BAD NIGHT คืนร้ายคืนรัก นิยาย บท 9

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป…

เพตรายืนมองตัวเองอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ที่กำลังสะท้อนรูปร่างไร้ที่ติในชุดนักศึกษาดูสุภาพ เพราะเป็นวันแรกของหญิงสาวในการฝึกงานบริษัทใหญ่ที่เธอใฝ่ฝันจะได้ทำงานที่นี่หลังจากเรียนจบ

ใบหน้าสะสวยดูสดใสและดูดีขึ้นหลังจากที่ไม่ได้เจอคู่สัญญาของตัวเองมาเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์แล้วและเธอก็หวังว่ามันจะเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ เธอแทบจะไม่ได้ติดต่อใครเลยแม้กระทั่งผู้เป็นพ่อบังเกิดเกล้า เพตราพยายามหนีทั้งสองด้วยการเปลี่ยนเบอรโทรศัพท์และที่อยู่

“หวังว่าทุกอย่างจะเป็นใจให้ฉันนะ” ริมฝีปากบางพึมพำออกมาเบาๆ พร้อมกับหยิบกระเป๋าสะพายใบคู่ใจขึ้นมาคล้องบ่าแล้วเดินออกมาจากห้องของใบหม่อนที่เธอขอมาอาศัยอยู่ก่อนจะหาที่อยู่ใหม่ได้

กว่าหนึ่งชั่วโมงที่เธอฝ่ารถติดช่วงเช้าของประเทศไทยมาจนถึงบริษัทใหญ่ใจกลางเมือง รถยนต์คันหรูเคลื่อนเข้ามาจอดในลานจอดรถขนาดใหญ่ หลังจากที่รถยนต์ดับเครื่องสนิทเพตรายกมือรวบผมยาวของตัวเองขึ้นเป็นหางม้า เปิดประตูลงมาจากรถแล้วเดินเข้ามาในบริษัททันที

“สวัสดีค่ะ มารายงานตัวฝึกงานวันแรกค่ะ”

“ขึ้นลิฟต์ไปชั้นสี่จะมีคนยืนรออยู่แล้วค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ” เพตราเอ่ยตอบอย่างสุภาพก่อนจะขึ้นมายังชั้นที่สี่ตามที่คนเมื่อกี้บอก ดวงตากลมโตกวาดสายตามองทันทีที่เดินออกมาจากลิฟต์ และเมื่อเห็นคนที่คาดว่าน่าจะใช่ เธอจึงเดินเข้าไปหาอย่างไม่รีรอ

“สวัสดีค่ะ…”

“เด็กฝึกงานใช่ไหมครับ”

“ใช่ค่ะ” เพตราพยักหน้ารับแล้วยกมือไหว้คนตรงหน้าทันที เธอมองป้ายห้อยคอก็รู้ว่าเขาน่าจะเป็นพนักงานฝ่ายบุคลากร

“พี่ชื่อเจตรินเรียกพี่เจก็ได้ เราชื่อเพตราใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ เรียกหนูว่าเพย์ก็ได้ค่ะ”

“ครับ เราโชคดีนะที่คุณควีนยอมเซ็นรับเราเข้ามาฝึกงานปีนี้ ปกติบริษัทเราไม่รับเด็กฝึกงานนะ”

“ขอบคุณค่ะ ไม่คิดว่าจะได้มาฝึกงานกับบริษัทใหญ่ๆ แบบนี้เหมือนกันค่ะ” เพตรายิ้มพร้อมกับก้าวขาเดินตามเจตรินไปยังบริเวณโต๊ะทำงานของตัวเอง

“บริษัทนี้ไม่มีอะไรมาก ทำงานให้ถูกต้องตามที่ได้รับมอบหมายก็พอ”

“แล้วเพย์ต้องทำอะไรบ้างเหรอคะ…”

ตึก! ตึก! ตึก!

“คุณเจคะ พอจะมีพนักงานว่างบ้างไหมคะ ในสตูดิโอขาดพนักงานหนึ่งคนที่ต้องคอยดูแลนายแบบนางแบบค่ะ”

“ตอนนี้เลยเหรอ”

“ใช่ค่ะ อีกสองชั่วโมงต้องเริ่มถ่ายคอลเลคชั่นใหม่แล้ว” เจตรินหันมองเพตราอย่างชั่งใจว่าจะปล่อยเด็กฝึกงานคนใหม่ลงไปทำงานสำคัญแบบนั้นดีหรือไม่ เพตราเองก็มองกลับไปอย่างมีความหวังเพราะเธอก็อยากลองเข้าไปทำงานในสถานที่จริงๆ สักครั้ง

“งั้นให้เด็กฝึกงานคนใหม่ทำแล้วกัน” เพตรายิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจ ก่อนจะยกมือไหว้ขอบคุณคนที่โตกว่าทันที

“งั้นก็ตามมาเลย เร็วๆ” เพตราว่างกระเป๋าไว้ในลิ้นชักโต๊ะทำงานของตัวเองแล้วจึงวิ่งตามหลังรุ่นพี่สาวมาที่ลิฟต์อย่างรวดเร็ว

“อีกหนึ่งชั่วโมงนางแบบจะมาถึงที่สตู รีบพาไปแต่งหน้าทำผมให้เตรียมพร้อมถ่ายเข้าใจไหม”

“เข้าใจค่ะ”

“อย่าทำอะไรผิดพลาดเด็ดขาด”

“ค่ะ” เพตราสัมผัสได้ถึงความไม่เป็นมิตรจากรุ่นพี่สาวข้างๆ อย่างชัดเจน แต่หญิงสาวเลือกที่จะมองข้ามและเตรียมพร้อมสติในการทำงานให้ได้มากที่สุด

เพตรานั่งรอนางแบบอยู่นานกว่าสามชั่วโมงแต่ก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะมา เด็กฝึกงานอย่างเธอทำได้เพียงแค่รอแล้วก็รอเท่านั้น

“ทำยังไงดีอะพี่เต้ นางแบบเกิดอุบัติเหตุมาไม่ได้แล้ว”

“ว่ามา”

“ถ้าหากว่าคอลเลคชั่นนี้ได้คุณควีนมาเป็นนางแบบแทน หนูคิดว่าคอลเลคชั่นนี้ต้องขายดีมากๆ แน่เลยค่ะ”

“หึ เพราะหานางแบบคนอื่นไม่ได้เลยโยนงานมาให้ฉันทำงั้นเหรอ...” น้ำเสียงเยือกเย็นของควีน ส่งผลให้ทุกการกระทำของทีมงานทุกๆ คนถึงกับหยุดชะงัก เด็กสาวในชุดนักศึกษาก้มหน้าลงเพราะหวาดกลัวกับสายตาของผู้เป็นเจ้านาย

“ทำไมถึงทำอะไรไม่ปรึกษาคนอื่นก่อน!” ทีมงานคนเดิมเดินเข้ามากระชากเพตราต่อหน้าควีนอย่างแรง แล้วหันไปขอโทษเจ้านายสาวอย่างเอาหน้า

“ดิฉันขอโทษแทนเด็กคนนี้ด้วยนะคะ เธออาจจะทำอะไรไม่คิด”

“ออกไป...”

“ได้ยินแล้วก็ออกไป อย่าทำอะไรแบบนี้อีก” เพตราถูกผลักอย่างไม่ได้แรงมากนัก แต่ก็ทำให้เธอเซมาเกือบสองสามก้าว

“ฉันหมายถึงเธอ ไม่ใช่เด็กคนนี้”

“คะ!?” คนถูกต่อว่าทำสีหน้าตกใจแล้วชี้นิ้วเข้าหาตัวเองราวกับถามให้แน่ใจ

“ฉันจะไม่พูดซ้ำ ออกไป!” ควีนตวาดเสียงดังลั่น ทีมงานคนนั้นรีบเดินออกไปด้วยความโกรธเคืองและอับอายที่ถูกควีนต่อว่าต่อหน้าทีมงานอีกหลายคน

“ส่วนเธอนำฉันไปห้องแต่งตัว”

“หนูเหรอคะ?” เพตราชี้นิ้วเข้าหาตัวเองพร้อมกับแสดงสีหน้างุนงงออกมา แต่เมื่อเห็นแววตาคมกริบของควีนเธอก็เข้าใจสิ่งที่ควีนบอกได้ทันที

“...”

“ทะ...ทางนี้ค่ะ”