BAD NIGHT คืนร้ายคืนรัก นิยาย บท 52

“เราจะกลับกันได้รึยัง?” ใบหม่อนเอ่ยถามเพตราหลังจากออกมาจากร้านเสื้อผ้าร้านที่สิบของวัน ในขณะที่กำลังเดินช็อปปิงฆ่าเวลาเพื่อรอโชแปงทำงานเสร็จ

“เพิ่งเดินได้แค่สองชั่วโมงเอง ไปหาอะไรกินกันก่อนกลับก็ได้”

“ปกติแกไม่ค่อยชอบเดินห้างนี่ แล้วทำไมวันนี้ถึงคิดจะเดินเอ้อระเหยแบบนี้คะ” ใบหม่อนหรี่ตามองเพตราราวกับจับพิรุธ แต่คนโดนมองก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมานอกจากคำพูดตรงประเด็น

“โชแปงกำลังจะมาที่นี่ แกรอเป็นเพื่อนฉันก่อนไม่ได้เหรอ”

“ที่แท้ก็คิดถึงผัว รักกันปานจะกลืนกินขนาดนี้ ยังจะปากแข็งกันอยู่อีก” เพตรามองใบหม่อนที่กำลังกรอกตาราวกับเบื่อหน่ายเธอกับโชแปงนักหนาเล็กน้อย ก่อนจะคล้องแขนเพื่อนรักแล้วเดินตรงมายังร้านอาหารร้านโปรดของเธอและเพื่อนทันที

ครืดดดดด ครืดดดดด~ เสียงสั่นของโทรศัพท์ที่กำลังแจ้งเตือนข้อความของแอปพลิเคชันหนึ่งส่งเข้ามาดังต่อเนื่องสองสามครั้งก่อนจะดับไป เพตราหยิบมันขึ้นมาเปิดดูและเมื่อเห็นว่าโชแปงอย่างเช่นเคยจึงรีบตอบกลับไป

Chopin : อยู่ชั้นไหน

Chopin : ฉันถึงแล้ว

: ชั้นสี่ที่มีร้านอาหารเยอะๆ ค่ะ

Chopin : ยืนรออยู่ตรงนั้น เดี๋ยวจะรีบเดินไป

: (สติกเกอร์หมีหัวใจ)

Chopin : (สติกเกอร์หมีกอด)

เพตราเผลอคลี่ยิ้มออกมาอย่างไม่ได้ตั้งตัว เป็นครั้งแรกที่คุยตอบโต้กันแล้วส่งสติกเกอร์ให้กันแบบนี้ ปกติโชแปงมักจะตอบด้วยถ้อยคำประชดประชันหรือไม่ก็คำห้วนๆ โดยไม่นึกถึงใจของเธอเลย

“ยิ้มหน้าบานเป็นกระด้ง สงสัยผัวแกมาแล้วล่ะสิ เขาอยู่ไหนอะ”

“นั่นไง” เพตราชี้ไปที่บันไดเลื่อนที่มีชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาทั้งสองคนกำลังขึ้นมายังชั้นที่เธออยู่ เมื่อโชแปงเห็นหน้าของหญิงสาวเขาก็เผลอกระตุกยิ้มด้วยความดีใจอย่างไม่รู้ตัว

“แล้วคนที่มากับผัวแกคือใครอะ ยัยเพย์…เขาหล่อมากกกกกกก~”

“ชื่อแดร็กเป็นมือขวาของโชแปง”

“คนเป็นมาเฟียหรือเกี่ยวข้องกับมาเฟียนี่ต้องหน้าตาหล่อทุกคนเลยเหรอ…ฮืออออ หม่อนชอบเขาๆ” ท่าทางสะดีดสะดิ้งเกินงามของใบหม่อนทำให้เพตราส่ายหัวน้อยๆ แล้วถอนหายใจพรืดใหญ่ ก่อนจะลากแขนเพื่อนเธอที่ยืนมองหน้าแดร็กอย่างไม่ได้สติก้าวเดินไปหาโชแปง

“กินข้าวกันมาหรือยังคะ”

“ยัง…เธอล่ะกินรึยัง?” มือหนาปัดปอยผมยาวออกจากไหล่มนไปด้านหลังให้โดยที่ไม่ได้เกี่ยวกับคำถามใดๆ ในการเจอกันตอนนี้เลยแม้แต่น้อย เพียงแต่เขาชอบสัมผัสร่างกายส่วนใดส่วนหนึ่งของเพตราก็เท่านั้น

“ยังเลยค่ะ กำลังจะไปกินกับใบหม่อนพอดี…”

“…ยัยหม่อน!” เพตราสะกิดเพื่อนรักสองสามครั้งกว่าใบหม่อนจะได้สติแล้วหันมาสนใจเธอแทนที่จะเป็นใบหน้าของแดร็ก

“วะ…ว่าไง”

“…” เพตราพยักไปทางโชแปงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเพื่อบอกให้ใบหม่อนทักทายเขาเป็นมารยาทเสียหน่อย

“สวัสดีค่ะ”

“อืม” โชแปงพยักหน้ารับ แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรมากกว่านั้น เพราะเขาสนใจเพตรามากกว่าใครทั้งสิ้น

“ไปกินข้าวกันก่อนแล้วค่อยแยกย้ายกันดีไหมคะ”

“อยากกินอะไรเลือกเลย” มาเฟียหนุ่มรั้งเอวบางของเด็กสาวเข้ามาใกล้ก่อนจะก้มกระซิบถามประชิดใบหูเล็ก

“งั้นไปร้านประจำของหนูกับใบหม่อนแล้วกัน” เพตราผละตัวออกจากมาเฟียหนุ่มเล็กน้อย ไม่ลืมที่จะดึงแขนใบหม่อนให้เดินมาพร้อมกันแล้วมีโชแปงกับแดร็กเดินตามมาด้านหลัง

มาเฟียหนุ่มถอนหายใจเบาๆ เมื่อไม่ได้เป็นร้านส้มตำอย่างที่คิดในตอนแรก มันเป็นร้านเนื้อย่างเกาหลีชื่อดัง แต่ถึงจะดังแค่ไหนเขาก็ไม่เคยมากินอาหารแบบนี้ในห้างอยู่ดี

“แดร็กมึงไปนั่งข้างเพื่อนเพตรา”

“อิ่มจังงงง~ ขอบคุณที่มาเลี้ยงข้าวเย็นหนูนะ” เพตราคลี่ยิ้มกว้างจนตาหยีให้กับมาเฟียหนุ่ม ก่อนที่เขาจะยกมือลูบผมเธอเบาๆ แล้วเอ่ยถามเสียงราบเรียบ

“ไม่มีรางวัลให้ฉันก่อนกลับเหรอ”

“อยากได้อะไรคะ”

“…” มาเฟียหนุ่มเลื่อนมือลูบริมฝีปากบางราวกับต้องกันบอกเป็นนัยว่าเขาต้องการอะไรจากเธอ

“ตรงนี้คนเยอะ ไปที่รถได้ไหมคะ”

“แดร็กมึงพาเพื่อนเพตราไปด้วย แล้วไปเจอกันที่คอนโด”

“ครับนาย” มือขวาหนุ่มก้มหัวเล็กน้อย ก่อนจะเป็นฝ่ายเดินนำใบหม่อนมายังทางออกสำหรับไปลานจอดรถ ซึ่งใบหม่อนก็ยอมเดินตามไปเมื่อเห็นว่าเพตราพยักหน้าน้อยๆ ให้กับเธอ

“รถจอดอยู่ชั้นไหน”

“ชั้นสองค่ะ” ร่างสูงจัดการจูงร่างเล็กเดินมายังลานจอดรถชั้นสองของห้างทันที

“จะไม่กลับไปนอนด้วยกันจริงๆ เหรอ” เมื่อทั้งสองขึ้นมานั่งบนรถเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มจึงเอ่ยถามเด็กสาวอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ อย่างน้อยถ้าเธอเห็นท่าทางอ้อนๆ ของเขาอาจจะยอมกลับมานอนด้วยกันก็ได้

“…” หากว่าเธอยอมใจอ่อนให้กับเขา เท่ากับว่าเธอจะไม่มีโอกาสหนีไปจากเขาแล้ว มันเป็นเพราะตัวเธอเองกำลังลังเลอยู่ด้วย

เมื่อเห็นว่าเพตราไม่ยอมตอบคำถาม โชแปงจึงเลือกที่จะสตาร์ทรถขับออกมาจากห้างสรรพสินค้าแล้วตรงมายังคอนโดเพื่อนของเธอทันมี

“เดี๋ยวหนูโทรหานะ”

“รางวัลของฉันล่ะ” เพตราเขยิบตัวเข้าไปประกบจูบแนบชิด โชแปงโอบเอวเล็กไว้หลวมๆ ในขณะที่อีกมือหนึ่งสอดใต้กลุ่มผมแล้วขยุ้มมันเบาๆ เมื่อรถจูบเริ่มร้อนแรงมากขึ้น ทว่าจูบครั้งนี้ระหว่างทั้งสองมันคงจะเป็นครั้งสุดท้ายหากว่าสิ่งที่เพตรากำลังตัดสินใจทำไม่เป็นผล

“หนูรักพี่นะ” ริมฝีปากบางถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนจะเปล่งเสียงแหบพร่าพูดคำว่ารักออกมาตรงๆ ในตอนที่สติสัมปะชัญญะยังครบถ้วน มันลึกซึ้งจนชายหนุ่มก็สัมผัสถึงอะไรบางอย่างที่ซ่อนอยู่ภายใต้น้ำเสียงเหล่านั้น