BAD RELATIONSHIP สัมพันธ์รัก นิยาย บท 7

สองเดือนผ่านไป...

"โอ๊ยยย! ทำไมงานมันหายากแบบนี้นะ! " ผ้าแพรสบถอย่างหัวเสียเมื่อเธอสมัครงานไปเกือบสิบที่แต่ก็ยังไม่มีที่ไหนติดต่อกลับมาจนตอนนี้เป็นเวลาสองเดือนแล้วที่เธอตกงานแถมเงินเกือบที่มีอยู่ในบัญชีก็ร่อยหร่อลงไปทุกวัน

"คอนโดก็ต้องผ่อน..."

"...กินก็ต้องกิน ฮือออออ" หญิงสาวซุกหน้าลงบนเตียงอย่างแรงถึงเธอจะมีเงินเก็บพอใช้ไปอีกสองสามเดือนแต่ทว่าถ้าในช่วงเวลานั้นเธอยังไม่มีงานคงตายอย่างเขียดจริงๆ แน่

พรึ่บ! หญิงสาวเด้งตัวขึ้นมานั่งก่อนจะคว้าโน๊ตบุ๊คข้างตัวมาเปิดหางานจากเว็ปไซต์

"ไม่เลือกงานไม่ยากจน..."

"...โอ๊ย! แต่ฉันจะไปทำอะไรได้ ฉันเรียนมาทางนี้นะเว้ย!!! " ร่างบางสบถอย่างหัวเสีย พยายามทะเลาะกับอีกร่างในสมองตัวเองที่พยายามกล่อมให้เธอไปทำงานอย่างอื่นแทนที่จะเป็นเลขา

' แพรไม่มีทางไปไหนรอด ถ้าไม่มีพี่แพรคงไม่มายืนอยู่ตรงนี้หรอก ถึงเวลานั้นแพรคงซมซานกลับมาหาพี่ '

"ไม่ได้...ฉันจะต้องลบคำสบประมาทของพี่คิวให้ได้! " ว่าแล้วผ้าแพรก็ตั้งหน้าตั้งตาหาสมัครงานทุกที่ที่รับสมัครเลขา

กริ๊งงงงงง กริ๊งงงงง~ เสียงโทรศัพท์ของหญิงสาวดังสนั่นขึ้นทำให้เธอละสายตาจากหน้าจอโน๊ตบุ๊คแล้วเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย

"ฮัลโหล"

(ยัยแพรออกมาผับเดิม)

"ผับไหน? "

(Frunky PUB)

"ไม่จ้ะ ไม่ออก" ผ้าแพรตอบกลับแทบจะทันทีเมื่อได้ยินชื่อผับจากเซนเพื่อนสนิท

(ฉันเลี้ยงนะเว้ย!)

"ไม่ ฉันจะหางาน"

(ยัยแพร!)

"แค่นี้ บายยยย" ผ้าแพรทำเสียงกวนประสาทก่อนจะกดวางสายเซนแล้วโยนโทรศัพท์ลงบนเตียง

"ใครจะไปก็ไปเถอะผับนั้น ฉันไม่ไปเด็ดขาด..." เพราะว่าเธอกลัวจะเจอกับผู้ชายคนนั้น คนที่เธอเจอเขาที่ผับนั้นเมื่อสองเดือนก่อน แต่ก็นั่นแหละ เขาคงลืมเธอไปแล้วแหละมั้ง เธอก็ไม่ได้หวังจะให้เขาจำอยู่แล้วด้วย วันไนท์แสตนด์มันก็คงเป็นความรู้สึกแบบนี้แหละ

"เอ๊ะ..."

"...บริษัทNINE-11 เปิดรับสมัครเลขารองประธานอย่างนั้นหรอ" หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นก่อนจะรีบกดเข้าไปดูทันทีว่าต้องใช้อะไรในการสมัครบ้าง ก่อนเธอจะเริ่มกรอกใบสมัครลงไปด้วยความหวัง...หวังว่าเธอจะได้งานนี้และลบคำสบประมาทของอดีตแฟนเก่าของเธอให้ได้

สองวันผ่านไป...

"เย้ ฉันได้งานแล้ว!!!! " เจ้าของร่างบางลุกจากโซฟากระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจหลังจากที่ฝ่ายบุคคลของบริษัท NINE-11 โทรศัพท์เข้ามาแจ้งว่าเธอได้รับการคัดเลือกเข้าทำงานเนื่องจากมีคุณสมบัติตรงตามที่กำหนด แถมยังเคยมีประสบการณ์เป็นเลขาของกรรมการผู้จัดการมาด้วย

(มีอะไร)

"เซนไปฉลองกัน ฉันได้งานทำแล้ว"

(งานอะไร)

"ฟู่วววว..." ไม่รู้ว่าเป็นเพราะงานหรือตามผู้หญิงคนนั้นกันแน่ที่ทำให้เขาเหนื่อย เขาอยากเจอเธออีกครั้งและถามให้แน่ใจว่าทำไม...ทำไมวันนั้นถึงไม่อยู่คุยกันก่อน และแน่นอนเขาจะเล่นงานเธอแน่ ผู้หญิงใจร้าย

"ทิ้งกันไปยังจะมาตามหลอกหลอนอีกนะ! " นาวินสบถอย่างหัวเสียอีกครั้ง เพราะเขาเอาแต่นึกถึงใบหน้าสวยในวันนั้นแทบจะทุกวัน นี่ผ่านมาก็สองเดือนแล้วทำไมเขาถึงไม่ลืมผู้หญิงคนนั้นเลยนะ จนเหมือนว่าเขาชอบผู้หญิงคนนั้นไปแล้วด้วยซ้ำ

"ให้ตายเถอะ! ใครก็ได้เอาความรู้สึกบ้าๆ นี้ออกไปจากกูที! "

หลายชั่วโมงผ่านไป...

@FRUNKY PUB

"ช่วงนี้มาทุกวันเลยนะครับคุณรองประธาน" เสียงฟรังเพื่อนรักของนาวินเอ่ยด้วยความกระแนะกระแหน แต่นั่นก็เพราะฟรังเองก็ไม่รู้ว่าทำไมนาวินถึงต้องมาทุกวัน

"ไม่ต้องเสือก" เพราะเขาก็มารอเจอผู้หญิงที่ตามหลอกหลอนเขาทุกวัน แต่ไม่ว่าจะยังไงเขาเองก็ไม่เจอเธอเลย แต่ก็อาจจะเป็นเพราะว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงดื่มเที่ยฝตามที่เธอแสดงในวันนั้น เขาถึงไม่สามารถเจอเธอได้ในที่แบบนี้

"มึงเริ่มทำตัวเหมือนโดนเมียทิ้งเข้าไปทุกทีแล้วนะไอ้วิน" คำพูดของฟรังทำนาวินตวัดสายตาไปมองเขาอย่างไม่พอใจ เขาไม่ได้มีเมียแต่ทว่ากลับโดนผู้หญิงหลอกฟันมันทำให้เขารู้สึกเจ็บใจไม่น้อย

"มึงเห็นกูมีเมียรึไง..."

"...รีบไสหัวไปไกลๆ กู ก่อนกูจะบอกเมียมึงเรื่องเมื่อวาน" คำขู่ของนาวินทำให้ฟรังถึงกับอ้าปากค้างกับท่าทีของเพื่อนในตอนนี้ นาวินกลายเป็นคนขี้หงุดหงิดไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ปกติแล้วนาวินนี่แหละคือคนที่ใจเย็นที่สุด

"ไอ้นาวิน มึงมีเรื่องอะไรเครียดๆ บอกกูได้นะเว้ย? "

"งานบริษัทเยอะ ไอ้กายแม่งติดเมียกูต้องทำงานคนเดียว" นาวินพูดก่อนจะหยิบแก้วเหล้าสีอำพันขึ้นมากระดกดื่มจนหมดแก้ว

"มึงก็มีเมียบ้างดิ มันจะได้กลับมาช่วยมึงทำงาน..." คำพูดของฟรังทำนาวินนิ่งไป เขาเองก็อยากมีแต่ทว่าผู้หญิงที่ขอเขาเป็นแฟนในวันนั้นกลับหายไปอย่างไร้ร่องรอย ทิ้งไว้เพียงแค่กระดาษขอบคุณเซ็กส์ของเขาเพียงเท่านั้น