BAD NIGHT คืนร้ายคืนรัก นิยาย บท 35

“ยัยหม่อน ฉันกับพี่เกียร์ไม่เคยเป็นแฟนกันสักหน่อย” เพตราพยายามส่งสายตาให้ใบหม่อนหยุดพล่ามเรื่องผู้ชายคนอื่นต่อหน้าโชแปงแต่เหมือนใบหม่อนจะไม่สนใจ เธอพยายามพูดแกล้งเพตราโดยไม่รู้ว่าหากเธอกลับไปแล้วพายุลูกใหญ่จากโชแปงจะทำลายล้างเพื่อนเธอขนาดไหน

“ถ้าพี่เกียร์ได้ยินเสียใจแย่เลยนะ แกเคยไปนอนห้องเขาด้วยนี่” เพตราหลับตาถอนหายใจออกมาหนักๆ เธอไม่กล้าแม้แต่จะหันไปสบตาคนตัวสูงเลยสักนิด

“แกพอเถอะ” หญิงสาวบีบแขนเพื่อนรักแล้วเอ่ยขอร้องเสียงสั่น ใบหม่อนขยิบตาส่งให้เพตราเป็นการตกลงก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงข้างเพื่อนรักอย่างถือวิสาสะ

“สวัสดีค่ะ ฉันใบหม่อนเป็นเพื่อนสนิทของเพตรา คุณเป็นแฟนเพตราเหรอคะ”

“มะ…ไม่ใช่แก เขาเป็นเพื่อนของเจ้านายฉัน” เมื่อเห็นว่าโชแปงไม่ยอมตอบคำถามของใบหม่อน เพตราจึงตอบแทนอย่างเลี่ยงไม่ได้ ดูจากสันกรามที่นูนขึ้นเธอรู้ว่าตอนนี้อารมณ์ของเขาคงอยากจะขย้ำเธอเต็มที่แล้ว

“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ เมื่อกี้ฉันแค่หยอกเล่นเฉยๆ ค่ะ”

“ฉันเป็นเพื่อนเล่นเธอเหรอ” น้ำเสียงเยือกเย็นของโชแปงทำให้ใบหม่อนที่กำลังส่งยิ้มทักทายเขาถึงกับหุบยิ้มแล้วมองชายหนุ่มด้วยความตกใจ

“…” สองสาวต่างคนต่างเงียบไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา เพตราเริ่มขยับตัวเตรียมลุกตั้งใจจะพาโชแปงออกจากร้านกลัวเขาโมโหให้เพื่อนรักจนหวาดกลัว

ปั้ง! มือหนาทุบลงบนโต๊ะสแตนเลสอย่างแรงส่งผลให้น้ำในแก้วพลาสติกกระเซ็นเปรอะเปื้อนชุดของทั้งสามคนจนเปียกชุ่ม

“ฉันถามว่าฉันเป็นเพื่อนเล่นเธอเหรอ!” เจ้าของร้านรวมไปถึงใบหม่อนและเพตราถึงกับสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ

“ยัยหม่อนฉันกลับก่อนนะ ฝากแกจ่ายค่าอาหารด้วยเดี๋ยวฉันโอนคืน” เมื่อเห็นว่าแววตาของโชแปงมีแต่ความไม่พอใจ เพตราจึงรีบลุกจากขึ้นแล้วเดินมาดึงแขนโชแปงให้เดินตามเธอออกมาข้างนอก แม้ว่ากลัวจะโดนลูกหลงแต่ก็ต้องสร้างความปลอดภัยให้เพื่อนรักก่อน

พรึ่บ! มาเฟียหนุ่มสะบัดเพตราออกจากร่างกายของตัวเอง ก่อนจะเดินนำมาที่รถด้วยความหงุดหงิด หญิงสาวทำได้แค่เดินตามเขามาเงียบๆ โดยไม่พูดอะไร

“ทานเสร็จแล้วเหรอครับ” แดร็กถามด้วยความประหลาดใจที่ทั้งสองกลับมาหลังจากไปที่ร้านอาหารยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมง

“กลับ” มาเฟียหนุ่มออกคำสั่งเสียงเข้ม ก่อนจะเป็นฝ่ายเปิดประตูรถยนต์ขึ้นไปนั่งเอง ยังไม่ทันที่เพตราจะได้ขึ้นรถ โชแปงจัดการปิดประตูเสียก่อน ยิ่งทำให้เพตราแทบจะไม่กล้าทำอะไรไปมากกว่านี้

“ทะเลาะกันเหรอครับ”

“มีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อยค่ะ” เพตราหันมองใบหน้าหล่อเหลาผ่านกระจกสีทึบแล้วตอบคำถามแดร็กด้วยความอ่อนใจ

“ขึ้นรถไหมครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวเพย์กลับเอง” เพตราส่ายหัวปฏิเสธ ก่อนจะก้าวถอยหลังมาสองสามก้าวเชิงบอก ดูเหมือนว่าโชแปงกำลังโกรธเคืองเธอจริงๆ หากกลับไปพร้อมกันก็มีแต่ทำให้มันยิ่งแย่มากขึ้น

แดร็กพยักหน้ารับก่อนจะเดินอ้อมเดินไปขึ้นรถทางฝั่งคนขับรถแล้วจัดการขับรถออกไป เพตราทำได้เพียงถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ หมุนตัวหันหลังเตรียมเดินกลับมาหาใบหม่อนที่ร้านอาหาร

“ฉันทำแกทะเลาะกับแฟนเหรอ” ใบหม่อนที่ยืนรออยู่แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด อาจจะเป็นเพราะเธอขี้เล่นจนเกินไปเลยพูดอะไรไปอย่างไม่คิด

“ฉันกับเขาไม่ได้เป็นแฟนกันหรอก แล้วที่แกพูดมามันก็เป็นเรื่องจริง”

“ไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วทำไมแกทำหน้าเหมือนจะตายแบบนั้นล่ะ”

“…”

“แกรักเขาเหรอ” ใบหม่อนถามออกมาตามสิ่งที่เห็น สายตาของเพตราดูห่วงความรู้สึกของโชแปงมากเกินกว่าจะเป็นแค่คนรู้จักกัน

“ฉันดูง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ”

“ถ้าถึงขนาดแกแอบรักเขาก็คงจะไม่ใช่รอบเดียวอยู่แล้วไหม”

“ช่างมันเถอะ ฉันแค่ทำตามสัญญาคู่นอน อีกเดือนกว่าๆ ก็กลายเป็นคนแปลกหน้ากันแล้ว” ถึงแม้จะพูดราวกับว่าไม่ใส่ใจ แต่ก็แอบใจหายถ้าหากจะต้องลาจากกันไปตลอด เกิดวันหนึ่งเจอกันก็คงจะทำตัวไม่ถูกหรืออาจจะคิดถึงอีกครั้งก็ได้

“ถ้าแกไม่อยากให้เรื่องระหว่างแกกับเขามันจบลงง่ายๆ ก็ควรจะทำอะไรมากกว่านี้”

“แกจะให้ฉันทำอะไรในเมื่อเริ่มต้นความสัมพันธ์แบบนี้ เขาเป็นคนบอกฉันเองว่าอย่าเอาใจลงมาเล่น แต่ใครจะทำได้วะ นอนกันแทบทุกวัน อยู่ด้วยกันมากกว่าคนเป็นแฟนกันอีก”

“แกควรจะเอาสิ่งที่พูดกับฉันไปพูดกับเขา เพราะฉันคงเป็นผัวให้แกไม่ได้”

“…” เธอไม่กล้าพูดเรื่องความสัมพันธ์กับโชแปงตรงๆ หรอก กลัวว่าจะถูกปฏิเสธเป็นคำพูดมากกว่าถูกปฏิเสธตามข้อตกลง

“ถ้าแกไม่พูดเขาก็ไม่รู้ แล้วถ้ามีคนเข้ามายืนตรงที่แกวันนั้นแกก็จะเสียใจที่ไม่ยอมบอกความจริงกับเขา” คำพูดของใบหม่อนทำให้เพตราเผลอนึกถึงคำพูดของโชแปงที่ถามเธอตอนอยู่ในรถ

‘แปลว่าถ้าฉันเอาคนอื่นมาทำหน้าที่นี้แทนเธอก็ได้ใช่ไหม’

“แล้วถ้าเขาปฏิเสธฉันล่ะ”

“พอถึงตอนนั้นแกก็จะรู้เองว่าควรทำยังไงต่อไป อยากได้คำปรึกษาอะไรก็โทรหาฉัน ขอขึ้นเอาเอกสารไปให้อาจารย์พรีมก่อน”

“ขอบใจแกมากนะ”

“ไม่เป็นไร รีบกลับไปง้อผัวแกเถอะ ดูท่าจะโกรธมาก” เพตราพยักหน้ารับแล้วจึงแยกกับใบหม่อนเดินออกมาขึ้นแท็กซี่ไปที่เพนต์เฮาส์ของโชแปง