช่างมันเถอะ ฉันแค่หงุดหงิด แต่แปลกใจทำไมดูเหมือนคนสติไม่ค่อยดีเลย" เธอบอกพร้อมกับอธิบายอาการของพิณทิพย์ที่เธอเห็นก่อนหน้านี้

จะว่าปกติดีก็ไม่ใช่ จะว่าเป็นคนเสียสติไปเลยก็ไม่เชิง เพราะคนดีๆ แบบนั้นคงไม่ร้องโวยวายวิ่งออกไปท่ามกลางคนมากมายแบบนั้น

แต่ทุกคำที่พูดกับเธอก็ดูเหมือนคนปกติทั่วไปดูเหมือนไม่มีอาการผิดปกติอะไรเลย

"เรื่องนั้นผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ครอบครัวของเธอถูกฟ้องล้มละลาย บ้านถูกยึด สมบัติทุกอย่างถูกยึดไปหมดแล้ว"

"น่าสงสารเธอเหมือนกันนะคะ อายุแค่นี้เองต้องมาเจออะไรก็ไม่รู้" มายพูดน้ำเสียงปนเศร้า เพราะเธอเองก็พอจะรู้มาบ้างว่าพิณทิพย์เธอยังอายุน้อยกว่าเธอมาก น่าจะยังเรียนมหาวิทยาลัยอยู่เลย

"โทษใครไม่ได้หรอก พ่อกับแม่ของเธอเลี้ยงมาแบบตามใจไม่เคยให้รู้จักกับความลำบาก พอถึงคราวต้องลำบากก็เลย...ปรับตัวรับไม่ได้" ถึงจะสงสารมากแค่ไหน แต่เขาเองก็ไม่รู้จะยื่นมือเข้าไปช่วยยังไงเหมือนกัน สิ่งที่ครอบครัวของเธอทำกับครอบครัวของเขามันก็มากจนเกินเยียวยาจริงๆ

"พอจะช่วยอะไรเธอได้บ้างไหมคะ เธอยังเด็กอยู่เลย"

"คุณไม่โกรธเหรอ ที่พิณทำกับคุณไว้สารพัดเลย"

"มันผ่านมาแล้วก็ให้มันผ่านไปเถอะค่ะ อีกอย่างสิ่งที่เธอทำมันก็ไม่ได้ร้ายแรง เธอไม่ได้ฆ่าใครตาย ไม่ได้ทำร้ายฉัน ก็แค่หลงผิดไปชั่วขณะเอง"

"ผมคงช่วยอะไรไม่ได้หรอก" เป็นมาเฟียต้องเด็ดเดี่ยว ไม่อ่อนไหวกับศัตรู เพราะนั่นมันหมายถึงความอ่อนแอ

"..." เธอมองหน้าเวคินแต่ก่อนจะได้พูดอะไร เขาก็ชิงพูดแทรกขึ้นมาซะก่อน

"เลิกขี้สงสารคนได้แล้ว มันจะทำให้คุณลำบากภายหลัง อะไรตัดได้ก็ตัด คนพวกนั้นไม่ได้ช่วยเหลืออะไรเรา ทำไมต้องสนใจด้วย"

"..." คำพูดของเวคินทำให้เธอไม่กล้าที่จะออกความคิดเห็นอะไรอีก

มันก็จริงอย่างที่เขาพูด คนพวกนั้นไม่ได้เป็นอะไรกับเธอเลย ไม่ใช่ญาติไม่ใช่เพื่อนไม่ใช่คนรู้จัก แล้วทำไมเธอต้องยื่นมือเข้าไปช่วยด้วย

@เวลาต่อมา

#โต๊ะอาหาร

"แม่ขาหนูอยากได้น้อง"

"อึก!!" จู่ๆ น้องสโนว์ก็โพล่งออกมา ทำเอาผู้เป็นแม่แทบสำลักอาหาร "อยากมีน้อง!?"

"ค่ะ หนูอยากมีน้อง"

"..." เธอมองค้อนไปที่เวคิน แต่เขากลับทำหน้านิ่งราวกับว่าไม่รู้ไม่ชี้อะไรเลยกับสิ่งที่ลูกพูดออกมา

"ตอนนี้แม่ยังไม่พร้อมมีน้องล่ะลูก"

"เหรอคะ แต่พ่อ...บอกว่ากำลังจะมีน้องกัน"

"เหรอคะ สงสัยพ่อเขาจะเข้าใจอะไรผิดน่ะลูก กินข้าวกันเถอะจะได้ขึ้นไปอาบน้ำพักผ่อนกัน"

"ค่ะแม่"

จากนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรอีกเลย จนกระทั่งลูกๆ ของเธอแยกย้ายกันเข้าห้องนอนของตัวเอง

"มาย.."

"ผมมีอาการแบบคุณอยู่พักนึงเหมือนกัน ตอนนั้นไม่ว่าหมอหรือใครก็ให้คำตอบผมไม่ได้ว่าเป็นอะไร ร่างกายของผมแข็งแรงอยู่ดีๆ ก็กลายเป็นคนไม่แข็งแรงกินอะไรไม่ได้เลย"

"คุณแพ้ท้องด้วยเหรอ!?"

"ตอนนั้นผมก็ยังไม่เอะใจหรอก พอได้มาเจอคุณกับลูก ได้รู้ว่าสองแฝดเป็นลูกของผม ผมถึงเอะใจว่าอาการตอนนั้นของผมมันเป็นอาการแพ้ท้อง"

"ไม่คิดว่าคุณจะแพ้ท้องด้วย"

"ผมก็สงสัยอยู่เหมือนกัน อยู่ห่างกันขนาดนั้น แต่ยังแพ้ท้องเหมือนกันได้"

"..."

ร่างกำยำเดินเข้าไปหาหญิงสาวคนรักอย่างช้าๆ ก่อนจะดึงมือของเธอมากอบกุมเอาไว้

"เรามาเริ่มต้นใหม่กันนะ เรื่องที่มันผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป เหมือนที่คุณบอกไงไม่ต้องสนใจอดีต ให้ความสำคัญกับอนาคตและปัจจุบันพอ"

"คุณแน่ใจเหรอที่จะอยู่กับคนอย่างฉัน"

"ทำไมล่ะ?"

"ฉันก็ต้องถามก่อนไง ฉันอยากให้คุณรู้ถึงข้อเสียของฉันด้วย ฉันไม่อยากให้ใครมองว่าฉันมีแต่ข้อดีคุณถึงอยากใช้ชีวิตอยู่กับฉัน"

"คุณมีข้อเสียด้วยเหรอ เท่าที่ผมเห็นคุณไม่มีข้อเสียอะไรเลย คุณเป็นแม่ที่ดี ขยันทำงาน แถมยังสอนลูกๆ ได้ดีอีกต่างหาก"

"ฉันก็ไม่ได้ดีขนาดนั้นหรอก ก็แค่ทำในสิ่งที่คนเป็นแม่ควรทำ"

"และสิ่งที่คุณทำมันก็ดีที่สุดสำหรับลูกๆ"

"..."

"คุณพร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่กับผมไหม?"

"ค่ะ ฉันพร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่กับคุณ"