บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 205

ข้างนอกเป็นน้ำแข็งและหิมะ แต่น้ำใต้ดินอุ่นกลับเหมือนน้ำพุร้อน

เย่จายซิงถอดเสื้อคลุมออกแล้วกระโดดลงไปในแม่น้ำใต้ดินสีคราม

น้ำในแม่น้ำใสมาก และมีเหมืองอัญมณีอยู่ใต้ดินนับไม่ถ้วนสะท้อนแสงสีสดใส

ไม่แปลกใจที่เสด็จอาบอกว่าในน้ำสวยกว่า ได้หลอกข้าจริงๆ

ทันใดนั้น เสียงน้ำก็ดังขึ้นจากข้างบน นางเงยหน้าขึ้น เห็นเสด็จอากำลังว่ายน้ำมาหานางจากข้างบนลงมา ผมสีดำยาวดูเวียนหัวเมื่ออยู่ในน้ำ ใบหน้าที่หล่อเหลาราวกับมีดบาด ในดวงตาคู่สีดำกลมโตมองมาที่นางคนเดียว

แสงสะท้อนลงบนใบหน้าของเขา เย่จายซิงรู้สึกตะลึงจนเกือบจะเสียสติ

นางรู้มาตลอดว่าเสด็จอาหน้าตาดี เย็นชาเหมือนหิมะบนยอดเขา ไม่มีใครกล้าปีนขึ้นไป เขาเหมือนเทพบนสวรรค์ ทรงพลัง ไร้เทียมทาน

ผู้ชายแบบนี้ไม่ได้ชายตามองผู้หญิงคนอื่น เขารักนางเพียงคนเดียว

นางรู้สึกซาบซึ้งในความรักอันลึกซึ้งของเขาและเริ่มจะตกหลุมรักเขาเข้าแล้ว

นางถูกเขาจับมือไว้ครู่หนึ่ง และเขาค่อยๆ แยกนิ้วของนางออกและกำมือนางไว้แน่น

แล้วเขาก็พานางว่ายตามลงไปที่ก้นแม่น้ำด้วยกัน

ยิ่งว่ายน้ำลงไปมากเท่าไหร่ ชี่ทิพย์ก็จะยิ่งแข็งแกร่งขึ้น

เย่จายซิงรู้สึกว่ามีสิ่งดีๆ รออยู่ในแม่น้ำใต้ดิน

แค่จิตสำนึกของนางไม่สามารถรู้สึกไปไกลได้

แม่น้ำใต้ดินสายนี้เปรียบเสมือนเหมืองอัญมณีที่ส่องประกายอยู่ทุกที่ แต่ในแผ่นดินเทียนเหย้า อัญมณีกลับไม่มีค่าเลย ใช้สำหรับประดับประดาตกแต่งเท่านั้น ไม่มีประโยชน์อื่นใด ไม่ได้มีค่าเหมือนกับผลึกวิเศษ

แต่สวยงามมากจริงๆ ทั้งสองว่ายน้ำไปเรื่อยๆ โดยอยากหยุดเวลาไว้ชั่วขณะ

พวกเขาว่ายน้ำอย่างช้าๆ ไปได้ครึ่งชั่วโมง ในที่สุดก็มาถึงด้านล่างสุดของแม่น้ำใต้ดิน

ทะเลสาบใต้ดินทรงกลมก่อตัวขึ้นที่นี่ ด้านบนมีแสงอ่อนมากส่องเข้ามา บ่งบอกว่าสามารถขึ้นไปจากด้านบนได้

แค่มีทางออก ก็ไม่มีปัญหาต้องห่วงว่าจะออกไปได้หรือไม่

เย่จายซิงว่ายน้ำกลับลงไปยังส่วนที่ลึกที่สุดของทะเลสาบพร้อมกับเสด็จอา ชี่ทิพย์ที่อุดมสมบูรณ์มาจากจุดต่ำสุด ที่นั่นควรจะมีอะไร

ทะเลสาบแห่งนี้ลึกมาก แต่เนื่องจากถูกล้อมรอบด้วยอัญมณีทุกชนิด ซึ่งอัญมณีบางชนิดก็เปล่งแสงเรืองแสง ดังนั้นถึงแม้จะไปถึงจุดที่ลึกมาก แต่ก็มีแสงสว่างเพียงเล็กน้อย ไม่ใช่ทะเลสาบลึกที่ไม่สามารถมองเห็นได้

ในเวลานี้ แววตาของนางเป็นประกายและนางเหลือบมองเสด็จอา

ไม่มีใครคิดว่าทะเลสาบใต้ดินที่ลึกแห่งนี้มีพระราชวังสีทองอยู่!

เป็นหลังคาสีทองเงาใหม่ซึ่งแกะสลักเป็นรูปมังกรและนกฟีนิกซ์เหมือนจริง

ทันทีที่พวกเขาเข้าใกล้ ราวกับว่าเดินเข้าไปในม่านอาคม กระแสน้ำหายไปทันที ร่างกายก็เปียก และน้ำก็ไหลจากเท้าสู่พื้นดินที่สะอาดปราศจากฝุ่น

นางขยับนิ้ว เปลวไฟเล็กๆ ก็ระเหยเป็นไอน้ำออกจากตัวนางและเสด็จอาทันที

“พระราชวังโหดเหี้ยม”

โม่เสิ่นยวนมองไปที่ตัวอักษรตัวใหญ่ที่อยู่ด้านบนและพูดว่า

ตัวอักษรโบราณนี้ เย่จายซิงมองมันเหมือนอ่านหนังสือจากสวรรค์ ทุกลำดับขีดไม่ใช่สิ่งที่นางคาดหวัง

“กล่าวอีกนัยหนึ่งได้ว่าพระราชวังทองคำแห่งนี้ก็เป็นหนึ่งในโบราณวัตถุของอาณาจักรโบราณ”

นางกล่าว

คิดว่าพระราชวังแห่งนี้ต่างจากวังใต้ดินก่อนหน้านี้มากเกินไป ที่หนึ่งคือมืดมาก และอีกที่หนึ่งเป็นทรราชในท้องถิ่นสีทอง

“เข้าไปดูกันเถอะ”

“เสด็จอา หนังสือเล่มนี้เขียนว่าอะไรรึ? ”

“ตำนานเล่าว่าเกี่ยวกับอสูรเทพจอมตะกละ แต่เขียนไม่ชัดเจน ว่ากันว่าของกินตะกละตะกละตะกลาม สิ่งทั้งปวงไม่มีข้อห้าม แต่ไม่มีอย่างอื่นแล้ว”

โม่เสิ่นยวนขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดว่า

“ทำไมจึงกล่าวถึงอสูรเทพจอมตะกละอีกครั้ง... มันเป็นตำนานของอสูรเทพปี้ฟางมาก่อน...”

เย่จายซิงก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่น่าเสียดายที่หนังสือเล่มนี้ไม่สามารถอ่านได้ หากมันไม่ถูกทำลาย เราก็จะได้ข้อมูลเพิ่มเติม

ตอนนี้นางยิ่งสงสัยมากขึ้นไปอีกว่า อสูรเทพที่ปรากฏในเทือกเทือกเขาชื่อยู่ เป็นใคร เป็น ปี้ฟางหรือว่าอสูรเทพจอมตะกละ?

นางไม่แตะต้องสิ่งของรอบตัวอีกต่อไป ที่นี่ผ่านมาหลายร้อยพันปีแต่ยังถูกเก็บรักษาไว้อย่างดี แต่มันเป็นเพียงแค่รูปลักษณ์ หากสัมผัสเบาๆ สิ่งของเหล่านี้จะกลายเป็นแป้งและหายไปในอากาศทันที

เก็บรักษาพวกมันแบบนี้ดีกว่า บางทีสักวันหนึ่งคนเก่าแก่ที่นี่อาจจะกลับมา

เทพแห่งสวรรค์มีไม่มีอายุขัยใช่ไหม?

เย่จายซิงเดินไปรอบๆ ห้องอย่างระมัดระวัง แต่กลับไม่พบอะไรที่เป็นประโยชน์

นางก้มลงมองใต้เตียงโดยไม่ได้ตั้งใจ ริมฝีปากสีแดงของนางก็เบิกกว้างขึ้นในทันใด

“เสด็จอา! ท่านมาทางนี้เร็ว! ตรงนี้มีเปลือกที่แตกอยู่! ”

โม่เสิ่นยวนนั่งลงและเห็นกองเปลือกหอย มันคือเปลือกสีดำสนิท หากมองไปที่ด้านล่างก็ของเตียงก็จะไม่เป็นที่สังเกต

แต่นี่เป็นเรื่องปกติ เพราะเมื่ออสูรเทพเกิดจากเปลือก มันจะดูดซับสารอาหารบนเปลือกอย่างสมบูรณ์

“น้องซิง นี่เป็นอสูรเทพจอมตะกละ”

มุมปากของเขายกขึ้น ความหล่อของเขาไม่มีใครเทียบได้ น้ำเสียงของเขาหนักแน่น