บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 164

ผู้คนเริ่มลังเล ถึงจะบอกว่าหอไป๋เป่าดูไม่เลวเลยก็เถอะ มีเม็ดยาโชว์เยอะมาก มีตั้งแต่ขั้นหนึ่งไปถึงขั้นหก แต่ถ้าเกิดขายหมดแล้ว ใครจะไปรู้ว่าขายหมดไม่หมด ต่อไปคนที่มีหินทิพย์ในสมาชิกก็คงใช้ไม่หมด？

จนกระทั่งเย่จายซิงบอกว่าส่วนลดในสมาชิกระดับทองแดงของวันนี้เท่ากับส่วนลดในสมาชิกระดับเงิน ชั่วขณะหนึ่ง ทุกคนต่างขบคิดในใจ

ซึ่งหมายความว่า ถ้าจ่ายหินทิพย์หนึ่งแสนก้อน จะประหยัดหินทิพย์ไปห้าพันก้อน ถ้าจ่ายหนึ่งล้านก้อน ก็จะประหยัดไปห้าหมื่นก้อน ซึ่งถือว่าคุ้มมาก

“ข้าเอา！ข้าต้องการเป็นสมาชิกระดับทองแดง！”

“ข้าเอาด้วย เติมเงินยังไง？”

“ช้าก่อน เย่จายซิง ที่เจ้าพูดถึงโอสถไขกระดูกเยือกละ ทำไมพวกเราไม่เห็นเลย！คงไม่ใช่ว่าเจ้าเอาโอสถไขกระดูกเยือกชื่อนี้มาล่อ ให้พวกเรามาเป็นสมาชิก หลอกเอาหินทิพย์ของทุกคนหรอกนะ”

ในขณะที่ทุกคนกำลังจะควักหินทิพย์ขึ้นมานั้น ทันใดนั้นก็มีเสียงเย้ายวนเสียงหนึ่งดังขึ้น เจ้าของเสียงที่พูดปะปนอยู่ในกลุ่มของสำนักเมฆแดง

น้ำเสียงนี้เหมือนคนกำลังเทน้ำเย็นดับไฟในใจของผู้คน ทำให้ทุกคนสงสัยขึ้นมา

“ใช่แล้ว ข้ามาซื้อโอสถไขกระดูกเยือก ไม่ได้มาซื้อยาตัวอื่น！”

“แค่รู้สึกว่ามันไม่น่าจะเชื่อถือนัก นี่คิดจะหอบเงินหนีหรือไง？”

“ข้าเกือบจะตกหลุมพราง ดีนะที่พี่สาวช่วยเตือน”

“ใครๆก็สามารถปรับแต่งโอสถไขกระดูกเยือกได้ ไม่ใช่ว่าจะกลั่นไม่ได้อีกในภายหน้านี่ หรือไม่ใช่ว่าไม่มีโอสถไขกระดูกเยือก แต่จงใจสร้างเรื่องมาหลอกพวกเราหรอกนะ！”

สองพี่น้องอ้อนแอ้นยกมุมปากขึ้น มองไปที่เย่จายซิงอย่างยั่วยุ หลังจากได้ยินคำพูดพวกนี้แล้ว

ใครจะไปรู้ว่าเย่จายซิงไม่เพียงไม่ตื่นตระหนก แต่สีหน้ากลับสงบนิ่งมาก ราวกับว่าทุกอย่างอยู่ในการควบคุมของนาง

“แน่นอนว่าข้าทราบว่าทุกคนมาเพราะโอสถไขกระดูกเยือก พูดแล้วเดี๋ยวมากความไป ไม่เพียงข้าให้ส่วนลดทุกคน แต่ในเมื่อทุกคนสงสัย งั้นก็ขึ้นไปดูด้วยตาตัวเองที่ชั้นสาม เพียงแต่โอสถไขกระดูกเยือกนั้นมีจำกัด ดูท่าทุกคนคงไม่อยากรีบเป็นสมาชิก เกรงว่าคงไม่ได้สิทธิพิเศษนี้แล้ว สำหรับยาที่มีราคาแพง ได้รับส่วนลดตั้งห้าเปอร์เซ็นต์ ถือว่าถูกไปหนึ่งล้านหินทิพย์ระดับต่ำเชียวนะ”

เย่จายซิงพูดเบาๆพลางเดินถอยหลังไปสองสามก้าว ชี้ไปที่บันไดด้านหลัง นั้นหมายถึงว่าให้พวกเขาขึ้นไปดูเอาเองที่ชั้นสามว่าสรุปแล้วมีโอสถไขกระดูกเยือกหรือไม่

สองพี่น้องอ้อนแอ้นขมวดคิ้วและมองหน้ากัน ก่อนจะวิ่งไปที่ชั้นสาม

ทุกคนรีบวิ่งไปที่ชั้นสาม ราวกับว่าบินขึ้นไป เมื่อพวกเขาผ่านชั้นสอง พบว่าชั้นสองไม่ได้ขายยา แต่มันคือยันต์และของวิเศษต่างๆ เพียงแต่ว่าทุกคนในขณะนั้นนึกขึ้นได้ว่ากำลังจะตรวจสอบอะไรอยู่ ก็รีบวิ่งขึ้นไปชั้นสามอย่างรวดเร็ว

ชั้นสามไม่ได้เล็กไปกว่าชั้นหนึ่ง ที่วางเรียงอยู่ตรงกลางก็คือโอสถไขกระดูกเยือก มองเพียงแวบแรก มีเพียงสี่สิบหรือห้าสิบเม็ดเท่านั้น

พวกมันถูกคลุมไปด้วยม่านอาคม มีกลิ่นอายของแดนมหาจักรพรรดิทิพย์อยู่เบาบาง ถึงแม้จะมีคนที่ใจคิดไม่ซื่ออยู่ในขณะนั้น แต่ก็ไม่มีใครคิดกล้าลงมือ

“ตรงนั้นมีราคา！”

มีคนชี้ไปที่ฉลากด้านบน ราคาสามหมื่นหินทิพย์ชั้นยอด！

ถึงแม้พวกเขาจะรู้ว่าโอสถไขกระดูกเยือกไม่มีทางที่ราคาจะถูก แต่พอได้เห็นราคานี้ มีหลายคนถอนหายใจด้วยความหมดหวัง

สามหมื่นหินทิพย์ชั้นยอด เท่ากับสามสิบล้านหินทิพย์ระดับต่ำ！

สำหรับคนธรรมดา ราคานี้มันสูงเสียดฟ้า

บางคนทั้งชีวิตก็ไม่มีหินทิพย์เยอะขนาดนั้นมาจ่าย

แต่สำหรับคนที่มีเงิน นี่ไม่นับว่าเป็นอะไร

“ที่จริงแล้วราคานี้ไม่นับว่าแพง ก่อนที่ข้าจะมาที่นี่ ข้ายังคิดว่าน่าจะประมาณห้าหมื่นหินทิพย์ชั้นยอด พวกเจ้าไม่คิดบ้างละ ในโลกนี้มีเพียงเย่จายซิงเท่านั้น ที่ปรับปรุงกลั่นโอสถไขกระดูกเยือกได้ นั่นก็แปลว่ามีแค่ที่นี่ที่ซื้อได้ หาซื้อที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว ถึงแม้ว่าราคาห้าหมื่นหินทิพย์ชั้นยอด แต่มันก็สมเหตุสมผลอยู่นะ”

แต่จริงๆแล้วนี่เป็นการกระตุ้นผู้บริโภค มีฐานลูกค้าที่มั่นคง ถือว่าโดดเด่นมากสำหรับคนในอาชีพเดียวกัน

แต่เย่จายซิงไม่ได้รู้สึกผิดอะไร ถ้าซื้อของที่อื่นก็คือซื้อ ถ้าจะซื้อของที่นี่ก็คือซื้อเช่นกัน งั้นทำไมไม่เอาลูกค้ามารวมที่เราทั้งหมดเลยละ？

อีกอย่าง คุณภาพยากลั่นของนางก็ดีกว่าที่อื่น ดีกว่ายากลั่นที่ขายในสมาคมนักกลั่นยาทั้งหมดอีก และราคานางก็ถูกกว่ามาก นางไม่ใช่เถ้าแก่ที่ใจดำ มาซื้อยาที่นี่ถือว่าเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

“พวกเราจะสมัครสมาชิก！รีบเอาสมาชิกระดับเงินมาให้ข้าหนึ่งใบ เร็วเข้า！”

ไม่นานก็ถึงคราวของพี่น้องอ้อนแอ้น ทั้งสองคนมีท่าทีอวดดีโอหัง พูดอย่างหยิ่งผยองกับพนักงาน

“ร้านเราไม่รับศิษย์จากสำนักเมฆแดง ทั้งสองท่าน เชิญ”

ใครจะไปรู้ว่าพอพนักงานเงยหน้าขึ้นมา ก็ไล่สองพี่น้องนี่ไปอย่างเย็นชา

“อะไร！พวกเจ้าหมายความว่าอย่างไร！”

ใบหน้าของสองพี่น้องเปลี่ยนเป็นสีเขียว ผู้คนต่างจ้อง พวกนางทั้งคู่นี้ไร้ยางอายมาก！

“ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง ศิษย์ของสำนักเมฆแดง ร้านหอไป๋เป่าของเราไม่รับ ไม่ทำการค้ากับพวกเจ้า พวกเจ้าสองคนไสหัวไปซะ”

เย่จายซิงเดินเข้ามา เหลือบสายตามองเล็กน้อย แล้วพูดอย่างเกียจคร้าน

“พวกเจ้าไม่เกรงใจกันเกินไปแล้ว！”

หญิงทั้งสองสั่นด้วยความโกรธ