BAD NIGHT คืนร้ายคืนรัก นิยาย บท 60

“มึงไม่มีสิทธิ์เอาของประมูลกูไปไหนทั้งนั้น” เสียงเข้มของใครคนหนึ่งดังมาจากด้านหลังของโชแปงที่กำลังอุ้มเพตราเดินออกมาจากคาสิโนหรู

“…” มาเฟียหนุ่มหันกลับไปมองด้านหลังด้วยแววตาราบเรียบ แต่ยังมีความครุกรุ่นอยู่ในนั้น

“ส่งของชิ้นนั้นมาให้กู”

“ของชิ้นนั้น? มึงควรจะให้เกียรติเมียกูมากกว่านี้นะ แอชตัน” โชแปงรู้สึกหงุดหงิดที่อีกฝ่ายเรียกเพตราราวกับสิ่งของชิ้นหนึ่ง ทั้งที่เธอเป็นแฟนของเขาและจะเป็นแม่ของลูกเขาในอนาคตด้วย

“หึ…เป็นมาเฟียแต่กลับดูแลเมียตัวเองไม่ได้ก็ควรจะปล่อยให้คนอื่นดูแลแทนไม่ใช่เหรอ” รอยยิ้มเย้ยหยันของคนตรงหน้า ทำเอาโชแปงใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มด้วยความหงุดหงิด

“มึงจ่ายค่าประมูลไปเท่าไหร่?”

“กูไม่อยากได้เงินคืนแต่กูอยากได้ผู้หญิงคนนั้น” แอชตันตั้งใจจะเอาเพตราไปขายต่ออีกครั้งหนึ่ง เพราะเขาเองก็รู้ว่าเธอมีค่ามากแค่ไหน เพียงแค่เห็นสร้อยอยู่บนลำคอเล็กนั่นก็ประมูลสู้จนกว่าจะได้

“ถ้ามึงอยากมีปัญหากับพวกกู…”

“…ก็ลองดู” โชแปงแค่นเสียงในลำคออย่างไม่พอใจ ยิ่งเห็นสายตาแอชตันที่กำลังโลมเลียร่างกายของเพตราอยู่ก็รู้สึกโกรธเคืองเป็นอย่างมาก

“รู้ใช่ไหมว่ากูเป็นคนอยากได้อะไรก็ต้องได้”

“แล้วมึงไม่รู้เหรอว่ากูเป็นคนหวงของมากแค่ไหน”

“เหมือนตอนไลลาน่ะเหรอ แต่ยัยนั่นก็แอบหนีมึงมาเล่นชู้กับกูอยู่ดี” ริมฝีปากหนาเหยียดยิ้มราวกับต้องการพูดกวนประสาทโชแปง แต่ทว่าตอนนี้ชื่อของไลลาไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับเขาอีกต่อไปแล้ว

“ผู้หญิงส่ำส่อน…ไม่ได้สำคัญกับกูหรอก”

“หึ หมดเวลาเล่นสนุกแล้ว ส่งเด็กนั่นมาให้กูก่อนทุกอย่างจะสายไป”

“ไสหัวไปให้พ้นหน้ากู”

“มึงคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงมาสั่งกู”

“นะ…หนูอยากกลับบ้าน” เพตราร้องงอแงทันทีที่ฤทธิ์ยาปลุกเซ็กซ์เริ่มคลายลงทีละน้อย เหลือเพียงความร้อนรุ่มอยู่ในร่างกายเบาๆ เท่านั้น

“…” แอชตันเลื่อนสายตามองใบหน้าสะสวยของเด็กสาวก็เกิดถูกใจขึ้นมา แต่ทว่าเสียงของเข้มของโชแปงกลับดังขึ้นเสียก่อน ทำให้เขาต้องละสายตาจากเธอไป

“มึงไม่ได้ชนะการประมูลในครั้งนี้…อย่าคิดจะหลอกกู”

“หึ” เมื่อโชแปงเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้คิดจะปฏิเสธอะไร เขาก็ตัดสินใจเดินออกมาจากตรงนั้นโดยไม่สนใจเรียกรั้งเรียกกวนประสาทของแอชตันศัตรูเบอร์หนึ่งของเขาเลยแม้แต่นิดเดียว

“นายหญิงปลอดภัยดีใช่ไหมครับ” แดร็กรีบวิ่งมาเปิดประตูรถด้านหลังให้โชแปงพาเพตราเข้าไปนั่งด้านในรถ

“ปลอดภัยแล้ว”

“จับมันได้ไหมคนที่พาเมียกูมาที่นี่”

“ขอบคุณอีกครั้ง” โชแปงทิ้งท้ายไว้เพียงแค่นั้นก่อนจะหมุนตัวหันหลังเดินหลับมาที่รถอย่างน้อยในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีอยู่บ้าง หากคูเปอร์ไร้ศีลธรรมมากพอก็คงจะประมูลเพตราไปเป็นของตัวเองอย่างที่แอชตันต้องการแล้ว

ปัง~ มาเฟียหนุ่มเปิดประตูรถหย่อนตัวนั่งลงบนเบาะด้านหลังข้างๆ แฟนสาว ทันทีที่ประตูปิดลงเพตราก็พุ่งเข้ากอดเขาเต็มแรงจนทำให้เขาเกือบหงายไปด้านหลัง

“นะ…หนูนึกว่าพี่จะมาช่วยหนูไม่ทันแล้ว ฮึก!” เพตราร้องไห้สะอึกสะอื้นยกใหญ่ ถึงแม้เธอจะปลอดภัยแล้วแต่ความหวาดกลัวก็ยังไม่หายไปไหน

“ไม่ร้องนะ หลังจากนี้จะไม่มีใครทำอะไรหนูได้อีก ตราบใดที่พี่ยังมีชีวิตอยู่บนโลกนี้…สัญญาครับ” มาเฟียหนุ่มกดริมฝีปากหนาลงบนศีรษะทุยเล็กหนักๆ หนึ่งทีเพื่อแทนคำสัญญา

วินาทีที่เขาเห็นน้ำตาที่พรั่งพรูลงมาจากดวงตาคู่สวยทั่งสองข้าง หัวใจของเขาแทบแตกสลาย หากเขาชั่งใจสักนิด ทุกอย่างมันคงไม่เลวร้ายแบบนี้

“ฮึก!” เพตราเงยหน้าขึ้นมาจากแผงอกแกร่งทั้งน้ำตา ชายหนุ่มใช้นิ้วปาดคราบน้ำตาออกจากพวงแก้มนวลอย่างแผ่วเบาๆ เขารู้สึกสงสารเธอจับใจ แววตาของเพตรามีแต่ความหวาดกลัวซ่อนอยู่ข้างใน

“มันทำอะไรหนูอีกไหม…พี่จะได้จัดการพวกมันอย่างสาสม”

“มะ…มันฉีดยาปลุก อึก! เซ็กซ์ให้หนู…” เพตราชี้รอยเข็มจุดเล็กๆ ที่ยังคงมีคราบเลือดเปื้อนให้โชแปงดู ราวกับต้องการฟ้องอีกฝ่ายว่าเธอโดนกระทำมายังไงบ้าง

“มันแตะเนื้อต้องตัวหนูตรงไหนอีกไหม” ร่างสูงขบกรามแน่นด้วยความโมโห แต่เขาก็ยังต้องระงับอารมณ์เพราะไม่อยากให้เพตรารู้สึกแย่ไปมากกว่านี้ หากแต่ว่าพวกนั้นมันแตะต้องร่างกายของเธอที่เป็นของเขามากกว่านี้ สาบานได้เลย…ว่าคาสิโนแห่งนี้ต้องร้อนเป็นไฟด้วยฝีมือเขาแน่ๆ

“อึก! มันถอดเสื้อผ้าหนู…แล้วไอ้พวกเลวนั่นก็พยายามจับนมหนูด้วย” เพตราเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักหน่วง เธอซบหน้าเข้าหาแผงอกแกร่งอีกครั้ง

“ตัดมือมันมาให้กู…พวกที่มันแตะต้องเมียกูแม้แต่ปลายเล็บ” แดร็กพยักหน้ารับคำสั่งดุดันของเจ้านายหนุ่ม ก่อนที่จะหันกลับไปสนใจถนนเบื้องหน้า ขับรถมุ่งตรงกลับไปที่เพนต์เฮาส์ทันที