BAD NIGHT คืนร้ายคืนรัก นิยาย บท 53

วันต่อมา…

เพตรายืนมองพาสสปอร์ตในมือของตัวเองด้วยสายตาราบเรียบ ทว่ามันกลับแฝงความรู้สึกมากมาย เธอเลือกที่จะบินไปฝรั่งเศสก่อนวันหมดสัญญาสองวันตามที่วางแผนไว้กับแม่ของโชแปง หญิงสาวแทบจะไม่แสดงความผิดปกติใดๆ ให้มาเฟียหนุ่มรับรู้เลย แม้กระทั่งตอนนี้ที่เธอกำลังส่งข้อความคุยกับเขาในแอปพลิเคชันหนึ่งไปมาตลอดการเดินทางมาที่สนามบินแห่งนี้

Chopin : ตื่นรึยัง

Chopin : จะมาที่เพนต์เฮาส์เมื่อไหร่

: ตื่นแล้วค่ะ

: เดี๋ยวบอกอีกทีค่ะ

Chopin : ให้ฉันไปหาไหม? คิดถึง…

Chopin : (สติกเกอร์หมีอ้อน)

: คิดถึงเหมือนกันค่ะ

: (สติกเกอร์หมีจูบ)

“ขอให้เป็นอย่างที่หวังด้วยเถอะ” ถึงแม้ว่าจะไม่ได้หนีเพื่อจากลา แต่ก็อดที่จะหวั่นใจไม่ได้จริงๆ หากโชแปงไม่ได้คิดจะตามหาแล้วปล่อยเลยตามเลย เท่ากับว่าสิ่งที่เธอทำมันก็คงสูญเปล่า

ร่างบางถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วเดินเข้ามาในเกตเมื่อประตูเกตเปิดกว้างให้ผู้โดยสารหลายร้อยคนเดินเข้าไปด้านในเพื่อขึ้นเครื่อง เพตราเดินแยกมาอีกทางหนึ่งสำหรับผู้โดยสารชั้นเฟิร์สคลาสที่จองโดยแม่ของโชแปง

เมื่อเพตรานั่งประจำที่ของตัวเอง เธอจัดการปิดโทรศัพท์ของตัวเองทันที เท่ากับว่าสิบสองชั่วโมงโชแปงจะไม่สามารถติดต่อเธอได้ และเธอก็จะไม่รับข่าวสารจากใครแม้ว่าจะมีอินเทอร์เน็ตที่ใช้บนเครื่องบินก็ตาม

หลายชั่วโมงผ่านไป…

@PARIS, FRANCE

“หนูเพย์” เสียงหวานที่คุ้นเคยทำให้เพตราหมุนตัวหันหลังไปมองทันที หญิงสาวยกมือไหว้ตามขนบธรรมเนียมประเพณีไทยให้อีกฝ่ายอย่างมีมารยาท

“สวัสดีค่ะคุณแม่”

“ยินดีต้อนรับสู่บ้านของเรานะลูก” โซเฟียเดินเข้ามาสวมกอดเพตราด้วยความเอ็นดู ในขณะที่ริชาร์ดเดินเข้ามาลูบหัวเด็กสาวด้วยความรู้สึกไม่ต่างกัน

“ขอบคุณนะคะคุณพ่อคุณแม่” อย่างน้อยเธอก็รู้สึกดีใจที่ครอบครัวของโชแปงต้อนรับและให้ความเอ็นดูเธอมากมายจนเกินคาด

“หนีไอ้ลูกชายตัวดีของแม่มาได้ยังไงเนี่ย”

“หนูขอพี่แปงมานอนที่คอนโดค่ะ”

“ตอนนี้คงรู้ตัวแล้วมั้งว่าหนูหายไป…”

“…แต่ตอนนี้เรากลับบ้านกันก่อนดีกว่า ยัยเชอรีนต้องชอบว่าที่พี่สะใภ้แน่ๆ เลยคุณว่าไหม” โซเฟียหันไปถามสามีที่ยืนมองทั้งสองคุยกันด้วยสายตาราบเรียบ ก่อนที่ริชาร์ดจะพยักหน้าน้อยๆ อย่างเห็นด้วย

เพตราเดินมาพร้อมกับโซเฟียที่เดินโอบไหล่เธอมาที่รถลีมูซีนราคาแพงหลายสิบล้านบาท ดูเหมือนอาการกังวลที่มีมาตลอดการนั่งเครื่องบินจะหายไปเมื่อได้รับการต้อนรับที่ดีมากแบบนี้

ย้อนกลับไปเมื่อสิบสองชั่วโมงที่แล้ว…

“ไอ้แดร็ก…” โชแปงตะโกนเรียกมือขวาคนสนิทขณะที่กำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่ที่ชั้นล่างสุดของเพนต์เฮาส์

“ครับนาย”

“กูควรให้ของขวัญอะไรเพตราเป็นชิ้นแรกหลังเปลี่ยนสถานะดีวะ” เขาถามแต่ดวงตาก็พยายามมองข้อมูลในอินเทอร์เน็ตที่กำลังเสิร์ชหาเกี่ยวกับของขวัญให้แฟนในโอกาสพิเศษ แต่เนื่องจากเป็นการเซอร์ไพร์สขอเป็นแฟนจึงคิดว่าน่าจะต้องพิเศษกว่าวันสำคัญพวกนั้น

“ผมว่าสำหรับนายหญิงแค่นายยอมพูดความรู้สึกกับเธอไปตรงๆ แค่นี้นายหญิงคงจะมีความสุขมากๆ แล้วครับ”

“ทำไมมึงพูดเหมือนรู้ว่าเมียกูคิดอะไร”

“นายหญิงเคยมาปรึกษาผมเมื่อหลายอาทิตย์ก่อนเกี่ยวกับความรู้สึกของเธอที่มีต่อนาย ผมเลยให้คำแนะนำนายหญิงไปว่าให้เธอสารภาพรักกับนายไปตรงๆ”

“เพตราสารภาพรักกับกูแล้ว”

“แล้วนายตอบรับเธอหรือบอกความรู้สึกของตัวเองไปหรือยัง” มาเฟียหนุ่มพยายามนึกถึงการกระทำและสิ่งที่แสดงออกต่อหน้าของเพตราก็พอจะแสดงให้เห็นว่าเขารู้สึกกับเธอมากเกินกว่าคู่นอนตามสัญญา แต่ถ้าหากว่าเป็นคำพูด…เขายังไม่เคยบอกให้เธอรู้เลยสักครั้ง

“ยัง”

“ผู้หญิงชอบให้ผู้ชายชัดเจนกับตัวเองมากกว่าสิ่งใด บางทีการกระทำอย่างเดียวมันไม่พอ ต้องมีคำพูดด้วยถึงจะน่าเชื่อถือ”

“พูดอย่างกับมึงมีแฟน”

“ถึงตอนนี้ผมจะไม่มีแฟน แต่ผมก็เคยมีแฟนมาก่อน…”

“กูก็เคยมี แต่ไม่อยากนับ…อยากนับเพตรามากกว่า” คำพูดราวกับเด็กหนุ่มแรกรุ่นของโชแปงทำให้แดร็กหัวเราะในลำคอเบาๆ แล้วเอ่ยขึ้นมาอย่างกวนประสาท

(เกิดอะไรขึ้น มีเรื่องอะไร)

“เพตราหายไป ฉันโทรหาแล้วปิดเครื่องตอนนี้ไม่รู้เลยว่าเป็นยังไง”

(ว่าไงนะ!!!)

“ฉันติดต่อเพตราไม่ได้แล้ว”

(ไม่ใช่โดนศัตรูนายจับตัวไปแล้วเหรอ แต่เดี๋ยวก่อนนะ! จะมัวมาทำเสียงเศร้าทำไม โทรหาไคให้เจาะกล้องวงจรปิดในคอนโดก่อนว่าออกไปยังไง แล้วฉันจะช่วยให้ลูกน้องตามหาอีกแรง)

“ขอบคุณ”

(จ้ะ พ่อคนคลั่งรัก) โชแปงขมวดคิ้วให้กับน้ำเสียงร่าเริงผิดปกติของควีน แต่ก็ยอมกดวางสายโดยไม่ได้ถามอะไรต่อ

ปัจจุบัน…

โชแปงนั่งหัวเสียกับการตามหาเพตรามาตลอดสิบห้าชั่วโมงนับตั้งแต่เธอหายไป เบาะแสล่าสุดคือเพตรานั่งรถแท็กซี่ออกมาจากคอนโดมาลงที่รถไฟฟ้าบีทีเอสพร้อมกับกระเป๋าถือใบใหญ่เพียงแค่หนึ่งใบเท่านั้น

ครืดดดดด ครืดดดดด~ เสียงแจ้งเตือนข้อความรัวๆ ทำให้มาเฟียหนุ่มรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูและเมื่อเห็นว่าเป็นข้อความจากแอปพลิเคชันหนึ่ง

MOM : แปง…

MOM : พรุ่งนี้แม่จะไปเที่ยวกับพวกเพื่อนๆ ของยัยเชอรีน แปงว่าชุดนี้เหมาะกับแม่ไหม ดูวัยรุ่นบ้างไหมลูก

MOM : (รูปโซเฟียใส่ชุดเดรส)

MOM : เพื่อนๆ ของน้องสวยมาก ถ้าลูกไม่จริงจังกับเพตรา แม่จะแนะนำผู้หญิงคนนึงให้ รับรองว่าสวยถูกใจลูกแน่ๆ

MOM : (รูปผู้หญิงใส่ชุดเดรสส่ายเดี่ยวหันหลัง)

MOM : ถ้าแปงสนใจ แม่ถึงจะถ่ายหน้าน้องให้ดู รับรองสวย…

โชแปงไปสะดุดที่ภาพล่าสุดที่แม่ของเขาส่งมาให้ เป็นภาพผู้หญิงร่างบางผิวขาวอมชมพูคนหนึ่งยืนหันหลังแล้วกำลังมองออกไปนอกระเบียงของคฤหาสน์ชั้นสองของบ้านเขาในฝรั่งเศส

“เพตรา…” ทรวดทรงองค์เอวหรือแม้กระทั่งสีผมที่เขาชื่นชอบเหมือนกับเพตราไม่ผิดแน่ เพราะเป็นเพตราเขาถึงจดจำสรีระของเธอได้อย่างแม่นยำ…และคิดว่าคนที่ก่อเรื่องวุ่นวายทั้งหมดขึ้นก็คือแม่ของเขา