BAD NIGHT คืนร้ายคืนรัก นิยาย บท 54

“หม่ามี๊หัวเราะอะไรคะ”

“หัวเราะพี่ชายเราน่ะสิ ไม่รู้ว่าจะฉลาดขึ้นมาบ้างไหม”

“หม่ามี๊ส่งรูปเพตราให้พี่แปงเหรอคะ”

“กว่าโชแปงจะมาถึงที่นี่น่าจะเย็นพรุ่งนี้…งั้นพรุ่งนี้เราไปเที่ยวแล้วปล่อยให้พี่ชายเรามารอเก้อดีกว่า” โซเฟียพยักหน้าตอบลูกสาวแล้วแสยะยิ้มให้กับความคิดของตัวเอง ในขณะที่กำลังนั่งดื่มชาทอดสายตามองสวนนอกคฤหาสน์หลังใหญ่

“รีนเพิ่งรู้ว่าพี่แปงซื่อบื้อถึงขนาดไม่รู้ใจตัวเองขนาดนี้” เชอรีนหันหน้ามองว่าที่พี่สะใภ้ที่อายุเท่ากันกับเธอด้วยสายตาราบเรียบ

“บางทีเขาอาจจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับเรามากกว่าคู่นอนตามสัญญาก็ได้” ถึงแม้ว่าจะคาดหวังให้เป็นมากกว่าคำพูดเมื่อสักครู่นี้ แต่ก็อดรู้สึกหวิวหัวใจไม่ได้จริงๆ

“จากที่หม่ามี๊บอกเราว่าพี่แปงเอาแต่ติดเพย์ เราว่าเขาแค่ยังไม่รู้ใจตัวเองก็เท่านั้น เพย์หายไปจากเขาแบบนี้ก็น่าจะกระวนกระวายใจอยู่แหละ”

“แม่เห็นด้วยกับรีนนะ ตั้งแต่แม่เลี้ยงพี่แปงมาครั้งนี้แม่มั่นใจว่ายังไงพี่แปงก็ต้องมาตามหนูแน่…”

“…ต้องโทรเรียกช่างตัดเสื้อมาที่บ้านเราแล้วมั้ง อีกหน่อยคงมีงานแต่งงานเกิดขึ้นแน่ๆ” โซเฟียหัวเราะออกมาอย่างมีจริต และเธอก็คิดไว้แล้วว่าต้องเป็นเพตราเท่านั้นที่จะมาเป็นลูกสะใภ้ของเธอ

เพตราคลี่ยิ้มบางๆ ให้กับเชอรีนและโซเฟีย เธอรู้สึกโชคดีที่ได้เข้ามารู้จักกับครอบครัวของโชแปงแม้จะยังไม่ได้มีสถานะกับคนของพวกเธอก็ตาม

ครืดดดดด ครืดดดดด~ เสียงโทรเข้าของแอปพลิเคชันหนึ่ง ทำให้เพตราละสายตาจากสองแม่ลูก แล้วมองที่หน้าจอโทรศัพท์บนโต๊ะทันที เมื่อเห็นว่าปลายสายคือควีนเธอจึงกดรับสายอย่างไม่รีรอ

(เพย์ ถึงที่นั่นปลอดภัยดีใช่ไหม)

“ปลอดภัยดีค่ะ พี่แปงเป็นไงบ้างคะ”

(แปงตามหาเพย์วุ่นวายไปหมด อย่าเพิ่งใจอ่อนนะ เอาให้หมอนั่นสยบเราให้ได้เลย)

“พี่ควีนยังไม่ได้บอกพี่แปงเรื่องเพย์มาที่นี่ใช่ไหมคะ”

(พี่ไม่บอกหรอก นานๆ ทีจะเห็น ปล่อยให้หมอนั่นบ้าไปสักพักแล้วกัน)

“ขอบคุณนะคะ”

(แค่นี้ก่อนนะ ฝากความคิดถึงถึงน้าโซเฟียด้วย)

“ได้ค่ะ บ๊ายบาย” เพตราเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใส ก่อนจะกดวางสายควีนไป เธอแอบอมยิ้มเล็กน้อยที่รู้ว่าโชแปงกำลังตามหาเธออยู่

“หนูควีนเหรอ”

“ใช่ค่ะ พี่ควีนฝากความคิดถึงถึงคุณแม่ด้วยนะคะ”

“หนูควีนยังน่ารักเหมือนเดิม” คนรอบตัวของเธอกลายเป็นคนที่ทำให้เธอยิ้มได้โดยไม่ต้องทำอะไรมากมาย มีเพียงความจริงใจให้กับเธอก็เพียงพอแล้ว แตกต่างจากครอบครัวที่ทำให้เธอเป็นทุกข์จนแทบอยากจะหนีไปให้ไกลจากพวกเขา

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูห้องพักของเพตราดังขึ้น ทำให้หญิงสาวที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำรีบเดินไปเปิดประตูทันที

“เพย์นอนหรือยัง เรามีอะไรจะให้ดู”

“ยังค่ะ เข้ามาก่อนสิ” เพตราหลีกทางเล็กน้อยเพื่อให้เชอรีนเดินเข้ามาในห้องพักของเธอที่เคยเป็นของโชแปงมาก่อน ในตอนที่เขายังอาศัยอยู่ที่ฝรั่งเศส

“ฮ่าๆ หม่ามี๊ใจดีกับคนที่ถูกชะตาเท่านั้นแหละ เพย์ก็คือหนึ่งในนั้น”

“แล้วรีนถืออะไรมาเหรอ” เพตราวางมือลงบนกล่องที่อยู่บนหน้าตักของเชอรีนแล้วเคาะมันเบาๆ ราวกับต้องการจะรู้ว่าของที่อยู่ด้านในมันคืออะไร

“รูปตอนเด็กๆ ของพี่แปงน่ะ เพย์เป็นผู้หญิงคนแรกเลยนะที่ได้เข้ามาในบ้านหลังนี้ แล้วก็เป็นคนแรกที่เราเอารูปพวกนี้ให้ดูด้วย…”

“…เอาไว้ดูฆ่าเวลานะ เดี๋ยวเราจะออกไปดื่มกับพวกเพื่อนๆ คงไม่ได้มาอยู่เป็นเพื่อน”

“ไปดื่มกันที่ไหนเหรอ” เด็กสาวถามอย่างให้ความสนใจ เธออยากลองออกไปเห็นแสงสีของเมืองปารีสในยามค่ำคืนบ้างเหมือนกัน

“คลับของเพื่อนแด๊ดดี้น่ะ แต่เราคงพาเพย์ไปไม่ได้นะ เดี๋ยวพี่แปงรู้ว่าเราพาเพย์เขาไปตะลอนอาจจะโดนดุได้” ถึงแม้ว่าจะเป็นพี่น้องที่สนิทกันมากๆ แต่ถ้าหากว่าพาเพตราไปดื่มเหล้าโดยที่ยังอยู่ไกลสายตาของโชแปง อาจจะทำให้เธอโดนพี่ชายหมายหัวเอาได้

“ไม่เป็นไร รีนไปเถอะ เดี๋ยวอีกสักพักเราก็คงนอนแล้ว” เด็กสาวพยักหน้าเข้าใจถึงวันนี้เธอจะอยากไปแต่ร่างกายของเธอก็คงไม่ไหว หากดื่มแอลกอฮอล์อีกพรุ่งนี้อาจจะตื่นไปเที่ยวกับโซเฟียไม่ไหว

“ราตรีสวัสดิ์ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ” เชอรีนหยัดตัวลุกขึ้นยืน จัดการวางกล่องในมือลงบนเตียงแทนที่ ก่อนจะเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มแล้วจับมือเพตราขึ้นมาจูบเบาๆ

“เที่ยวให้สนุกนะ เจอกันค่ะ” เพตราโบกมือให้กับเชอรีนที่เดินออกจากห้องไป ก่อนจะลูบหลังมือตัวเองด้วยความรู้สึกแปลกๆ อาจจะเป็นเพราะไม่เคยมีผู้หญิงทำแบบนี้กับเธอก็เป็นได้

เด็กสาวหันกลับมาสนใจกล่องที่วางอยู่บนเตียง ก่อนจะเปิดมันออกด้วยความอยากรู้ รูปถ่ายของเด็กฝรั่งผู้ชายมากมายอยู่ในนั้น ถ้าเดาไม่ผิดก็คงจะเป็นโชแปงเพราะใบหน้าของเขาไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิมมากนัก แต่ที่เปลี่ยนก็คงเป็นรอยยิ้มไร้เดียงสาของเขาที่ตอนนี้น้อยคนนักที่จะได้เห็นมัน

“หึหึ” เพตรานั่งหัวเราะอยู่คนเดียว เมื่อมองรูปภาพที่เป็นเรื่องราวต่างๆ ของมาเฟียหนุ่ม เธอกำลังรู้สึกภูมิใจที่ผู้หญิงคนแรกของเขาที่ได้เห็นรูปในกล่องนี้

“…คิดถึงพี่จัง”