บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 308

“เท่าที่ข้ารู้ วังมีค่ายวาร์ปที่นำไปสู่เผ่ามาร ก่อนไปถึงเผ่ามารต้องใช้เวลาสิบนาที”

หลงเฟยหลีมองไปที่โม่เสิ่นยวนแล้วพูด

ความหมายก็คือไปถึงเผ่ามารใช้เวลาไม่นาน เชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่เจ้า

“ที่ข้าถามคือ การที่เจ้าเข้าไปดินแดนเผ่ามารได้ เจ้าเป็นจักรพรรดิปีศาจแห่งเผ่าปีศาจ เผ่ามารจะหลีกทางให้เจ้าเจ้าที่ทรยศหรือ”

โม่เสิ่นยวนพูดด้วยเสียงเย็นชา

หลงเฟยหลีพูดเยาะเย้ยว่า

“พลังความแข็งแกร่งของข้าในวันนี้ ยังต้องไว้หน้าพวกเขาหรือ? ”

ลั่วกูหยุนพูดว่า :

“เจ้าอย่ายโสโอหังเกินไป! ดินแดนเผ่ามารมีค่ายวาร์ปที่สร้างขึ้นโดยพลังมหาศาลเป็นหมื่นปี เมื่อเปิดออก จะไม่มีใครเข้าไปได้”

“พูดอะไรยืดยาว จะไปหรือไม่ไป ถ้าไป ข้ามีวิธีของข้า”

หลงเฟยหลีเริ่มใจร้อน

ลั่วกูหยุนและเย่ยู่หยางมองไปที่โม่เสิ่นยวน

ตอนนี้เหมือนมีเพียงต้องไปเผ่ามารทางเดียวเท่านั้น

ไม่มีทางอื่น

“ไป”

โม่เสิ่นยวนก้มมองน้องซิง

นางรอไม่ไหวแล้ว

แต่คำพูดของหลงเฟยหลีนี้เชื่อไม่ได้ทั้งหมด

“แขกที่ด้านนอก...... ”

ลั่วกูหยุนจู่ๆ ก็คิดว่ามีแขกมากมายอยู่ข้างนอก และฮ่องเต้ก็ยังอยู่ข้างนอก

“เจ้าอยู่ต้อนรับแขกที่นี่”

โม่เสิ่นยวนกล่าว

ลั่วกูหยุน : ......

“ได้ ข้าอยู่ที่นี่ ที่นั่นเจ้ามีปัญหาอะไร หากว่าต้องการความช่วยเหลือจากข้า ข้าจะรีบไปทันที”

เขาดูออกว่าโม่เสิ่นยวนและเย่จายซิงกังวลอย่างมากเกี่ยวกับงานแต่งงานครั้งนี้ พวกเขาต้องการให้งานสมบูรณ์แบบ ให้แขกเหล่านี้กลับไปอย่างมีความสุข

“แล้วทางจักรพรรดินั้น...... ”

“ข้าจะไปบอกเอง”

โม่เสิ่นยวนส่งเย่จายซิงให้เย่ยู่หยาง มองหลงเฟยหลีด้วยสายตาตักเตือน

“นี่เป็นห้องหอของข้าและน้องซิง เจ้าไม่ควรอยู่ที่นี่”

หลงเฟยหลีไม่ถอยออกไปสักก้าว หัวเราะแล้วพูดว่า : “ข้าอยากอยู่ที่ไหนก็ต้องอยู่ที่นั่น”

“เหยียนเฟิง ไปเชิญฝ่าบาทมา”

โม่เสิ่นยวนดึงเย่จายซิงมาไว้ในอ้อมกอดอีกครั้ง พูดกับองครักษ์ลับเหยียนเฟิงข้างนอก

หลงเฟยหลีดูหวั่นไหว ถอนหายใจและหายตัวไป

เขาไม่ต้องการพบจักรพรรดิแห่งแคว้นเทพมังกรในเวลานี้

เขาเป็นราชาแห่งโลกปีศาจ ถือว่าเขาตำแหน่งเดียวกับจักรพรรดิแห่งเผ่ามนุษย์ เมื่อจักรพรรดิเห็นเขามาถึงเฉินตู จะนำไปสู่การคาดเดายาก และก่อให้เกิดปัญหาเรื่องไม่เป็นเรื่องอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

“ทำไมไม่ออกไปพบแขก? ”

จักรพรรดิขมวดคิ้วและเข้ามา ในเวลานี้ข้างนอกมีแต่คนสงสัย

หลังจากที่เขาเห็นเย่จายซิงที่หลับสนิท สีหน้าก็เคร่งขรึม เข้าใจเหตุผลทันที

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้? ”

เขาต้องการสนิทกับโม่เสิ่นยวนมากขึ้น แม้ว่าโม่เสิ่นยวนจะไม่ใช่ลูกชายของเขา แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาเก่งมากและเหมาะสมที่จะเป็นจักรพรรดิ

หวนคิดถึงวันเวลาที่ผ่านมา เขาเสียใจกับอดีต มาถึงจุดที่อยู่คนเดียวในวันนี้ เขาไม่ตำหนิใครได้ แต่ทำได้เพียงโทษตัวเองที่ยโสโอหังเกินไป

จนถึงตอนนี้ เขาทำได้เพียงพยายามรักษาความสัมพันธ์กับโม่เสิ่นยวนให้ดีที่สุด และให้เขารับช่วงต่อในอนาคต

เมื่อเห็นเย่จายซิงเป็นเช่นนี้ เขาตกใจมาก ช่วงพิธีสมรสเมื่อครู่ยังสบายดีอยู่ ไม่ได้มีสัญญาณเตือนใดๆ

นางถูกสาป ข้าจะพานางไปที่อาณาจักรเวหาทิพย์ แต่ต้องไปดินแดนเผ่ามารก่อน

โม่เสิ่นยวนไม่ได้เล่าเรื่องทั้งหมดให้จักรพรรดิฟัง ยิ่งคนรู้เรื่องรากทิพย์กลียุคของเย่จายซิงน้อยเท่าไหร่ยิ่งดี

เพราะได้รับคำสั่งจากฮ่องเต้แล้ว จึงไม่ได้ขวางทางไว้

ตอนลงเรือทิพย์ หลงเฟยหลีแปลงร่างเป็นมวลอากาศสีดำซ่อนตัวในปิ่นปักผมของเย่ยู่หยาง ทำให้องครักษ์มองไม่เห็นเขา

เมื่อเข้าไปค่ายกล ค่ายกลเปิดออกมามีแสงสีขาวแสบตา ภายใต้ความรู้สึกไร้น้ำหนัก ผ่านไปสิบนาที ในที่สุดก็ได้เหยียบพื้น

“ต่อไปเจ้าไม่ต้องมาซ่อนในตัวของข้าแล้วได้หรือไม่? ”

เย่ยู่หยางขมวดคิ้ว มองหลงเฟยหลีที่แปลงร่างเป็นคน รู้สึกไม่ค่อยดี

เขาไม่ชอบชี่ปีศาจ

แน่นอนว่าเหตุผลที่สำคัญคือจักรพรรดิปีศาจองค์ใหม่นี้มีนิสัยบ้าคลั่ง อาจจะพรากพี่สาวของเขาไป ดังนั้นเขาจะมีความอคติอยู่ในใจเล็กน้อย

“ถ้าเจ้าไม่ใช่น้องชายของเย่จายซิง ให้ข้าซ่อน ข้าก็ไม่ซ่อนหรอก”

หลงเฟยหลีถอนหายใจ

“ไม่อยากให้คนเห็นเลยต้องหาที่ซ่อนไปทั่ว” โม่เสิ่นยวนพูดอย่างไม่แยแส

“น่าขัน! มีข้าไว้ทำไม ไม่ได้ห่วงว่าจะเกิดหายนะหรอกรึ! ”

เขามักจะได้ยินคำพูดของแมวป่าตัวน้อยว่าไม่อยากให้เกิดหายนะ ด้วยนิสัยของเขา เมื่อเขาปรากฏตัวในเฉินตู จะทำให้เกิดความตื่นตระหนกในเผ่ามนุษย์ทั้งหมด

โม่เสิ่นยวนไม่สนใจเขา ออกจากเรือกำหนดพิกัดดินแดนเผ่ามาร

นี่เป็นเพียงเมือง เยว่หลินของเผ่ามาร ยังห่างจากดินแดนเผ่ามารอีกไกล

เขาวางเย่จายซิงลงบนแท่นนุ่มๆ ที่นางชอบที่สุดอย่างอ่อนโยน

หน้าของนางขาวซีด นอนหลับไม่รู้สึกตัว ไม่รู้เรื่องราวใดๆ

เห็นนางเป็นแบบนี้ เขายิ่งกังวล

ในฝันของนาง จะเจอกับเรื่องน่ากลัวบ้างไหม?

เขาทำมือของนางที่เย็นให้อุ่น เรียกชื่อนางในใจ พยายามปลุกนางให้ตื่น

หากเป็นคำสาปที่ชั่วร้ายจริงๆ มันอาจจะกลืนกินความรู้สึกนึกคิดของนางจนหมดสิ้นไป

“น้องซิง รีบตื่นขึ้นมา เจ้าจะต้องเอาชนะได้ทุกอย่าง”

หลงเฟยหลีที่พิงประตูอยู่ เหลือบมองเล็กน้อย และละสายตาไป ดวงตาสีแดงของเขาดูอ้างว้าง ขนตาเรียวยาวค่อยๆ ปิดบังดวงตาของเขา