บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 335

ไม่มีใครในเมืองเซียวเหยารู้ คุณหนูจวนเจ้าเมืองเกิดมาจากท้องแม่ก็อ้วนมากแล้ว หลายปีที่ผ่านมา นางกินยาลดน้ำหนักมานับไม่ถ้วนแต่ไม่ได้ผล

เพียงแต่ไม่มีใครกล้าพูดถึงเรื่องแบบนี้อย่างเปิดเผย เพราะเจ้าเมืองรักลูกสาวคนเดียวคนนี้มาก ใครก็ตามที่พูดคำหยาบกับนางจะถูกทุบตีอย่างรุนแรง

เจ้าเมืองรักลูกสาวของเขามาก และนางก็ไม่เคยลดน้ำหนักได้มาก่อน ได้ยินมาว่านางมีร่างกายที่อ้วนมาก พออ้วนแล้วก็ยากจะลดลง

เดิมทีทุกคนคิดว่าลูกสาวของเจ้าเมืองไม่มีทางจะลดน้ำหนักได้แล้ว แต่ใครจะรู้ ภายใต้สายตาของทุกคน เนื้อบนร่างกายของนางได้หายไปทีละชั้นจริงๆ!

ไม่ผิด! ไม่มีแล้ว!

ไขมัน ค่อยๆ หายไปจนไม่เหลือ

ผู้คนต่างตกใจ ตาก็ยังไม่กล้ากะพริบ เพราะกลัวว่าจะพลาดอะไรไป

หลังจากที่ไขมันหายไป ใบหน้าของคุณหนูจวนเจ้าเมืองก็ค่อยๆ เปิดเผย นางยังคงดูดีมาก ใบหน้าของนางก็งดงาม ร่างกายของนางเล็กลง และผิวของนางก็ดูขาวเนียน

ฟรึ่บ

ในใจของทุกคนตะลึงอย่างมาก

ในที่ลับหลายคนต่างก็บอกว่าลูกสาวของจวนเจ้าเมืองเป็นสตรีขี้เหร่อันดับหนึ่งในเมืองเซียวเหยา ตอนนี้ ถ้าจะบอกว่านางเป็นความงามอันดับหนึ่งก็ไม่ใช่เรื่องกล่าวเกินจริง!

เมื่อเห็นฉากนี้ ดวงตาของ ฉียวี่เจียก็เปลี่ยนเป็นความอิจฉา ถ้านางกินโอสถไขกระดูกเยือก เอง นางจะต้องสวยกว่านางผู้นี้อย่างแน่นอน!

“คุณหนู!! ท่านสวยมาก!”

สาวใช้ร้องไห้ด้วยความดีใจ หยิบกระจกสีทองแดงออกมาแล้วยื่นให้หญิงสาว

เจินเยว่เอ๋อร์มองไปที่ใบหน้าเรียวสดใสของนาง ก่อนจะปิดปากด้วยความประหลาดใจ ดวงตาที่สวยงามของนางเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

“นี่...คือข้าจริงๆ หรือ”

ที่แท้พอผอมแล้ว นางก็ดูดีมาก!

“คือท่าน! คือท่าน! ท่านดูเหมือนฮูหยินตอนเด็กๆ มาก” สาวใช้พยักหน้าเหมือนไก่จิกข้าว

เจินเยว่เอ๋อร์ตื่นเต้นมากจนตาแดงก่ำ อยู่ๆ ก็กุมหน้าท้องอย่างอดไม่ได้ “ดูเหมือนข้าจะไม่สบายนิดหน่อย”

“ต้องเป็นยาปลอมแน่! เจ้ากำลังจะตาย!”

ฉียวี่เจียพูดเสียงดังด้วยท่าทางชั่วร้าย

เจ้าสำนักแค่นเสียงเย็นชา

“เจ้าบอกว่าเจ้าเป็นลูกศิษย์ของสำนักเสวียนปิงแต่คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะไม่มีความรู้ขนาดนี้ โอสถไขกระดูกเยือกนั้นแตกต่างจากยาเสริมความงามอื่นๆ ยาเม็ดชนิดอื่นจะมีสิ่งสกปรกบนผิวกายและปล่อยกลิ่นเหม็น แต่โอสถไขกระดูกเยือกแค่ไปห้องน้ำสองสามรอบ ร่างกายก็จะสดชื่น ไม่มีผลข้างเคียงใดๆ กับร่างกาย แม้แต่เรื่องแบบนี้เจ้าก็ยังไม่รู้ ก็อย่าออกมาทำให้สำนักของเจ้าขายหน้าเลย!"

ยิ่งอ่านหนังสือนิทานมากเท่าไหร่ เจ้าสำนักก็ยิ่งได้เรียนรู้ทักษะการด่าคนมากขึ้นเท่านั้น และสามารถพูดคำประชดประชันก็สามารถพูดออกมาได้

ถึงอย่างไรก็จบปัญหาใหญ่กับ สำนักเสวียนปิงแล้ว

“ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ!”

“ใช่ ข้าได้ยินมาว่าหลังจากโอสถไขกระดูกเยือกก็ต้องวิ่งเข้าห้องน้ำหลายรอบ”

“ดูเหมือนว่านี่คือโอสถไขกระดูกเยือกของจริง!”

ทุกคนต่างก็พากันพูดขึ้นมา

ใบหน้าของฉียวี่เจียเดี๋ยวม่วงเดี๋ยวแดง แทบอยากจะมุดดินหนี

เจินเยว่เอ๋อร์หน้าแดงและไปที่ห้องส้วม เมื่อนางกลับมา นางก็ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ และมอบแหวนเก็บของให้เจ้าสำนักด้วยมือของนางเอง

“โอสถไขกระดูกเยือกของท่านช่วยข้าได้มาก ท่านสามารถเอาหินทิพย์เหล่านี้ไปได้ ข้าให้ท่านในราคาตลาด ข้าไม่อาจเอาเปรียบท่านได้ ขอบคุณมาก ถ้าท่านต้องการอะไรในอนาคต สามารถนำจี้หยกนี้ไปหาพ่อข้าที่จวนเจ้าเมืองได้”

นางยังเอาจี้หยกจากจวนเจ้าเมืองให้เจ้าสำนักด้วย

เจ้าสำนักกวาดจิตรับรู้เข้าไปในแหวนเก็บของ แล้วพูดด้วยความประหลาดใจ “นี่คือห้าสิบล้านหินทิพย์จริงๆ!”

“ยาของราชายาไป๋หลี่หาซื้อยากมาก ข้าไม่สามารถซื้อได้เลย แต่ท่านกลับขายแค่ยี่สิบล้านหินทิพย์เท่านั้น ซึ่งต่ำเกินไป”

นางถือดาบ ดวงตาบิดเบี้ยว

กัวเจียงคว้าตัวนางเอาไว้แล้วกล่าวว่า “เจ้าบ้าไปแล้วหรือ นี่เป็นอาณาเขตของคนอื่น มังกรที่แข็งแกร่งยังไม่สามารถข่มเหงงูในท้องถิ่นได้ จะมาลงมาที่นี่ได้อย่างไร อีกเดี๋ยวเราค่อยสะกดรอยตามเขาไปไม่ดีกว่าหรือ?”

กัวเจียงมีแผนของตัวเองในใจ

แม้ว่าเขาจะมีหินทิพย์อยู่เล็กน้อย แต่หินทิพย์นั้นไม่เพียงพอที่จะซื้อยาขั้นหก ไม่ต้องพูดถึงทรัพยากรบางอย่างที่เขาต้องการในอนาคต

การเพาะปลูกให้มาถึงแดนปัจจุบันต้องการความช่วยเหลือจากภายนอกจำนวนมาก ไม่ใช่แค่การใช้พลังชี่ทิพย์ในการเลื่อนขั้น

ดังนั้นเมื่อเห็นเจ้าสำนักได้เงินมากมายขนาดนั้น เขาจึงเกิดความอิจฉา ถ้าได้เงินหลายสิบล้านนั้นมาได้ ก็เพียงพอให้เขาใช้ได้อีกนาน

คนธรรมดาที่อยู่ในแดนราชาทิพย์ จะเฝ้าความร่ำรวยมากมายขนาดนี้ได้อย่างไร

มิสู้มอบให้เขาดูแล

“อืม! พวกเราจะตามเขาไปก็ได้ และทันทีที่เขาออกจากเมือง พวกเราก็หาวิธี! อีกอย่าง บางทีเขาอาจจะมีโอสถไขกระดูกเยือกเหลืออยู่!”

ใครจะไปรู้ หลังจากที่เจ้าสำนักขายยาเสร็จแล้ว เขาก็ตรงไปยังจวนเจ้าเมือง

เมื่อเจ้าสำนักออกมาจากจวนเจ้าเมือง ก็มียอดฝีมือมากกว่าหกคนในแดนมหาจักรพรรดิทิพย์เดินอยู่ข้างๆ เขา

เมื่อ ฉียวี่เจียและกัวเจียงเห็นดังนั้น ก็แทบจะกระอักเลือดออกมา

คนผู้นี้ถึงขั้นให้คนมากมายมาปกป้องเขาเลยหรือ

สิ่งสำคัญคือเจ้าเมืองใจกว้างมาก ถึงขั้นให้ยืมยอดฝีมือแดนมหาจักรพรรดิทิพย์หกคนในคราวเดียว

“อย่ากังวล บางทีเจ้าเมืองอาจจะปล่อยให้คนเหล่านี้ไปส่งเขาสักพักหนึ่งก็ได้ พวกเราตามไปก่อนเถอะ แล้วหาเวลาฆ่าในช่วงที่เหมาะสม อย่าลืมว่าเรายังมีแดนมหาจักรพรรดิทิพย์สามคนคอยช่วยเหลืออยู่!”

กัวเจียงพูดกับฉียวี่เจียด้วยความโมโห

ฉียวี่เจียกำหมัดแน่นและใช้เวลานานกว่าจะยับยั้งกลิ่นอายสังหารเอาไว้ได้