BAD NIGHT คืนร้ายคืนรัก นิยาย บท 46

@ช่วงเย็น

“คุณมาเฟียคะ อยากกินอะไรเหรอคะ” เสียงเพตราที่กำลังทำอาหารอยู่ในห้องครัวเล็กๆ ในคอนโดตะโกนออกมาประชดประชันโชแปงที่กำลังนั่งดูซีรีย์ในเน็ตฟลิกซ์

“อะไรก็ได้”

“อะไรก็ไม่ได้มีค่ะ อยากกินก็มาทำเองแล้วกันนะคะ”

“งั้นกินเธอก็ได้ ถอดเสื้อผ้ามาเสิร์ฟตรงนี้เลย” มาเฟียหนุ่มหันหน้ามองใบหน้าสะสวยที่โผล่มาเพียงเล็กน้อย คำพูดหยอกล้อของเขาทำให้เพตราเขินอายอยู่ตลอดเวลา

“มะ…ไม่ตลกนะ” ชายหนุ่มแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนที่จะกดหยุดซีรีย์ที่กำลังดูไว้ แล้วหยัดตัวลุกจากโซฟาเดินเข้าไปหาเพตราในห้องครัว

“ทำอาหารอะไรเป็นบ้าง อยากเป็นเมียฉันต้องทำอาหารเก่งนะ”

“ซื้อกินเอาก็ได้ไม่ใช่เหรอคะ”

“ที่บอกว่าให้ซื้อกินนี่หมายถึงกับข้าวหรือผู้หญิงล่ะ”

“ถ้าซื้อผู้หญิงกินก็เหมือนซื้อหนูสินะ” เพตราตอบกระแทกเสียงใส่คนตัวสูง ใบหน้าเธอเริ่มบูดบึ้งเพราะคำพูดไม่เข้าหูของโชแปง

“ไม่เหมือนเพราะฉันซื้อเธอมาแพงกว่าคนอื่นมาก”

“เหอะ! ไว้หนูมีเงินถึงร้อยล้านแล้วจะเอาไปไถ่ตัวหนูคืนแล้วกัน” ท่าทางขี้งอนของเพตราเรียกรอยยิ้มจากมาเฟียหนุ่มได้ไม่ยาก ถึงแม้ว่าเขาจะชอบเพตราก็จริงแต่เห็นเธอทำท่าทางแบบนี้มันก็น่ารักมากเหมือนกัน

“ถึงตอนนั้นฉันกับเธอคงมีลูกด้วยกันแล้วมั้ง”

“จะมีลูกด้วยกันได้ยังไง สถานะของเรายังไม่มีเลยด้วยซ้ำ”

“ขี้แยแล้วยังขี้งอนอีก” มาเฟียหนุ่มสอดมือโอบหน้าท้องแบนราบจากด้านหลัง ก่อนจะรั้งเข้าหาตัวในขณะที่เพตรากำลังเตรียมผักเพื่อทำกับข้าว

“หนูขอพูดอะไรหน่อยได้ไหม”

“อืม”

“ต้องตอบว่าได้สิคะ”

“ได้! ว่ามาสิ”

“อีกอาทิตย์นึงก็หมดสัญญาระหว่างเราแล้วนะ ถึงตอนนั้นหนูจะได้รับอิสระจริงๆ ใช่ไหม” เป็นคำถามที่เพตราเองก็ไม่ต้องการคำตอบเลย เธอกลัวว่ามันจะเป็นการพูดคุยเพื่อรอเวลาจบกับเขา

“ฉันบอกเธอแล้วว่าไม่ให้พูดถึงเรื่องนี้ไม่ใช่เหรอ”

“แต่เมื่อกี้พี่ตกลงให้หนูพูดได้แล้วนะ” เพตรารีบพูดขึ้นมาทันทีหลังที่โชแปงทำน้ำเสียงไม่พอใจ เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะกระชับท่อนแขนทั้งสองข้างจนเพตรารู้สึกหายใจไม่ออก

“กำหนดมาสิว่าวันไหนจะหมดสัญญาของเรา…”

“อีกหนึ่งอาทิตย์นับตั้งแต่วันนี้ไงคะ”

“ต้องมาเจอหน้ากันก่อน แล้วเอาสัญญานั้นคืนไปตกลงไหม”

“ค่ะ” ร่างบางพยักหน้าอย่างไม่เรื่องมาก ถึงแม้ว่าจะรู้สึกใจหายเหมือนกันระยะเวลาสามเดือนที่ผ่านมาเธอถลำลึกไปกับโชแปงจนหมดหัวใจ แต่ดูเหมือนว่าสุดท้ายเขาก็คืนหัวใจเธอกลับมาอยู่ดี

กริ๊งงงงงง กริ๊งงงงงงง~ เสียงโทรศัพท์ของเพตราที่วางอยู่ข้างนอกดังขึ้น ทำให้เพตรารีบวางมีดลงบนเขียงแล้วตั้งใจจะเดินออกไปรับโดยมีโชแปงเดินตามหลังมา

“พ่อ” เพตราเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่ายใจที่เห็นชื่อของผู้เป็นพ่อปรากฎอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์

“หนูชอบนั่งกินข้าวบนพื้นแล้วดูซีรีย์มากกว่า ถ้านั่งข้างบนต้องก้มหน้าเยอะมันปวดหลังค่ะ” เมื่อฟังคำตอบของเด็กสาวแล้วมาเฟียหนุ่มจึงหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ เพตราโดยไม่ได้ทักท้วงอะไร

“ลองชิมดูว่าพอกินได้ไหม ถ้ากินไม่ได้โทรให้พี่แดร็กเอาข้าวขึ้นมาให้แทนแล้วกันนะคะ” พูดจบเพตราก็ตักกับข้าวฝีมือตัวเองเข้าปากแล้วเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย มันเป็นรสชาติอาหารที่เธอโปรดปรานมากที่สุด

“แค่นี้ฉันกินได้” มาเฟียหนุ่มตักผัดกะเพราเข้าปากโดยที่ลืมนึกถึงรสชาติเผ็ดร้อนที่ลิ้นของคนไทยกับฝรั่งอย่างเขารับได้ไปซะสนิท

“กินได้ไหมคะ”

“…” มาเฟียหนุ่มพยักหน้าน้อยๆ ซึ่งมันสวนทางกับใบหน้าที่เริ่มมีเม็ดเหงื่อเล็กผุดขึ้นมาและใบหูแดงก่ำจนดูน่ากลัว

“ร้อนเหรอคะ ทำไมเหงื่อออกขนาดนี้” เด็กสาวปาดเหงื่อจากกรอบหน้าคมคายออกแล้วมองมันด้วยความประหลาดใจ

“ใส่พริกกี่เม็ด ทำไมมันเผ็ดขึ้นเรื่อยๆ” ชายหนุ่มถามออกมาอย่างสุดจะทน ถึงแม้ว่าเขาจะอยู่ประเทศไทยมาหลายปีแต่ต่อมรับรสเผ็ดของเขาทำงานนับครั้งได้

“ห้าเม็ดค่ะ อ๊ะ! หนูลืมไปเลยว่าพี่เป็นฝรั่งน่าจะกินเผ็ดไม่ได้” เพตราโพล่งออกมาอย่างลืมตัวก่อนจะรีบลุกจากพื้นวิ่งไปหยิบน้ำมาให้โชแปงดับความเผ็ดอย่างรวดเร็ว

อึก! อึก! อึก! ชายหนุ่มรับน้ำไปดื่มจนเกือบหมดขวด เกือบทุกพื้นที่บนใบหน้าคมคายมีเม็ดเหงื่อเล็กๆ เกาะราวกับคนเพิ่งอาบน้ำมาหมาดๆ

“เผ็ดมากเลยเหรอ ซดน้ำซุปดับเผ็ดหน่อยไหมคะ” เพตราตักต้มจืดร้อนๆ ให้โชแปงกินโดยไม่ยอมเป่าให้เขา ทำให้ความร้อนจากซุปและความเผ็ดทำปฏิกิริยากันจนชายหนุ่มน้ำตารื้น

“ลิ้นฉันพองแล้ว”

“ตอนนี้พี่แปงเหมือนเด็กฝรั่งเลย แก้มแดกอย่างกับมะเขือเทศ” เพตราหัวเราะชอบใจที่เธอสามารถเอาคืนที่โชแปงเคยรังแกเธอได้สำเร็จ ถึงมันจะมาจากผลพลอยได้แต่ก็ถือว่าคุ้ม

“แกล้งฉันเหรอ! ถ้าฉันหายเผ็ดเมื่อไหร่ฉันจะเอาเด็กฝรั่งใส่เข้าไปในท้องเธอแน่ๆ” มาเฟียหนุ่มแค่นเสียงด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะกระดกดื่มน้ำเปล่าขวดที่สองเพื่อดับกระหายความเผ็ด