BAD NIGHT คืนร้ายคืนรัก นิยาย บท 8

ปัง! ประตูห้องพักของเพตราถูกปิดลงอย่างแรง หลังจากที่เธอเดินเข้ามาในห้องแล้ว มือเล็กกำกระดาษสี่เหลี่ยมสีขาวที่มีตัวหนังสือมากมายอยู่บนนั้นมาด้วย

“กรี๊ดดดดดดดดดด!” ริมฝีปากบางกรีดร้องออกมาราวกับคนเสียสติ เมื่อเธอถูกโชแปงมัดมือชกให้ทำสัญญาบ้าๆ ขึ้นมา มิหนำซ้ำเธอยังถูกคุกคามร่างหลายต่อหลายครั้งก่อนที่เขาจะมาส่งเธอที่คอนโดอีกด้วย

ดวงตากลมโตมองกระดาษสัญญาในมือด้วยแววตาเคียดแค้น หากเธอไม่เมาจนไม่ได้สติขนาดนั้นก็คงไม่ถูกเขาเอาเปรียบได้ถึงขนาดนี้ และถ้าเธอไม่ยอมทำตามสัญญาเธอจะถูกปรับเงินเป็นจำนวนมากเกินกว่าที่เธอและพ่อของเธอจะรับผิดชอบไหว…

“โธ่เว๊ย!!” สัญญาที่โชแปงทำขึ้นมามันเป็นสัญญาที่เพตราจะต้องมีความสัมพันธ์ทางกายกับเขา พูดง่ายๆ ก็คือเธอต้องมีเซ็กซ์กับเขาจนกว่าเขาจะพอใจและถ้าหากเพตราใช้ร่างกายของตัวเองกับใคร เขาสามารถลงโทษเธอได้ตามเห็นสมควร แถมเธอยังต้องย้ายไปอยู่ที่เพนต์เฮาส์ของโชแปงเพื่อให้เขารู้ว่าเพตราไม่คิดจะหนีไปหาใคร…

ร่างบางขยำกระดาษในมือแล้วปาลงบนพื้นอย่างแรง ก่อนจะเดินข้ามมันอย่างไม่ไยดีเข้ามาในห้องนอน ล้มตัวนอนลงบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้า หวังว่าตื่นขึ้นมาเธอจะสามารถคิดหาทางออกให้กับเรื่องทั้งหมดนี้ได้

ครืดดดดด ครืดดดดด~ เสียงแจ้งเตือนข้อความจากโทรศัพท์ของหญิงสาวทำให้เจ้าตัวสะดุ้งเบาๆ ก่อนจะควานหาที่มาของเสียงนั้นเพื่อดูว่าใครส่งอะไรมาให้เธอ

‘เก็บเสื้อผ้าและของที่จำเป็นให้เรียบร้อย ฉันจะให้คนไปรับพรุ่งนี้เช้า’

พรึ่บ! ดวงตาของเพตราค่อยๆ ปรือมองข้อความบนหน้าจอมือถือและเมื่อเห็นว่ามันเป็นข้อความของโชแปง เธอก็รีบเด้งตัวลุกจากเตียงอย่างรวดเร็ว

“จะตามหลอกหลอนฉันไปถึงไหน!” เธอสบถออกมาด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะรีบกดโทรออกหาเพื่อนรักอย่างใบหม่อนที่เธอไม่ได้ติดต่อตั้งแต่เมื่อคืน

(ยัยเพย์แกหายไปไหนมา ฉันนึกว่าถูกผู้ชายฉุดไปแล้ว!!)

“ขอโทษๆ พอดีฉันเมามากก็เลยนั่งแท็กซี่กลับบ้าน”

(เฮ้อ! ฉันก็กลัวแกเป็นอะไรไป แล้วทำไมเพิ่งโทรมาตอนนี้ เมื่อคืนฉันโทรหาแกยี่สิบกว่าสายทำไมถึงปิดเครื่องวะ”

“แบตหมด ฉันเพิ่งชาร์จ” เธอไม่ได้โกหกเพื่อนรักจริงๆ แบตโทรศัพท์เธอหมดตอนไหนก็ไม่รู้ ก่อนนอนหลับพักผ่อนเธอจึงชาร์จแบตทิ้งไว้ใกล้ๆ ตัว ทำให้มือถือเปิดขึ้นมาเองอัตโนมัติ

(แกมีอะไรอีกไหม ฉันจะไปอาบน้ำแล้ว)

“ฉันขอไปนอนกับแกได้ไหม”

(เกิดคิดถึงฉันหรือไง)

“ฉันทะเลาะกับพ่อแล้วพรุ่งนี้เขาต้องมาหาฉันแน่ๆ” เธอเลือกจะโกหกไปนั่นก็เป็นเพราะว่าไม่อยากให้ใบหม่อนรู้ความจริงกับสิ่งที่เธอได้เผชิญมาเมื่อคืนและเธอต้องการจะหนีโชแปงด้วย

(ฉันไม่ไปรับนะ ขับรถมาเองแล้วกัน)

“โอเค แค่นี้นะ” พูดจบหญิงสาวก็กดวางสายทันที เธอรีบลุกไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วเก็บเสื้อผ้าและของใช้ที่จำเป็นใส่กระเป๋าเดินทางเพื่อไปที่คอนโดของใบหม่อนก่อนที่คนของโชแปงจะมารับเธอในวันพรุ่งนี้

ไม่นานนักเพตราก็ขับรถหรูคู่ใจของเธอมายังคอนโดมิเนียมราคาแพงของเพื่อนรัก เธอรีบขนของทั้งหมดลงจากรถแล้วรีบขึ้นมาด้านบนทันที

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

“นี่แกจะย้ายบ้านเหรอเพย์” ใบหม่อนเอ่ยคำทักทายทันทีที่เปิดประตูมาเห็นเพตราหอบข้าวของพะรุงพะรัง ก่อนจะหลีกทางให้เพื่อนรักเดินเข้ามาด้านในห้องแล้วจึงค่อยปิดประตู

“ฉันขอย้ายมาอยู่กับแกสักพักนะ”

“หมายความว่ายังไง”

“ฉันขอย้ายมาอยู่กับแกที่นี่หนึ่งเดือน”

“ฉันจะไม่ถามเหตุผลแกแล้วกัน เรื่องครอบครัวฉันไม่อยากยุ่งแต่ถ้าแกจะอยู่ที่นี่แกต้องอยู่คนเดียวนะ เพราะพรุ่งนี้ฉันจะย้ายเข้าไปอยู่ที่บ้านใหญ่แล้ว ฉันต้องไปฝึกงานที่บริษัทป๊า”

“…แต่มึงต้องตอบกูมาตามความจริง”

“ได้ครับได้!”

“ลูกสาวมึงยังไม่ผ่านมือใครมาก่อนใช่ไหม” วันแรกที่เขาเจอเพตราเขาได้ยินสิ่งที่พิศาลพูดออกมาเต็มสองหู ถ้าหากว่าพิศาลโกหกแล้วเพื่อนของเขายอมรับเพตรามาเป็นเมียน้อยอีกคนจริงๆ บทลงโทษสำหรับคนหลอกลวงคงจบไม่สวยแน่ๆ

“ยังครับ ลูกผมยังไม่เคยผ่านผู้ชายคนไหนมาก่อนจริงๆ”

“ดูมึงมั่นใจจังนะ ไม่คิดว่าลูกมึงจะเป็นผู้หญิงง่ายๆ บ้างเหรอ”

“ถ้าคุณโชแปงไม่เชื่อ ผมขอเพิ่มเงินอีกยี่สิบล้านแล้วผมจะยกลูกสาวของผมให้คุณเลยครับ” มาเฟียหนุ่มช้อนสายตามองหาบางอย่างจากชายวัยกลางคนตรงหน้า ดูเหมือนว่าพิศาลจะเห็นลูกสาวเพียงคนเดียวของเขาเป็นแค่เครื่องทำเงินก็เท่านั้น

“ถ้าลูกมึงไม่บริสุทธิ์จริงๆ กูจะฆ่าทั้งลูกมึง…แล้วก็มึงด้วย” พิศาลชะงักไปกับแววตาเอาจริงของโชแปงในวงการสีเทาทุกคนต่างรู้จักโชแปงดีว่าเขาเป็นมาเฟียมีอิทธิพลมาก ยิ่งคนที่คลุกคลีอยู่ในคาสิโนอย่างพิศาลก็จะยิ่งได้ยินชื่อเสียงเล่าขานของโชแปงเช่นกัน

“…”

“นี่คือสัญญา…

“…ถ้ามึงตกลงก็เซ็นแล้วออกไป ลูกน้องกูจะเป็นคนจัดการต่อเอง” พิศาลรีบก้าวยาวๆ เดินมาเซ็นเอกสารตรงหน้าทันที เขาแทบจะไม่ได้อ่านอย่างละเอียดเลยสักนิด แค่คิดว่าตัวเองจะได้เงินกว่าร้อยล้านก็พอใจแล้ว

“ผมขอเป็นเงินสดได้ไหมครับ”

“ยี่สิบล้านจะถูกโอนเข้าบัญชีมึง ส่วนอีกแปดสิบหกล้านลูกน้องกูจะเป็นคนเอาไปใช้หนี้แทนเอง” โชแปงเลื่อนสายตามองแดร็กที่ยืนอยู่ด้านหลังเพื่อสั่งอะไรบางอย่าง มือขวาหนุ่มพยักหน้ารับรู้แล้วจึงเอ่ยบอกชายวัยกลางคนเสียงเข้ม

“ตามมา” ทั้งสองคนเดินออกไปจากห้องทำงาน มาเฟียหนุ่มจึงก้มหน้าทำงานต่อโดยไม่ได้รู้สึกเสียดายเงินจำนวนนั้นเลยสักนิดเดียว ถึงมันจะเป็นจำนวนมากของใครหลายคน แต่ถ้ามันแลกกับความสนุกหลังจากนี้มันก็คุ้มสำหรับเขา