บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 321

เย่จายซิงเป็นใคร แม้แต่ตัวนางเองก็ยังไม่รู้เลย นับประสาอะไรกับคนอื่น

นางติดตามหัวหน้าและคนอื่นๆจนกระทั่งถึง พรรคเทียนฉาน

พูดได้ว่าพรรคเทียนฉาน อยู่ในช่วงของไม้ล้มลิงกังกระเจิง สำนักใหญ่จริง บรรดาลูกศิษย์ได้ยินข่าวมาก่อนแล้ว ต่างกลัวว่าจะโดนศัตรูของพรรคเทียนฉานไล่ตามฆ่า เลยพากันหนีแตกกระเจิงกันไปหมด

ตอนที่พวกเขามาถึง ศิษย์กลุ่มหนึ่งกำลังทุบๆ เคาะอยู่หน้าห้องเก็บของพรรคเทียนฉาน คิดจะเปิดห้องเก็บของเข้า เพื่อย้ายเอาสมบัติข้างในออกไป

แต่พอเห็นว่ามีคนมา โดยเฉพาะเห็นเย่จายซิงที่ใส่ม่านหมวกมาด้วยแล้วละก็ พวกเขาต่างพากันกรีดร้อง ทิ้งอาวุธแล้ววิ่งหนีกันไปหมด ราวกับว่าเย่จายซิงเป็นผียังไงยังงั้นเลย

เย่จายซิงเบ้ปากยิ้ม และส่ายหัว

ไม่ใช่ว่าเขาจะฆ่าทุกคนไปหมดซะหน่อย

“ท่านอาจารย์ ที่นี่ต้องมีสมบัติมากมายแน่นอน!แต่ประตูนี้ดูเหมือนจะเปิดยากมากเลยนะ”

เย่เส้ารู้สึกตื่นเต้น สำนักยากจนมานานหลายปี ในที่สุดก็จะรุ่งเรืองแล้ว

“ให้ท่านอาจารย์จัดการ ท่านอาจารย์เป็นผู้เชี่ยวชาญในการเปิดประตูห้องลับ”

หัวหน้าเดินไปด้านหน้า

เย่จายซิงค่อยๆ หดมือที่กำลังจะเปิดประตูกลับมาและพูดว่า “งั้นพวกเจ้าค่อยๆ ทำแล้วกัน ข้าขอตัวไปดูหอเก็บหนังสือสักหน่อย”

“ไปเถอะไปเถอะซินเสียน เจ้าไปเป็นเพื่อนจายซิงแล้วกัน”

หัวหน้าพูดด้วยความสนิทสนม

ซินเสียนพยักหน้าด้วยความดีใจ นางชอบติดตามเย่จายซิงมาก

เย่จายซิงเจอศิษย์พรรคเทียนฉานคนหนึ่งที่ยังไม่หนีไป เลยให้เขาพานางไปที่หอเก็บหนังสือ

ศิษย์คนนั้นกลัวจนตัวสั่นเทา ตอนที่เดินไปถึงหอเก็บคัมภีร์แล้ว ตัวก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ อีกนิดก็เกือบจะเป็นลมไปแล้ว

เย่จายซิงยิ้ม “เจ้าไปเถอะ”

ศิษย์คนนั้นราวกับได้ยินคำอภัยโทษ จับดาบและรีบวิ่งหนีไป ท่ามกลางความสงสัยจนเกือบจะล้ม

“คือ มีคนขโมยหนังสือจากหอเก็บคัมภีร์ออกไปเยอะเลย ไม่รู้ว่าจะยังมีหนังสือที่เจ้าตามหาอยู่ไหม!”

หลังจากเดินเข้าหอเก็บคัมภีร์แล้ว ทั้งสองต่างมองชั้นเก็บหนังสือที่ว่างระเกะระกะอยู่บนพื้นเต็มไปหมด ราวกับมีคนเข้ามารื้อค้นไปแล้ว

ซินเสียนรู้สึกท้อใจ และคิดว่าน่าจะมาเร็วกว่านี้สักหน่อย

“ไม่เป็นไร หาเจอก็ดี หาไม่เจอก็ช่าง เจ้าช่วยข้าเก็บชั้นวางหนังสือพวกนี้ขึ้นมาก่อน ข้าไปดูข้างบนเดี๋ยวลงมานะ”

เย่จายซิงไม่ได้ติดใจอะไรมากนัก เพราะแม้แต่ท่านอาวุโสที่สามยังรู้เรื่องเกี่ยวกับคำสาปพวกนี้ งั้นถ้าไปเมืองอื่นที่ใหญ่กว่านี้สักหน่อย ก็น่าจะเจอหนังสือที่เกี่ยวกับด้านนี้ได้อยู่บ้างแหละ

ถ้าที่นี่ไม่มี ก็ไปหาที่อื่นก็ได้

หอเก็บคัมภีร์มีสองชั้น เห็นได้ชัดว่าเมื่อก่อนต้องมีหนังสือเยอะแยะมากมายแน่ๆ แต่หนังสือจำนวนไม่น้อยคงถูกลูกศิษย์นำออกไปแล้ว หนังสือรวบรวมวิชาคงขายได้ราคาอยู่บ้าง ยิ่งวิชาขั้นสูงก็ยิ่งได้ราคาสูง

เย่จายซิงไม่ได้ดูอย่างละเอียด ก็เก็บหนังสือทั้งหมดบนชั้นสองลงไปที่แหวนจัดเก็บ เดี๋ยวพอกลับไปถึงค่อยไปดูทีละเล่มทีละหน้าอีกที

นางไม่อยากมานั่งดูที่นี่

แปลกมากเลย

นางบ่นกับตัวเอง

“ตั้งแต่ออกมาจาก สำนักเฉียนคุน อารมณ์ของข้าก็เปลี่ยนไป ในสมองก็รู้สึกมึนมึนงงงง นี้มันเรื่องอะไรกันแน่?”

“มิน่าล่ะ ที่ข้ามาโผล่ที่สำนักเฉียนคุน เป็นเพราะว่าสำนักเฉียนคุนมีบางอย่างที่สามารถควบคุมคำสาปในตัวของข้าได้อย่างงั้นหรือ?”

เริ่มปวดหัวขึ้นมาล่ะ

นางประคองตัวเท้าวางหนังสือ หายใจอยู่ไม่กี่อึดใจ ก็รีบลงชั้นล่างทันที

ซินเสียนได้เก็บหนังสือทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว เย่จายซิงพูดกับนางว่า “พวกเรากลับไปหาหัวหน้ากันเถอะ”

พอไปถึงที่หัวหน้าอยู่ เย่จายซิงคิดว่าพวกเขาคงเคลียร์ของในห้องเก็บของจนโล่งไปแล้ว แต่ที่ไหนได้ พวกเขายังเปิดประตูห้องเก็บของไม่ได้เลย

นางรู้สึกพูดไม่ออก บอกไม่ถูก

คิดว่าหัวหน้าจะสามารถเปิดประตูห้องลับได้สำเร็จซะอีก

จะว่าไป ถ้านางไม่รู้ว่าอะไรในสำนักนี้ที่ดีต่อนาง ช่วงเวลานี้นางก็จะไม่สามารถออกไปจาก สำนักเฉียนคุนได้

แต่ถ้าไม่ออกจากสำนักเฉียนคุน นางจะไปตามหาความทรงจำของนางได้ยังไง แล้วจะไปแก้คำสาปได้อย่างไร?

เฮ้อ ช่างเป็นปัญหาที่แก้ไม่ตก

“จายซฺง เจ้าถอนใจทำไม หรือว่ารู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?ข้าให้ท่านอาวุโสที่สามมาดูเจ้าหน่อยดีไหม?”

หัวหน้าเดินเข้ามาหานาง เดิมทีเขาจะเอาของมาให้ คิดไม่ถึงว่าจะได้ยินเสียงถอนใจของเย่จายซิงเมื่อครู่นี้

เย่จายซิงถอดม่านหมวกออก วางไว้ข้างๆ และมองหัวหน้าพร้อมกับส่ายหัว

“อย่าลำบากท่านอาวุโสที่สามเลย เดิมทีข้าก็รู้สึกไม่สบายอยู่นิดหน่อย แต่พอกลับมาถึงสำนักแล้วก็ดีขึ้นมากเลย”

หัวหน้าทำท่าทางเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่และพูดว่า “ที่สำนักของพวกข้าสามารถทำให้เจ้ารู้สึกผ่อนคลายใช่หรือไม่?”

เย่จายซิงตอบอย่างไม่ปิดบัง และพยักหน้า “ดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้น”

“ถ้าเป็นเช่นนั้นละก็ ข้าจะพาเจ้าไปดูที่ที่แห่งหนึ่งแล้วกัน”

หัวหน้านำสิ่งของมอบให้กับนางก่อน

“แหวนจัดเก็บชิ้นนี้ของผู้อาวุโสจูกับเจ้าสำนักจง ได้กลายเป็นแหวนที่ไม่มีเจ้าของไปแล้ว ของด้านในสามารถเอาออกมาได้ ท่านอาวุโสทั้งสองได้เก็บสิ่งของมีค่าไว้จำนวนไม่น้อย เจ้าลองดูก่อนว่าชอบไหม อันไหนที่เจ้าชอบก็เก็บไว้ ส่วนอันที่ไม่ชอบข้าจะเอาไปแบ่งให้กับคนอื่นๆ ต่อ”

นางไม่ได้ปฏิเสธ เพราะนางรู้ว่าปฏิเสธไปก็ไร้ประโยชน์ ยังไงพวกเขก็ต้องให้นางเลือกก่อนอยู่ดี

ดังนั้นนางจึงเก็บเอาไว้ก่อน ดูก่อนว่าพอจะมีอาวุธที่เหมาะมือไหม แล้วค่อยส่งคืนเขาไปอีกที

ตอนนี้สิ่งที่น่าแปลกก็คือ หัวหน้าจะพานางไปที่ไหน เกี่ยวข้องกับสถานการณ์นางในตอนนี้หรือเปล่า?

“ตามข้ามา ไปหลังเขากัน”

หัวหน้าพานางเดินไปทางหลังเขา

เย่จายซิงจำได้ว่าก่อนหน้านี้เจ้าสำนักจงบอกว่าสำนักเฉียนคุนเป็นดินแดนขุมทรัพย์ หรือว่าที่แห่งนั้นคือด้านหลังเขานั้นเอง?

บางที นางอาจใกล้รู้เหตุผลแล้วว่า ทำไมนางถึงได้โผล่มาอยู่ที่นี่ได้